Osoby przybywające z wizytą do Kanady otrzymują zezwolenie na granicy na czasowe pozostanie, najczęściej do sześciu miesięcy lub krócej. Osoba taka może przebywać legalnie w Kanadzie w wyznaczonym terminie, ewentualnie czasowy pobyt można przedłużyć raz lub więcej razy.

Jeśli turysta zdecyduje się na wylot z Kanady, posiadając jeszcze ważną wizę turystyczną (pobyt czasowy), wiza ta praktycznie zostaje anulowana, a zatem nie upoważnia turysty do powrotu do Kanady. Opuszczając Kanadę, powracający turysta na granicy musi jakby ponownie dostać legalny czasowy pobyt. Ważność jest określana przez urzędnika, i tu mogą się dziać różne scenariusze. Wyjątkiem od reguły jest podróżowanie drogą lądową do USA. W tym przypadku będzie obowiązywać ważność czasowego pobytu, wydanego wcześniej, i wiza turystyczna nie jest anulowana w momencie opuszczenia terenu Kanady.

Na przykład, turysta wleciał do Kanady 1 września. Na granicy urzędnik postawił jedynie pieczątkę wlotu, czyli legalny status czasowy ważny jest przez sześć miesięcy. Turysta posiada wizę USA, planuje odwiedzić rodzinę w Nowym Jorku i powrócić do połowy października. Wracając do Kanady, pokazuje ważny już status czasowy, jaki otrzymał do marca 2016 roku, i nie powinno być problemu z ponownym wjazdem do Kanady.

W przypadku osoby wylatującej na przykład na Kubę, przy powrocie do Kanady urzędnik nie honoruje wcześniejszej decyzji, może wydać zupełnie inną, np. skracając czasowy pobyt turysty lub wydając dłuższe zezwolenie na pozostanie. Warto o tym pamiętać, planując podróże poza Kanadę.

Turystę obowiązuje posiadanie ważnego paszportu. Jeśli paszport wygasa w krótkim terminie, jego właściciel nie może dostać wizy turystycznej na dłuższy okres. Przedłużając pobyt czasowy, musimy okazać ważny paszport, w przeciwnym razie podanie zostanie odrzucone.

Warto też wspomnieć o sytuacji podróżowania z dziećmi. Proszę pamiętać, że często urzędnik na granicy, lub nawet przedstawiciel linii lotniczych wymaga, by przedstawić pisemną, podpisaną notarialnie zgodę drugiego rodzica na podróżowanie dziecka, nawet jeśli paszport został wydany za zgodą obydwojga rodziców.

Izabela Embalo
Osoby zainteresowane imigracją do Kanady prosimy o kontakt: 416-5152022, Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript..">Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript..
www.emigracjakanada.net
Specjalizujemy się w imigracji polskich obywateli do Kanady.
NOWA SIEDZIBA BIURA
W MISSISSAUDZE.

Przywrócić wiosenny sezon na niedźwiedzie?

Toronto Wiosenne polowania na czarne niedźwiedzie od wielu lat budziły w Ontario szereg kontrowersji, ale ich przywrócenie mogłoby być opłacalne z ekonomicznego punktu widzenia. Temat powrócił po artykule w brytyjskim "Daily Mirror". Podjął go też Mike Commito, analityk z ontaryjskiego Northern Policy Institute.

Wielu ludzi nie zdaje sobie sprawy, że w Ontario polowania na niedźwiedzie odbywają się każdego roku. Teraz właśnie trwa sezon. Wydaje się pozwolenia, a małe miasteczka w północnej części prowincji mogą zarabiać na turystach. Podobnie w innych prowincjach – wiosenne lub jesienne polowania też są legalne, przyznaje minister zasobów naturalnych Bill Mauro. W 2014 roku prowincja rozpoczęła dwuletni pilotażowy projekt próbnego przywrócenia wiosennych polowań. Nie wiadomo jeszcze, czy od kwietnia 2014 polowania wrócą na stałe.

Mike Commito zwraca uwagę, że osoby niemające pojęcia o polowaniach mogą być oburzone, ale dla lokalnej gospodarki północnego Ontario jest to bardzo ważny element, a także wieloletnia tradycja.

Rząd usankcjonował polowania na niedźwiedzie w 1937 roku. Całkiem niedawno, w 1999, po latach debat i kampanii publicznych zakazano polowań na wiosnę. Przeciwnicy podkreślali, że młode są skazane na głód, gdy ich matka zostanie zabita. Firmy zajmujące się organizacją polowań musiały skupić się na sezonie jesiennym. Co jakiś czas ponawiają apele o przywrócenie wiosennego odstrzału.

Sprzedaż licencji to spore zyski dla prowincji. Commito szacuje, że to zarobek rzędu 1,8 miliona dolarów rocznie (na podstawie danych z roku budżetowego 2012/13). Myśliwi wydają ponadto 9 milionów, a turyści – 18. Co najważniejsze – pieniądze trafiają do tej części kraju, która gorzej sobie radzi. W 2014 roku prowincja sprzedała 17 509 licencji mieszkańcom i 4708 osobom spoza Ontario. Tym drugim na polowaniach muszą towarzyszyć licencjonowani przewodnicy. W tym roku póki co sprzedano odpowiednio 12 546 i 4558 licencji. Każda pozwala na odstrzał jednego niedźwiedzia. Szacuje się, że co roku podczas polowań ginie 5000 zwierząt. Populacja niedźwiedzi bez problemu wyrównuje tę stratę. W Ontario żyje około 100 000 niedźwiedzi, dopuszczalna strata wynosi 10 proc.

Skotnicki uchylał się od kul

Toronto W środę po południu w spokojnej torontońskiej Distillery District policjanci oddali kilka strzałów w kierunku uciekającego pojazdu. Podejrzane auto zostało skradzione w okolicy skrzyżowania Bond i Shuter. Dwa radiowozy zbliżyły się do niego niedaleko Parliament i Mill. Doszło do zderzenia.

Wyszło sześciu policjantów. Chcieli, by kierowca opuścił pojazd, ale ten włączył wsteczny bieg. Wtedy funkcjonariusze otworzyli ogień. Miało to miejsce niedaleko szkoły i parku. Nikomu jednak nic się nie stało.

W końcu zatrzymano 60-letniego Edwarda Michaela Skotnickiego.

W tamtych czasach nie byliśmy nawet przyjaciółmi. Rozmawialiśmy na przerwach kilka razy i to wszystko. Nie widziałem Anny przez wiele lat, aż kiedyś właśnie po jednym z urlopów spędzonych w Polsce spotkałem ją w samolocie Warszawa – Toronto. Zamieniłem się miejscami i cały ośmiogodzinny lot przegadaliśmy na różne tematy, wymieniając na koniec numery telefonów. Zadzwoniłem już następnego dnia wieczorem i powiedziałem: "Halo, tu mówi Derek… ten z samolotu" – mniej więcej tak to zabrzmiało w języku polskim. "Cześć. Właśnie podniosłam słuchawkę, żeby do ciebie zadzwonić. Uprzedziłeś mnie" – odpowiedziała. Tak właśnie się okazało, że było to zainteresowanie obustronne. Anna mieszkała i pracowała w Ottawie, a ja właśnie szykowałem się do przeprowadzki do Halifaxu na czas bliżej nieokreślony. Spotkaliśmy się dwa czy trzy razy i podczas tych spotkań próbowałem usilnie wytłumaczyć, że muszę wyjechać do pracy, że nie będzie mnie przez jakiś czas. Nie mogłem i nie chciałem jej zdradzić charakteru mojej pracy. Poznaliśmy się tak niedawno. Anna bez zawahania oznajmiła, że będzie czekała, aż wrócę. Jak miałem jej powiedzieć, że po powrocie zaraz znowu gdzieś wyjadę, może na trzy miesiące, a może na pół roku? Zakochałem się i coraz bardziej zależało mi na każdym dniu w jej obecności, a z drugiej strony, nie chciałem dziewczyny skrzywdzić, widząc, że i ona coraz bardziej się angażuje w nasze spotkania. Niełatwo jest być gliną tajniakiem, a żoną gliny tajniaka chyba jeszcze trudniej. Tak więc stanąłem na dywanie u mojego szefa. Ten człowiek szanował mnie za moje poświęcenie, coraz rzadziej spotykane w naszej firmie. Wysłuchał, potakując, i powiedział, że sprawdzi, co da się zrobić, ale dopiero po zakończeniu Halifaxu. Tak więc mając rozbabrane plany na przyszłość, pożegnałem się z Anną, nie wiedząc nawet, czy się jeszcze kiedyś spotkamy. W związku z akcją w Nowej Szkocji Anna miała szansę zostać wdową jeszcze przed ślubem. Obiecałem, że będę dzwonił z Halifaxu, tak jak i teraz dzwoniłem prawie codziennie z tej wyspy, dopóki mnie mój gospodarz nie związał.