Przed laty burżuj, obecnie ksenofob. Dawniej kułak, teraz antysemita. Wczoraj zamach na niemieckie dzieło odbudowy, dziś mowa nienawiści.

Żadnych specjalnych predylekcji ku rozumności nie trzeba, by dostrzec oczywisty związek w przytoczonych słowach-biczach. Bez cienia ryzyka popełnienia błędu możemy powiedzieć: słowa zmieniają się, znaczenia przepoczwarzają, niemniej intencje ludzi złych pozostają niezmienne.

Tak?

Tak, nie inaczej.

W takim razie postąpmy odważnie krok dalej, bezpośrednio w kierunku konsekwencji, by stwierdzić, uprzednio odżegnawszy się od eufemizmów: zło nie istnieje bez ludzi przyzwoitych, przytulonych do zła, choć przekonanych, że kto jak kto, ale oni nie dają złu żadnych szans.

Ukraina - co robić, co dalej?

Zaczęła się ostra dyskusja w sprawie Ukrainy. Jedni wspominają o ich bestialstwach, inni mówią o celach strategicznych, o obronie Polski dzięki Ukraińcom, co dziś stawiają się Rosji.

Ci chcą pomocy i dawać im broń i co tylko zechcą. Czy w historii ostatnich 115 lat coś zrobili Ukraińcy względem Polaków, tylko mordowali i żądali pomocy, gdy było im źle.

Jak wiadomo, nie kocham Jarosława Kaczyńskiego, ale wnioskowałem, by go Ukraińcy odznaczyli i g... Są tacy, którzy mówią: najlepiej, by się Ukraińcy mocno pobili z Ruskimi, bo wtedy jedni i drudzy będą słabsi.

Powoli kończy się aranżowanie tubylczej sceny politycznej. Przed kilkoma dniami został zaprzysiężony rząd premierzycy Ewy Kopacz, w którym tekę ministra spraw zagranicznych otrzymał Grzegorz Schetyna, tekę ministra cyfryzacji – związany z Grzegorzem Schetyną Andrzej Halicki, tekę ministra sprawiedliwości – Cezary Grabarczyk, a tekę ministra spraw wewnętrznych – pani Teresa Piotrowska.

Zgodnie zatem z przewidywaniami, celem tego rządu, przez lizusów z niezależnych mediów głównego nurtu nazywanym "merytorycznym", jest – po pierwsze – zapobieżenie rozpadowi Platformy Obywatelskiej. Dlatego rząd premierzycy Ewy Kopacz przypomina coś w rodzaju arki Noego, w której też reprezentowany był każdy gatunek.

W czasie moich rozmów z wieloma Polakami zamieszkującymi Kanadę zorientowałem się, że wszyscy moi rozmówcy kojarzą powstanie Solidarności z Gdańskiem i Wałęsą i nie mają pojęcia o Świdnickim czy Lubelskim Lipcu. Niedawno prezydent Komorowski posadził Dąb Wolności w Gdańsku w 34. rocznicę powstania Solidarności i podpisania porozumień sierpniowych. Nie wspomniał jednak ani słowem, że tak naprawdę wszystko zaczęło się w WSK Świdnik. Iskra, która roznieciła płomień wolności na cały kraj, najpierw zapłonęła na Lubelszczyźnie.

Tak się złożyło, że pierwszą połowę mojego życia spędziłem w Świdniku i byłem naocznym świadkiem wydarzeń tamtych lat. Strajki 1980 roku kojarzone są najczęściej z wydarzeniami, które miały miejsce w sierpniu na Wybrzeżu. Tak naprawdę zapoczątkowali je świdniczanie. 5 tygodni wcześniej, lipcowy strajk w WSK-PZL Świdnik, produkującym helikoptery I motocykle, był znaczącym wkładem w ogólnopolski protest ludzi pracy. Rozpoczęli go 8 lipca robotnicy, a pracownicy umysłowi przyłączyli się dzień później. W czwartym dniu strajku, 11 lipca, ówczesne władze i protestujący robotnicy podpisali pierwsze w historii PRL pisemne porozumienie.