W dniu 5 marca odbyło się zebranie sprawozdawczo-wyborcze Związku Polonii Kitchener-Waterloo w DOMU POLSKIM 2000. W odnowionym dzięki poświęceniu członków budynku dokonano podsumowania i planów na przyszłość organizacji.

        POLSKI DOM 2000 został zakupiony 30 września 1999 roku przez Polonię Kitchener-Waterloo i okolic. Od tej pory zaczęła się nowa era w działalności polonijnej na terenie Kitchener i Waterloo, niegdyś bardzo prężnym ośrodku Polonii w Kanadzie.

        Organizacyjnie POLSKI DOM jest samodzielną jednostką i do organizacji POLSKI DOM 2000 może się zapisać każdy Polak mieszkający w prowincji Ontario. Obecnie liczy 80 aktywnych członków, co wskazuje na zainteresowanie i liczebny wzrost.

        Częściej jednak jedzie z bliska niż z daleka – z lotniska Pearsona na stację Union lub w przeciwnym kierunku. W dni powszednie dwa razy na godzinę trafi się pociąg GO lub prawdziwa perełka w postaci pociągu Via Rail.

        Całkiem niedawno odkryłam nową rozrywkę dla dzieci, jaką jest obserwowanie przejeżdżających pociągów. Ania rośnie i jest już w stanie przejść 5 kilometrów. To rozszerzyło nasze horyzonty o całkiem elegancką kładkę nad torami między Dundas St. W. i Wallace Ave. (przy stacji GO Bloor i niedaleko metra Dundas West). Wdrapujemy się więc po schodach i wlepiamy wzrok w tory pod nami. Przeważnie staramy się wybrać po 10, tak by być na miejscu o 10:40. Ruch jest wtedy spory, właściwie co 5-10 minut przejeżdża pociąg. Warto patrzeć na sygnalizację, bo wtedy wiadomo, z której strony i na którym torze można się czegoś spodziewać.

        14 marca 2017 roku odszedł do Pana o. Ryszard Kosian OMI.

        Ksiądz Kosian wielu ludzi przyprowadził do Pana Boga. Lubił mówić kazania, lubił pisać o Bogu, kochał poezję. Na trwałe złączył się z historią polskiej społeczności w Kanadzie.

        Urodził się w 1932 roku w Trawnikach koło Opola w rodzinie Sykstusa i Gertrudy z d. Polak. W 1947 roku został przyjęty do niższego seminarium duchownego w  Lublińcu, nowicjat odbył w Markowicach, a następnie studiował filozofię i teologię w Obrze, gdzie 22  czerwca 1958 roku został wyświęcony.

        W roku 1959 ks. Kosian rozpoczął studiowanie homiletyki i psychologii pastoralnej, został następnie wikarym w kościele Chrystusa Króla w Gorzowie Wielkopolskim, pracował też jako katecheta w Zieleńcu i Ulimie. W latach 1960–1969 był misjonarzem ludowym w Polsce.

        Nowy okres w jego życiu rozpoczął się w roku 1969, kiedy o. Kosian przyjechał do Kanady, gdzie przez dwa lata pracował  w kościele Świętego Różańca w Edmonton, a następnie w parafii p.w. św. Stanisława Kostki w Toronto. W latach 1975–1981 był proboszczem  parafii św. Kazimierza w Toronto, a w latach 1982–1994 w kościele św. Jacka w Ottawie. Od 1994 roku służył jako proboszcz w kościele Naszej Pani Nieustającej Pomocy w St. Catharines.

        Ksiądz Ryszard Kosian udzielał się też poza parafią. W latach 1977–1985 stał na czele Konferencji Księży Polskich na Wschodnią Kanadę i organizował coroczne pielgrzymki do Midland. W 1983 roku przypadł mu w udziale obowiązek przygotowania polskiej społeczności w Toronto na spotkanie z Ojcem Świętym na Exhibition Place podczas pielgrzymki, jaką Jan Paweł II odbył w 1984 roku.

        Przez 29 lat o. Kosian był członkiem Stowarzyszenia Przyjaciół Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

        Publikował w „Związkowcu” oraz w „Gońcu” teksty religijne. Pozostanie na zawsze w naszej pamięci i modlitwach.                              

  (ak)

***

         Niewiele osób wie, że w latach 70. – z Jego inicjatywy i starań – został wybudowany kościół misyjny w miejscowości Chollire w Kamerunie – pisze pani Jolanta Szaniawska z Ottawy. – Przez wiele lat ksiądz Kosian pisał „do szuflady”. Potem nieśmiało zaczął publikować swoje wiersze w lokalnych polonijnych gazetach. Przełom nastąpił w 1997 roku, kiedy opublikował pierwszy tomik poezji, z którego dochód przeznaczył w całości na budowę Kolegium Jana Pawła II przy Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.

        W dwa lata później został wydany tomik poezji „Spojrzenie na życie”. Ośmioletnia przerwa w publikacjach była bez wątpienia wypełniona pracą twórczą, bo w ostatnich dwóch latach – wydania książkowe i prozy, i poezji – posypały się jak z rogu obfitości... W 2007 roku ukazały się dwie książkowe wersje „Zamyśleń nad Ewangeliami”, a w roku bieżącym – dwa tomy poezji „Myśląc o życiu” i jeszcze jeden w języku angielskim – „For Answers Ask Your Heart”.

        Ks. Kosian nie tylko pisał, ale również komponował. Skomponował kilka wersji „Ave Maria”. Za tym krótkim szkicem – kryje się niezwykle bogate i ciekawe życie księdza Ryszarda Kosiana.

        Kiedy ks. Kosian obejmował pozycję proboszcza w kościele św. Jacka w Ottawie, parafia liczyła koło 200 rodzin, gdy odchodził – ponad 900. To w tej społeczności ksiądz spędził dwanaście burzliwych lat (1982–1994). Piszę „burzliwych”, bo przypadły one na okres Solidarności ‘81 i wszystko, co po niej. Miał też zaszczyt być świadkiem wizyty Papieża Polaka – Jana Pawła II, który na zaproszenie episkopatu Kanady odwiedził wiernych m.in. w Ottawie – dodaje Jola Szaniawska na łamach prowadzonego przez siebie ottawskiego „Transatlantyku nadziei”.

         Trzeba pamiętać, że ks. Kosian wsławił się dobrymi uczynkami na rzecz bliźniego swego. Polska parafia św. Jacka wraz z Kongresem Polonii Kanadyjskiej zajęła się „regularnym” (a to ze względu na liczbę, ponad 400 rodzin!) sponsorowaniem uciekinierów z Polski (via obozy dla uchodźców) do Kanady.

        Aby jakoś przyjąć nowo przybyłych, rozpoczęła się zbiórka rzeczy, i sala parafialna pod kościołem stała się „armią zbawienia”. Potrzebującym udzielano lokum w pokojach należących do parafii (pierwszy rok za darmo!). Spektakularna stała się pomoc Polonii w zebraniu funduszy na budowę pomnika „The Canadian Tribute to Human Rights” w Ottawie, a pierwszego na świecie.

         Jak ksiądz Kosian wspominał lata swego duszpasterstwa w Ottawie?

        „Byłem w kilku parafiach... I jeśli chodzi o ten ‘czas’, to najżyczliwiej ustosunkowana do mnie była parafia ottawska. Do dnia dzisiejszego mam kontakt z parafianami, często tu, do St. Catharines, ktoś do mnie zawita. Są częstymi gośćmi dożynek, które tu wprowadziłem. Przyjeżdżają autobusami lub pojedynczo i ja z tego się cieszę. Najradośniejsza grupa, jak to ktoś zauważył, która przybyła na mój Jubileusz, to też była grupa ottawska.”                 Tak, bo to byli ci ludzie, z którymi ksiądz się przyjaźnił, których wspierał duchowo i którym bezinteresownie pomógł. Powinno przyjechać kilka pełnych autokarów, ale pamięć u rodaków krótka... i zjechało kilka samochodów.

(...)  Powtarzał: „Nigdy w życiu się nie nudziłem i nie będę się nudził. Dzień w dzień coś piszę, coś komponuję. To tak już weszło w krew, tak jest. Moje wiersze to jest odzwierciedlenie tego, co ja widzę i czuję. Przełom w wysiłku wydawniczym to była pani Irena Razym, która na ten cel zostawiła mi pieniądze. Po wydaniu pierwszej książki, pieniądze wróciły... Cały kapitalik pani Ireny został ruszony, ale on się wyprostował. Po drugiej książce tak samo, po trzeciej... już jest piąta. Bez pomocy pani Ireny tobym nic nie zrobił.”

        Wiersze księdza to zapis codziennego życia, takie urywki pełne kolorów, nastrojów i uczuć, nie zawsze pochlebnych ludziom. Jak mówił: „Ja w swej poezji nie ‘farbuję’, piszę, co jest, jak to czuję. Trzeba trochę i prawdy, choć nie każda prawda cieszy”. Ale każda prawda nas zbawi.  (...) A recepta na sukces, proszę księdza? „Odrobina pokory i chęć bycia z parafianami nie tylko w kościele, ale i poza nim.”

Jolanta Nadzieja Szaniawska
http://www.tnpolonia.com/ks_kosian_01.html

        Osoby przebywające w Kanadzie bez ważnej wizy czy osoby zatrudnione bez autoryzacji pracy powinny z góry zabezpieczyć się przed przykrą sytuacją imigracyjnego aresztowania.

        W kanadyjskich imigracyjnych więzieniach zamyka się cudzoziemców, którzy w pewien sposób naruszyli prawo imigracyjne, oraz tych, którzy unikają deportacji. Powodem aresztowania imigranta może być na przykład donos „życzliwej” osoby, przewinienie karne i zgłoszenie imigranta przez policję, jakakolwiek sytuacja wylegitymowania (to się zdarza rzadko), otrzymanie decyzji negatywnej (to także sytuacja relatywnie rzadka i czasami staje się po dość długim czasie). Aresztowanie może się zdarzyć także na granicy, nie tylko na terenie Kanady, i tu także jest wiele powodów zatrzymania. Np. podejrzenie o nielegalne zatrudnienie, brak funduszy czy gwarantora, rekord kryminalny itp. Uwaga, osoby, które napisały nieprawdziwe informacje w swoim podaniu o elektroniczne zezwolenie na wjazd do Kanady (eTA), mogą być zatrzymane na granicy, o ile urząd ustali, że podróżujący dokonał popełnienia fałszerstwa. Posiadanie eTA nie jest też gwarancją wlotu.

        Wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że urząd kanadyjski nie musi przyłapać kogoś na gorącym uczynku, to znaczy w sytuacji pobierania wypłaty, samo miejsce przebywania (budowa), spracowane ręce czy robocze ubranie może być już przyczyną zatrzymania. Tłumaczenia, że się pomaga komuś  za darmo lub przyucza się do zawodu, rzadko brane są pod uwagę jako wiarygodne argumenty.

        Aresztowani mogą być także imigranci, których tożsamości nie można ustalić. Podobnie w przypadku osób, które w jakiś sposób stanowią zagrożenie dla kanadyjskiego społeczeństwa i złamały nie tylko prawo imigracyjne, ale także karne.

        Aresztowanie i deportacja grozi także osobom posiadającym pobyt stały w Kanadzie, a nawet w bardzo rzadkich przypadkach obywatelstwo. Stała rezydencja jest także odbierana za rekord kryminalny – wykroczenia karne. I tu przestrzegam wszystkich stałych rezydentów, by unikali jakiejkolwiek sytuacji konfliktu z prawem, często pobyt stały anulowany jest na przykład za  jazdę w stanie nietrzeźwym. Zezwolenie na stałe zamieszkanie może być zabrane, jeśli ktoś zdobył prawo stałego zamieszkania w nieuczciwy sposób, na przykład poprzez fałszywe zeznania czy nieprawdziwy związek małżeński.

        W sytuacji aresztowania należy działać  naprawdę szybko. W ciągu 48 godzin można wynegocjować z urzędem imigracyjnym warunkowe uwolnienie na przykład na podstawie wpłaty kaucji pieniężnej. Kaucję powinna wpłacić osoba, która zna aresztowanego i która jest wiarygodna w oczach władz imigracyjnych. Nie jest możliwe, by osoba sama się z aresztu wykupiła lub użyła własnych funduszy.

        Władze imigracyjne mogą wymagać kaucji w postaci gotówki (cash bond) lub w postaci obietnicy-gwarancji zapłacenia określonej kwoty na wypadek, jeśli osoba uwolniona z aresztu nie dostosuje się do określonych warunków, na przykład okresowych meldunków, lub nie stawi się w urzędzie podczas finalnej procedury deportacyjnej, o ile taka będzie wymagana.

        Jeśli uwolnienie nie nastąpi w czasie dwóch dni, sprawę kieruje się na specjalne przesłuchanie w ciągu 7,  następnie 30 dni. Prawnik czy inny reprezentant ma niekiedy prawo do poproszenia o wcześniejsze przesłuchanie, na przykład jeśli ktoś został zatrzymany za brak dokumentów tożsamości, a są one już w jego posiadaniu. Każde przesłuchanie jest jakby nową procedurą, hearing de novo, dlatego w swojej obronie można użyć tych samych i nowych argumentów. Aresztowany cudzoziemiec ma także pewne prawa, na przykład do prawnej obrony i reprezentacji.

        Warto też pamiętać, by nie podpisywać żadnych dokumentów, dopóki nie zna się ich zawartości i ewentualnych konsekwencji złożenia na tym dokumencie własnego podpisu. Późniejsze tłumaczenia, że podpisało się dokument w języku angielskim, nie znając jego treści, nie są przez władze respektowane i dzieje się tak, że niekiedy nieświadomi swoich praw czy procedur prawnych aresztowani cudzoziemcy podpisują zgodę pod własną deportacją.

Izabela Embalo
licencjonowany doradca
tel. 416-5152022, Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
WWW.EMIGRACJAKANADA.NET