W Toronto w sali Związku Narodowego Polskiego przy Judson St. odbyło się w poniedziałek arcyciekawe spotkanie z ks. Pawłem Kucharskim, misjonarzem ze Stowarzyszenia Misjonarzy od Wincentego a Paulo, opiekunem duchowym Polaków w Kazachstanie. Ksiądz Kucharski opowiadał nie tylko o życiu codziennym w polskiej wiosce nieopodal Astany, ale również wytłumaczył, skąd sentyment do tamtych stron. Jak zwykle w takich wypadkach, jest to historia rodzinna – dziadkowie księdza (dziadek miał 18 lat, babcia 16) byli wywiezieni do gułagu na Ural, a rodzina pochodzi z terenów należących dzisiaj do Ukrainy. Pradziadek miał majątek nadany przez Piłsudskiego za udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Ksiądz przyznał, że od małego słuchał opowiadań na temat Uralu i zsyłki, przedstawianych „od ciekawej strony”, opowiadał o wielkich lasach, przyrodzie.

Ilustrowana slajdami i usiana anegdotami opowieść księdza Kucharskiego przypomniała losy nie tylko polskich tułaczy zesłańców, ale również bohaterskich księży wśród nich posługujących, zwłaszcza błogosławionego księdza Władysława Bukowińskiego z Karagandy.

Pierwszym misjonarzem był ksiądz Stanisław Chorągwicki, przyjechał jako kapelan dla sióstr Miłosierdzia, które pracują w Kazachstanie już od 15 lat. Okazało się, że potrzeby są znacznie większe i wkrótce przybył drugi ksiądz, Maciej Mech, który jest obecnie proboszczem, a ksiądz Kucharski dotarł jako trzeci, przybył również ksiądz Leszek Smakosz, który teraz jest dyrektorem Caritasu.

Parafia Szortandy, oddalona ok. 70 km od Astany, jest rozległa, podobnie jak i diecezja. Na terenie parafii znajdują się dwie kopalnie złota i jedna uranu. W Kazachstanie są trzy diecezje – północna Astana, Karaganda i trzecia Ałma-Ata – dawna stolica.

Dzisiaj Kazachstan to kraj coraz bogatszy, eksportujący ropę naftową, gaz ziemny czy uran. Nowa stolica, Astana, prezentuje się imponująco, choć jak wieść gminna niesie, iluminaci mieli sobie w niej upatrzyć nową stolicę świata. Kto ciekaw, proszę sobie temat wygooglować. Wioska, gdzie pracuje ksiądz Kucharski, leży 400 kilometrów od poligonu atomowego byłego ZSRS, gdzie zdetonowano w powietrzu ok. 500 bomb atomowych. Ksiądz zaznaczył, że być może wpływa to do dzisiaj na stan zdrowia mieszkańców. Pół żartem, pół serio podał też przykład kolegi zakonnego, któremu po przyjeździe w niewyjaśniony sposób zniknął guz, jaki miał na głowie.

Polscy księża wybudowali we wsi kościółek o powierzchni 130 m kw. i przerobili na plebanię budynek gospodarczy kołchozu. Warunki nadal są ciężkie, księża cieszyli się zwłaszcza na łazienkę, bo chodzenie do wychodka zimą na 40-stopniowym mrozie jest trudne. Ksiądz Kucharski obstalował także kafle w Polsce, które na miejscu złożone zostaną w porządny piec z blachą.

– Dla mnie najbardziej zdumiewający był przestwór stepów – opisywał ksiądz – jakieś szczególne poczucie wolności na tym stepie.

Prelegent mówił o gościnności i dobrym sercu Kazachów i prostym, surowym, ale godnym życiu.

W Kazachstanie nadal pozostaje ponad 150 tysięcy Polaków. Za tego rządu polskiego – mówił ksiądz Kucharski – wiele zmieniło się na lepsze, przyjeżdżają nawet nauczyciele z Polski uczyć polskiego w szkołach. Są też ochotnicy. Wiele tamtejszych Polaków ma nadzieję na repatriację. Wśród słuchających słów księdza były dwie osoby, które mieszkały jakiś czas w Kazachstanie, m.in. pani, którą wywieziono tam z matką, gdy miała 5 miesięcy.

Z sali padały ciekawe pytania; ile co kosztuje, ile się zarabia, czy lekarz jest płatny, ile wynosi emerytura... Ksiądz wyjaśniał, że jeśli emeryt ma domek i ogródek, w którym sobie uprawia warzywa to nie cierpi zbytniej biedy. Zebrani, a także Gmina 1 ZNP przekazali datki na rzecz działalności wśród rodaków. Ksiądz opowiedział, jak wiele dobra doświadcza w Polsce, gdy tylko ludzie dowiadują się, że jest misjonarzem w Kazachstanie.

Ksiądz Kucharski okazał się miłym i bezpośrednim człowiekiem, na pytanie, dlaczego został duchownym, odpowiedział, że to wszystko przez babcię; jako młodemu chłopakowi bardzo mu na czymś zależało i babcia dała mu modlitwę, obiecując, że jak się będzie codziennie przez rok modlił, to Pan Bóg go wysłucha. Po kilku miesiącach od tego modlenia ksiądz poczuł powołanie, a „zapomniał, o co się modlił”.

Ksiądz Kucharski zaprasza ciekawych do Kazachstanu, tak do pomocy, jak i turystycznie – od maja tego roku otwarte zostanie bezpośrednie połączenie lotnicze Warszawy z Astaną.

(ak)

Nieraz patrzę się za siebie i czasami dziwię się, czemu nieraz niezbyt bliscy mi znajomi mówią mi pewne rzeczy. Dwie nieznane sobie nawzajem kobiety opowiedziały mi o tym, że pojechały do Rzymu i modliły się na grobie Jana Pawła II i że niedługo potem zaszły w ciążę. A teraz, lata później, piszę te słowa, w imieniu tych kobiet?

Jan Paweł II jest patronem rodziny. Rodzina chrześcijańska ma szczególny przywilej przez wstawiennictwo św. Jana Pawła II prosić Boga o potrzebne łaski. Jak świadczy ks. Sławomir Oder, postulator procesu kanonizacyjnego Jana Pawła II, „jest dziesiątki tysięcy świadectw cudownych uzdrowień za wstawiennictwem Jana Pawła II”. Tym, którzy pragną polecić św. Janowi Pawłowi II swoje potrzeby, jest polecana książeczka-modlitewnik pt. „Nie lękajcie się”.

W kościele św. Stanisława Kostki w Toronto w ostatnią niedzielę, 2 kwietnia, miały miejsce obchody Dnia Jana Pawła II. Mszę koncelebrowaną odprawił ojciec prowincjał Marian Gil. Wspomniał on w swoim kazaniu, jak to Jan Paweł II opowiadał, że jego pierwszym seminarium była jego rodzina. Jego nauczycielem był jego ojciec, którego widział modlącego się codziennie na klęczkach po powrocie z pracy.

Ksiądz Gil powiedział również, jak to wielu zachowało obraz Ewangelii położonej na trumnie ze zwłokami Jana Pawła II. Wiatr, który zwiastuje Ducha Świętego, zamknął Księgę Ewangelii przy końcu odprawiania mszy pogrzebowej.

Jan Paweł II był wierny Chrystusowi i jego nauce.

Po Mszy św. większość tych, którzy w niej uczestniczyli, uformowała 200-metrowej długości pochód i przemaszerowała do starego ratusza miasta Toronto, gdzie dla upamiętnienia Dnia Jana Pawła II w Toronto została wciągnięta flaga Watykanu.

Osobą moderującą ceremonię obchodów przy ratuszu miasta Toronto był były radny miasta Chris Korwin-Kuczyński. Przemówienia wygłaszali Chris Korwin-Kuczyński, były poseł na sejm federalny Ted Opitz, ojciec Marian Gil, radni miejscy.

Chris Korwin-Kuczyński opowiedział o tym, że Jan Paweł II odwiedził 129 krajów w czasie sprawowania swojej posługi papieskiej. Był w Toronto dwa razy. Zaraz obok torontońskiego ratusza Jan Paweł II poświęcił Ogród Pokoju. Ogród Pokoju jest umownym miejscem-strefą wolną od broni jądrowej. Jan Paweł II zrobił to w 1984 roku, w czasie swojej pierwszej wizyty w Toronto.

Chris Korwin-Kuczyński powiedział również, że chociaż Jan Paweł II był Polakiem, to wszyscy, nie tylko Polacy, zapraszani są do obchodzenia jego dnia w Toronto.

At the end of the eighteenth century Poland was partitioned among Russia, Prussia and Austria and erased from the political map of the World. The dearest dream of generations of Polish people was to liberate their country. In order to achieve this goal many uprisings were organized, but all were unsuccessful. Canada's Sir Casimir Gzowski took part in one of these revolts. However, the Polish people never abandoned the idea of national freedom.
During the First World War, Polish immigrants in United States and Canada, led by Ignacy Paderewski, came up with the idea of forming a Polish Army in Canada. This project, supported strongly by Canadian government, was discussed with the Canadian, British, French and American governments. Over twenty two thousand volunteer Polish soldiers trained in Niagara-on-the-Lake between 1917 and 1919. They were trained by Canadian officers in a programme paid by France. This army fought first in France, and later helped to liberate Poland after 123 years of enslavement. The nation's dream finally came true.
The photographic exhibition, prepared by the Polonia Canadian Institute for Historical Studies, titled Canada’s Role in the Rebirth of Poland. Niagara-on-the-Lake, 1917-1919 commemorates 100th anniversary of these unprecedented historical events.
The official opening of the exhibit will take place on Saturday, April 8, 2017 at 2:30 p.m. at the Mississauga Central Library, 301 Burnhamthorpe Rd W, Mississauga, Arts & History Dpt., 3rd floor.
The introduction will be provided by Roman Baraniecki, the Director of the Polonia Canadian Institute for Historical Studies and the Curator of the Col. Pilot B. Orliński Archives and Museum of the Polish Armed Forces at the Wawel Villa, Mississauga.
The display will be available for viewing from Saturday, April 8, 2017 until Monday, May 29, 2017.

        Tradycji stało się zadość. Jak co roku Fundusz Dziedzictwa Polek w Kanadzie zorganizował koncert z okazji Dnia Kobiet.

        To już 13. raz, ale wcale niepechowy. Polskie Centrum Kultury im. Jana Pawła II w Misssissauga zgromadziło liczne grono przyjaciół naszej Organizacji, aby uczcić coroczne święto pań.

        W koncercie wzięła udział pani Kinga Mitrowska, która od wielu lat współpracuje z FDzPwK,  oraz jej niezwykle utalentowani wychowankowie – Anna Wójcik, Jakub Skiba i Adam Przyjemski. Pani Teresa Mazurek wystąpiła w swoim akordeonowym recitalu, a wtórowała jej pani Jola Bieniek na skrzypcach. Do grona artystów dołączył zespół Vega z wokalistką Aleksandrą Węsierską oraz DJ Bolek.

        Gwoździem programu stał się wiosenny pokaz mody sieci sklepów Talbot’s oraz 5th Avenue pani Jolanty Przybylskiej, wystawę torebek zorganizowaliśmy dzięki uprzejmości pani Bogdy Gołębiewski z sieci butików „The One”, które po koncercie można było zakupić. Całość dopełniła biżuteria ze sklepu jubilerskiego „WM Jewellers” zgromadzona dzięki pani Małgosi, która z FDzPwK jest związana od lat.

        Przy tej okazji w imieniu FDzPwK pani Stella Szustaczek wręczyła dwa czeki, wyrażające poparcie i promujące rozwój młodych talentów. Pierwszy trafił do vocal studio pani Kingi Mitrowskiej, a drugi do ZNPwK na ręce pani prezes Iwony Malinowskiej.

        Jak zwykle przy takich okazjach, oprócz uśmiechu i wzajemnej szczerej życzliwości – słodyczy dodało pyszne ciasto, tradycyjna kawa i lampka wina.

        Chciałabym serdecznie podziękować wszystkim członkiniom FDzPwK za wsparcie, udział i pomoc w organizacji Dnia Kobiet. Paniom Iwonie Osowskiej i Izabeli Tinc za poprowadzenie uroczystości i pani Urszuli Madej-Wojnarowicz za cudowny felieton o kobietach, oraz panu Robertowi Zawierucha za piękne kwiaty.

        Korzystając z okazji, już dziś serdecznie zapraszam na nasz piknik do parku im. I.J. Paderewskiego 23 lipca – szykujemy wiele atrakcji! Tymczasem życzę cudownej wiosny i do szybkiego zobaczenia!

        Łucja Stec – Prezes