8 maja radośnie zapisał się w kronice działalności ZNP w Kanadzie Oddział Hamilton.

Właśnie w tym dniu po raz pierwszy zorganizowano Olimpiadę Wiedzy o Polsce - półfinały.
Motywów takiego przedsięwzięcia nietrudno się domyślić. Każdy Polak, który postawił stopę na kanadyjskiej ziemi, przywiózł ze sobą i zamknął na zawsze w sercu i pamięci rodzinny dom, matczyne ręce, zapach konwalii w przydrożnej kapliczce... i serce tęskni.

Z tej też tęsknoty zrodziła się inicjatywa, żeby wiedzę o Polsce - Ojczyźnie dziadów i ojców, zaszczepić w sercach najmłodszej, kanadyjskiej Polonii.
Prezes ZNP w Kanadzie Oddział w Hamilton - Monika Karpińska wykazała się niesamowitym talentem organizatorskim. Potrafiła pozytywnie zarazić swoim entuzjazmem wszystkich członków ZNP, rozkręcić wolontariuszy i sponsorów, tak że cała „akcja” wypadła na medal.

Półfinały zorganizowano w dwóch grupach: młodsze klasy (6 - 8) i starsze (9 - 11).
O godzinie 11 rano rozpoczęły się zawody młodszej grupy.

Do olimpiady przystąpili zwycięzcy ćwierćfinałów z następujących szkół:
Szkoła Polska Szkolnego Punktu Konsultacyjnego w Toronto (Agnieszka Jurzysta)
Adrian Panszczyk
Monika Grzywa
David Czechowski

Szkoła Polska Gr. II ZPwK w Hamilton (Ewa Iwanicka)
Zuzanna Ksiezak
Monika Waszkiel
Mateusz Sawin

Szkoła Polska im. J. Brzechwy w Milton
Philip Garbacz
Szymon Kipiel
Justin Pawlowski

Szkoła Polonii im. Jana Pawła II w Hamilton (Marzanna Biernat)
Jessica Malek
Antoni Sękowski
Martyna Szewczyk

Zarówno uczestnicy, jak i goście zgromadzili się w dolnej sali Domu Polskiego w Hamilton. Goście i kibice dopisali wyjątkowo. Ci ostatni przynieśli ze sobą transparenty i hasła mobilizujące zawodników do walki.

***

W innej części sali umieszczono posiłek dla uczestników i organizatorów. Sala również niebanalnie była ozdobiona. Na głównej ścianie powieszono w pięciu kołach olimpijskich nazwiska Sponsorów Półfinałów oraz ich logo.

***

Monika Karpińska rozpoczęła zawody. Na wstępie powitała wszystkich uczestników, ich opiekunów, rodziców i rodziny, a wszystkim Mamom z okazji Ich Święta złożyła serdeczne życzenia.

***

Rozpoczęły się zawody. Półfinaliści byli doskonale przygotowani. Rywalizacja była zaciekła. Pierwszy etap wygrała drużyna ze Szkoły Polonii im. Jana Pawła II w Hamilton.

Półfinały wygrali uczniowie ze Szkoły Polskiej Szkolnego Punktu Konsultacyjnego w Toronto.

***

Wszyscy uczestnicy otrzymali dyplomy, medale i nagrody książkowe. Radości było co niemiara, tym bardziej że na stołach porozstawiano poczęstunek: a więc pizzę, pączki soczki i wodę. Każdy częstował się z przyjemnością, bo emocje już opadły, nagrody cieszyły, a i satysfakcji z dobrej postawy Polaka gratulowali prawie wszyscy.

***

Po południu rozpoczęły się rozgrywki II Grupy (klasy 9 - 12 ). Wystartowały trzy grupy:
Szkoła Polska Szkolnego Punktu Konsultacyjnego w Toronto (Agnieszka Jurzysta)
Dominik Wrona
Milena Galaszewicz
Karina Grzywa

Polska Szkoła Średnia im. Orląt Lwowskich w Hamilton, Publiczny W. Oświaty (G. Karpiuk)
Daniel Banatkiewicz
Katarzyna Ilnicka
Karolina Machut

Polska Szkoła Średnia w Hamilton, Katolicki W. Oświaty (M. Karpińska)
Monica Malek
Aleksandra Skora
Monika Pyzik

Rywalizacja, podobnie jak poprzednio, była ogromnie ostra, a zawodnicy również wykazali się gruntowną wiedzą, mimo że pytania były trudne, wymagające dość szczegółowej analizy.

Tym razem zwyciężyła grupa z Polskiej Szkoły Średniej w Hamilton, Katolicki W. Oświaty, i jak poprzednio były dla wszystkich dyplomy, medale i nagrody. Radości było dużo, ale najważniejszy jest fakt, że zarówno dzieci, młodzież, jak i ich rodzice zgodnie stwierdzili, że ten konkurs spełnił ich oczekiwania związane ze szkołą, przysporzył wszystkim wiele radości i wzruszeń, a przede wszystkim pogłębił wśród młodych wiedzę o Polsce.

***

Olimpiada była przedsięwzięciem wymagającym dużo pracy, zachodu, a również inwencji twórczej. Wszystkimi tymi cechami wykazały się członkinie Związku Nauczycielstwa Polskiego w Kanadzie, Oddział w Hamilton. Nad przygotowaniem olimpiady pracowały od dwóch miesięcy. Każda miała swój przydział czynności, swoje poletko do zagospodarowania. Panie spotykały się kilkakrotnie i omawiały wszystkie za i przeciw, relacjonowały, co zostało zrobione, a co jeszcze należy dopełnić. Również na olimpiadzie zjawiły się wszystkie i wspólnie poprowadziły półfinały. Podkreślić należy fakt, że robią to całkowicie społecznie i nie szczędzą sił, umiejętności i czasu, aby polskość szerzyć wszędzie tam, gdzie przebywają.

***

Prezes Oddziału pani Monika Karpińska doskonale rozumie i czuje potrzeby społeczności hamiltońskiej i już nie pierwszy raz inicjuje imprezy, konkursy, spotkania dla młodzieży oraz różne inne uroczystości. Ma kontakt z młodzieżą, rozumie jej potrzeby i chętnie wychodzi im naprzeciw.
Najważniejsze jest jednak to, że polskość, co nam w sercu gra, pielęgnujemy jak drogi klejnot, gdziekolwiek jesteśmy... tak nam dopomóż Bóg.

Antonina Węglarz

Rozpoczynamy druk fragmentów wspomnień Kazimierza Brauna pt. „Pamięć”.

Prof. dr hab. Kazimierz Braun jest reżyserem, pisarzem i uczonym. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Poznańskim (magisterium, 1958) i reżyserię w PWST w Warszawie (magisterium sztuki, 1962). Doktoryzował się na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu (1971), habilitował na Uniwersytecie Wrocławskim (1975). Został mianowany profesorem w USA w 1989 r., a w Polsce w 1992 r. na podstawie uchwały Senatu Uniwersytetu Wrocławskiego z 1984 r. wówczas zablokowanej przez władze komunistyczne. Reżyserował w teatrach Warszawy, Wrocławia, Gdańska, Krakowa, Torunia i Tarnowa. W latach 1967–1974 kierował Teatrem im. J. Osterwy w Lublinie, a w latach 1975–1984 Teatrem Współczesnym we Wrocławiu. Wykładał na Uniwersytecie Wrocławskim, New York University, University of California oraz University at Buffalo. Wyreżyserował przeszło 150 przedstawień teatralnych i telewizyjnych w Polsce oraz w USA, Kanadzie, Irlandii, Niemczech i in., oraz prowadził „workshopy” dla reżyserów w wielu krajach. Jest autorem ponad 50 książek z dziedziny historii i praktyki teatru oraz powieści, opowiadań i dramatów, publikowanych w kilku językach. Jest również autorem przekładów z języków angielskiego, francuskiego i włoskiego na polski oraz z polskiego i francuskiego na angielski. Otrzymał szereg nagród artystycznych, literackich i naukowych w Polsce, USA, Kanadzie, Japonii i in. krajach. Od 1985 roku mieszka i pracuje w Stanach Zjednoczonych.

LAS

To jest pierwszy obraz, jaki wydobywam z pamięci. Jestem wśród wysokich sosen. Sięgają nade mną gdzieś bardzo wysoko, aż w niebo. I wokoło mnie bardzo daleko, aż w nieskończoną dal. To mnie dziwi: przestrzeń wokoło mnie nie ma granic. Sosny są ciemne. Nie widzę żadnej zieleni. Więc to musi być jesień. Na pierwszym planie stoi wózek dziecięcy. Ma duże koła. Też jest jakiś ciemny. To jest mój wózek. Ja stoję przed nim. Skoro stoję i skoro to jest wózek, to musi to być jesień 1938 r. i mam około dwa i pół roku. Nie widzę na tym obrazie domu, ale wiem, że jest gdzieś niedaleko, i wiem, że w tym domu jest Mama. To jest moja Mama, mój dom, mój las.

W 1878 roku, po sześciu latach budowy, oddano uroczyście do użytku liczący 141 km odcinek linii kolejowej łączącej główny peruwiański port nad Oceanem Spokojnym – Callao, z położonym wysoko w Andach (3700 metrów nad poziomem morza) miastem Oroya, będącym już niejako bramą do zagłębia miedziowego Cerro de Pasco oraz do Amazonii. Na tę inwestycję rząd peruwiański zaciągnął kredyt w wysokości 25 mln funtów szterlingów, którego zresztą potem nie był w stanie spłacić w całości.

Callao i Oroyę dzieli wprawdzie tylko 218 km, ale linia kolejowa między tymi miastami biegnie dosłownie w chmurach, bo przeciętnie na wysokości od 3 tysięcy do 4 tysięcy metrów nad poziomem morza, a w najwyższym punkcie osiąga wysokość 4819 m. Druga andyjska linia kolejowa, prowadząca z portu Mollendo na południu Peru do miejscowości Cusco, osiąga wysokość „tylko” 4470 metrów nad poziomem morza, a linia kolejowa z Arica w Chile do La Paz w Boliwii – 4246 m n.p.m.

Po przysiędze z tysięcy piersi zagrzmiał okrzyk: ‘Niech żyje Polska! Niech żyje Francja!’. Do wojska przemawia Roman Dmowski. Następnie prosi Prezydenta Francji, by zechciał wręczyć sztandary armii polskiej.”

W pierwszych dniach listopada 1. dywizja polska bierze udział w ramach 8. armii francuskiej w wielkiej operacji, mającej zadać Niemcom ostateczny cios w natarciu na Metz. Bierze w niej udział 30 dywizji francuskich i amerykańskich.

11 listopada Niemcy proszą o rozejm, który kończy te największe zmagania, jakie znały dotąd historie wojen.

Armia polska nie zaważyła na przebiegu operacji, ale jej wkład do wojny mierzy się nie wartościami w dziedzinie operacyjnej, ale w płaszczyźnie politycznej. To dzięki niej odradzała się na Zachodzie chwała oręża polskiego i tradycja polsko-francuskiego braterstwa broni, a ostatecznie jej miejsce we wspólnym froncie walki przeciw państwom centralnym zapewniło Polsce udział w konferencji pokojowej w gronie państw zwycięskich. 18 stycznia 1919 r., gdy Prezydent Francji powitał uczestników kongresu pokojowego w Wersalu i gdy wymienił tytuły państw do udziału w tej konferencji, mówił o Polsce jako kraju, który w tych trudnych dniach pospieszył ze swoimi oddziałami zbrojnymi na pomoc Francji.