W czwartek, 28 sierpnia, premier ukraińskiego rządu Arszenik Jaceniuk zaalarmował świat wiadomością, że zimny rosyjski czekista Putin "wkroczył" na Ukrainę, w związku z czym zebrać się ma Rada Bezpieczeństwa ONZ, w której, jak wiadomo, Rosja ma prawo weta.

Inna sprawa, że zarówno premier Arszenik, jak i inni ukraińscy dygnitarze, za którymi, niczym za panią matką, powtarzają nie tylko nasi dygnitarze, ale również – niezależne media głównego nurtu – zachowywali się tak, jak ów pastuszek z bajki. Jak wiadomo, nie chcąc samotnie pilnować stad w nocy, co i rusz alarmował całą wieś okrzykiem: "wilki, wilki!".

"Rasizm" w dzisiejszych czasach jest słowem szybkiego reagowania podobnym do "antysemityzmu"; jest to pojęcie używane w walce ideologicznej przez polit-poprawne hordy kulturowej neobolszewii.

Nie pochodzimy wszyscy z jednego jaja, różnimy się, mamy odmienny wzrost, kolor skóry, kształt czaszki, długość nóg czy nosa – każdy jest unikatowy i w tym jest pełnia szczęścia! Szczerze mówiąc, gdybyśmy byli jednakowi, byłoby to piekło.

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

It could be argued that World War II and its various penumbras continue to shape events in the world today. Among the long-term effects of the war, there can be seen the ongoing erosion of meaningful historical memory in most Western societies, and the de-legitimizing of the possibilities of a “democratic Right”, that is to say, a symbiosis of traditionalism and liberal democracy.

Indeed, a country such as Canada today, can be seen to be on the “cutting edge” of late modernity. It has perhaps not yet felt its full impact and practical consequences. Nevertheless, it can be seen that Canada is increasingly becoming a nation without history, or historical memory.

Abdullah Ocalan, skazany za terroryzm i uwięziony w Turcji przywódca Partii Pracujących Kurdystanu, wydał oświadczenie o tym, iż bliski jest koniec konfliktu turecko-kurdyjskiego. Gdyby tak się miało stać, byłoby to wydarzenie absolutnie przełomowe i zarazem kolejny wielki sukces wybranego właśnie na prezydenta Turcji, premiera Recepa Tayyipa Erdogana.

Od kilku dni chciałem napisać kilka słów o tym wybitnym polityku. Skądinąd pierwszy większy tekst, jaki kiedykolwiek – jeszcze w czasach liceum – napisałem, był o Mustafie Kemalu Ataturku, którego zawsze podziwiałem, jako wielkiego modernizatora. Wydawać się może, że nie może być nic bardziej sprzecznego jak podziw dla postaci z dwóch przeciwnych biegunów, gdyby nie to, że jestem zdania, że wielkość Erdogana to raczej reinterpretacja tradycjonalistycznego dyskursu i wpisanie go w ramy współczesności, a nie walka z kemalizmem jako takim. Skądinąd to memento dla tych, którym się wydaje, że receptą na wynaturzenia współczesności jest całkowite jej odrzucanie. Nie tak buduje się potęgi.