Tymiński zostawił w Iquitos swoją telewizję kablową, restaurację i farmę. Dobrze je zorganizował na tyle, że funkcjonują z zyskiem do dzisiaj. Sam wrócił do Toronto i zajął się ponownie komputerami przemysłowymi w Transduction. Transduction podczas jego nieobecności było zarządzane przez wynajętego specjalnego i dobrze opłacanego administratora. Firma była dobrze zarządzana. Ale jak twierdzi Tymiński, nie było nowych produktów, gdyż nie miał kto bez niego tego wymyślać. A bez nowych produktów, przynajmniej co pięć lat, Transduction musiałaby zacząć się zwijać. Samo sprawne zarządzanie nie wystarczy. Dla firmy trzeba wymyślać stale jej przyszłość. Jeśli się jej nie wymyśli, to tej przyszłości nie będzie.

Do Kanady przywiózł też Tymiński peruwiańskie zasady życia codziennego. Peruwiańczycy nauczyli go, że facet, który w rewanżu mówi tylko "dziękuję", to śmieć. Że nie daje się dobrych rad, jeśli ktoś o to nie prosi. Że dżentelmen zawsze daje fryzjerowi napiwek. Że nigdy nie mówi się "nie", tylko "innym razem". I że jak ktoś czegoś nie chce, to trzeba to uszanować.

Stary wróżbiarz

Opuściwszy klasztor, jechaliśmy drogą urtońską. Konie były słabe i zniszczone ciągłą jazdą z rozkazu pułk. Kazagrandiego oraz miejscowego "choszunnego" księcia, Dajczyn-Wana. Prócz tego do Wan-Kure podążał Pandita Gegeni z 30 jeźdźcami eskorty, śpiesząc na spotkanie z baronem Ungernem.

Zmuszeni byliśmy zanocować na ostatnim urtonie, poprzedzającym klasztor, gdzie dozorcą był stary, otyły Mongoł; oprócz niego w jurcie zastaliśmy jego syna, młodego olbrzyma o pięknej, śmiałej twarzy.

Gdym z zachwytem spoglądał na tak wspaniały okaz ludzki, stary, uśmiechając się z dumą, rzekł:

– Ten młodzik zrobi swoje w życiu! Już teraz z rozkazu księcia gołemi rękami schwytał w górach stare zdziczałe jaki i przywlókł je do książęcej jurty.

Książę dał mu za to tytuł "merina" (urzędnik, naczelnik powiatu). Młodzian nawet nie spojrzał na nas; siedział zadumany i palił fajkę.

W trakcie wszystkich seminariów i spotkań odbywanych w latach 80. na Śląsku z udziałem prof. Balcerka, głównym i nieustannym tematem był oczywiście problem programu gospodarczego dla Polski. Z początkiem zaś szokowej transformacji był to już problem jedyny.

Na seminarium zorganizowanym przez regionalną "Solidarność '80" w Katowicach we wrześniu 1991 roku, prof. Balcerek streścił swoje niezmienne od lat stanowisko tak: – "Istota destrukcji polskiego organizmu narodowego i państwowego wyraża się w likwidacji polskiej gospodarki narodowej i w szczególności przemysłu. Jedyną szansą jest przejęcie przedsiębiorstwa na własność przez załogi. Ażeby jednak przedsiębiorstwa nie stały się własnością grupową, podporządkowaną nomenklaturze czy narodowym korporacjom wielonarodowym (NKW), przede wszystkim niemieckim, muszą być przekształcone we własność społeczną, zwłaszcza w kluczowych działach. Idzie o to, by samorządy pracownicze przedsiębiorstw stworzyły, na bazie kooperacji rozbudowanej w skali kraju, pionowo i poziomo, system samorządów pracowniczych".

Zjechaliśmy w bok od naszej drogi i w godzinę potem ujrzeliśmy duży tabun koni.

Dozorca i ułaczeni za pomocą "urgi" bardzo zręcznie i szybko złapali kilka koni i z triumfem prowadzili je do bryczki. Nagle ze wszystkich stron zjawili się konni pastuchowie i, widząc, co się święci, mknęli ku nam, co koń wyskoczy. Lecz, gdy dozorca odczytał im moją "dzarę", pastuchowie z pokorą okulbaczyli złapane zwierzęta i zastąpili poprzednich "ułaczenów", którzy spokojnie odjechali do domów, prowadząc swoje wierzchowce. Przy jeździe "urgą", podróżuje się nie zwykłym szlakiem urtońskim, lecz od tabunu do tabunu, gdzie się chwyta coraz to nowe konie, i gdzie ułaczenów zastępują właściciele tabunu lub ich robotnicy. Wszyscy Mongołowie starają się przytem jak najprędzej odbyć tę powinność, mkną, jak szaleńcy, dążąc do najbliższego tabunu innego właściciela. Podróżnik, posiadający prawo na "urgę", może osobiście złapać potrzebną ilość koni i, o ile nie zjawi się ich właściciel lub pastuch, odjechać, zostawiając konie w następnym tabunie. Mongołowie nie lubią poszukiwać swoich koni w cudzych tabunach, więc natychmiast zjawiają się i wchodzą w rolę ułaczenów.