W kilkunastu kanadyjskich miastach zorganizowano w sobotę marsze i wiece dla poparcia wprowadzenia bardziej restrykcyjnych przepisów dotyczących kontroli dostępu do broni palnej. Ma to związek z niedawnymi zamachami na szkoły w Stanach Zjednoczonych.

W Toronto protestowało kilkaset osób dla poparcia wiecu "Marsz na rzecz naszego życia" w Waszyngtonie zorganizowanego przez  organizacje domagające się ograniczenia dostępu obywateli do uzbrojenia. W Montrealu kilkuset demonstrantów przemaszerowało przed konsulatem USA. W Kanadzie przepisy dotyczące broni palnej są o wiele bardzo restrykcyjne niż w USA, a ostatnio zostały jeszcze bardziej zaostrzone. W Stanach Zjednoczonych prawoy do noszenia broni palnej uważane za prawo wolnego człowieka i zapisane w konstytucji. Jeszcze do niedawna było to przekonanie powszechne w wielu innych krajach kultury zachodniej.

Stany Zjednoczone zwróciły się do Chin w piątek o nieegzekwowanie wprowadzonego jakiś czas temu zakazu importu złomu oraz innych odpadów przemysłowych i recyklingowanych. Wprowadzenie w życie tego przepisu wprowadzi chaos w światowym recyklingu. Chiny są głównym odbiorcą tych materiałów. Problemy z zagospodarowaniem, recyklingu występują już w kilku kanadyjskich miastach, które nie mają co robić ze zbieranymi odpadami plastikowymi.
Agencja Reutera donosiła w lipcu ubiegłego roku że Chiny oficjalnie poinformowały Światową Organizację Handlu, że zaprzestaną odbioru transportów śmieci i odpadów plastikowych, a także papierowych w ramach kampanii walki ze sprowadzaniem obcych śmieci. Amerykański Instytut Przemysłu Recyklingowego stwierdził wówczas, że tego rodzaju zakaz zniszczyłby przemysł, który obecnie zapewnia pracę 150 000 ludzi i przynosi prawie 6 mld dol. wpływów za odpady wywożone do Chin.

- Chińskie ograniczenia importowe spowodowałyby zasadnicze przerwanie globalnego łańcucha wykorzystania złomu i innych materiałów nie dopuszczając do ponownego użycia ich w produkcji i zmuszając do wyrzucania - powiedział w piątek przedstawiciel Stanów Zjednoczonych na posiedzeniu Światowej Organizacji Handlu. Stany Zjednoczone uznają zastrzeżenia Chin pod względem bezpieczeństwa środowiskowego co do sprowadzonych odpadów ale ich zdaniem podejście Pekinu ma odwrotny skutek do zamierzonego, nie służy ochronie środowiska, a zmiana zasad jest prowadzona zbyt szybko, aby przemysł recyklingowych mógł się dostosować. Ponadto zdaniem Stanów Zjednoczonych, Chiny naruszają swoje zobowiązania wynikające z członkostwa w Swiatowej Oganizacji Handlu; równego traktowania krajowych i zagranicznych odpadów.

-Zwracamy się do Chin o natychmiastowe powstrzymanie implementacji i ponowną analizę tych środków aby były spójne z istniejącymi międzynarodowymi standardami dla materiałów odpadowych, które zapewniają globalne ramy transparentnej i przyjaznej środowisku wymiany handlowej towarów recyklingowych - stwierdzają Stany Zjednoczone.
Spór o zużycie pochodzących ze świata zachodniego odpadków przemysłowych odbywa się w atmosferze coraz bardziej napiętych stosunków handlowych między USA a Chinami i obawami przed wojną handlową.

Tuż za Świętokrzyską pochód zwolnił jeszcze bardziej. Powietrze stawało się coraz bardziej świeże. Cóż za ulga dla płuc! Po chwili dało się już widzieć światło dzienne wpadające przez otwarty właz kanałowy. Stali tak przez kilkanaście minut, zniecierpliwieni, ale szczęśliwi, że są już prawie u celu wędrówki. Niektórzy próbowali nawet dowcipkować, żartowali sobie jedni z drugich z powodu ich wyglądu, prześcigali się w co dowcipniejszych określeniach, jakby nie wiedzieli, że i oni sami przedstawiają nie mniej żałosny widok od swoich kolegów.
Przed nimi wychodziła spora grupa powstańców z jednego z większych zgrupowań, może nawet byli to żołnierze od „Radosława”. Postój spowodowany był zablokowaniem się noszy z ciężko rannym tuż przed samym wyjściem ze studni włazu, a potem regulujący kolejnością wychodzących zarządzili pierwszeństwo wyjścia tych najciężej rannych i dopiero po nich „Waligóra” i „Orkan” zostali przepuszczeni pod sam właz. Tym razem „Orkan” szedł pierwszy, chwyciwszy rannego pana majora za rękaw jego oficerskiej marynarki, niegdyś eleganckiej, zawsze odprasowanej. Znowu się zatrzymali, bo przed nimi wynoszono kogoś ciężko rannego i trzeba było go najpierw przypiąć do noszy dodatkowymi pasami. Wreszcie udało się go podźwignąć dostatecznie wysoko, tak że ci będący już na powierzchni mogli złapać uchwyty noszy i wyciągnąć rannego z kanału. Teraz przyszła kolej na nich. „Waligóra” podpychał od dołu rannego, a „Orkan”, wchodząc jako pierwszy, asekurował majora, próbując chwycić go za kołnierz, co w sumie nie miało najmniejszego sensu, bo i tu klamry były śliskie i nieco mniejsze niż tam, przy wchodzeniu do kanału, tak mu się przynajmniej wydawało, wobec czego, oglądając się za siebie, jęczał tylko błagalnie: – Panie majorze, panie majorze, ostrożnie... – aż nie poczuł na swych ramionach uścisku silnych rąk wyciągających go z kanału.
Pomimo pochmurnego poranka mrużyli oczy rażone rozproszonym światłem i chciwie chłonęli świeże, jakże bardzo świeże powietrze, w porównaniu z powietrzem płonącego Starego Miasta przesyconym spalenizną oraz tym dusznym i wilgotnym powietrzem wypełniającym kanał. „Orkan” próbował usadowić pana majora na noszach podstawionych przez dwie sanitariuszki w białych, nieskazitelnie czystych fartuchach ze znakami Czerwonego Krzyża.
– To do nas należy! Niech kolega da spokój! Niech kolega sobie teraz odpocznie! – usłyszał stanowczy głos jednej z tych dziewcząt.
– O Boże! Udało się! „Waligóra”! Udało się!
– A co się miało nie udać – odpowiedział niby to obojętnie, jakby chodziło o przejście parkową alejką w słoneczny, niedzielny poranek. – Te, koleś! Daj sie sztachnąć – „Waligóra” zwrócił się do pierwszego napotkanego powstańca z przekrzywioną zawadiacko furażerką, ćmiącego spokojnie papierosa.
Śródmieście! Upragnione Śródmieście, sprawiało wrażenie, jakby tu wojna już się skończyła. Budynki w większości całe, niezburzone, a nawet miały szyby w oknach! A dziewczyny w czystych, powiewnych sukienkach, w pantofelkach, w białych skarpetkach... Uśmiechnięte, patrzące na nich, utytłanych, oblepionych kanałową mazią, wycieńczonych, patrzące z niedowierzaniem, że można być aż tak brudnym, jakby przybyli nie wiadomo skąd. Pierwszym pragnieniem było teraz pragnienie odpoczynku, choćby chwilowego. Weszli na jedno z podwórek przy Chmielnej i usiedli pod domem, opierając się plecami o ścianę. Siedzieli z wyciągniętymi nogami, obojętni, milczący, ale wciąż zdziwieni panującym tu spokojem, tą śródmiejską enklawą, której nie objęło jeszcze Powstanie, enklawą wolną od wojny.
Gdzieś z wyższych pięter dochodziły głośne tony „Warszawianki”, a potem nadano wiadomości, a po nich Zbigniew Świętochowski przeczytał bardzo wzniosły, a jeszcze bardziej „bojowy” wiersz i znowu ten sam fragment „Warszawianki” – sygnał powstańczej rozgłośni. Patrzyli w górę, z dna studni podwórka, patrzyli na skrawek szarego wciąż nieba z trzepoczącymi się na jego tle gołębiami, jakby niezdecydowanymi, gdzie mogłyby bezpiecznie przysiąść.
– Panowie! – usłyszeli kobiecy głos. – Poczekajcie, przyniosę wam coś do jedzenia. Nie odchodźcie! – wołała z góry niewiasta w hustce-turbanie z fikuśnym węzełkiem nad czołem.
A oni nie mieli wcale zamiaru stąd odchodzić, przynajmniej na razie. Zjawiła się po chwili, przynosząc im w bańce na mleko trochę kartoflanki i kilka kawałków smacznego, ba, najsmaczniejszego razowca, jaki kiedykolwiek jedli. Spałaszowali to w kilka sekund, a ta kobieta w średnim wieku stała jeszcze nad nimi z wyrazem współczucia, litości na swej brzydkiej twarzy.
– A jakbyście chcieli się panowie umyć, to ja zaraz zawołam pana Wacława, znaczy się pana Kolasę, bo on tu teraz niby dozorcuje w zastępstwie po tym całym Romaniuku, pijaku... Porządny człowiek, przyjechał tu z Krakowa, no i sie musiał zostać na całe te zawieruche... Panowie nie odchodzą, ja zaraz wracam – powiedziała, znikając.
Morzyła ich coraz większa senność w cieple wstającego na dobre dnia. Niewrażliwi na bijący od nich odór, przysnęli w tej ciszy porannej, wolnej od terkotu broni maszynowej, od złowróżbnego skrzypienia nakręcanych „szaf” i pikujących z wyciem messerschmittów, bezwładni odpłynęli w niebyt z głowami na piersiach...
– Halo! Panowie powstańcy, obudźcie się! Halo! Mówię do was, panowie! – usłyszeli męski głos z oddali. – Chodźcie za mną, do pralni. Nalałem wam wody do balii...
Ocknęli się z obezwładniającego ich snu, odruchowo sięgając po broń, którą zostawili przed wejściem do kanału. Stanęli zaraz na równe nogi wystraszeni swoją bezbronnością. Mrużąc oczy przed słońcem odbitym w szybach okien na ostatnim piętrze, rozjaśniającym coraz bardziej podwórko-studnię, powoli wracali do rzeczywistości.
– A panowie skąd się tu wzięli, jeśli wolno zapytać?
– Prosto z kanału... ze Starego Miasta.
– Ma się rozumieć, to od razu widać i czuć. Ale bez obrazy, panowie... Pytam przez ciekawość, bo na Starym Mieście mieszka moja siostra ze szwagrem i trójką dzieci, przy Rycerskiej. Może panowie wiedzą, gdzie jest Rycerska?

Polska tradycja balneologiczna sięga XIII w. Już książęta piastowscy jeździli „do wód” – jak nazywano pierwsze polskie uzdrowisko w Cieplicach, cieszące się sławą miejsca o magicznych wręcz właściwościach leczniczych. Obecnie doskonały klimat i bogactwo leczniczych surowców naturalnych plasuje Polskę w europejskiej czołówce pod względem liczby uzdrowisk. Dzięki unijnym dotacjom oraz prywatnym inwestycjom polskie uzdrowiska i obiekty sanatoryjne mogą pochwalić się infrastrukturą tak nowoczesną, że zachwycają kuracjuszy nawet z najbogatszych krajów świata. Podbijają też serca dawno nie goszczącej w ojczyźnie Polonii, ponieważ niczym nie przypominają już tych, które nasi rodacy mogą pamiętać jeszcze sprzed emigracji.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

Dziś są to nowoczesne, europejskie kurorty z fenomenalnie rozwiniętą infrastrukturą zabiegową, innowacyjnymi programami leczenia i bogatą ofertą z dziedziny medycyny urody. Rozszerzenie gamy terapii o Wellness & SPA oraz medycynę upiększającą wynika z faktu, że średnia wieku kuracjuszy maleje. Trend ten spowodowany jest powszechnym występowaniem schorzeń będących odzwierciedleniem naszych czasów (np. coraz więcej młodych ludzi cierpi na zwyrodnienie kręgosłupa, co jest skutkiem długotrwałej pracy przy komputerze).

Współcześni kuracjusze to głównie trzy grupy pacjentów, wymagające odmiennych profilów leczniczych. Pierwsza to osoby starsze i chore, dla których zasoby zdrowotne uzdrowisk są jedyną szansą na funkcjonowanie. Druga grupa to pacjenci w wieku średnim, korzystający z tego rodzimego Eldorado w celu profilaktyki zdrowotnej i wypoczynku, którego efektem będzie poprawienie kondycji i wyglądu. Są wreszcie ludzie młodzi, zwłaszcza kobiety pragnące szybkiej poprawy urody, również za pomocą lasera lub skalpela, a następnie szybkiej rekonwalescencji pod okiem specjalistów.
Młode i średnie pokolenie żyje dziś szybciej i wymaga szybszych rezultatów. Niektóre sanatoria oferują usługi, polegające np. na chirurgicznej eliminacji zbędnej skóry po ciąży czy gwałtownej stracie wagi, oraz zabiegi z dziedziny medycyny urody, co znalazło uznanie u żeńskiej części kuracjuszy. Stosunkowo nowym profilem leczniczym jest rehabilitacja onkologiczna, przywracająca do normalnego życia pacjentów z problemami nowotworowymi lub po chemioterapii.

 

* Solanna * Sanato  * Słoneczny Zdrój  * Uzdrowisko Busko Zdrój  * Słowacki  * Nida  * Zbyszko  * Natura * Uzdrowisko Solec Zdrój 

Świętokrzyska Kraina Magicznych Wód
Pomimo uruchomienia opcji prywatnych pobytów zdrowotnych (poza skierowaniem z NFZ) polskie uzdrowiska są atrakcyjne cenowo dla kuracjuszy z zagranicy, zwłaszcza z Zachodu. Niemcy szczególnie upodobali sobie kurorty nadmorskie, a także Ciechocinek, Świeradów i Duszniki-Zdrój. W Ustroniu można coraz częściej usłyszeć języki arabskie, zaś Polonia kanadyjska pokochała Busko-Zdrój i Solec-Zdrój.
Kurorty świętokrzyskie to wyjątkowe obszary na uzdrowiskowej mapie Polski – a to dzięki najsilniejszej w świecie wodzie siarczkowej, będącej fenomenalnym remedium na wiele schorzeń. W odległości 50 km od Buska i Solca nie ma żadnych zakładów przemysłowych, więc czystość powietrza jest doskonała, a oferta medyczna i hotelowa jest na najwyższym poziomie.
 

Busko-Zdrój
Największe bogactwo tego świętokrzyskiego kurortu to lecznicze wody, które stosuje się w rozmaitych terapiach – z doskonałym skutkiem. To głównie dzięki nim Busko stało się jednym z największych ośrodków turystyki zdrowotnej w Polsce. Już w skład samego “Uzdrowiska Busko-Zdrój” S.A. wchodzą m.in. takie obiekty, jak: sanatoria “Marconi”, “Mikołaj”, “Willa Zielona”, “Oblęgorek” oraz szpitale “Krystyna” i “Górka”.
“Uzdrowisko Busko-Zdrój” S.A., jako świętokrzyska perła przyrodolecznictwa, od blisko 200 lat skutecznie wspomaga leczenie schorzeń: reumatologicznych, neurologicznych, ortopedyczno-urazowych, kardiologicznych, dermatologicznych oraz rehabilituje pacjentów z rozpoznaniem dziecięcego porażenia mózgowego.

Spółka oferuje leczenie uzdrowiskowe pełnopłatne i w ramach NFZ – sanatoryjne, szpitalne, ambulatoryjne oraz turnusy rehabilitacyjne. Uzdrowisko dba o najwyższe standardy obsługi swoich gości, którzy skorzystać mogą z gamy prawie 80 rodzajów zabiegów leczniczych.
Na rehabilitację narządów ruchu postawiły również dwa obiekty sanatoryjne – „Zbyszko” i „Nida-Zdrój”. – Jesteśmy najnowszym takim obiektem w Busku, i dzięki nowoczesnej infrastrukturze możemy zapewnić naszym pacjentom szeroki wachlarz zabiegów rehabilitacyjnych – mówi Małgorzata Gawrońska, dyrektor „Zbyszka”. – Nasz kameralny obiekt i rodzinna atmosfera powodują, że kuracjusze czują się tu jak w domu, a dobre samopoczucie skraca czas rekonwalescencji.

Własnym terenem rekreacyjnym szczyci się sanatorium „Nida-Zdrój”. - Nasi kuracjusze, choć przyjeżdżają nieraz w nienajlepszym stanie zdrowia, po serii zabiegów mogą nawet biegać po parku, co czynią chętnie  – mówi prezes „Nidy-Zdroju”, Zdzisław Dudek. Obiekt z 50-letnią tradycja uzdrowiskową specjalizuje się w leczeniu chorób reumatoidalnych i narządów ruchu w oparciu o naturalne czynniki lecznicze na bazie siarki.
Wartym uwagi obiektem w Busku jest sanatorium „Słowacki” Hotel Medical SPA. – Chcielibyśmy zaistnieć w świecie jako komfortowy ośrodek, który skutecznie leczy za pomocą naturalnych surowców leczniczych. - W 2017 roku oddaliśmy do użytku Termy „Słowacki” Hotel Medical SPA **** z kompleksem basenów termalno-mineralnych, co jest innowacyjnym połączeniem lecznictwa uzdrowiskowego i specjalistycznej przychodni, oraz oddziału chirurgii jednego dnia – mówi Bożena Korczak, właścicielka sanatorium. – Bardzo serdecznie zapraszamy gości z Kanady, ponieważ wyjadą od nas zdrowsi i szczęśliwsi.

Stosunkowo nowym punktem na buskiej mapie sanatoryjnej jest designerski „Słoneczny Zdrój”. To jeden z najlepszych w kraju hoteli medycznych. Do dyspozycji kuracjuszy jest 39 gabinetów zabiegowych, wyposażonych w najnowocześniejszy sprzęt rehabilitacyjny do leczenia schorzeń skórnych, ortopedyczno-urazowych, bólów kręgosłupa i stawów, układu nerwowego, układu krążenia oraz chorób reumatologicznych – przy wykorzystaniu leczniczych wód siarkowych. W obiekcie można skorzystać z rozbudowanej listy zabiegów z zakresu balneoterapii, fizykoterapii oraz kinezyterapii. Hotel jest także jedynym w Polsce certyfikowanym centrum BMS - Biomechanicznej Stymulacji Mięśni.  

Miłośników przedwojennej architektury zachwyci buski pensjonat leczniczy „Sanato”, usytuowany w centrum uzdrowiska, z pięknym widokiem na park zdrojowy. W klimatycznym obiekcie z lat 20 XX wieku na pobyty lecznicze przyjeżdżali Mieczysława Ćwiklińska, Jadwiga Smosarska czy Ludwik Solski. W czasach współczesnych w „Sanato” gościli premierzy Jan Olszewski i Przemysław Gosiewski, oraz artyści: Natalia Kukulska, Małgorzata Foremniak , Wojciech Malajkat i Jacek Fedorowicz. Sanato upodobali sobie również znani dziennikarze. - Rodzaje zabiegów i parametry dobierane są indywidualnie dla każdego pacjenta co daje gwarancję osiągnięcia długotrwałych efektów leczniczych. Naszymi gośćmi są również osoby z młodszego pokolenia, a to dzięki łączeniu programu leczniczego z kosmetyką i odnową biologiczną – mówi dyrektor pensjonatu, Katarzyna Gadawska.

Solec-Zdrój
Leżący nieopodal Buska Solec-Zdrój rozwija się w oka mgnieniu. Atutami gminy są, oprócz bajecznego położenia, wysokiej klasy naturalne wody siarczkowe, czerpane m.in. z prywatnego „Szybu Soleckiego”. Tylko w Solcu występują one w stężeniu dokładnie takim, jakie ma największe właściwości zdrowotne. To unikat na światową skalę.

Zaniedbane przez lata „Uzdrowisko Solec-Zdrój” rozkwitło, a to dzięki nowym właścicielom, którzy od 6 lat inwestują w infrastrukturę sanatoryjną. W Uzdrowisku leczy się skutecznie schorzenia narządów ruchu, reumatyczne i ortopedyczno-urazowe, układów obwodowego i nerwowego, zatrucia metalami ciężkimi i choroby ginekologiczne.

– Nie będzie przesadą, jak nazwę to miejsce świętokrzyską perłą przyrodolecznictwa – mówi Czesław Sztuk, właściciel Uzdrowiska Solec-Zdrój sp. jawna. - Wieloletnia tradycja lecznicza oraz optymalne warunki dla terapii i odpoczynku przyciągają do nas rzesze kuracjuszy od ponad 180 lat.
Kuracjusze preferujący kameralne ośrodki i domową atmosferę będą zachwyceni niewielkim „Uzdrowiskowym Pensjonatem Solanna”. Położony w ścisłym centrum Solca-Zdroju, dzięki swojemu położeniu stanowi wymarzone wprost miejsce do leczenia i wypoczynku. „Solanna” oferuje pobyty rehabilitacyjno - uzdrowiskowe z szeregiem zabiegów wykonywanych na miejscu (fizykoterapia, masaże, krioterapia, zabiegi kosmetyczne oraz kąpiele SPA) lub w pobliżu pensjonatu (kąpiele siarczkowe, hydroterapia, balneologia). W tym niewielkim obiekcie skutecznie leczy się głównie schorzenia narządów ruchu i reumatyczne, ale również choroby skóry i alergie.

Niewielkim obiektem na uzdrowiskowej mapie Buska jest Ośrodek Leczniczo-Rehabilitacyjny i Gabinet Medycyny Estetycznej „Natura”, specjalizujący się w leczeniu chorób kręgosłupa i stóp. Tam też, z dala od zgiełku kurortu dr Jadwiga Matla-Stodolna, współwłaścicielka obiektu i specjalistka z dziedziny dermatologii estetycznej przywraca twarzom swoich kuracjuszy blask, młodość i piękny wygląd.