Te piękne, pełne dumy i mądrości słowa były hasłem przewodnim niecodziennej uroczystości pożegnania absolwentów klas ósmych polonijnych szkół podstawowych z Toronto, Scarborough, Milton i Mississauga. Uroczystość ta odbyła się w sobotnie popołudnie, 26 maja 2018 w Sali Parafialnej Kościoła Św. Maksymiliana Kolbe w Mississauga. 

Organizatorem i koordynatorem całego przedsięwzięcia, a wiec Mszy Św., cześci artystycznej i poczęstunku, podobnie jak w ubiegłym roku był Związek Nauczycielstwa Polskiego Oddz. Mississauga. Zaś sponsorem i współorganizatorem nasza polska Credit Union.
Wyżej wymienione hasło, autorstwa Anny Czarnomskiej, a wykonane wraz z rysunkami dziewczynki i chłopca w stroju graduacyjnym przez Ewę Woźniak (obie nauczycielki ze szkoły M.Kopernika przy St. Pio ), stanowiły główny element dekoracji sali. 
Cała uroczystość zainagurowała Msza Świeta dziękczynna w intencji absolwentów, odprawiona przez Ojców Oblatów: Pawła Pilarczyka z Parafii Św. Maksymiliana Kolbe i Proboszcza Parafii Św. Kazimierza z Toronto, Wojciecha Kurzydlo. Uczestniczyli w niej uczniowie, ich rodzice i bliscy, spore grono nauczycieli i dyrektorów z niektórych szkół, oraz zaproszeni goście. Każdy student przy wejściu otrzymał pamiątkową wstążkę z napisem ABSOLWENT POLSKIEJ SZKOŁY 2018.
W bardzo ciekawym kazaniu Ojciec Paweł powołując się na ksiażkę „Inna piękność”, porównał uczniów do porcelanowej filiżanki z Chin. Otóż owa piękna filiżanka zanim się nią stała, była tylko gliną w ziemi, którą artysta poddał obróbce. Ukształtował ją, pomalował, wypalił. W trakcie tej obróbki filiżanka wciąż narzekała i prosiła artystę, by jej juz nie męczył i zostawił w spokoju, bo ona woli być gliną w ziemi. Artysta nie słuchał narzekań, robił swoje. Gdy w końcowym etapie filiżanka zobaczyła, że jest rzeczywiście piękna i wiele ludzi zwraca na nią uwagę, przyjmowała to zainteresowanie z zadowoleniem. Podobnie jest z wieloma dziećmi w sobotnie poranki, gdy trzeba wstać i iść do szkoły. Ileż to razy mówią rodzicom zostaw mnie, chce pospać, nie chcę się uczyć, nic mi to nie da. Ale gdy, dzięki uporowi i konsekwencji rodziców, po latach, tak jak dzisiaj dostrzegają i zaczynają rozumieć, że ich wysiłek i poświęcenie przynoszą i bedą w przyszłości przynosić efekty, to się uśmiechają i są zadowoleni. Pierwszymi i najważniejszymi artystami kształtującymi dziecko są ich rodzice. To oni mają wpływ na to jakie ich dzieci będą w przyszłości – dobre, mądre, szlachetne, otwarte na potrzeby otaczającego środowiska, czy samolubne, zapatrzone tylko w siebie. To rodzicom należą się gorące podziekowania za ich trud, cierpliwość i niejednokrotnie poświęcenie. Innymi Bożymi artystami, którzy pomagają rodzicom rozwijać i szlifować jak diamenty, tkwiące w dzieciach talenty są nauczyciele. Bez wątpienia im też należy się wdzięczność i szacunek. Na końcu Ojciec Paweł zwrócił się do uczniów klas ósmych, bohaterów tego wieczoru. Życzył im, by starali się w życiu być ludźmi pięknymi nie tylko na zewnątrz, ale przede wszystkim w środku. Aby byli ludźmi prawymi, dobrego serca, kochającymi drugiego człowieka, ale i kochającymi Polskę. Aby byli pięknymi Polakami, pielęgnujacymi polską tradycję i kulturę, by nieśli w świat świadectwo wiary. Aby każdy kto będzie miał z nimi do czynienia mógł czerpać od nich dobroć, życiową mądrość, którą z czasem nabędą, miłość do ojczyzny. Życzył aby piękno wyniesione z domu jak i uksztaltowane i wyszlifowane w szkole procentowało przez lata. Życzył też młodym ludziom wkraczającym w nowy etap życia wielu łask Bożych. 
Po Mszy Świętej wszyscy obecni udali się do Dolnej Sali Parafialnej, gdzie na absolwentów czekała loteria fantowa, konkurs wiedzy o Polsce, a potem program artystyczny i poczęstunek, ufundowany przez sponsorów. Pięknie zatańczony przez grupę tancerzy z Zespołu RADOŚĆ – JOY polonez rozpoczął cześć artystyczną i wprowadził zebranych w miły nastrój.
Następnie Wiceprzewodniczący Rady Dyrektorów Polskiej Credit Union, pan Henryk Gadomski i Prezes ZNP Oddz. Mississauga, pani Teresa Bielecka pełnymi ciepła i życzliwości słowami powitali absolwentów, ich rodziców i bliskich, grono nauczycielskie, w tym nauczycielki klas ósmych, panie : Annę Stecką, Renatę Zapalską, Bożenę Pasierbek i Ewę Kotyrę, Bożenę Dworzański, Brigidę Lysak oraz dyrektorów szkół - ze Scarborough, panią Jolantę Wojtowicz, z Milton, panią Joannę Danicką- Garbacz, z Toronto, z Parafii Św. Stanislawa Kostki, panią Dorotę Jasińską, z Mississauga, ze szkoły M. Kopernika przy St. Pio, Tamera Botrosa. Powitano serdecznie gości – Konsula Generalnego w Toronto z małżonką, Krzysztofa i Jolantę Grzelczyk, Prezesa Kongresu Polonii Kanadyjskiej Oddz. Mississauga, pana Leszka Błaszczaka, Prezesa Credit Union, pana Andrzeja Pitka, Dyrektorów z Rady Dyrektorów Credit Union, panów Andrzeja Dudkiewicza i Piotra Mazurkiewicza, przedstawiciela Polish TV, pana Henryka Batruma. 
Goście dziękowali za zaproszenie, gratulowali uczniom i rodzicom wytrwalości, cierpliwości i poświęcenia w dowożeniu dzieci każdej soboty do szkoły. Życzyli młodzieży wchodzącej w nowy etap ich życia umiejętności dokonywania trafnych wyborów. Życzyli udanych wakacji. Prezes Credit Union, pan A. Pitek powiedział, że jest mu miło reprezentować instytucję, która wspiera wiele polonijnych inicjatyw i poprzez fundowane stypendia pomaga młodym ludziom zdobywać wiedzę, kształcić i rozwijać talenty. Wypowiedzi innych gości skierowane do absolwentów można by spuentować następująco: świat stoi przed nimi otworem i tylko od nich zależy czy nie zmarnują otrzymanych szans i mozliwości. Być może jeszcze dzisiaj nie do końca rozumieją wysiłek rodziców i trud nauczycieli, ale przyjdzie taki czas, że to docenią, bo będzie im łatwiej rozumieć Polskę. Niech pogłębiają swoją wiedzę o Polsce i dzielą się nią. Niech będą pociechą dla swoich rodziców, a dla nauczycieli i „całej polonijnej rodziny” powodem do dumy i zadowolenia. Niech godnie reprezentują nas wszedzie tam, gdzie przyjdzie im żyć i pracować. Być może, że kiedyś do Polski wrócą.
W dalszej części pan H. Gadomski cytując Kamila Stocha, znakomitego polskiego skoczka, powiedział, że jeśli Bog jest na pierwszym miejscu, to wszystko idzie dobrze i podziękował serdecznie Ojcu Pawłowi za piękna mszę i kazanie. Natomiast pani T. Bielecka podziękowala naszym wszystkim sponsorom za pomoc i wsparcie w realizacji nauczycielskich inicjatyw poza szkołą, bez pomocy których nie udałoby się zorganizowac trzech dużych imprez, dających Związkowi fundusze na organizowanie konkursów dla naszych uczniów. Słowa wdzięczności skierowała do Credit Union, Konsulatu RP, Redaktora A. Kumora i gazety Goniec, Polish TV, Proboszcza Parafii Św. M. Kolbe, Ojca J. Błażejaka, siostry Karoliny Szymczak, oraz polonijnych sklepów: Eddies, Starsky, Baltic Bakery, Benna’s Bakery, Fine Food ” Babcia”, Sweet Temptation, Jaśwój Bakery. Cytując Wiktora Hugo powiedziała, że życie składa się z przywitań i pożegnań. Ponieważ nadchodzą wakacje, wierzymy, że jest to pożegnanie tylko na czas letniego odpoczynku, i że we wrześniu powitamy wszystkich z powrotem w murach polonijnych szkół średnich. Podziękowała uczniom za wspólne 10 lat w szkole, za wysilek jaki włożyli w naukę języka polskiego, za udział w konkursach, za pomoc w organizowaniu imprez patriotycznych. Powiedziała, że ma nadzieję, że to, co uczniowie poznali w szkole, na długo pozostanie w ich pamieci i w przyszłości zaprocentuje tym, że wykorzystają swoje talenty do budowania i umacniania Polonii. Powiedziała też, żeby z duma mówili o tym, że są Polakami, bo ten wielki skarb, który w sobie noszą czyni ich niezwykle bogatymi wewnętrznie i duchowo młodymi ludźmi . Zaapelowała,aby wymagali od siebie duzo, nawet jak inni nie będą wymagać, bo tylko tacy ludzie dochodzą do obranego celu. Serdeczne podziękowania skierowała do Rodzicow, bo to dzięki ich pracy dzieci pomimo, że żyją w Kanadzie, nie zapominają o kraju swoich przodków.
Po oficjalnych podziękowaniach, życzeniach i przemówieniach Paulina Pacheco wierszem autorstwa H. Gadomskiego „Koleżanko, kolego ucz się języka polskiego” dała ósmoklasistom wskazówki na życie. Mamy polskie korzenie i zobowiazania, aby kontynuować rodziców starania. O to, żeby Polska w naszych sercach była. By jej historia, kultura i tradycja żyla. I po to na świecie są szkoły i uczelnie byśmy mogli wiedzę zdobywać rzetelnie”...
I stwierdziła, że ...... bez j. polskiego nie da sie życ. W dalszej części odbyła się loteria fantowa, w której wylosowano trzy numery. Szcześliwcy swoje numery mogli odnaleźć na odwrocie pamiątkowej wstążki i odebrać nagrody – karty upominkowe do sklepu INDIGO. Pięknie wyrecytowane wiersze, przez - Oscara Ossowskiego „Legenda o garści ziemi polskiej”i Michasia Ossowskiego –„Tu wszedzie Polska”, oraz patriotyczna piosenka J. Pietrzaka „Jest takie miejsce, jest taki kraj” w ciekawym wykonaniu Mileny Boryczko, u niejednego słuchacza wywołały wzruszenie i spowodowały, że zakręciła się w oku łza. Zaduma i refleksja są oczywiście potrzebne, ale dzięki energicznym występom tancerzy z zespołu Radosc – Joy w kolorowych, pięknych strojach ludowych, w tańcu „Rzeszów” szybko powrócił humor i uśmiech na twarzach zebranych. W kolejnych odsłonach części artystycznej wysłuchalismy piosenek „Szczęsliwej drogi już czas” w wykonaniu Naomi Strojek, „Kocham Cię, Ti Amo, Je Taime”, w wykonaniu Amelii Serry, a dedykowanej wszystkim mamom z okazji ich święta. Emilia Ostrowski zaprezentowala swój talent w solowym Tap Dance „I want you back”. Następnie odbył się konkurs wiedzy o Polsce, gdzie mogliśmy zobaczyć ile wiedzy zostało uczniom w głowach po 10 latach nauki. Pytania nie były zbyt trudne czy skomplikowane, z pewnością jednak były sprawdzianem wiedzy. Komisja w osobach E.Wozniak, B.Tobian, B. Szwed, E. Jacuk, B. Blaziak szybko i sprawnie sprawdziła poprawność odpowiedzi, podliczyla punkty i wyłoniła zwycięzcę. Nagroda główna jak i nagrodami dla pozostalych uczestników konkursu były karty upominkowe. Na zakończenie tej części spotkania Naomi Strojek na melodię piosenki „Mamma Mia” słynnego zespołu ABBA zaśpiewała piosenkę „ Pożegnanie ze szkołą”.
Ponieważ słowa były wyświetlone na telebimie wiele zebranych osób włączyło się do śpiewu. W rytmie słynnej piosenki prowadzący spotkanie zaprosili wszystkich na poczęstunek, pyszną pizze, pączki, ciastka, kawę i wodę.
Na zakończenie, na prośbę nauczycieli – członków ZNP złożono na ręce Prezes T. Bieleckiej ogromne podziękowania za jej oddanie, serce, niespożytą energię do pracy społecznej na rzecz uczniów i polonijnego środowiska, ciekawe pomysły na różne konkursy i imprezy, a zwłaszcza „Pożegnania uczniów klas ósmych polonijnych szkół podstawowych” , której scenariusz w całości opracowała sama i niezmienne inspirowanie ludzi do pracy.

W niedzielę 27 maja 2018 roku redemptorysta o. Jacek Cydzik, od lat opiekun duchowy Rodziny Radia Maryja w Kanadzie obchodził 25-lecie kapłaństwa na uroczystym bankiecie w Centrum Kultury Polskiej im. Jana Pawła II w Mississaudze.

W niedzielę 27 maja miał miejsce jubileusz 25-lecia święceń kapłańskich O. Jacka Cydzika, redemptorysty, duszpasterza Rodziny Radia Maryja w Kanadzie.

Uroczystej mszy św. w parafii św. Maksymiliana Kolbe w Mississauga przewodniczył jubilat a wraz z nim koncelebrowali: O. Alfred Grzępa prowincjał Oblatów, O. Santo Arrigo wikariusz prowincjała Redemptorystów, redemptoryści – O. Jan Król z Radia Maryja z Polski, O. Zbigniew Pieńkos dyrektor Centrali Radia Maryja w Chicago, O. Marian Furca wikariusz parafii Matki Bożej Częstochowskiej w Cicero, oblaci – O. Janusz Błażejak, proboszcz par. św. Maksymiliana Kolbe, O. Grzegorz Nowak, O. Marcin Serwin, O. Paweł Pilarczyk, O. Krzysztof Koślik z Madagaskaru oraz kapłani diecezjalni – ks. Józef Wąsik i ks. Tadeusz Pożuczek.

W wypełnionej po brzegi świątyni dostrzec można było sympatyków Radia Maryja i TV TRWAM z różnych stron Kanady. Z Vancouver przybyła p. Ewa Fedorow, przewodnicząca Koła Przyjaciół Radia Maryja przy par. św. Kazimierza.

Była także liczna grupa z Koła Przyjaciół Radia Maryja przy par. Matki Bożej Częstochowskiej z London. Byli goście z Oshawy, Scarborough, Markham, Brampton, Toronto, Guelph, Oakville, Hamilton. Byli przedstawiciele organizacji polonijnych.

W płomiennym kazaniu O. Jan Król powiedział o znaczeniu posługi kapłańskiej w naszych czasach. Wskazał też na posługę O. Jacka, która w Radiu Maryja polegała między innymi na przeprowadzaniu transmisji pielgrzymek papieskich do różnych krajów świata. Były kwiaty i życzenia. Prezes Family of Radio Maria Canada oraz p. Joanna Szydłowska oprócz kwiatów wręczyły jubilatowi specjalne błogosławieństwo od Papieża Franciszka.

Podczas jubileuszowego bankietu w Polskim Centrum Kultury panowała atmosfera wzruszenia. Na sali pojawiali się kolejni kapłani. Wśród gości bankietu był też porucznik Stefan Podsiadło z małżonką. Przy stołach były rozmowy o Polsce, o Radiu Maryja o tym co nas łączy i jak posługa kapłańska pomaga nam podtrzymać to co ważne i dobre.

Piękny koncert dała Karolina Podolak, zapraszając w pewnym momencie na scenę swoją nauczycielkę, tak zasłużoną dla kształcenia polonijnych talentów Kingę Mitrowską. Jubileusz był wielkim – niezapomnianym świętem. Dziękowaliśmy Bogu za dar kapłaństwa, O. Jacka w dniu jego Srebrnego Jubileuszu za to ze jest z nami tu na ziemi kanadyjskiej. Życząc mu błogosławieństwa Bożego w dalszej posłudze kapłanskiej, pragnę podziękować wszystkim przybyłym gościom.

Zapraszam Państwa na nasze kolejne spotkania:

17 czerwca, piknik Radia Maryja w Parku Paderewskiego.

30-2 lipca na pielgrzymkę do Amerykańskiej Częstochowy

Joanna Strzeżek

***

Andrzej Kumor, Goniec: Ojcze Jacku, przede wszystkim gratulacje i proste pytanie jaka jest historia Ojca powołania?

- o. Jacek Cydzik: Mieszkałem w Gliwicach tam w parafii Podwyższenia Krzyża gdzie posługiwali redemptoryści byłem ministrantem i uczestniczyłem w Oazie i tak to już dalej poszło w naturalny sposób. W pewnym momencie stało się oczywiste że to będą redemptoryści. Nawet nie do końca nie wiedziałem czym tak naprawdę się zajmują; po prostu byłem w tej parafii, raz i drugi pojechałem się na rekolekcje powołaniowe i tak zostało.

- To chyba było coś niesamowicie fascynującego tworzyć Radio Maryja; budować środki przekazu katolickie i polskie. Ksiądz stał się znaną postacią w Telewizji Trwam, prowadził programy. Jak to było?

- Przyjście do radia to był ogromny przeskok z pracy parafialnej, która dawała wiele satysfakcji, przygotowywałem dzieci do Pierwszej Komunii Świętej, miałem 240 dzieci, 9 klas, była to bardzo piękna praca i przeskok do radia, kiedy z różnych spraw lokalnych nagle wchodzi się i rozmawia się z ludźmi, którzy wtedy gdzieś tam byli na pierwszych stronach gazet. Ale mówię o tym nie w takim sensie że mi to imponowało, tylko że od razu człowiek zauważał różnicę rozmiarów tego wszystkiego. Przyzwyczajony byłem do dyskutowania o różnych sprawach parafii, dzielnicy, a tutaj nagle wchodziło się na zupełnie inną skalę.

Wtedy była walka o przygotowanie ustawy, która miała chronić życie ludzkie. Ojciec Dyrektor poprosił mnie żebym zorganizował kilka konferencji z udziałem ludzi z różnych stron świata dotyczących tej tematyki, szacunku dla ludzkiego życia. Pamiętam zaprosiliśmy ojca Richarda Welcha, Gritha Bauera, panią minister zdrowia Nigerii, która była członkiem Papieskiej Rady Życia i wiele innych osób.

Te konferencje robiło się przy dużej współpracy posłów i ludzi z różnych środowisk w różnych miastach. Przyjście do Radia Maryja nagle sprawiło że te kontakty nagle się rozszerzyły. Nagle okazało się, że wokół nas jest bardzo wielu ludzi, którzy mają szlachetne przekonania i jako Polacy i jako katolicy chcą je realizować. Od razu Radio postrzegałem jako taką płaszczyznę łączącą ludzi. Dużo ludzi się jednoczyło i wiele dobra można było zrobić.

Później po roku Ojciec Dyrektor poprosił, żebym spróbował zrobić transmisję bezpośrednio dla radia z pielgrzymki papieskiej z Kuby. Jan Paweł II pojechał na Kubę w styczniu 1998 r. Technika radiowa była wtedy zupełnie inna niż dzisiaj. Wtedy na Kubie po wielu miesiącach załatwiania, a to jeszcze było reżym komunistyczny co dodatkowo wszystko utrudniało - biurokracja - tam po przylocie z trzydziestokilogramową walizką różnego rodzaju sprzętu dostaliśmy cztery gołe kable - łącze do Polski i gdy zaczęliśmy wpinać ten sprzęt okazało się, że zabrakło mi jednego transformatora. Ale zrobiliśmy tę transmisję. Byłem wtedy z ojcem Stanisławem Dębskim, który bardzo dobrze znał hiszpański. Były to niezapomniane chwile, widzieć tam naszego Papieża, tam na Kubie.

Tak to się zaczęło, później zaczęliśmy jeździć za papieżem. Zrozumieliśmy że jest to jedna z najważniejszych części misji Radia Maryja przybliżyć głos Kościoła, głos Papieża ludziom. To wszystko było pomijane, to było reglamentowane, a część była przemilczana. A tu okazywało się, że to są słowa, porządkujące tę rzeczywistość, która coraz bardziej się gmatwała, coraz bardziej była niezrozumiała dla ludzi. Co zresztą do dzisiaj obserwujemy.

Towarzyszyliśmy Ojcu Świętemu w pielgrzymce Jubileuszowej z Aten do Damaszku na Maltę. Na Malcie byliśmy na Placu Spichrzów gdzie była główna Msza Święta i były tylko dwa łącza radiowe: jedno miało Narodowe Radio Maltańskie, a drugie łącze było właśnie dla Radia Maryja.

Byliśmy na Filipinach na Światowym Dniu Rodzin, gdzie Jan Paweł II nie mógł już przyjechać i było łącze satelitarne. Tam było zgromadzonych półtora mln ludzi i tylko dwa łącza radiowe: Radia Veritas z Manili i Radio Maryja z Torunia.

Tak więc to były tego typu wrażenia. Miałem zaszczyt przeprowadzać prawie wszystkie transmisje pielgrzymek papieża Benedykta XVI. Nawet także tutaj gdy już przyjechałem do Kanady, to jeszcze stąd jechaliśmy na Kubę, gdy jechał tam Benedykt XVI. Stąd potem z ojcem Janem jechaliśmy do Seulu, gdzie relacjonowaliśmy wizytę papieża Franciszka czy do Boliwii i Kolumbii.

- A Kanada? Z jakimi oczekiwaniami Ojciec tutaj przyjeżdżał? No bo ta Rodzina Radia Maryja tutaj była dosyć prężna dzięki pani Zawadowskiej.

Tutaj struktura Rodziny Radia Maryja rozwijała się troszkę inaczej niż w Chicago, gdzie była siedziba był jeden z ojców, były siostry loretanki i to jakoś funkcjonowało; tutaj tym od początku zawiadywali ludzie świeccy, którzy stworzyli organizację charytatywną uznawaną przez państwo kanadyjskie pod nazwą Family of Radio Maryja Canada. Bardzo piękną i ważną rolę w tym wszystkim odgrywał i odgrywa do dzisiaj ksiądz Czesław Chmurzyński, którego tutaj przy tej okazji bardzo serdecznie pozdrawiam.

Ale przyszedł taki moment, kiedy w Toruniu Ojciec Dyrektor stwierdził, że tu potrzeba naszego kapłana, kogoś z księży.

Tak się to potoczyło.

- Coś zaskoczyło Ojca tutaj, oprócz pogody?

- No tak, pogoda była zaskoczeniem, ta zima trwająca do maja, ale mam nadzieję, że już się trochę uodporniłem na to, Natomiast były pewne sprawy, które trzeba było troszeczkę wyprostować. To, co było dla mnie bardzo miłą, bardzo wielką niespodzianką to ogromna otwartość, życzliwość duchowieństwa, duszpasterzy polonijnych i nie tylko polonijnych. Od razu ustanowienie współpracy.

- Tutaj Radio Maryja miało dobrą prasę...

- Tak, miało dobrą prasę i miało wiele życzliwości. Nawet jeśli były tam jakieś echa z Polski jakaś tam czarna propaganda przeciwko radiu, to wielu brało ją tutaj przez palce, jakoś ludzie potrafili to odfiltrować bo przyzwyczaili się, że to wszystko są kłamstwa. Zaczęła się tutaj codzienna praca, codzienne sprawy od administracji, po zamierzenia duszpasterskie.

Od początku w rozmowie z lokalnymi księżmi zadeklarowałem, że nie przyjeżdżam po to żeby robić jakąś konkurencję dla duszpasterstwa polskiego, ale żeby je wesprzeć i uzupełniać. I to się udaje, bo w tym naszym kalendarzu imprez wpisujemy się bardzo świadomie w te polonijne wydarzenia, jak wyjazd do Wilna na Niedzielę Miłosierdzia, do Midland, czy też nasze bankiety, one są również w tym naszym całym działaniu.

Od czasu do czasu, także w tym roku udaje mi się przeprowadzić w polonijnych parafiach raz było to w London, raz w Brantford niedzielę z Radiem Maryja, zaproszony przez proboszczów mogłem na każdej Mszy św. mówić kazania, opowiedzieć później o Radiu Maryja, jakie są realia.

- Taki program będzie też w parafii Maksymiliana Kolbego?

- Planujemy to w porozumieniu z ojcem proboszczem Januszem Błażejakiem, chociaż tutaj z uwagi na specyfikę tej parafii; ona jest z jednej strony największa na świecie, a z drugiej strony najbardziej prężna i kalendarz wypełniony jest co najmniej na rok do przodu, ale za dwa tygodnie 10 czerwca jest właśnie tutaj niedziela z Radiem Maryja. Telewizja Trwam na żywo będzie transmitowała tutaj zdarzenia, Mszę świętą, Rozmowy niedokończone... Taką transmisję już mieliśmy chyba trzy lata temu, ale tylko w radiu, telewizja będzie po raz pierwszy.

Także i tutaj w tej parafii Radio Maryja jest też dobrze przyjmowane, zresztą sam mój jubileusz ta Msza święta, to jest praktycznie dzięki ojcu Januszowi Błażejakowi, który mnie tu zaprosił. No i oczywiście dzięki pomocy wielu ludzi świeckich - chciałbym tutaj podziękować także pani Joannie Strzeżek za to dzisiejsze wydarzenie i wiele lat bezinteresownej pracy dla Radia Maryja.

- A jakie plany?

- Mamy siedzibę Radia Maryja, niedawno został zakupiony dom i urządzam tam studio radiowe, żeby mocniej zaistnieć na antenie bezpośrednio z Toronto. Do tej pory jest nasza godzina wieczorna od 8 do 9 tutaj w Toronto. To jest założenie. Może sprowadzenie naszych gości z Polski w związku ze stuleciem niepodległości... Na pewno, za trzy tygodnie 17 czerwca piknik w parku Paderewskiego i na pewno 30 czerwca pielgrzymka do Doylestown na uroczystości Radia Maryja. Później, oczywiście, stały cykl naszych spotkań.

- Na koniec chciałbym zapytać o jakąś chwile zwątpienia czy miał ojciec coś takiego czy też Pan Bóg jednak zawsze mocno trzymał za rękę?

- Ja bym powiedział tak, że Pan Bóg mi daje jakąś taką łaskę, że nie muszę mieć takiego poczucie że on mnie trzyma za rękę. Aczkolwiek były różne chwile. Na początku tutaj w Kanadzie były takie dni, że myślałem, że po prostu wyjdę, wsiądę w subway i pojadę na lotnisko i polecę z powrotem. Ale to już minęło.

- Ojcze Jacku życzę Łaski Bożej, zdrowia i wielu wielu lat posługi ludziom i Bogu. Dziękuję za wszystko co Ojciec tutaj dla naszej społeczności przez te wszystkie lata zrobił.

-Ja dziękuję panu, panie redaktorze, ponieważ Pan również wspiera Radio Maryja w jakiś sposób. Jestem za to bardzo wdzięczny, pozdrawiam także wszystkich czytelników Gońca, widzów Goniec Tv i do zobaczenia na kolejnych naszych spotkaniach.

- Bardzo dziękuję.

Odwiedziłem Pawilon Polski na Carassaudze organizowany, jak co roku przez państwo Ruta - wyglądał podobnie jak w roku poprzednim. Na scenie głównej - występy zespołów folklorystycznych. „Brawurowe” to słowo, które nie oddaje należycie zaangażowania tych młodych ludzi. W sobotę przyszło też trochę polityków, była burmistrz Mississaugi Bonnie Crombie, był konsul generalny, był poseł federalny Fonseca. Oczywiście, mówili to, co zawsze. W tym roku prezentował swoje niepodległościowe precjoza Grzegorz Waśniewski ubrany w mundur Marszałka Piłsudskiego. Towarzyszyła temu niewielka wystawa o Rotmistrzu Pileckim, Ince, polskich bohaterach. Przy wejściu była też wystawa przedstawiająca sławnych Polaków.

Jak zwykle było też wspaniałe jedzenie polskie - to tradycyjne, chłopskie czyli kiełbaski, krokiety, pierogi. Można się było napić polskiego piwa, które serwował bar PMA. Nie było tłumów, ale nie było też pusto. Pod koniec dnia do tańca świetnie grał KOMPOT. W tym roku polska Carassauga była organizowana w ramach Polish Heritage Days czyli inicjatywy Konsulatu. Nie wiem czy konsulat przyczynił się finansowo do całości, ale szczerze mówiąc Carassauga jest dla mnie zawsze taką trochę niewykorzystaną okazją zaprezentowania polskich osiągnięć. Choć do tych zaliczyć można obecną na festiwalu szkołę modelarstwa imienia Janusza Żurawskiego z centrum Jana Pawła II. Właśnie obchodziliśmy w maju kolejną równą rocznicę wzniesienia się Avro Arrow w powietrze.

Ale proszę Państwa jakoś tak pusto było mi na tej olbrzymiej sali polskiej - mnóstwo przestrzeni, a mało o tym jaka Polska jest wielka, jak ma wiele do zaoferowania. Nie chcę być malkontentem, bo wielkie słowa uznania należą się pani Janinie Rucie za to, że robi to, co robi, ale tak jak mówię, potencjał jest olbrzymi i to nie tylko na wystawy planszowe. No, ale może uda się następnym razem.

Andrzej Kumor

Obchody 74. rocznicy zwycięskiej Bitwy o Monte Cassino zorganizowane zostały przez Placówkę 114 Stowarzyszenia Weteranów Armii Polskiej w Ameryce i Organizację Weteranów 2 Korpusu 8. Armii Brytyjskiej. 

        Pośród flag i sztandarów, wieńców, kwiatów i błyszczącego złota orkiestry „Polonia Bras Band”, w południe aleją dębów katyńskich przeszedł pochód, by w końcu zatrzymać się przed rzędami krzeseł, gdzie miejsca zajęli zgromadzeni uczestnicy. W pochodzie szły organizacje weterańskie i polonijne, reprezentacje wojsk polskich i kanadyjskich, panie w błękitnych pelerynach z Korpusu Pomocniczego Pań przy Pl. 114 SWAP, w biało-czerwonych szalach Fundusz Dziedzictwa Polek w Kanadzie i w zielonych chustach Koło Pań „Nadzieja”. 

        Przeglądu sztandarów dokonał attache obrony RP w Kanadzie, komandor Krzysztof Książek. Odegrane zostały hymny narodowe Kanady i Polski. Minutą ciszy uczczono żołnierzy poległych na wszystkich frontach świata. Apel poległych, przy dźwięku werbla, odczytał druh Andrzej Kawka. „Last Post” na trąbce odegrał Andrzej Pękul. 

        Uroczystość prowadził komendant Placówki 114 SWAP Krzysztof Tomczak. Po powitaniu zebranych, komendant przedstawił rys historyczny Bitwy o Monte Cassino. Powstały na miejscu bitwy polski cmentarz wojskowy jest jednym z najważniejszych miejsc pamięci narodowej. Chyląc głowę, poprosił o powstanie żyjących jeszcze uczestników – bohaterów tej bitwy, która zmieniła losy wojny na Półwyspie Apenińskim. Przywitani gorącymi oklaskami, powstali: Stefan Podsiadło, Bolesław Chamot i Kawaler Orderu Krzyża Virtuti Militari Zbigniew Gondek. Następnie przedstawieni zostali goście oficjalni, prezesi licznych organizacji, wojskowi i media polonijne.

        Pierwszy przemawiał prezes organizacji 2. Korpusu 8. Armii Stefan Podsiadło, współorganizator uroczystości. Na wstępie wyraził wdzięczność Placówce 114 SWAP za to, że żołnierze najbardziej zażartej bitwy Polaków w dziejach II wojny światowej mogą obchodzić swoją rocznicę w tym przepięknym parku, pełnym drzew i zieleni, z przepływającym małym strumykiem. Wzruszony, wspominał czas walki, w której żołnierze 2. Korpusu, pod wodzą gen. Władysława Andersa, dla którego mentorem był marszałek Józef Piłsudski, byli wyrazicielami dążeń i myśli powrotu do Polski. Wspominał natarcia na górę klasztorną i zwycięstwo 18 maja 1944 r. Z dumą wymienił, obok swojego, nazwiska pozostałych dwóch kolegów, obecnych w tym dniu, jako ostatnich, żyjących w Kanadzie świadków tej bitwy. Jej słuszność została doceniona dopiero kilkadziesiąt lat później. Pełnym emocji głosem odśpiewał pieśń „Czerwone maki”. Pieśń ta była śpiewana jeszcze wiele razy tego popołudnia. Jej legendarny twórca Feliks Konarski i fragmenty zawartych w niej słów były przytaczane w następnych wystąpieniach. 

        Z kolejnymi przemówieniami wystąpił komandor Krzysztof Książek, konsul generalny Krzysztof Grzelczyk, przewodnicząca Rady Polonii Świata Teresa Berezowska, prezes Kongresu Polonii Kanadyjskiej Władysław Lizoń, prezes Okręgu Toronto KPK Juliusz Kirejczyk, mjr Lucjan Grela i były poseł federalny Ted Opitz.

        Niespodzianką po przemówieniach było odtworzenie życzeń prezydenta RP Andrzeja Dudy, nagranych specjalnie na tę uroczystość, podczas jego ostatniej wizyty w Chicago.

         Mszę św. odprawił o. Jacek Cydzik. Celebracji towarzyszyła muzyka i śpiew zespołu „Impuls”. 

        Następnie pod pomnikiem Bohaterów Bitwy o Monte Cassino zostały złożone wieńce i kwiaty m.in. od: rządu RP, Placówki 621 Royal Canadian Legion im. Władysława Andersa, Placówki 114 SWAP, Funduszu Dziedzictwa Polek, Związku Narodowego Polskiego Gm. 1, Okręgu Niagara KPK, Związku Polaków w Kanadzie, Polonia-Canadian Institute for Historical Studies, Koła Pań „Nadzieja”. 

        Zrobiono kilka pamiątkowych zdjęć i zaproszeni goście udali się na obiad do sali hetmańskiej.

        Zaproszony na tę uroczystość przez Pl. 114 SWAP zespół  „Lustro” z Polski zaprezentował patriotyczne pieśni i utwory. Do tańca grał zespół „Impuls”. 

        Uroczystość przebiegała w atmosferze wspomnień i wielu serdecznych życzeń w parku, który z roku na rok wzbogaca swój wystrój i wiernie służy całej Polonii. 

Krystyna Sroczyńska, 

Komisja Informacji KPK OT

        Dodać jedynie wypada, że Stefan Podsiadło przypomniał postać innego weterana, śp. Mieczysława Lutczyka, który przy tej okazji zawsze wspominał zdradę Aliantów. O smutnym położeniu walczących żołnierzy mówił też konsul generalny Krzysztof Grzelczyk, który wskazał, że większość z nich pochodziła z ziem przez Polskę utraconych w rezultacie Teheranu i mieli już świadomość zdrady, a mimo to zwyciężyli.

        W płomiennym przemówieniu prezes Kirejczyk z KPK OT uznał, że obecnie my też musimy bronić Polski, atakowanej propagandowo przez wrogów m.in. w związku z ustawą IPN, że dzisiaj też musimy być żołnierzami broniącymi polskiej godności i wolności.

        Wystąpienia zakłócił incydent z młodym człowiekiem, który zaczął wykrzykiwać pod adresem zebranych niezrozumiałe słowa. Jak się okazało, był to były żołnierz polski z Afganistanu i Iraku cierpiący – ponoć na PTSD. Sytuację zręcznie opanował komendant SWAP Krzysztof Tomczyk. (ak)

        A oto wspomnienie bitewne, jakie przedstawił podczas uroczystego obiadu Stefan Podsiadło:

Wspomnienie

        Noc 17 maja 1944 roku, godzina 23.30. Pamiętam jak dziś. Jako łącznościowiec 5. Batalionu CKM (moździerzy) 4,5-calowych – 5. Dywizji Żubrów – zostałem wysłany naprawiać kable przerwane nawałnicą ognia w stronę bunkra obserwacyjnego, który znajdował się w odległości około kilometra, na samym cyplu wzgórza – naprzeciwko wzgórza klasztornego Monte Cassino. 

        Nagle tysiące dział otworzyło ogień na niemieckie pozycje, rozpoczynając natarcie, a ja, samotny, zostałem obnażony w świetle wybuchów artyleryjskich. Padłem, by nie dać się zauważyć niemieckim strzelcom wyborowym. Z tego wzgórza widziałem jak na dłoni naszych braci, podrywających się, to znów padających, atakujących pozycje wroga na Monte Cassino. Trwało to kilka godzin. Gdy zaczęło widnieć, wróciłem do swego bunkra, ale o zgrozo (!), bunkier się palił od amunicji pozostawionej w śmietnisku po poprzednikach. Wkoło pełno rannych. 

        Nie zważając na niebezpieczeństwo, szczęśliwie zaczołgałem się do bunkra, wyniosłem centralę i natychmiast Agrafką połączyłem się z moim dowódcą, por. Marciniakiem, u którego była już obsługa centrali. Nakazał podłączenie kabli do centrali, co było niemożliwe. „Anyway” – łączenie było zbyteczne, bo nasi żołnierze już zdobyli Monte Cassino, 18 maja 1944 roku o godz. 9.00. Ja za mój wysiłek – otrzymałem Krzyż Zasługi.