Część Kanadyjczyków w wieku przedemerytalnym z pewnością zastanawia się nad spędzeniem emerytury w jakimś ciepłym kraju. Może się jednak okazać, że zerwanie więzi z Kanadą wcale się nie opłaca.

49-letni Eric i 58-letnia Louise mieszkają w Ontario. Oboje są urzędnikami i zarabiają łącznie 4653 dol. miesięcznie. Planują pracować jeszcze przez 9 lat, a potem przenieść się na Karaiby lub do któregoś z krajów Ameryki Środkowej. Mają nadzieję, że życie będzie tam dużo tańsze. Względnie myślą sprzedać posiadany dom, kupić mniejszy (np. w Kolumbii Brytyjskiej lub Nowej Szkocji) i spędzać za granicą pół roku. Kalkulują, że potrzeba im 85 000 dol. brutto rocznie.

Doradca finansowy Guil Perreault, z G. Perreault Financial Inc. w Winnipegu przypomina, jak CRA stwierdza rezydencję na terenie Kanady. Przypomina, że każda sprawa rozważana jest indywidualnie i przebywanie w Kanadzie przez co najmniej 183 dni w roku to tylko jedno kryterium. Fiskus patrzy na powiązania finansowe, społeczne, prawo jazdy, rachunki bankowe.

Perreault na początek stawia pytanie, czy para może sobie pozwolić na wyjazd. W tym celu szacuje ich majątek. Obecna wartość ich majątku to 681 100 dol. Przez najbliższe 9 lat na kontach TFSA zgromadzą jeszcze 207 170 dol. (wpłaty po 750 dol. miesięcznie plus dopisane procenty i inflacja). Do tego oszczędzają na RRSP, wpłacają po 1980 dol. rocznie, za 9 lat uzbierają 722 700 dol. Szacują, że będą mieć 60 700 dol. oszczędności. Po odjęciu podatków zabrać ze sobą w podróż będą mogli jakieś 50 000.

Perreault przewiduje, że para za 9 lat sprzeda swój dom, obecnie warty 700 000, za 913 000. Po odjęciu kosztów sprzedaży dostaną 867 000. Załóżmy, że za 500 000 będą chcieli kupić dom w „ciepłych krajach”, reszta im zostanie. W sumie na wyjazd z różnych kont i po sprzedaży domu zgromadzą 624 170 dol.

Dalej za 9 lat Louise będą przysługiwać wypłaty z CPP, 10 512 dol. rocznie. Ericowi zabraknie dwóch lat do wcześniejszych wypłat. W momencie, gdy oboje przekroczą 65 rok życia ich łączne wypłaty emerytalne z planów zakładowych, CPP i OAS wyniosą 89 580 dol. RRSP można wypłacać osobom przebywającym za granicą, jednak z potrąceniem podatku, który wynosi przeważnie 15 proc., ale czasami nawet 25 (zależnie od kraju). Po uwzględnieniu go wypłaty wyniosą 76 150 dol. rocznie.

Uwzględniając wcześniej wspomniane oszczędności i kwotę pozostałą ze sprzedaży domu Perreault liczy, że Eric i Louise na emeryturze będą mogli żyć za 103 600 dol. rocznie (przed podatkiem), czyli plasują się poza ustaloną przez siebie granicą 85 000.

Doradca zwraca jednak uwagę na wydatki związane z opuszczeniem Kanady. Po pierwsze para będzie potrzebowała ubezpieczenia zdrowotnego podobnego do OHIP-u. Jeśli przeprowadzą się na wschód lub zachód i będą wyjeżdżać na pół roku, to wzrosną im podatki dochodowe (do 17 lub nawet 20 proc., wejdą w inne progi podatkowe). Czyli nic za darmo.

W zeszły piątek po poszukiwaniach, w które był zaangażowany cały region, niedaleko Kleinbergu, godzinę drogi od Toronto, znaleziono ciało lekarki z Windsor-Essex. Policja podała, że kobieta została związana i uderzona tępym narzędziem. Jej ciało znajdowało się w walizce. Policja nie podaje jej tożsamości. Przez weekend znajomi i przyjaciele zamordowanej wyrażali w mediach społecznościowych żal po jej stracie.

W związku ze sprawą aresztowano 40-letniego Mohammeda Shamjiego, neurochirurga z Toronto. Jest oskarżony o zabójstwo pierwszego stopnia.

W takiej sytuacji nie można wychodzić nawet za potrzebą...

Toronto Dr Henry Parada z Ryerson University zrezygnował ze stanowiska dyrektora School of Social Work. Oskarżono go o dokonanie brutalnego aktu rasizmu i mizoginii. Pozostanie na wydziale jako wykładowca.

Parada wyszedł ze spotkania dotyczącego walki z rasizmem, które odbyło się w kampusie 27 października. Według uniwersyteckiego oddziału Black Liberation Collective, profesor opuścił salę w momencie, gdy zebrani okazywali wyrazy poparcia dla młodej ciemnoskórej pani profesor. Dla BLC jego zachowanie oznaczało brak szacunku dla ciemnoskórych kobiet, ciemnoskórych profesorów i nauczycieli, edukacji ciemnoskórych, ciemnoskórych studentów itd. Pierwsze nieskładnie formułowane oskarżenia pojawiły się 31 października, BLC adresowało je do profesora i administracji wydziału. Miały formę listu otwartego, nie zostały podpisane imiennie (tylko jako zmartwieni studenci ze związku studenckiego, uniwersyteckiego kolektywu feministycznego i związku czarnych studentów). Paradę oskarżono jeszcze o „publiczne demonstrowanie toksycznej męskości”, domagano się od niego rezygnacji ze stanowiska i publicznych przeprosin.

Szkoła odpowiedziała spokojnie, że bierze uwagi na serio i prosi o cierpliwość. BLC jednak nie dało za wygraną i 7 listopada znów zaczęło tyradę na Facebooku. Ktoś zaczął pytać, co właściwie się stało, na co BLC odpowiedziało, że takie „problematyczne pytania” tylko podsycają rasizm skierowany przeciwko ciemnoskórym.

W ostatnio poniedziałek BLC zaczęło pisać o Paradzie jako o „byłym dyrektorze”. Organizacja czuła jednak wyraźny niedosyt, bo oskarżyła szkołę, że zatrudnia ciemnoskórych wykładowców na najbardziej niepewnych stanowiskach. Domagała się zorganizowania w styczniu spotkania z dziekanami i władzami uczelni i przedyskutowania możliwości walki z rasizmem – oczywiście w formie zaakceptowanej przez BLC.
Parada i administracja szkoły nie udzieliły żadnych wyjaśnień. Profesor ma swój gabinet w tym samym budynku, w którym odbywało się spotkanie.

Mógł więc mieć umówione spotkanie lub czekać na telefon. Pytanie też, czy wyjście ze spotkania można nazwać „brutalnym aktem”?

Komedia korupcji i marnotrawstwa

Toronto Audytor generalny Ontario, Bonnie Lysyk, ostro skrytykowała rząd Kathleen Wynne za trwonienie pieniędzy podatników. W środę opublikowano raport z dorocznego audytu. Lysyk zwraca w nim uwagę m.in. na wydłużające się czasy oczekiwania na przyjęcie do szpitala, na jakość i sposób prowadzenia robót drogowych przez podwykonawców oraz na nieskuteczność przygotowywanego systemu ograniczania emisji gazów cieplarnianych.

        Najbardziej spektakularnym absurdem jest chyba sprawa Metrolinksu. Lysyk wytyka Metrolinksowi, że kontraktor, któremu zlecono budowę kładki dla pieszych nad autostradą 401 w Pickering od stacji GO, nie miał żadnego doświadczenia w instalowaniu kratownicowych konstrukcji mostowych. Jeden z elementów zainstalował do góry nogami, ale i tak dostał 19 milionów dol. za pierwszy etap prac. Co więcej, udzielono mu zamówienia na wykonanie drugiego etapu – w którym zniszczył szkło za milion dolarów i zbudował za szeroką klatkę schodową. W tym momencie Metrolinx zerwał umowę, ale wypłacił 99 proc. zakontraktowanych kosztów. Pracownicy agencji mieli jednak krótką pamięć, bo ta sama firma za jakiś czas podpisała kolejny kontrakt wartości 39 milionów dol.

        System cap-and-trade ma wejść w życie 1 stycznia 2017 roku. Ma ograniczyć prognozowaną emisję gazów cieplarnianych w Ontario tylko o jedną piątą. Reszta będzie się dziać w Kalifornii i Quebecu, jako że ontaryjskie firmy kupiły zezwolenia na emisję od przedsiębiorstw znajdujących się w tamtych jurysdykcjach. Według Lysyk, koszt wprowadzenia i funkcjonowania systemu cap-and-trade przez najbliższe 4 lata wyniesie 8 miliardów dolarów.

        Dalej okazało się, że Ministerstwo Transportu pozwala kontraktorom kładącym nawierzchnię na autostradach na używanie słabej jakości asfaltu, który zamiast wytrzymać 15 lat, już po roku może wymagać kolejnego łatania. Biuro audytora przyjrzało się kilku umowom z podwykonawcami, wśród nich umowie na położenie asfaltu na odcinku autostrady 403 (koszt 23 mln). W ciągu kilku lat po oddaniu prac na naprawy trzeba było przeznaczyć 12 milionów. Ponadto rząd płaci kontraktorom 8 milionów premii rocznie za używanie asfaltu dobrej jakości i nie wstrzymuje wypłat, nawet jeśli wie, że niektórzy podwykonawcy fałszują próbki. Co więcej, firmy, które kładły asfalt marnej jakości niespełniający wymogów bezpieczeństwa, dostawały następne zlecenia.

        Spora część raportu Lysyk dotyczy sytuacji w służbie zdrowia, w tym oczekiwania na przyjęcie do szpitala, płatności dla lekarzy, świadczeń w zakresie zdrowia psychicznego czy działania systemu eHealth z bazą historii chorób i wyników badań pacjentów.

        Lysyk pisze więc, że pacjenci przyjęci na ostry dyżur czekają godzinami na przyjęcie na oddział (średnia z trzech skontrolowanych dużych szpitali wynosiła 23 godziny w przypadku pacjentów skierowanych na intensywną terapię i 37 godzin w innych). 4100 z 31 000 łóżek w prowincyjnych szpitalach jest zajmowanych przez pacjentów czekających na miejsce w ośrodkach długotrwałej opieki lub na zapewnienie opieki domowej. W ciągu ostatnich 5 lat nie poprawiły się czasy oczekiwania na operacje – częściowo dlatego, że bloki operacyjne nie pracują wieczorami, w weekendy, a także w niektórych przypadkach przed dłuższy czas w wakacje.

        Na wizytę u lekarza pierwszego kontaktu 57 proc. Ontaryjczyków czeka 2 dni lub dłużej. Część idzie do walk-in clinics, do innych lekarzy rodzinnych lub na ostry dyżur – przez co podatnicy płacą podwójnie. Wielu lekarzy, którzy pracują w zespołach, nie przepracowuje wymaganej przez ministerstwo liczby nocy i weekendów (co jest wymagane do otrzymania finansowania).

        Ponadto pani audytor poruszyła sprawę reklam rządowych, które nie mają praktycznie żadnej wartości informacyjnej, a jedynie mają kreować pozytywny wizerunek rządu. W roku 2015–16 wydatki na ogłoszenia sięgnęły 50 milionów dol., rok wcześniej – 30 mln.

        Do tego prowincja przeznacza ponad miliard dolarów na różne programy związane z zatrudnieniem, które mają jednak znikomy pozytywny wpływ na tworzenie nowych etatów w pełnym wymiarze godzinowym.

        Rząd nie zbiera informacji, jakie jest zapotrzebowanie na pracowników o różnych kwalifikacjach w poszczególnych regionach prowincji, dlatego środki rozdziela „na ślepo”.

Trzeba zadbać o młodych Indian

Ottawa Northern Policy Institute z północnego Ontario przedstawił raport zatytułowany After the Healing: Safeguarding Northern Nishnawbe First Nations High School Education, zawierający szereg rekomendacji, jak ulepszyć system szkolnictwa dla młodzieży z rezerwatów. Raport został przygotowany w związku ze śmiercią siedmiorga uczniów szkół średnich z Thunder Bay. Jego autorzy piszą, że 3 przypadki zgonów można uznać za wypadki, pozostałe 4 pozostają niewyjaśnione.

        Instytut zaleca pięć podstawowych zmian. Przede wszystkim finansowane przed Ottawę szkoły dla ludności rdzennej powinny dostawać tyle samo funduszy co szkoły prowincyjne. Obecnie, w przeliczeniu na jednego ucznia, otrzymują o 25-30 proc. mniej. Druga rzecz to założenie centrum studenckiego dla uczniów uczęszczających do szkoły w Thunder Bay i mieszkających w internatach. Z tego wynika również rozszerzenie wsparcia i usług dla uczniów, co pomoże im w przystosowaniu się do życia w nowym miejscu. Kolejna propozycja to powołanie komisarzy ds. relacji rasowych, przede wszystkim w Thunder Bay, Sudbury i Sioux Lookout. Należałoby ponadto zwrócić uwagę na uwzględnienie w programach nauczania sposobu zdobywania wiedzy i stanu wiedzy ludności rdzennej, tak by rozwijać w uczniach poczucie własnej wartości.