Wystartował więc z własną firmą w 1975 roku, mając 2 tys. dolarów w kieszeni. Poszukał wspólnika, który podżyrował mu kredyt w banku, a którego po roku wykupił.

Pierwsze trzy lata były ciężkie. To żona kładła chleb na stole, bo ja nie przynosiłem do domu żadnych pieniędzy. Wszystko szło na rozwój firmy.

Trudno było zdobyć zaufanie na rynku. Ale potem zamówienia posypały się lawinowo. Jak się pokazały pierwsze dwunastobitowe komputery, to od razu zacząłem je sprzedawać w Kanadzie jako dystrybutor. Budowałem z nich systemy. Z czasem zaczęliśmy produkować w firmie własne komputery. Było wielkie zapotrzebowanie na naszą ofertę. Wtedy w Kanadzie działało niewiele przedsiębiorstw komputerowych. Koncern IBM obracał się w sferach rządowych. Jego interes był wielki, korporacyjny, międzynarodowy. Poza tym gigantem funkcjonowały tylko trzy firmy minikomputerowe: Digital Equipment, Data General i moja Transduction. Wtedy nie było jeszcze komputerów osobistych, a myśmy oferowali pierwsze małe komputery, które składaliśmy z części sprowadzanych z amerykańskiej firmy z Minneapolis. Od niej dostałem też prawo do dystrybucji w Kanadzie pamięci komputerowych. Miałem mnóstwo klientów, którzy używali wtedy minikomputerów np. do księgowości. Był krzyk z całej Kanady: proszę dostarczyć pamięć, więcej pamięci.

Trzeba było jakiegoś zewnętrznego bodźca, ażeby cała ludność podniosła się odrazu, i tu już sami Chińczycy niechcący dopomogli, gdyż zaaresztowali "Żywego Buddhę" i po raz już drugi usiłowali przekonać lud, że Bogdo-Chan jest "ostatnią" formą przeistoczonego Buddhy. Wtedy to rozpoczęły się tajne narady i spiskowanie lamaitów z "Żywym Buddhą" oraz plany wyrwania go z rąk chińskich i walki o szczęście naszego kraju i luda. Nasi lamowie nawiązali stosunki z potomkiem carów burjackich, księciem Dżam-Bołonem, a przez niego z generałem rosyjskim, baronem Ungernem, który miał tytuł księcia mongolskiego, był wyznawcą naszej wiary i serdecznym przyjacielem i "bratem" "Żywego Buddhy" w Urdze i Dalaj Lamy w Lhasie tybetańskiej.

Teraz właśnie wre walka!

Tak opowiadał mi książę Czułtun Bejle, potomek wielkiego Dżengiza.

Mojej żonie Ewie, która głosowała za prezydenturą Stana Tymińskiego w 1990 roku...

Rozpoczynamy druk książki prof. Wojciecha Błasiaka "Siedem dni ze Stanem Tymińskim. Codzienność z szokową transformacją w tle". Stanisław Tymiński mieszka w Acton pod Toronto, 24 lata temu o mały włos a zmieniłby kierunek historii Polski. Co robi dzisiaj, jak z dzisiejszej perspektywy wyglądają tamte lata i tamta polityka – zastanawia się prof. Błasiak, ekonomista, niegdyś poseł na Sejm z ramienia KPN, który miał okazję wielu sprawom z bliska się przyglądać. Zapraszamy do lektury!

Redakcja "Gońca"

Od autora

W niedzielę, 9 grudnia 1990 roku, około godziny 20.00 wsiadałem w Warszawie do autokaru, mającego odwieźć uczestników ogólnopolskiej konferencji naukowej organizowanej przez Uniwersytet Warszawski. Był to dzień II tury pierwszych w polskiej historii powojennej powszechnych i wolnych wyborów prezydenckich. Zmierzyli się w niej Lech Wałęsa i Stan Tymiński. Był to też dzień pierwszych, w całym rozpadającym się systemie sowieckiego komunizmu, wolnych wyborów, na które z uwagą patrzył cały świat. Jechaliśmy na konferencję pod Warszawę do nomen omen Komorowa.

Nomen omen, gdyż tam jak się dopiero dużo później dowiedziałem, przebywał i stamtąd prowadził swą kampanię jeden z dwóch głównych kandydatów, Stan Tymiński. Gdy wsiadałem, ktoś z moich znajomych zapytał wówczas głośno, gdzie głosowałem? U siebie na Śląsku czy w Warszawie?

Odpowiedziałem zgodnie z prawdą, że w ogóle nie głosowałem. Zapadła wówczas w autokarze wypełnionym pracownikami naukowymi z całej Polski wręcz głucha cisza.

– Jak to nie głosowałeś?! -– zapytał ktoś oburzony.

– Nie głosowałem, bo nie wiem do końca, kim jest Stan Tymiński – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

– Jak to? A Wałęsa?! – usłyszałem znów oburzony głos.

– To, kim jest Wałęsa, to ja dokładnie wiem. Wykluczone, abym na niego zagłosował – odpowiedziałem. Cisza, jaka wówczas zaległa, wręcz dzwoniła w uszach przez dobrych kilka minut.

Dowiedziawszy się od Tybetańczyków o najbliższej drodze karawanowej, skierowaliśmy się tam i wkrótce bardzo szczęśliwie spotkaliśmy dużą karawanę młodego księcia mongolskiego, Puncyga, który odbywał pielgrzymkę z Urgi do Lhasy z pismem "Żywego Buddhy" do Dalaj Lamy. Książę bardzo dopomógł nam w uciążliwej podróży i razem z nami odbył drogę do Narabanczi-Kure, gdzie Hutuhtu Dżełyb przyjął nas z serdeczną radością i rzekł mi na powitanie:

– Wiedziałem, że pan powróci do nas. Wróżby odkryły mi losy pańskie. Wiem, że jeszcze raz będzie pan gościem naszego klasztoru... lecz w innych warunkach, w innych.