Najcenniejsza dla katolików relikwia św. Franciszka Ksawerego – jego prawa ręka, którą ochrzcił dziesiątki tysięcy nawróconych – przyjechała do Kanady. Rozpoczęła peregrynację po kraju w środę w Quebec City. Trafi do 14 innych miast, m.in. do Antigonish, N.S., gdzie mieści się St. Francis Xavier University. Zobaczy ją około 75 000 Kanadyjczyków.
Relikwia jest przewożona w wyściełanej torbie, a jej strażnikiem jest D'Arcy Murphy. Organizatorzy w obawie przed zaginięciem cennego bagażu zdecydowali, że poleci samolotem jako bagaż kabinowy. Torba nie mieści się jednak do schowków nad fotelami, dlatego też ramię świętego podróżuje na własnym siedzeniu. Jest ubezpieczone od zniszczenia lub kradzieży na nieujawnioną kwotę.
Relikwia jest przechowywana w rzymskim kościele Il Gesu. Opuściła to miejsce tylko pięć razy, w Kanadzie będzie po raz pierwszy. Św. Franciszek Ksawery zmarł w 1552 roku niedaleko Chin, a jego ciało nie uległo rozkładowi. Na życzenie generała jezuitów w 1614 roku prawe ramię świętego zostało sprowadzone do Rzymu. Reszta ciała spoczęła w Goa w Indiach. Ramię św. Franciszka Ksawerego będzie wystawione również w Mississaudze, gdzie zobaczy je 12 000 Kanadyjczyków pochodzących z Goa.

Nieruchomości były w ubiegłym roku dominującym tematem w świecie biznesu i może się okazać, że teraz niewiele się zmieni – a to za sprawą pięciu czynników, na które warto zwrócić szczególną uwagę.

1. Kupujący z zagranicy. Decydenci z Toronto i Vancouveru podjęli już pewne działania mające na celu unormowanie sytuacji na rynkach, na których obcokrajowcy windowali ceny. Vancouver wprowadził podatek dla kupujących z zagranicy pod koniec 2016 roku, Toronto – w kwietniu 2016. Skutki było widać od razu, sprzedaż zmalała, ceny zwolniły, ale po pewnym czasie oba rynki zaczęły się odbudowywać. Statistics Canada podało, że w każdym z wymienionych miast mniej niż 5 proc. nieruchomości pozostaje w rękach obcokrajowców, ale zdaniem obserwatorów rynku odsetek ten rośnie i będzie rósł.

2. Obowiązkowe testy sprawdzające, czy osoby ubiegające się o kredyt hipoteczny będą w stanie płacić raty, jeśli te wzrosną o 2 proc. lub o wartość średniego pięcioletniego oprocentowania podawanego przez bank centralny. Ci, którzy nie przejdą testu, pożyczki nie dostaną, co oznacza, że albo będą musieli kupić tańszą nieruchomość, albo wstrzymać się z zakupem. Jest jeszcze trzecia możliwość – wezmą kredyt w innej nieregulowanej instytucji finansowej. Część ekonomistów jest zdania, że zmiana nie będzie miała szczególnego wpływu na rynek.

3. Wyższe oprocentowanie. W zeszłym roku bank centralny podniósł podstawową stopę procentową (stopę dyskontową) dwukrotnie. Zdaniem inwestorów szanse na kolejną podwyżkę, nawet jeszcze w tym miesiącu, są wyższe niż 50 proc. Po niej mogą przyjść kolejne. Obecnie stopa dyskontowa wynosi 1 proc. i pod koniec roku może dojść do 1,5 proc. Kredyty hipoteczne ze zmienną ratą mogą być wówczas najdroższe od 9 lat.

4. Zwiększenie dostępu do danych o sprzedaży domów. W grudniu sąd apelacyjny podtrzymał wyrok wydany w sprawie przeciwko Toronto Real Estate Board. Federalne biuro ds. konkurencji domagało się, by największe w kraju stowarzyszenie brokerów ujawniało takie informacje, jak na przykład za ile są sprzedawane domy. W obecnej sytuacji potencjalni sprzedający są zmuszani do współpracy z agentami nieruchomości, bo tylko w ten sposób mogą poznać sytuację na rynku. Teraz do końca stycznia rada może jeszcze złożyć apelację w sądzie najwyższym.

5. Ceny domów. Wszystkie powyższe podpunkty prowadzą do jednego zasadniczego pytania – czy ceny dalej będą rosły? Zdania na ten temat są podzielone, choć większość odpowiedzi jest twierdząca. W skali całego kraju ceny mogą pozostać nieziemne, ale lokalnie będzie można zauważyć różne trendy. Rynek będzie zmierzał do „miękkiego lądowania” i wzrosty cen nie będą raczej dwucyfrowe.

Podwyżki płac minimalnych mogą kosztować kanadyjską gospodarkę nawet 60 000 miejsc pracy, przewiduje bank centralny w swoim najnowszym raporcie. 1 stycznia minimalną stawkę godzinową z 11,60 do 14 dol. za godzinę podniosło Ontario, poza tym w ciągu najbliższych 12 miesięcy zmiany nastąpią również w Albercie, Quebeku i na Wyspie Księcia Edwarda. Część ekonomistów próbuje przekonywać niechętnych zmianom przedsiębiorców, że lepiej zarabiający pracownicy przyczyniają się do rozwoju gospodarki, a do tego zmniejszamy różnice dochodów między najsłabiej a najlepiej zarabiającymi.

Farmer Kevin Howe z Howe Family Farms w Alymer, Ont., mówi, że już teraz planuje mniejsze zasiewy, a i tak obawia się, że nie będzie potrzebował tylu pracowników, co do tej pory, bo klienci nie będą chcieli płacić więcej za jego produkty. Tłumaczy, że przecież musi jakoś pokryć koszty rosnących płac. W poprzednich latach do zbierania truskawek przyjmował nawet 400 osób, ale teraz obszar uprawy zmniejsza o 30 proc. Jego rodzina zajmuje się rolnictwem od pięciu pokoleń.

Dla ontaryjskiego pracownika, który jeszcze tydzień temu pracował za minimum, podwyżka oznacza o 2,40 dol. więcej za godzinę, czyli o 96 dol. więcej tygodniowo (w przypadku pracy na pełny etat) i o prawie 5000 dol. więcej w ciągu roku. Bank zauważa, że niewielkie podwyżki mogą też dostać ci, którzy do tej pory zarabiali nieco więcej niż stawka minimalna. W ten sposób statystycznie zmiany odczuje prawie jeden Kanadyjczyk na sześciu pracujących.

Bazując na jednym z modeli obliczeniowych używanych przez bank centralny, liczba miejsc na koniec 2018 roku pracy może być o 60 000 mniejsza niż gdyby podwyżek nie wprowadzono. Inne modele bankowe sugerują straty od 30 000 nawet do 136 000 utraconych miejsc pracy. Jakby nie liczyć, wynik jest taki sam – przynajmniej w krótkiej perspektywie czasowej rynek pracy skurczy się. Poszkodowani mogą być przede wszystkim ludzie młodzi i ci, którzy pracują za minimum. Gdy stracą pracę, mogą mieć problemy ze znalezieniem kolejnej.

Bank centralny zauważa, że nie tylko rynek pracy odczuje wzrost płac minimalnych. Wrośnie inflacja, według prognoz o 0,1 proc. (przyrost inflacji w skali roku związany jedynie ze wzrostem minimalnych wynagrodzeń).

Większość z nas doświadczyła niepokoju związanego z oczekiwaniem na bagaż lotniczy. Na szczęście w większości wypadków bagaż dociera w miejsce przeznaczenia razem z jego właścicielem, co się jednak dzieje, gdy ostatnie walizki są odbierane, a my dalej stoimy z pustymi rękami?

Gabor Lukacs, założyciel strony airpassengerrights.ca, walczący o prawa pasażerów, twierdzi, że linie lotnicze zyskują setki tysięcy dolarów na nieświadomości pasażerów, którym podają niejasne informacje. Lukacs mówi, że w przypadku połączeń krajowych osoby latające WestJetem są uprawnione do odszkodowania w wysokości do 2000 dol. Muszą wykazać, że poniosły określone koszty związane z opóźnieniem bagażu i podać uzasadnienie wypłaty odszkodowania. Przepisy istnieją, ale nie są egzekwowane.

Lukacs przywołuje przykład Pauli Cziranki, która przyleciała z rodziną 15 grudnia z Cambridge Bay, Nunavut, do Toronto. Jej dwie walizki dotarły na miejsce po 7 wieczorem następnego dnia. Cziranka musiała kupić leki dla syna, kilka niezbędnych kosmetyków i ubranie, ponieważ następnego dnia jej rodzina była umówiona na spotkanie. WestJet napisał jej, że przysługuje jej tylko odszkodowanie w wysokości 100 dol. za walizkę, czyli 200 dol. łącznie. Lukacs mówi, że to jawne oszustwo. Linia nie bierze pod uwagę decyzji Canadian Transportation Agency (CTA) z listopada 2010 roku, że ograniczenie odpowiedzialności finansowej linii do 250 dol. na pasażera „za zdarzenie, uszkodzenie, utratę lub opóźnienie bagażu w czasie lotu krajowego jest nieuzasadnione”. Chodziło wówczas o sprawę Lukacsa. Regulator nakazał WestJetowi dokonanie przeglądu taryfikatora stosowanego w przypadku połączeń krajowych i podniesienie limitu do 2000 dol. Na stronie WestJeta rzeczywiście można znaleźć zapis mówiący o rekompensatach do tej kwoty. Linia tłumaczy, że w przypadku Cziranki nie ma sobie nic do zarzucenia, a największe rekompensaty przysługują, gdy bagaż znajduje się po 20 dniach lub później.

Pasażerowie, którzy twierdzą, że linia nie wypłaciła im odpowiedniego odszkodowania, mogą składać skargę do CTA. Każda linia ma swój własny limit odpowiedzialności finansowej za zaginiony, uszkodzony lub opóźniony bagaż. W przypadku Air Canada wynosi on 1500 dol.