Casadi Schroeder została zaatakowana przez czarnego niedźwiedzia podczas wypoczynku w Meadow Lake Provincial Park w Saskatchewan. Była na kempingu z mężem i dziećmi. 10 czerwca obudził ją jej 8-letni syn, który powiedział, że na zewnątrz jest niedźwiedź. Mąż Schroeder, Brad, wyszedł z domku, by przegonić zwierzę. Gdy wydawało się, że niedźwiedź już sobie poszedł, Casadi poszła ostrzec innych turystów przebywających w pobliżu.

Wtedy niedźwiedź zaatakował. Kobieta wspomina, jak gryzł ją w nogi. Miała wrażenie, że zęby docierają do kości i rozrywają jej ciało. Czuła się zjadana żywcem. Mówi, że w tamtej chwili w myślach zwróciła się do Jezusa i była gotowa na śmierć.

Wtedy przybiegł jej mąż i zdołał wciągnąć ją do innego domku. Niedźwiedź zadrapał go przy tym w udo.

Pracownik prowincyjnych służb ochrony przyrody Kevin Harrison powiedział, że zwierzę zostało jeszcze tego samego dnia schwytane i zabite. Badania potwierdziły, że to ten sam, który pogryzł Schroeder.

Kanadyjski parlament przyjął ustawę o legalizacji używania marihuany w celach rekreacyjnych. Tym samym jesteśmy prekursorami w grupie G7 w kwestii uprawnionego odurzania się dla rozrywki. Cannabis Act został uchwalony ostatecznie przez senat we wtorek, przy czym za ustawą opowiedziało się 52 senatorów, a 29 było przeciw. Ustawa reguluje sposób pozyskiwania, dystrybucji i sprzedaży narkotyku. Prawdopodobnie jeszcze w tym tygodniu uzyska sankcję królewską, po czym rząd ustali datę, kiedy jej zapisy wejdą w życie. Kanadyjczycy będą mogli legalnie kupować marihuanę i oddawać się konsumpcji już we wrześniu.

Posiadanie marihuany było przestępstwem od 1923 roku. W 2001 roku zalegalizowano narkotyk używany w celach medycznych.

Premier Trudeau z dumą pisał na twitterze o dotrzymaniu składanej obietnicy. Podkreślał, że do tej pory dzieci miały zbyt łatwy dostęp do narkotyku, a kryminaliści - do zysków ze sprzedaży.

Nie wszyscy jednak byli tak entuzjastyczni jak premier. Konserwatyści i przedstawiciele ludności rdzennej otwarcie mówili o swoich obawach.

Rząd da teraz od 8 do 12 tygodni prowincjom i terytoriom, a także miastom na przygotowanie rynku. Tyle czasu ma też policja.

Dorośli będą mogli legalnie w przestrzeni publicznej posiadać do 30 gramów suchych liści konopi. Nabywać marihuanę będą mogły osoby w wieku powyżej 18 lat, choć niektóre prowincje podniosły granicę do lat 19. Ustawa federalna zawiera wskazania dotyczące jednolitych opakowań i zamieszczania ostrzeżeń o wpływie narkotyku na zdrowie. Wprowadza ograniczenia dotyczące reklam i akcji promocyjnych skierowanych do młodych ludzi oraz wykorzystania w reklamach zwierząt i wizerunków znanych osób. Przyjęta ustawa nie dotyczy produktów doprawianych marihuaną, np. do jedzenia. Te mają podlegać dodatkowym regulacjom, które rząd opracuje w ciągu roku.

Nielegalne pozostanie posiadanie marihuany w ilości ponad 30 gramów, hodowanie więcej niż czterech roślin i nabywanie narkotyku z nielicencjonowanych źródeł.
Osoby sprzedające marihuanę nieletnim powinny się liczyć z karami do 14 lat pozbawienia wolności.

Z najnowszego studium Fraser Instytute wynika, że podniesienie płacy minimalnej w Ontario niespecjalnie przysłużyło się do wyciągania obywateli z biedy. Stało się tak dlatego, że zdecydowana większość ontaryjczyków pracujących za minimum nie mieszka w gospodarstwach domowych o niskich dochodach.

Na początku roku rząd prowincji podniósł stawkę minimalną o 21 proc., do 14 dol. za godzinę. Wbrew temu, co powszechnie głoszono podwyżka nie jest efektywnym sposobem pomocy biednym pracującym, pisze Charles Lammam, dyrektor studiów finansowych Fraser Institute, współautor raportu "Increasing the Minimum Wage in Ontario: A Flawed Anti-Poverty Policy". Aż 90,8 proc. osób zarabiających 14 dol. na godzinę nie należy do rodzin o niskich dochodach (według definicji Statistics Canada, czyli nie przeznacza na jedzenie, ubrania i utrzymanie domu większej części swojego dochodu niż tzw. przeciętna rodzina).

59,2 proc. ontaryjczyków otrzymujących stawkę minimalną stanowili w ubiegłym roku nastolatkowie i osoby młode, między 15 a 24 rokiem życia. 86,3 proc. z nich mieszkało z rodzicami lub krewnymi.

Tylko 2,1 proc. tych, którzy skorzystali na podniesieniu stawki, to rodzice samotnie wychowujący dzieci.

Poza tym nie od dziś wiadomo, że na takich podwyżkach tracą młodzi i niedoświadczeni pracownicy, ponieważ zmniejszają się możliwości zatrudnienia. Z danych historycznych wynika, że 10-procentowe podwyżki były okupione 6-procentowym spadkiem zatrudnienia wśród młodych osób. Jakby tego było mało, pracodawcy muszą zrobić coś, by pokryć rosnące koszty prowadzenia działalności i podnoszą ceny produktów i usług.

Ekonomista TD Bank Brian DePratto ostrzega, że przez amerykańskie 25-procentowe cła na samochody i 10-procentowe na części samochodowe, może stracić pracę nawet 160 000 Kanadyjczyków, zwłaszcza jeśli Kanada zastosuje cła odwetowe. DePratto zakłada taki sam poziom ceł jak w przypadku stali i aluminium i tak samo uważa, że Kanada nie pozostanie dłużna. Na razie jeszcze nic nie jest pewne i potencjalne cła mogą być wprowadzone najwcześniej w sierpniu.

Prawie połowa z 17 milionów nowych samochodów sprzedanych w Stanach Zjednoczonych w ubiegłym roku pochodziła z importu i około połowy tych importowanych aut zostało złożonych w Kanadzie lub Meksyku. Do tego nawet samochody uznawane za wyprodukowane w USA bardzo często powstały ze sprowadzanych części. Przykładowo toyota RAV-4, która jest najlepiej sprzedającym się "nie-pickupem" w zdecydowanej większości jest składana w ontaryjskim Woodstock. Silniki do niej przysyłane są do Kanady z Alabamy, a układy przeniesienia napędu - z zachodniej Virginii. Niezliczona ilość innych części pochodzi z Meksyku, Japonii i innych państw.

DePratto szacuje, że w tym mętliku krojów pochodzenia cłom podlegałyby towary o wartości 74 miliardów dolarów. Prognozuje, że w ciągu roku od wprowadzenia ceł, wzrost PKB byłby o 0,4 proc. niższy od wcześniej zakładanego (gdyby ceł nie było).

Nie wszyscy straciliby tyle samo. Sektor produkcyjny jest dźwignią ontaryjskiej gospodarki, 40 proc. towarów eksportowanych jest wytwarzanych przez ten dział gospodarki. Głównym odbiorcą są oczywiście Stany Zjednoczone. Tutaj spowolnienie wzrostu PKB wyniosłoby nawet 2 proc., a nie 0,4.

Dalej 1,7 miliona Kanadyjczyków pracowało w ubiegłym roku w przemyśle produkcyjnym. 771 000 z nich mieszka w Ontario. Oznacza to, że w skali kraju pracę może stracić prawie jedna osoba na 10 zatrudnionych w produkcji, W Ontario będzie to jedna na pięć.

Na koniec pozostaje jeszcze ogólny wpływ na ceny i pewność konsumentów. W sumie po uwzględnieniu wszystkich czynników bez pracy może zostać nawet 160 000 osób, w zdecydowanej większości z Ontario, podsumowuje DePratto.