W którym momencie zaczęła się NAFTA i w którym momencie NAFTA się skończyła? Układ o wolnym handlu między Kanadą, USA i Maksykiem wszedł w życie 1 stycznia 1994 roku. Z ceł i taryf zostało zwolnione większość produktów. Uproszczony został handel między 3 krajami, została uproszczona administracja, która związana była z przepływem towarów i usług. Koszty administracji i księgowości zostały obniżone. W zamyśle umowa o wolnym handlu miała obniżyć koszty produkcji, prowadząc do specjalizacji produkcji w poszczególnych krajach. A jednak USA powoli odchodziły od uzgodnień NAFTA’y.

W którym momencie USA zdecydowały wycofać się z NAFTY? To pytanie zdaje się wisieć w powietrzu. A jednak bardzo mało jest dyskusji na ten temat w mediach. A właściwie tę dyskusję się pomija.

jeśli czytasz nasze teksty regularnie, wesprzyj nas

Ja postawiłbym tezę, że NAFTA zaczęła umierać po drugiej wojnie irackiej i inwazji na Afganistan. Pierwsza wojna iracka zakończyła się dla USA sukcesem. Za wojnę zapłaciły Japonia i Arabia Saudyjska, ale również zapłaciły kraje europejskie takie jak Niemcy. Koszty drugiej wojny irackiej i koszty zajęcia i okupacji Afganistanu ponoszą w olbrzymiej części USA.

Właściwie dlaczego USA zaatakowały Irak po raz drugi i odeszły od zamierzeń Georga Busha (ojca)? Tego nigdy się nie dowiemy kto wpadł na pomysł drugiej wojny irackiej. Wiemy że oskarżono prezydenta Iraku Saddama Husseina o posiadanie zakazanej broni chemicznej i pod tym pretekstem zaatakowano. Wiemy że Irak nie miał tej broni. Był więc to tylko pretekst. Eksport ropy naftowej z Iraku miał pokryć koszty stacjonowania wojsk amerykańskich w Iraku i Afganistanie i jeszcze USA miały per saldo na tym zarobić. Zadowolone miało być również lobby proizraelskie w USA i politycy amerykańscy od tej strony mieliby święty spokój i mogliby zająć się sprawami wewnętrznymi USA. Tak się nie stało. Ocenia się, że koszty wojny w Iraku i Afganistanie przekroczyły kwotę 3 bilionów dolarów. Ale to nie koniec. W momencie wycofania części wojsk amerykańskich z terytorium Iraku doszło tam do rewolucji muzułmańskiej, do powstania państwa muzułmańskiego, tak zwanego kalifatu.

Religia Islamu obojętnie czy to w formie sunnickiej, czy w formie szyickiej uległa radykalizacji. Przejawiło się to między innymi w tym, że ci którzy zdecydują się zginąć w atakach samobójczych w imię Boga są w obu odłamach religii uznani za męczenników i tych idących do raju. Utrzymać stan względnego pokoju w takich warunkach w krajach takich jak Afganistan, Irak stało się niezwykle kosztowne i trudne. Proamerykańskie rządy utworzone w tych krajach mogą istnieć i funkcjonować tylko dlatego że mają stałą ochronę wojsk USA, oraz wojsk innych krajów sojuszniczych wobec USA. Koszty wojny daleko wykraczają poza zyski ze sprzedaży ropy naftowej.

Jednocześnie na świecie zaczął narastać proces bojkotowania produktów amerykańskich. Tu nie ma jakiejś zmowy, czy układu, po prostu zaczął się on samoczynnie, jako że wiele krajów, szczególnie azjatyckich, uznało iż zajęcie Iraku nie było potrzebne i było w ich oczach niesprawiedliwe, a na końcu że naruszało interesy tych krajów.

Dodatkowym przyczynkiem do pogorszenia się warunków ekonomicznych, w jakich przyszło żyć Amerykanom był kryzys finansowy i załamanie się giełdy w 2008 roku. Jest wiele podejrzeń co do tego, że kryzys na giełdzie w 2008 roku został sztucznie wywołany w takim momencie, w którym najbardziej pasowało to USA. Do tego podejrzenia prowadzi fakt, że przed kryzysem USA miały oficjalnie dług wobec innych gospodarek w wysokości ponad 9 trylionów dolarów. Po kryzysie i po bankructwie banku Lehman Brothers oraz innych mniejszych banków, dług USA wynosił już 8 trylionów dolarów. Szacuje się, że nagle po krachu USA miały dług mniejszy o 1 do 1,5 tryliona dolarów wobec wierzycieli zagranicznych.

Po kryzysie 2008 nastały w USA rządy prezydenta Baracka Obamy. Ten rządził od 2009 roki i prowadził politykę opiekuńczą, miedzy innymi wprowadził powszechne ubezpieczenie zdrowotne.

Koniec prezydentury Baracka Obamy to powiększenie się długu publicznego USA do 20 trylionów dolarów. To z kolei spowodowało obniżenie się zaufania do dolara amerykańskiego jako waluty światowej, oraz sposobu na bezpieczne przetrzymywanie kapitału. USA mają mniej kapitału na inwestycje, lub może inaczej, ten kapitał który mają dostępny na inwestycje jest znacznie droższy. Trudniej go pozyskać.

Prezydent Donald Trump odbudowuje gospodarczą pozycję USA poprzez renegocjacje układów gospodarczych, poprzez wprowadzanie taryf i ceł, poprzez zmuszanie innych krajów do wykonywania poleceń USA, poprzez zmuszanie do zakupu amerykańskiego uzbrojenia. Niedawnym przykładem takiego postępowania, było wymuszenie na Kanadzie odsprzedania produkcji samolotów Bombardier C-300 i C-100.

Bombardier prowadził negocjacje z holenderskim Fokkerem o wykupienie planów na samolot krótko- i średniodystansowy. W związku z bankructwem Fokkera Bombardier podjął własne kosztowne decyzje o rozwoju własnej linii samolotów tego typu. Praktycznie rozwój ten od pierwszych studiów koncepcyjnych do komercyjnej produkcji zajął prawie 20 lat. Koszty rozwoju tej linii samolotu to około 6 miliardów dolarów. Z dnia na dzień okazało się, że samoloty Bombardiera serii C-100 i C-300 są wielkim sukcesem rynkowym. Tuż przed sprzedaniem C-100 i C-300 do Airbusa, jeszcze parę miesięcy temu, Bombardier miał zamówienia na ponad 300 samolotów i na miał wykupione opcje na dalszą sprzedaż ponad 300 samolotów serii C-300 i C-100. Z tym że połowę zamawiających i chętnych do zakupu stanowiły linie amerykańskie. To prawdopodobnie spowodowało że Donald Trump narzucił cła na samoloty C-100 i C-300 w wysokości 300%.

Bombardier został w ten sposób zmuszony do sprzedaży tej linii samolotów po to, żeby zostać na rynku amerykańskim. Bombardier mógł sprzedać swoją linię produkcyjną do Boeinga lub do Airbusa. Wybrał Airbusa, ale montaż samolotu będzie miał miejsce na terenie USA, w stanie Alabama. Tymczasem Airbus zmienił nazwę samolotu C-300 na A-220. Ocenia się że w perspektywie 20 lat zamówienia na samoloty serii C-100 i C-300 mogą osiągnąć 6000 sztuk przy kosztach za jeden samolot nieco poniżej 100 milionów dolarów amerykańskich. Można więc sobie policzyć o jakich pieniądzach tu mówimy i o ilu wysoko płatnych miejscach pracy.

Donald Trump mówi że Stany Zjednoczone były, czy też są, „niesprawiedliwie wykorzystywane”. Dobrze, ale nikt nie bronił Boeingowi, ani żadnemu innemu amerykańskiemu producentowi samolotów, podjęcie ryzyka i rozwijania produkcji samolotu na krótkie i średnie dystanse. To że Bombardier odniósł tu sukces to jest kwestia i pracy i pracowitości i pomysłowości oraz szczęścia. Tu nie było w zamyśle Bombardiera jakiegoś złego celu „wysysania pieniędzy z rynku USA”, tak, jak to argumentuje Donald Trump.

W niecały rok po tym, jak USA wymusiły na Kanadzie sprzedaż linii samolotów serii C-100 i C-300, nastąpiły groźby narzucenia ceł i taryf na samochody, na części samochodowe, stal i aluminium, iitd.

Jednym słowem, już wtedy umowa NAFTA przestała obowiązywać. Parę dni temu podano do wiadomości że nowa umowa między USA a Kanadą (o nowych warunkach wymiany handlowej) została podpisana. Właściwie media skupiły się nad tą stroną umowy, która mówi o wyrobach mleczarskich, i tym że ta umowa stawia w gorszej sytuacji rolników kanadyjskich.

Inną częścią umowy jest ochrona patentów medycznych, czyli przedłużenie okresu ochronnego na leki. Ogranicza ona możliwość produkcji tak zwanych kopii lekowych (generic pharmaceuticals) które są na ogół znacznie tańsze od leków oryginalnych. Ta strona umowy znowuż faworyzuje USA. O tej części nowej umowy o handlu z USA dowiedzieliśmy się z komunikatu w mediach.

Na razie wprowadzenie taryf na samochody i części samochodowe zostało zawieszone. Ale tymczasem USA robiły naciski na Kanadę by ta zawiesiła budowę ropociągu, który ma transportować ropę naftową z Alberty do Kolumbii Brytyjskiej, do portu w Vancouver. Amerykanom bardzo zależy na tym, by cała wydobywana ropa w Kanadzie wysyłana była do USA, do rafinerii w Teksasie, a stamtąd, by benzyna była z powrotem kupowana przez Kanadę. Na razie nie ma doniesień na temat kontynuowania budowy ropociągu. Obawiam się, że w niedługim czasie możemy się dowiedzieć z jakiegoś małego oświadczenia rządu Kanady że budowa ropociągu z Alberty do Kolumbii Brytyjskiej została zawieszona na przykład z przyczyn ochrony środowiska.

Drugim obszarem nacisku USA na Kanadę są zbrojenia. Kilka lat temu Kanada wycofała się z planów zakupu samolotu F-35. I tu też możemy za 2 miesiące dowiedzieć się że Kanada kupuje te bardzo drogie samoloty. Tu trzeba dodać że są to samoloty, które mają względnie krótki zasięg i ich przydatność do ochrony północnych terytoriów Kanady jest więcej niż wątpliwa.

Donald Trump niemalże od zawsze stosuje tę samą taktykę przy podpisywaniu umów. Najpierw mówi że USA są oszukiwane i niesłusznie wykorzystywane przez drugą stronę. Pod grozi wprowadzeniem sankcji, daje krótki termin na podpisanie umowy. Nie pozwala w ten sposób mediom strony przeciwnej, w tym wypadku kanadyjskiej, na poinformowanie opinii publicznej o warunkach umowy i na zajęcie przez tę opinię publiczną stanowiska i wywierania nacisków na własny rząd. Następnie umowa zostaje podpisana. Donald Trump mówi że już warunki się zmieniły, że przywódca danego kraju (np. Justin Trudeau) jest już jego przyjacielem. Czyli wina za podpisanie jakiejś umowy spada na stronę w tym wypadku kanadyjską (widziały gały co brały). Ta jest w sytuacji niewygodnej, bo wiadomo ze umowa jest niekorzystna dla Kanady i niezręcznie jest o niej informować opinię publiczną o wszystkich aspektach towarzyszących jej podpisaniu, a szczególnie o tych niekorzystnych dla samej Kanady. I tak się dzieje w przypadku każdego kraju który USA (Donald Trump) zmusza do podpisania jakiejś umowy.
Kanada nigdy od czasu kiedy powstała nie była w tak złych warunkach geopolitycznych. Właściwie nie ma pola manewru. Większe pole manewru wobec USA paradoksalnie ma Polska, ze względu na odległość jaka dzieli Polskę od USA.

O wielu tych negatywnych skutkach nacisków ze strony USA opinia publiczna Kanady nie będzie mogła się dowiedzieć bo brak jest dyskusji publicznej polityków, naukowców, czy też dziennikarzy. Ze względu na brak informacji kanadyjska opinia nie będzie mogła nawet formułować swych oczekiwań wobec polityków poszczególnych partii. Będziemy mogli tylko z oderwanych szczątkowych informacji domyślać się jak mają się rzeczy. Kanada stała się kolonią USA i tak będzie przynajmniej dopóki w USA rządzi prezydent Donald Trump, czyli przez następne 6 lat. Ale nawet po tym czasie USA będą angażowały się w kosztowne konflikty wojenne. Tu nie widać końca zmiany polityki amerykańskiej wobec Kanady ponieważ USA i Izrael dalej widzą konieczność rozszerzenia konfliktu zbrojnego na Iran. Kanada przez lata żyła “jak u Pana Boga za piecem” i nagle, z dnia na dzień, to się skończyło.

Janusz Niemczyk

Witam wszystkich Czytelników Gońca. Dawno nie pisałam i sporo się wydarzyło. W tym czasie na pewno wiele polskich opiekunek wyjechało do Niemiec.

Moja znajoma zmienia się co 6 tygodni, druga znajoma zmienia się co 2 miesiące, z inną opiekunką. To są ich zmienniczki. Każdego roku z góry mają ustanowione, kiedy która pracuje podczas świąt. Święta są najważniejsze, bo to duże wyrzeczenie zostać w Niemczech szczególnie na Święta Bożego Narodzenia.

jeśli czytasz nasze teksty regularnie, wesprzyj nas

Gdzie praca w miarę dobra, to opiekunki polskie jej pilnują i zmieniają się tak, że rodziny niemieckie tego nie odczuwają. Święta obdzielają miedzy siebie sprawiedliwie i pilnują danego miejsca.

Rodziny w Polsce muszą się wtedy pogodzić z brakiem matki rodziny i smutek jest wtedy po obu stronach. Wiem, jak to jest, bo dwa razy przetrwałam na posterunku w Niemczech, Święta Wielkiej Nocy. Opiekowałam się starszym panem niemieckim, ja - w nocy, a opiekunka niemiecka - w dzień. Ona wzięła kilka dni urlopu, więc ja zajmowałam się nim wtedy w noc i w dzień. Nie mogłam wyjść, a kościół był prawie naprzeciwko. Pana starszego nie można było zostawić, wiec nie miałam ani rodziny, ani świąt, ani kościoła, tylko na drzewku suchym wisiały kolorowe plastykowe jajeczka, powieszone przez niemiecką opiekunkę dziadka, przed jej wyjazdem.

Moja rodzina w Polsce nie miała mnie. Nie było mnie, a matka być powinna – tam gdzie dzieci i gdzie jej rodzina. Minęło więc 9 lat mojej pracy w Niemczech, pracy specyficznej, bo było się wciąż na swoim posterunku, bo to praca na 24-godziny dziennie. Niemcy ją ogłaszają, jako 24 Stunde Pflege.
Czasami myślę, że gdyby wcześniej było chociaż to 500 plus, to nie musiałabym zostawiać moich malutkich dzieci i pędzić do pracy w szkole. Potem też nie musiałabym jeździć do Niemiec, może by wystarczyło. Nie nacieszyłam się moim dziećmi, bo od ich 18- stek, w czasie wakacji wyjeżdżali do pracy, a teraz mają mało urlopu. Cieszę się, że inne matki mają lepiej, że mają już lepiej.

To był taki wstęp. Mąż by powiedział, że znowu biadolę, ale to mnie szczególnie chętnie Niemcy zatrudniali, jako matkę 5-rga dzieci. O, ta to będzie na pewno opiekuńcza i pracowita.

Dzieci wyszły z domu, dostałam emeryturę.

***

Piękne lato było w Polsce, a ja do Niemiec nie wyjeżdżałam. Opiekowałam się moją mamą, a potem prawie codziennie jeździliśmy nad jezioro i się kąpaliśmy. Jezioro jest leśne, a woda w nim kryształowa.

W sierpniu przyjechały dzieci, był to taki mały zjazd rodzinny. Przygotowywaliśmy się do tego ich przyjazdu solidnie. Włączyliśmy od świąt nie używaną zamrażarkę i codziennie robiliśmy to, co dzieci lubią i to zamrażaliśmy, porcjami. Przedtem zapytałam każde z naszych dorosłych już dzieci - co by chciały, aby było do jedzenia, w domu rodzinnym. Nie chciałam zrobić błędu, bo kiedyś przyjechał syn z Anglii i pyta ostatniego dnia jego pobytu, dlaczego nie było zupy pomidorowej i naleśników.

Tym razem nasmażyliśmy dużo kotletów schabowych, kotletów mielonych, ale nie z mięsa kupnego mielonego, bo tam nie wiadomo, co tam jest. Dalej kotlety mielone rybne i oczywiście dużo pierogów z mięsem. Dom stopniowo zapełnił się gośćmi. Każde nasze dziecko przyjechało z innego kierunku. Najważniejsze. że wszyscy szczęśliwie dotarli. Dotarł też nowy piesek, który obudził się o 5 tej rano i nie dawał spać. Przypomniałam sobie o kiju, który widziałam przed drzwiami sąsiadki. Oni mają drugiego psa - wilczura. To chyba jego własność. Wyjrzałam więc tak wcześnie raniutko, leżały dwa kije - jeden krótszy, drugi większy. Zostawiłam ten większy, wzięłam krótszy i... już wszyscy mogli spać. Piesek się wgryzał w twardy kij, a po 8 - mej odniosłam go z powrotem, jak gdyby nigdy nic.
Na drugi dzień sytuacja się powtórzyła i znów kij odniosłam, zanim sąsiedzi wyszli ze swojego mieszkania. Potem spotkałam sąsiadkę na schodach, chciałam jej się przyznać, ale wiedziała doskonale - śmiała się. Śmieszna sytuacja, ale zbawienna dla nas.

Dzieci nasze nie lubią, aby o nich za dużo pisać, wiec napiszę tylko, że zrobiliśmy sobie wspaniałą wycieczkę w bardzo dziki las. Dotarliśmy tam do jeziorka - znaleźliśmy dostęp do wody. Rzuciliśmy się do pływania. Woda z wierzchu była ciepła, upał był okropny. Syn zgubił po drodze okulary. Narobiliśmy dużo zdjęć.

Las ten nazywa się Czarci Żleb, teraz ma nazwę Diabelski Skok.

Potem to my odwiedziliśmy dwójkę naszych dzieci – jedno na północy Polski, drugie na południu. Zobaczyliśmy, jak mieszkają, a na obiad w restauracji, na północy zjedliśmy rybę, na południu duże pierogi z rozmaitym nadzieniem.

Dawno nie byłam w restauracji…

We wrześniu dzieci nasze złożyły się na wycieczkę naszą – moją i męża. Udało mi się capnąć Last Minute w Bułgarii. Hotel na południu w mieście Primorsko. Dali nas do hotelu obok, jeszcze wyżej gwiazdkowego/. Mąż się denerwował - myślał, że pokój promocyjny, to będzie może i nawet w piwnicy, bo tak mało zapłaciliśmy... Okazało się, że pokój był olbrzymi, piękny. Przespaliśmy się 3 godziny i pomaszerowaliśmy na plażę – schodziło się w dół, po wielu wyszczerbionych schodkach. Woda w morzu ciepła, czym nas miło zaskoczyła. Szaleliśmy w tym morzu sami. Nikogo nie było, oprócz ratownika. Z powrotem do hotelu, na śniadanie. Było tyle pysznego jedzenia, a wszystkiego chcieliśmy spróbować. Już wcześniej czytałam opinie o tym hotelu – chwalono morze i jedzenie.

Basen nas nie interesował – tam leżeli przede wszystkim młodzi ludzie, od rana do wieczora drinkujący.

Poznaliśmy najpierw jedno małżeństwo ze Śląska i gdy tamci wyjechali, poznaliśmy następne małżeństwo - wspaniali i ciekawi ludzie. Oni nie mieszkali w hotelu - wynajmowali mieszkanie w klimatyzacją, aż na 5 tygodni. Za kilka dni wracają do Polski. Niedawno przeprowadzili się z Warszawy na wieś pod Warszawą. Ich znajomi pokupowali domy, mieszkania w Egipcie, w Tunezji. Teraz mają kłopoty, zwłaszcza z Tunezją, w związku ze zmianą tam sytuacji politycznej.

Ludzie ci potrzebują wyfrunąć do Egiptu w listopadzie i potrzebują kogoś do pilnowania ich domu, w tym czasie, na okres jednego miesiąca.

Zobaczymy, jak to będzie.

Pławiąc się w tym luksusie, w 4 gwiazdkowym hotelu w Bułgarii, gdzie nie trzeba było nic robić…. ani zmywać po sobie, ani sprzątać, ani zabiegać o żywność...

Przypomniałam sobie dwa dawniejsze wyjazdy do Bułgarii. Z mamą i rodzeństwem, gdy miałam lat 14 - ście. Wtedy mama mnie miała zabukowanego żadnego hotelu, tylko na dworcu zgadała się z jakaś panią - bułgarską nauczycielką, która wynajęła nam pokój z 4 – ma łóżkami. Było to daleko do morza i pamiętam upał, w jakim szliśmy na plażę.

Następny wyjazd, z namiotami, także z rodzeństwem - rok 1976. Koło namiotu żadnego cienia. Staraliśmy się, jak najwięcej zaoszczędzić, aby jak najdłużej być. Pieniędzy starczyło nam na 3 tygodnie.

Następny wyjazd, o którym bym zupełnie zapomniała, to z mężem i dwójką naszych synów, którzy mieli 2 i 3 lata. Jechało się pociągiem, kuszetkami, a mieszkaliśmy w domku drewnianym, na kempingu. Było to wrzesień 1980 i Bułgarzy nas odseparowali - Polacy byli osobno, a jadąc pociągiem widziało się wielki napis – Na wieki z CCCR. To mi utkwiło w pamięci.

I teraz, naraz w takich luksusach. Przecież kiedyś, gdy patrzyło się na hotel w Złotych Piaskach, to ludzie, którzy wchodzili do takiego hotelu, to byli co najmniej Anglicy.

Coś się jednak zmieniło w Polsce. Bardziej się zmieniło, niż w Bułgarii. Widać to po chodnikach, po domach. Hotel nasz był piękny, ale dalej od hotelu było już różnie i nie bardzo estetycznie. Wyglądało tak, jakbyśmy się cofnęli w Polsce o jakieś 15 lat.

W dzień, w którym nie było słońca, a we wrześniu zaraz się zakradł chłód, kupiłam sobie dwa kostiumy kąpielowe i jeden plażowy ręcznik. Kostiumy w cenie do 30 lewa, a ręcznik za 12 lewa. Trochę taniej niż w Polsce, a wybór kostiumów był ogromny. Jedna lewa, to około 2 PLN. Teraz mi się przypomina, ze dawniej 1 lewa, to było 20 złotych polskich. Szukam i nie mogę znaleźć potwierdzenia.

Właśnie zadzwoniła Krystyna, siostra mojego narzeczonego sprzed wielu lat. Odezwała się do mnie po jego śmierci i od tej pory rozmawiamy ze sobą. Nie widziałam jej od roku 1978, a on umarł w roku 2008. Może się komuś to wydawać dziwne, ale Krystyna jest dla mnie, jak rodzina. Może się kiedyś spotkamy, może uda się spotkać. Na razie nie jest to możliwe, ona opiekuje się niepełnosprawnym synem.

Ostatnio był duże emocje związane z siatkówką. Meczu Polska - USA nie widziałam, tylko początek. Poszłam spać z myślą, że nie będzie dobrze. Rano się dowiedziałam, ze Polska jednak wygrała, więc następny mecz, ten Brazylią, obejrzałam w 100 %.

Syn nasz przypomniał sobie, jak grał przeciwko drużynie Kubiaka, gdy był jeszcze w ogólniaku. Jak tamci zaserwowali, jak walnęli, to trudno było odebrać taką piłkę. Mi się podobał Bartosz Kurek, a właściwie cała drużyna i malutkie oczka trenera.

Do Niemiec na razie nie jadę, ale z kilkoma Niemcami mam cały czas kontakt internetowy. Na przykład, z córką pana starszego, którym opiekowałam się w roku 2014. Urodziło się im trzecie dziecko, przysłała zdjęcia.

napisała : wandarat
Polska, dn. 2.10.2018

Nie ma to, tamto: światłym pod przewodem premiera Morawieckiego Mateusza, nasz rząd tak rozpędził się w spełnianiu obietnic, że dziś spełnia również te obietnice, których obiecywał nie spełniać.

Ho-ho, tak-tak. Wieczni malkontenci utyskują nawet, że w grudniu 2017 roku partia Prawo i Sprawiedliwość po prostu oddała władzę. Aż chciałoby się zakrzyknąć: takie cuda tylko w Polsce pod rządami Dobrej Zamiany, ciągle jeszcze nie wiedzieć czemu zwanej Zjednoczoną Prawicą. Ale dziś nie chcę pisać o “taśmach z Morawieckim”. Wszyscy o tym piszą, a słowa premiera nigdzie nie ucieknie, nawet jeśli taśmy, nieprawdaż, spłoną. Czy kiedy zaleją je fekalia. Czy tam jeśli stenogramy zaginą. Więc.

Otóż więc, w minioną środę Sejm zajmował się obywatelskim projektem nowelizacji ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. W projekcie przewidziano – uwaga, uwaga – likwidację obowiązku szczepień ochronnych. Abstrahując od rozstrzygnięcia, któremu, swoją drogą, warto byłoby poświęcić odrębny tekst, portal zwany Złonetem opublikował łkania redaktora Patryka Motyki, zatytułowane “Nie bijcie w szczepionkę”. Zaczął autor od łgarstwa, zwąc ludzi zatroskanych o zdrowie swoich dzieci i zakochanych w idei osobistych wolności “antyszczepionkowcami”, a zaraz potem dodał, jakoby “w gronie naukowym” nazywano takich “proepidemikami”. Z kolei mieliśmy do czynienia z równie rytualnymi rzężeniami – czy to o “nienaukowości badań świadczących o szkodliwości szczepień”, czy to na temat szczepionek w kontekście “wielokrotne obalanych teorii o powodowaniu przez nie autyzmu”, i tak dalej, i tak dalej.
Następnie nasz milusiński wziął do rąk rurę z gatunku tych najgrubszych: “Jak to właściwie jest z tymi NOP?” – zapytał i zaraz odpowiedział, tym razem akurat nie kłamiąc: “Zgodnie ze statystykami, niepożądane reakcje poszczepienne, które wymagają podjęcia interwencji medycznej (najczęściej łagodne reakcje immunologiczne) występują z częstotliwością 1 na 10 tys. zaszczepień”. Ani słowa o tym, że NOP zgłaszają lekarze, zezwalający na szczepienie danego dziecka, którzy jacy są, tacy są, ale do samobójców nie należą i w sytuacji konfliktu interesów (zgłosić NOP, narażając się na uciążliwe kontrole czy bagatelizować bądź milczeć?) wybiorą swój interes, a nie interes dziecka. Judymom pomarło się zaraz po dinozaurach. A nawet jeśli nieco później, i tak żaden Judym nie żyje od dawien dawna. Motyka nie zauważył też słonia w sklepie z klockami Lego, czy tam z porcelaną, w postaci konsekwencji odautorskich relacji: skoro nie zgłasza się NOP, czy dane statystyczne dotyczące NOP mogą być wiarygodne?

Postąpmy krok dalej. “Nie ma znaczenia, czy mówimy o szczepionkach skojarzonych czy pojedynczych, rtęciowych (w istocie zawierają znacznie mniej rtęci niż puszka tuńczyka - red.), czy konserwowanych w inny sposób” – rzecze redaktor Patryk, i tu rewelacyjne wydaje się porównanie. Boć chociaż nie można zaprzeczyć, że w szczepionce jest znacznie mniej rtęci niż w puszce tuńczyka, to kto pakuje sobie puszkę tuńczyka do krwi, przegryzając szczepionką? Raczej mało kto, jak podejrzewam. Nikt – z tego co wiem. Po co zatem te paralele? Po to, że wizualizacja przemawia, nawet jeśli merytorycznie jest fałszywa w sposób oczywisty.

Albo weźmy zdanie Motyki, mówiące, że: “wolność jednostki w perspektywie długofalowej oznaczać może dramat całego społeczeństwa”. Niby czemu ”może oznaczać”? Oznacza, do tego w każdej perspektywie. Kto płaci za brak odpowiedzialności głupawej chłopaterii, skaczącej głową naprzód do płytkiej wody i w konsekwencji sparaliżowanych do końca życia? Całe społeczeństwo płaci. Kto płaci za leczenie ofiar wypadków drogowych spowodowanych przez pijanych kierowców? Także całe społeczeństwo. A za nierozsądne zadłużanie państwa przez rządzących, w perspektywie długofalowej na pewno oznaczające dramat całego społeczeństwa? I tu też płaci całe społeczeństwo. I tak dalej, i tak dalej.

“Na swojej drodze spotkałem wiele autorytetów z dziedziny biochemii, immunologii i pokrewnych im dziedzin” – rzecze dalej Motyka Patryk. “Profesorów akademickich, naukowców cytowanych w wielu przełomowych pracach. Idę o zakład, że na pytanie o największe odkrycie ludzkości w dziedzinie epidemiologii, immunologii, a może i nawet całej medycyny, najczęściej słyszaną odpowiedzią będzie: szczepionka. Opinii negatywnych na jej temat w tym środowisku nie usłyszymy w ogóle”. Jasne, że odwołania do autorytetu zabraknąć nie mogło. Tania sztuczka, tym bardziej, że żaden autorytet z wymienionych dziedzin, w odpowiedzi na pytanie o “największe odkrycie ludzkości w dziedzinie epidemiologii, immunologii, a może i nawet całej medycyny”, nie powie “szczepionka”, wskazując raczej tę konkretną – dajmy na to przeciwko wściekliźnie. Podawaną by uchronić przed chorobą, a nie przed statystycznie wyliczalnym “prawdopodobieństwem zachorowania”.

Konkluzja autorskiego komentarza “redaktora Onet Wiadomości”, brzmi: “Za jakiś czas mamy przestać przestawiać zegarki. Niewykluczone, że ustawa o zniesieniu obowiązku szczepień każe nam w przyszłości cofnąć zegary o ponad 220 lat”.

Oto współczesne dziennikarstwo komentujące, dające się zripostować jednym słowem: koszmar. Od tego rodzaju zatroskańców strzeż nas, Panie. Nic tylko uciekać, głośno krzycząc, bliźnich przed wykwitami Złonetu uprzedzając. Co też z przyjemnością uczyniłem.

Krzysztof Ligęza
Kontakt z autorem: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Już zdążyliśmy się przyzwyczaić do tego, że przekaz, tak ze strony telewizji rządowej, jak i ze strony telewizji nierządnych – bo telewizje antyrządowe podejrzewam, że zostały założone jak nie przez starych kiejkutów to ich tajnych współpracowników za pieniądze ukradzione z Funduszu Obsługi Zadłużenia Zagranicznego – że ten przekaz ogranicza się do tego, co powiedział pan Partyk Jaki, który kandyduje na prezydenta Warszawy z ramienia obozu płomiennych dzierżawców monopolu na patriotyzm, albo – co powiedział pan Rafał Trzaskowski, który ubiega się o to stanowisko z ramienia obozu zdrady i zaprzaństwa, ewentualnie – jak na słowa jednego zareagował drugi. Nie potrzeba dodawać, że telewizja rządowa stara się pokazać, że pan Rafał Trzaskowski, to kretyn i w ogóle - podejrzana figura, podczas gdy pan Partyk Jaki jest jasnym idolem, podczas gdy telewizje nierządne odwrotnie – że pan Trzaskowski jest gites – tenteges, podczas gdy Pan Jaki to oszołom i łowca posad. Można było pomyśleć, że już tak będzie aż do wyborów, ale nigdy nie jest tak dobrze, żeby nie mogło być jeszcze lepiej, więc obóz zdrady i zaprzaństwa wyskoczył z nową rewelacją.

Wesprzyj nas nawet drobną kwotą

Oto portal „Onet”, związany ze starymi kiejkuty za pośrednictwem koncernu Axel Springer Polska, który wydaje też „Newsweek”, na fasadzie którego Niemcy umieścili znanego z żarliwego obiektywizmu pana red. Tomasza Lisa – tenże „Onet” opublikował tzw. taśmy prawdy, to znaczy – fragment rozmowy pana Mateusza Morawieckiego, podsłuchanej przez kelnerów spiskujących przeciwko III Rzeczypospolitej w nieistniejącej już restauracji „Sowa i Przyjaciele”. Oznacza to, że ktoś reporterom „Onetu” wetknął nos w materiały uznane za „tajne” Ale co jeden człowiek chce zakryć za zasłoną tajemnicy, to drugi odkryje: „każdy grzech palcem wytknie, zademonstruje, święte pieczęcie złamie, powyskrobuje”. No dobrze, ale któż taki uchylił rąbka tajemnicy? Podejrzenia kierują się w pierwszej kolejności w stronę niezawisłych sędziów, którzy w obawie utraty alimentów i bezkarności, chętnie utopiliby rząd w łyżce wody. Ale ci sędziowie, to w większości tchórze; nie przypominam sobie ani jednego przypadku, by za komuny jakiś sędzia ustąpił ze stanowiska w proteście przeciwko naruszaniu sławnej niezawisłości, ani za Stalina, ani za Gomułki, ani za Gierka, ani nawet za Jaruzelskiego, ani za Cimoszewicza, ani za Millera, ani za Tuska - chociaż bezpieka dyrygowała całym tym niezawisłym sądownictwem, jak tylko chciała. Więc chociaż sędziowie formalnie by mogli, to bardziej prawdopodobne jest, że przeciek spowodowały stare kiejkuty, które gdzie jak gdzie, ale do niezawisłych sądów wpadkowały tylu agentów, ilu tylko mogło się zmieścić. No dobrze, ale skąd taki pomysł mógł wylegnąć się w głowach starych kiejkutów? To proste – musiały kiejkuty dostać takie zadanie od BND – i to by wyjaśniało tajemnicę, dlaczego te rewelacje opublikował „Onet” związany z niemieckim koncernem Axel Springer. Po drugie, warto zatrzymać się nad tym, kiedy ta rozmowa miała miejsce. Otóż odbyła się ona w okresie, gdy Mateusz Morawiecki, jeśli nawet formalnie nie należał do obozu zdrady i zaprzaństwa, to z nim sympatyzował, zarówno jako doradca Donalda Tuska, jak też jako bankster. Ciekawe, że w nagranym fragmencie rozmowy Mateusz Morawiecki, oczywiście pomagając sobie „kurwami” i „pierdolnięciem” („to takie słowa są”? - dziwili się ostentacyjnie gitowcy, kiedy podczas spotkania autorskiego w poprawczaku pisarz próbował im się podlizywać, operując tzw. „grypserą” - a co opisał Marek Nowakowski) wygłosił całkiem rozsądną opinię, że uprawianie przez rząd rozrzutności finansowej musi skończyć się niedobrze, zwłaszcza gdy pogorszy się koniunktura. Szkoda, że zapomniał o tym, najpierw jako wicepremier, a obecnie – jako premier rządu, chociaż jako człowiek przewidujący, wyfutrował 20 milionami złotych bank Morgana, za co pewnie ma tam zapewnioną synekurę na wypadek, gdyby coś „pier...nęło” z „dobrą zmianą”. O ile zatem moment, w którym rozmowa z Mateuszem Morawieckim została nagrana potwierdza moją ulubioną teorię spiskową, według której spisek kelnerów, którzy podsłuchiwali wyłącznie przedstawicieli obozu zdrady i zaprzaństwa, spowodowany był przechodzeniem Polski spod kurateli niemieckiej pod kuratelę amerykańską. O ile pod kuratelą niemiecką Platforma Obywatelska była naturalnym liderem politycznej sceny naszego bantustanu, to w przypadku kurateli amerykańskiej była tam potrzebna, jak psu piąta noga, więc kelnerzy... - tak dalej. No a skąd kelnerom przyszedł do głowy taki pomysł? Nagrali oni 900 godzin rozmów podsłuchanych w różnych restauracjach, ale podobno 700 godzin nagrali w rezydencji premiera Tuska, co wzbudza graniczące z pewnością podejrzenia, że musieli pomagać im jacyś pierwszorzędni fachowcy, dla których zainstalowanie podsłuchów w rezydencji premiera rządu naszego bantustanu, nawet ”bez jego wiedzy i zgody”, nie przedstawiało najmniejszych trudności. Oczywiście niezawisły sąd, który sprawę kelnerów rozpatrywał, miał najwyraźniej surowo zakazane zajmowanie się tym wątkiem, w związku z czym za głównego szatana uznał pana Marka Falentę i nawet go skazał, ale odesłać do więzienia już się nie odważył. Pokazuje to, że pana Falentę musi chronić czyjaś Mocna Ręka. Czy przypadkiem nie ta sama, która przy pomocy „afery podsłuchowej” dokonała podmianki na pozycji lidera politycznej sceny naszego bantustanu? No a teraz „Onet” rozdziobuje okruszki podrzucone mu przez zatajoną rękę niemiecką, bo w tak zwanym międzyczasie pan Mateusz Morawiecki z sympatyka obozu zdrady i zaprzaństwa przepoczwarzył się w jasnego idola obozu płomiennych dzierżawców monopolu na patriotyzm, toteż fakt, że wtedy został podsłuchany i nagrany, a teraz te rewelacje zostały opublikowane i to akurat przez „Onet”, znakomicie się wyjaśnia, ale oczywiście na gruncie mojej ulubionej teorii spiskowej. Zwracam przy okazji uwagę, że z 900 godzin rozmów podsłuchanych w restauracjach i 700 godzin podsłuchanych w rezydencji premiera Tuska, co to korzystał z „ochrony kontrwywiadowczej” tubylczych „służb (he, he!), do wiadomości publicznej trafiły zaledwie okruszki, a to oznacza, że zarówno mocodawcy ze Stronnictwa Amerykańsko- Żydowskiego, ale i ze Stronnictwa Pruskiego, które w jakiś sekretny sposób weszło lub właśnie wchodzi w posiadanie kopii nagrań, uraczą nas jeszcze niejedno rewelacją, ale jeszcze nie teraz, tylko w przyszłym roku, kiedy będą tutaj wybory do Sejmu i Senatu.

Tymczasem nasz nieszczęśliwy kraj przeżywa prawdziwą erupcję pryncypialności obyczajowej, której detonatorem okazał się film pana Smarzowskiego „Kler”, w którym reżyser pryncypialnie schłostał sprośne błędy Niebu obrzydłe, w jakich pogrążyło się tubylcze duchowieństwo. Pomysł nie jest specjalnie oryginalny; jeszcze z dzieciństwa pamiętam agitatorów przekonujących ludzi, że skoro ksiądz sypia z gospodynią, to Boga nie ma, a skoro pan Smarzowski prawie 70 lat później wraca do tego tematu, to znaczy, ze każda myśl rzucona w przestrzeń prędzej, czy później znajdzie swego amatora. Ale mniejsza już o pana Smarzowskiego, chociaż może od trzęsących Hollywoodem Żydów dostać za to „Oskara” - bo niezależnie od jego intencji film wpisuje się w kolejną kampanię przeciwko Kościołowi katolickiemu. Nie mówię już o prześladowaniach w czasie rewolucji antyfrancuskiej, ale warto przypomnieć o walce z Kościołem we Francji na przełomie wieku XIX i XX, za sprawą niejakiego Combesa, nawiasem mówiąc – byłego księdza z Oblatów Najświętszej Marii Panny w Nimes. Ten Combes, szubrawiec, podobnie zresztą, jak i współcześni renegaci, wpadł na pomysł rejestracji przedmiotów liturgicznych, co ówczesna opinia katolicka nie bez powodu uznała za wstęp do konfiskaty. Doszło do burzliwych demonstracji, przeciwko którym rządy wysłał wojsko, Sympatyzowało ono raczej z demonstrantami, zwłaszcza po ujawnieniu afery generała Ludwika Andre, ministra wojny. Ten mason wysokiej rangi miał na biurku dwa pudła; jedno z napisem Korynt, a drugie z napisem Kartagina. W „Koryncie” były fiszki oficerów promowanych do awansu, a w „Kartaginie” - tych którzy przy awansach mieli być pomijani. Przyczyną był stosunek do religii katolickiej; fiszki z „Kartaginy” zawierały takie oto zarzuty, że „uczestniczył nabożnie w pierwszej Komunii Świętej swego syna”. Kolejny wybuch wojny z kościołem, a przede wszystkim – z Cerkwią Prawosławną, chociaż z Kościołem katolickim też, miał miejsce w Rosji pod rządami bolszewików.

Rozstrzeliwaniu Cerkwi i duchowieństwa katolickiego towarzyszyła kampania prowadzona przez pisma „Bezbożnik” i „Bezbożnik przy obrabiarce” wydawane przez Związek Wojujących Bezbożników dowodzony przez Minieja Izraelewicza Gubelmana. Inspirował on szydercze demonstracje antyreligijne. Ciekawe, po co Żydzi najpierw w ten sposób dokazują, a potem się dziwują, że kiedy minie okres dobrego fartu, to palą nimi w piecach. Co tu ukrywać; to lekceważenie innych narodów nie tylko świadczy o niedostatku empatii u Żydów, ale często – o niedostatku rozumu. Wspominam o tym dlatego, że rodzaj patronatu nad obecną kampanią antykościelną w Polsce objęła żydowska gazeta dla Polaków. Współwłaścicielem spółki „Agora”, która tę żydowską gazetę wydaje, jest stary żydowski grandziarz finansowy Jerzy Soros, korumpujący głupich gojów pod pretekstem propagowania „społeczeństwa otwartego”, czyli takiego, w którym zostały zniszczone wszystkie organiczne więzi społeczne i hierarchia, a ono samo zostało sprowadzone do roli „nawozu historii”, na którym mają rozkwitać setki cudnych żydowskich kwiatuszków. Niedawno grandziarz wyłożył na te cele aż 18 miliardów dolarów, więc w takich sytuacji lepiej rozumiemy, skąd również w Polsce taka eksplozja moralnej pryncypialności, zwłaszcza wśród celebrytów, co to rżną się z kim popadnie.

Stanisław Michalkiewicz