9 listopada w sali Związku Polaków odbyła się akademia z okazji Święta Niepodległości.

Mszę św. w intencji Ojczyzny odprawili ks. Stanisław Kuczaj i ks. Jan Michalski, który w podniosłej homilii przypomniał patriotyczne daty Polaków w okresie drogi do wolności.
Akademię przygotowała prezes Grupy 11 ZPwK Krystyna Szczęsny, część artystyczną przedstawiła Barbara Stankiewicz, kierownik Szkoły Polskiej im. M. Kopernika.
Deklamacje wierszy, śpiewy o tematyce niepodległościowej i narodowej publiczność przyjęła z aplauzem.

Referat okolicznościowy wygłosił Grzegorz Waśniewski ze Stowarzyszenia "Orzeł Strzelecki" im. Józefa Piłsudskiego.

Program słowno-muzyczny przedstawił Adam Sikora z zespołem "Biesiadnicy".
Na sali był obecny najstarszy weteran Edward Moczulski.

Wspólnie na zakończenie odśpiewano "Rotę".
Fot. i tekst J. Król

Na zdjęciu: prezes Grupy 11 Guelph Krystyna Szczęsny, ks. Stanisław Kuczaj, Bogdan Gonczał, Karol Gonczał, Antosia Adamczak, Aneta Rzeźnik, Aleksa Kuzyk, Julia Zułkowski, Barbara Stankiewicz, Marta Gonczar, Ala Labuda, Grzegorz Waśniewski, Thomas Jachimowicz i ks. Jan Michalski, na scenie zespół "Biesiadnicy".

Bezprawnie zmieniono treść tablicy

Szanowny Panie Redaktorze!

Na wstępie przytoczę motto gen. Andersa "Odrzućmy to, co nas dzieli, zostawmy to, co nas łączy". Równie piękne hasło jak "Silni wiarą!". Jeszcze dopiszę od siebie "Zależy jeszcze, kto i w co wierzy?".

Minął 11 listopada 2014. Pięć lat temu wysłałem faksem apel do pięciu polskich gazet, ukazał się nawet w jednej, w "Wiadomościach" – doceniam tu czyny, nie hasła, którymi można by wybrukować drogę do Marsa albo i dalej.

Dlatego bez zbędnych komentarzy przesyłam treść tego apelu do Polaków, aby przypomnieć, komu Polska może zawdzięczać te 20 lat niepodległości.
Z góry dziękuję Panu redaktorowi, iż docenił moje pięcioletnie cierpliwe wyczekiwanie.

"Apel! Polacy! Rodacy! Augustowiacy!
Apeluję do waszych serc, nie o pieniądze, lecz o »Duch Narodowy«.
Co to jest? Nie znajdziecie tego określenia w najgrubszym słowniku Webstera. Jest to coś, co prowadziło czwórkami do nieba tych z Westerplatte, Obrońców Wilna, Grodna i Lwowa 70 lat temu. Brakowało im wodza – takiego jakim był wskrzesiciel państwa – Marszałek Józef Piłsudski.
Właśnie jemu funduję pomnik, który stanie w Augustowie przy ul. Młyńskiej 60, gdzie mieści się gimnazjum im. Marszałka Piłsudskiego. Zapraszam gorąco do oddania hołdu temu, któremu zawdzięczamy to, że językiem narodowym w Polsce jest polski – nie rosyjski, nie niemiecki...
Będą mile widziani przedstawiciele wszystkich opcji politycznych. Każdy przywódca państwa niezależnie od systemu ma swoich zwolenników i wrogów.
Marszałek miał ich również – byli to endecy, a ich wysłannik malarz Niewiadomski został sparaliżowany osobowością marszałka tak, że nie mógł wykonać zleconego zamachu. Dobrze, że się tak stało. Wystarczyła plama krwi prezydenta Narutowicza na honorze narodowym Polaków. Przed II wojną światową stał w augustowskim parku pomnik Marszałka Piłsudskiego, lecz został skrzętnie rozebrany po wkroczeniu sowieckiej armii na tereny Augustowa.
Musimy przekazać następnym pokoleniom tę pałeczkę historii przemilczanej i wykoślawianej przez pseudohistoryków przez ostatnie 70 lat! »Żeby Polska była Polską« – Pietrzak ma rację! Do zobaczenia w dniu 11 listopada 2009 roku o godz. 11 w Augustowie na rogu ul. Młyńskiej i Hożej.
PS Kto nie zdąży w tym terminie, może składać Marszałkowi hołd przez cały rok, niezależnie od pogody i przekonań politycznych."

A historia tego pomnika zaczęła się tak...

Kiedy zetknąłem się po raz pierwszy z wizerunkiem Marszałka Piłsudskiego? Przypominam sobie lata 50. Kiedy miałem dziewięć lat, "kupiłem" za kanapki drugiego śniadania (przygotowane przez moją matkę) od kolegi szkolnego srebrną monetę pięciozłotową z wizerunkiem Marszałka.

Był to niby martwy przedmiot, jednak stanowcze spojrzenie świadczyło, że jest to człowiek nieugięty, silny duchem, trudny do pokonania. Moje przekonania potwierdzała matka, która jako siedmioletnia dziewczynka widziała naocznie odwrót bolszewickiej hołoty.

Mając lat dziesięć, zacząłem czytać przedwojenną książkę "My Pierwsza Brygada".

Dreszcz emocji i ogromnego zdziwienia przeżyłem w roku 1974, kiedy ujrzałem w warszawskiej "Desie" na Starym Mieście popiersie Marszałka Piłsudskiego dłuta Wittiga. Zmobilizowałem wszystkie środki i zakupiłem je za sumę 51 500 złotych polskich.

Po kilku dekadach rządów bolszewicko-stalinowskich dekadentów i kolaborantów wydawało mi się, że teraz mogę zademonstrować swoją patriotyczną postawę Polaka. Sprzedałem dom rodzinny w Augustowie (z łezką w oku – ale trzeba iść na całość!).

Zbliżała się 70. rocznica najazdu Rosji sowieckiej na Polskę! Była świetna okazja do wyprostowania historii, że to tylko Niemcy i Hitler byli naszymi wrogami.

Zamówiłem u warszawskiego grawera tablicę, która ściśle i dobitnie mówiła o najeździe Rosji sowieckiej. Nie wiem, na ile lokalne czynniki: burmistrz, przewodniczący Rady Miejskiej, przestraszyły się Putina, czy też ducha bezdusznego Stalina.

Dowiedziałem się, będąc w Warszawie, że treść mojej tablicy została bez mojej wiedzy zamieniona na: "W 90. rocznicę przyłączenia ziemi augustowskiej do Macierzy, pomnik ten ufundowali bracia Zawistowscy".

W jakich czasach my żyjemy? W wolnej niepodległej Polsce, czy ciągle w cieniu Stalina i Katynia?

por. nawigator rezerwy
Bogie Zawistowski

PS Na zakończenie dodam, że będąc podchorążym Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Radomiu, spotkałem przedwojennego komunistę w kawiarni, który był świadkiem zjawiska, jak niektórzy więźniowie w Berezie Kartuskiej autentycznie płakali na wieść o śmierci Marszałka Piłsudskiego! Oni też byli "Silni wiarą".

Wybierając się do windsorskiego Domu Polskiego na koncert Jana Pietrzaka, nie zdawałem sobie sprawy, że Pan Janek tym razem nie tylko bawi, ale także – a może przede wszystkim – mówi o bardzo ważnej dla Polaków sprawie. Otóż zbliża się 100. rocznica zwycięskiej Bitwy Warszawskiej z sierpnia 1920 r.

Ktoś powie, ale przecież to dopiero za kilka lat, dlaczego już teraz mamy o tym myśleć? Oczywiście, można setną rocznicę zbyć okolicznościowymi obchodami, wydać znaczek pocztowy, zrealizować w terenie odtworzenie bitwy itd. Można też, jak to próbowano zrobić w przeszłości, postawić pomnik... czerwonoarmistom! Nie, nie polskim żołnierzom, a krasnoarmiejcom, którzy mieli zniszczyć nie tylko Polskę, ale ponieść rewolucję dalej, na zachód Europy.
Takie pomysły, tj. stawianie pomników wrogom, świadczą nie tyle o głupocie, co wręcz o zdradzie i zaprzaństwie, o postawie lokaja, który uczyni wszystko, aby zadowolić swego pana. A może też chodzi o lęk? Jan Pietrzak powiedział wprost, że "rządzą nami tchórze zapatrzeni w Moskwę i Berlin, a społeczeństwo jest już tak ogłupiałe, że pozwala sobą bezkarnie manipulować". I dodał: "dlatego postanowiłem wziąć inicjatywę w swoje ręce".
Tą inicjatywą, pomysłem jest wystawienie w Warszawie łuku triumfalnego, który będzie upamiętniał sierpniowe zwycięstwo roku 1920. Jest to ogromne przedsięwzięcie i chyba nikt nie wątpi, że "cud nad Wisłą" zasługuje na szczególne upamiętnienie. Właściwie należałoby wręcz zapytać, dlaczego do tej pory najważniejsza bitwa w dziejach świata nie doczekała się godnego pomnika? Trzeba pamiętać, że gdyby Armia Czerwona nie została zatrzymana na przedpolach Warszawy, komunizm zapanowałby w Europie! Nie jest to naciąganie faktów, a obraz tego, co wówczas miało miejsce w wielu krajach.
Jednym słowem, zwycięstwo bolszewików w Rosji było natchnieniem dla komunistów w innych krajach, chociażby na Węgrzech, w Niemczech – gdzie dochodziło do powstań i przejmowania władzy. To m.in. dlatego Hitler doszedł do władzy w Niemczech: strach przed komunizmem był na tyle silny, że wybrano "mniejsze zło"...

14 listopada bieżącego roku w Queen's Park w siedzibie Gubernatora Ontario odbyło się wręczenie corocznych nagród przyznanych przez Kanadyjską Radę Mediów Etnicznych (National Ethnic Press and Media Council of Canada).
Kanadyjska Rada Mediów Etnicznych co roku dla wąskiego grona nominowanych osób przyznaje nagrody w kilku kategoriach. Te kategorie nagród można z grubsza podzielić na dwie grupy.

Jedną grupę stanowią nagrody w kategoriach dziennikarskich, drugą grupę stanowią nagrody za działalność społeczną i charytatywną.
W tym roku w grupie dziewięciu osób, które odebrały nagrody za działalność charytatywną, nagrodę z rąk przedstawiciela Królowej Brytyjskiej, czyli z rąk gubernatora Ontario, pani Elizabeth Dowdeswell, odebrała pani Margaret Maye.
Pani Margaret Maye została nominowana do nagrody za jej działalność w ramach badań nad epilepsją i nad zwiększaniem świadomości społecznej o epilepsji w społeczeństwie kanadyjskim.

Drugą nagrodę, za pracę dziennikarską, otrzymał z rąk Gubernatora Ontario wydawca "Gońca", pan Andrzej Kumor. Odbiór nagród odbył się w bardzo podniosłej atmosferze i w otoczeniu kilkudziesięciu znamienitych gości, jak również w pięknych komnatach Gubernatora Ontario w kompleksie budynku sejmu Ontario w tak zwanym Queen's Park w Toronto.

Janusz Niemczyk