Efektem jest zniszczenie milionów miejsc pracy i trwała pauperyzacja milionów Polaków. Do oficjalnie rejestrowanego bezrobocia w wysokości 2,3 mln osób, trzeba doliczyć jeszcze około 1 miliona ukrytego bezrobocia na wsi oraz 2 mln Polaków, którzy wyjechali zarobkowo za granicę. Razem daje to już na dzisiaj około 5, 3 mln osób, dla których nie ma pracy w Polsce. A to już jest dokładnie 33 proc. Polaków zdolnych do pracy. Jedna trzecia siły roboczej. To już jest rozmiar klęski narodowej i bezpośrednie zagrożenie narodowej egzystencji, gdyż każdy pracujący utrzymuje jeszcze 4,5 innej osoby – od rencistów i emerytów, przez dzieci i młodzież, po tych, którzy utrzymują się z pomocy i opieki społecznej. Faktycznie więc te 5,3 mln brakujących miejsc pracy trzeba przemnożyć jeszcze przez 4,5 osoby, co daje blisko 24 mln zbędnych w kraju Polaków. A to oznacza, że optymalna liczba ludności w Polsce wynosi już dzisiaj tylko 14 mln ludzi. Reszta jest zbędna.

W 1975 roku D.L. Meadows, jeden z autorów "Raportu rzymskiego", w wywiadzie dla warszawskiej "Kultury", oszacował optimum ludnościowe dla Polski, jako kraju faktycznego zaplecza energetyczno-surowcowego zachodniej Europy, na 15 mln ludzi. "Rządy »postsolidarnościowe« – pisał w 1993 roku Balcerek – które likwidują nawet przemysł węglowy, spychają to »optimum« poniżej postulowanej przez Meadowsa granicy 15 mln.

– A z kim będzie tańczył... Z tobą? – rzekł Szczur.

– Jak to: z kim? – Saszka wskazał ręką na salę. – Dziewczyny, jak kwiaty!... O, panna Belcia się nudzi... Proś ją do tańca!

Pozostawiłem Szczura i zacząłem tańczyć z Belką.

– Pan nietutejszy? – zapytała mnie dziewczyna.

– Tak... Przyjechałem do Jóźka Trofidy.

– On siedzi?

– Siedzi.

– Szkoda go.

– Co zrobić...

To prawo tożsamości finansów publicznych pokazuje ścisłą zależność matematyczną pomiędzy bilansem handlu zagranicznego a zadłużeniem sektora publicznego i prywatnego sektora krajowego oraz wyjaśnia w pełni sytuację załamania finansowego strefy euro.

Tę tożsamość finansową można ująć następująco: bilans krajowego sektora prywatnego + bilans krajowego sektora publicznego + bilans sektora zagranicznego = 0.

Prywatny sektor krajowy to krajowe gospodarstwa domowe i krajowe firmy. Krajowy sektor publiczny to rząd i samorządy lokalne oraz regionalne.

Sektor zagraniczny to reszta świata w postaci zagranicznych gospodarstw domowych, firm i rządów. Bilans każdego z sektorów to roczne zestawienie jego finansowych przychodów i wydatków. Deficyt jednego sektora musi się więc równać nadwyżce przynajmniej jednego z dwu pozostałych sektorów.

To oznacza, że jeśli kraje południowoeuropejskie mają tak ogromne deficyty bilansów krajowych sektorów publicznych, to muszą być one równoważone ogromnymi nadwyżkami bilansowymi sektora zagranicznego lub/i krajowego sektora prywatnego. Ponieważ krajowe sektory prywatne nie mają tak wielkich nadwyżek i są często również mniej lub bardziej zadłużone, to nadwyżki muszą mieć sektory zagraniczne i to one są głównym źródłem olbrzymich deficytów sektorów publicznych.

Spojrzałem tam. W drzwiach stał Alfred Alińczuk. Wtem Mamut chrapliwie się roześmiał i rzekł:

– Picusiu!

Wszyscy się roześmiali. Alfred znikł pośpiesznie za drzwiami. Piliśmy dalej. Zabawa szła na całego, Lord śpiewał: Hej, tam piwo! hej, tam wódka! Hej, tam rąbią na harmonii!

Hej, tam moja Marysieńka
Szklanką o butelkę dzwoni!

Późno nocą wracałem do mieszkania. Było ciemno. Na niebie lśniły gwiazdy. Wszedłem na dziedziniec domu Trofidy. Zasuwałem rygiel u furtki. W tym momencie na prawo ode mnie padł strzał... potem drugi, trzeci i czwarty. Upadłem na ziemię przy bramie. Posłyszałem w sadzie szybko oddalające się kroki. Porwałem się na nogi, wyjąłem z kieszeni nóż i wbiegłem przez otwartą furtkę do sadu. Tam było cicho. Chwilę nasłuchiwałem, potem wróciłem do bramy i wyszedłem na ulicę. Nie dostrzegłem nikogo w pobliżu. Szkoda, że nie miałem ze sobą latarki. Może mógłbym ścigać napastnika w sadzie, a teraz byłem bezradny. Od tego czasu zawsze miałem w kieszeni latarkę.

Grzegorz Hykawy nie żyje od lat, był utalentowanym prozaikiem i wrażliwym człowiekiem, przedstawiamy Państwu pierwsze z otrzymanych opowiadań, czytając, proszę ciepło wspomnieć Autora, pokonanego przez chorobę.

***

Obudziło mnie przeraźliwe zimno i bolesne kłucie w brodę. Chciałem złagodzić niespodziewane cierpienie palcami lewej ręki. Uniosłem ją z niemal herkulesowym wysiłkiem. Kątem oka zauważyłem na niej gęstą sierść i zrogowaciałe kopyto zamiast dłoni. Zamknąłem oczy w sprinterskim pośpiechu.

– Zaraz... zaraz!? – próbowałem za wszelką cenę skupić rozbiegane gdzieś pod czaszką myśli i ułamki wspomnień wczorajszego wieczoru.

Tę trafioną piątkę w toto-lotka przepijaliśmy wczoraj we trójkę. Zdzichu, Heniek i ja. Do taktów "Fal Dunaju", z którymi mordował się jakiś muzyczny geniusz, topiliśmy w zębach golonki wielkości przedwojennych nocników. Żucie przerywaliśmy łykami ciepłej gorzały i wbijaniem wzroku w pośladki jednej z przysadzistych kelnerek. Po konsumpcji przepijaliśmy do wszystkich stolików. Padaliśmy też przeróżnym paniom do nóżek i próbowaliśmy zagłuszać orkiestrę na wszelkie możliwe sposoby i układy. A później? Pamiętam tylko, że kopałem w znajome drzwi ciężkim obuwiem, jako że ręce zajęte miałem szukaniem kluczy. Zanim się otworzyły, przestałem cokolwiek kojarzyć. Heniek ze Zdzichem musieli wyciąć mi jakiś perfidny numer.

Słowik porzucił go, bo musiał sam się ratować. O Chińczyku nikt nic nie wiedział; zapewne wpadł w Sowietach, bo nie wrócił dotychczas.

Bolek Kometa zaproponował mi wstąpić do słynnej, dużej partii Gwoździa, w której on zaczął chodzić po wsypie Trofidy, lecz nie chciałem na razie tego robić. Oczekiwałem, co będzie dalej. Pieniędzy miałem sporo – przeszło 500 rubli, to za tamtą noskę, którą Saszka Weblin sprzedał w Sowietach, otrzymałem od niego 420 rubli, więc nic nie zmuszało mnie do pośpiechu w pracy. Bolek Lord powiedział mi, że chce zorganizować nową partię i prowadzić ją zamiast Trofidy. Mówił już o tym z Bergierem.

Lepper przejął program Tymińskiego i jego hasło – "Balcerowicz musi odejść!". I Lepper został, jego zdaniem, stworzony celowo, by przejąć jego elektorat. "Jego mechanizm finansowania polegał na zatwierdzaniu funduszy na szkolenie rolników, a były to pieniądze przyznane na ten cel przez rząd USA. Nieznany wówczas Andrzej Lepper mógł z tego powodu jeździć ze swoją świtą po całej Polsce mercedesem i budować nową partię polityczną z cudzych pieniędzy. W praktyce przyjeżdżał do wsi, gdzie zbierał rolników w świetlicy i po krótkiej pogadance politycznej, prosił o podpisanie listy obecności. Za swój podpis każdy rolnik dostawał kilkaset złotych. Jego zadaniem od samego początku było wypchnięcie Partii X, której byłem liderem na scenie politycznej".
"W 1992 r. spotkałem się z Andrzejem Lepperem. Ludzie z Partii X donosili mi, że »Samoobrona« ma program bardzo podobny do naszego. Zafrapowało mnie to, że nie wiedziałem, skąd wziął się Lepper i co to za człowiek. Partia X zawsze szukała koalicjanta. Więc pod presją wielu członków partii zgodziłem się na spotkanie z Lepperem. Umówiłem się z nim na lunch w warszawskim Domu Dziennikarza przy ul. Foksal. Przyszedł z obstawą. Od pierwszego momentu zrobił na mnie wrażenie gbura. Rozmowa nie kleiła się. Rozstaliśmy się z niczym po półgodzinie".

Bombina zaczęła uczyć mnie "ładować bandaże". Dotykała dłońmi moich rąk, opierała się o moje ramię piersią. Czułem na twarzy muśnięcie jej włosów i mało rozumiałem, co do mnie mówi. Spostrzegła to, uśmiechnęła się i rzekła:
– Niech pan na razie układa pończochy. Tuzinami. Paczki. Więcej nic. Później pan się połapie w tym.
Wkrótce Józef zaczął się zbierać w drogę. Lowa napisał i dał mu ksiwę dla kupca. Józef pożegnał Bombinę i Lowkę, a potem się zwrócił do mnie.
– Chodź na chwilę!
Wyszedłem z nim na podwórze. Józef zaczął mówić po cichu:
– To Bombina prosiła, żebym ciebie zostawił... Niby do pomocy. Rozumiesz? Jeśli ci się nie bardzo chce zostawać tu, to możesz iść z nami z powrotem... Jak chcesz... Ale radzę zostać... Jest dla kogo... Nie pożałujesz!...
– Więc jakże to?...
– A tak... Czy ty nie rozumiesz? Stary byk, 23 lata na garbie, a łamie się jak piętnastówka!... Tylko się nie zblamuj!
– Co? co? – rzekłem zdumiony.
– Nic, nic – odparł Józiek i zniknął w ciemnościach.
Po odejściu Józefa zrobiło mi się smutno. Spojrzałem ku północnej stronie nieba. Gdzieniegdzie z wyrw pomiędzy chmurami wyzierały ciekawie gwiazdy. Wielkiej Niedźwiedzicy nie mogłem dostrzec. Długo stałem nieruchomo słuchając dalekiego szczekania psów i patrząc na mrugające z dala światła w oknach domostw. Posłyszałem w pobliskiej wsi wściekłe ujadanie psów.
"Nasi przeszli" – pomyślałem.
Zerwał się chłodny, wschodni wiatr. Zrobiło się ciemno. Pośpiesznie wróciłem do mieszkania.
– Gdzie pan chodził? – zwróciła się do mnie Bombina.
– Odprowadziłem Józefa.
– Jego nie trzeba odprowadzać. On wszędzie trafi sam. Pewnie obmawialiście mnie.
– Nic podobnego.
Ona zmrużyła oczy i szturchnęła mnie łokciem w bok.

Choć może należałoby powiedzieć z niewielką przesadą, że są stałą praktyką polskojęzycznych dziennikarzy, publicystów i polityków w polskojęzycznych mediach.
Ten dezinformujący i okłamujący opinię publiczną system medialny, ukształtowany na początku szokowej transformacji polskiego komunizmu, z korektą na powstanie nieformalnego koncernu medialnego polskich redemptorystów ks. o. Rydzyka i nielicznych niezależnych mediów nazywanych "prawicowymi", trwa niezmiennie od ćwierćwiecza. Na niebywałą skalę ten system eksplodował falą dezinformacji, manipulacji, insynuacji i kłamstw medialnych w 2010 roku. Eksplodował po tragicznej katastrofie smoleńskiej, w której zginął urzędujący prezydent Lech Kaczyński z małżonką, dowódcy wszystkich rodzajów broni Wojska Polskiego i najwyżsi urzędnicy państwa polskiego, z prezesem banku centralnego na czele. Ta fala miała i ma przykryć i zakłócić dochodzenie do prawdy o przyczynach tej katastrofy. Ma umożliwić i umożliwia, powtarzanie obrażających rozum i poczucie godności narodowej bredni o pancernej brzozie, która urwała skrzydło osiemdziesięciopięciotonowemu tupolewowi i wywróciła go beczką o 180 stopni.

Po chwili rzekł:
– Wiesz, bracie, klawi to chłopcy i dobrześ zrobił, że mu pomogłeś. Ale z Saszką się nie zadawaj, bo to narwaniec! Z nim niejeden zginął! To nie dla ciebie "kumpania"! Tak!
– On wcale nie zapraszał mnie razem robić...
– No i klawo. A z towarem to ci dobrze się trafiło! Niech sprzeda za granicą, bo jeśli tu pójdzie na blat, to mało dostaniesz. Saszka weźmie pięć razy tyle. On chce ci dopomóc. Widzi, że chłopak jak się należy, no i tego...
– To jutro ja tam pójdę.
– Dobrze.
– Ja myślałem, że towar trzeba oddać. Józek się uśmiechnął i powiedział to samo, co słyszałem niedawno od Saszki:
– To nie agranda! Bergiera diabli nie wezmą. Za dwie partie odrobi wszystko. A my się odkujemy trochę... Parę chłopaków rzuciło noski naprawdę... Może wypijesz?
– Nie. Piłem u Saszki razem z Żywicą.
Po chwili Józef zapytał mnie z uśmiechem:
– Widziałeś Felę?