Jest takie powiedzenie, że to, co będziesz robił w pierwszy dzień nowego roku, będziesz robił przez cały rok. Oby się sprawdziło w naszym przypadku. 1 stycznia wybraliśmy się w miłym towarzystwie Edyty i Tomka na narty biegowe, dla nas pierwsze w tym sezonie. Wybór padł na ośrodek w Mansfield, raz z powodu bliskości – po sylwestrowej nocy nie chciało nam się wcześnie wstawać, dwa – nasypało tam wystarczająco dużo śniegu i były przygotowane trasy.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

Do Mansfield jedzie się bardzo przyjemnie Airport Rd., nie ma dużego ruchu, szczególnie widowiskowy jest odcinek przechodzący przez Wyniesienie Niagarskie. Wybraliśmy na początek żółty 12-kilometrowy szlak, nie za trudny. Trasa świetnie przygotowana. Jak zwykle mało ludzi – co jest olbrzymią zaletą Mansfield, i cisza aż kłująca w uszy. Prószył śnieg, narty trochę kleiły się do podłoża. Choć był spory mróz, nam było gorąco, a Edycie zimno i w celu rozgrzewki narzuciła z Tomkiem takie tempo, że po połowie trasy zrezygnowaliśmy z ambicji dotrzymania im kroku. Udało nam się za to zobaczyć stado białoogoniastych jeleni. Spotkaliśmy się dopiero w bazie głównej na kawie.

Mansfield Outdoor Centre jest pięknie położony w dolinie wśród wzgórz, obejmuje obszar 300 akrów prywatnego terenu, dawnej farmy, i 2000 akrów dzierżawionych od Dufferin County Forest. Szlaki prowadzą przez bukowe i sosnowe lasy, pola, wzdłuż strumieni i jeziorek, z wielu miejsc widać okoliczne malownicze wzgórza. Jest tam 40 kilometrów tras do nart biegowych, o różnych stopniach trudności, od tras dla początkujących po bardzo trudne, a także 10-kilometrowa pętla do jazdy krokiem łyżwowym.

Baza główna mieści się w dawnym domu właścicieli farmy z początku dwudziestego wieku, w którym zachowała się nawet pierwotna piękna sosnowa podłoga. W sali jadalnej przez cały czas w żeliwnym piecu pali się ogień, można ogrzać się, posiedzieć, podziwiać wzgórza przez okna, zjeść własny prowiant lub skorzystać z domowych posiłków w postaci chili, zupy lub muffinów. Kuchnia na miejscu serwuje także bardzo dobrą kawę, można ją zamówić w prawdziwych kubkach, miła obsługa zapewnia sympatyczną atmosferę. W bazie głównej są również łazienki i prysznice.
W starej stodole urządzono wypożyczalnię sprzętu – jest tu 150 par nart. Ośrodek jest otwarty siedem dni w tygodni od 9 rano do 5 po południu.
Mansfield oferuje także wiele atrakcji na lato, ale o tym może innym razem.

Ceny:

• cały dzień – 18,50 dol., dzieci poniżej 12 lat 9,50 dol.
• w weekendy po godzinie 13.30 –14 dol., dzieci 7,00 dol.
• bilet rodzinny – 55,00 dol.,
• wypożyczenie sprzętu dla całej rodziny – 65,00 dol.

Można też wynająć instruktora do nauki jazdy.
Dojazd z Toronto: od lotniska Pearsona godzina jazdy na północ Airport Rd. Ośrodek Mansfield znajduje się po prawej stronie szosy, naprzeciwko widocznych z drogi tras zjazdowych prywatnego klubu narciarskiego. Wjazd jest wyraźnie oznaczony. Koordynaty do GPS: N44 12.229 W80 02.158.
Na stronie internetowej Gońca www.goniec.net w dziale turystyka znajdą Państwo zdjęcia z zeszłego roku, kiedy udało nam się zastać w Mansfield bajkowy śnieżny krajobraz.

Tekst i zdjęcia
Joanna Wasilewska, Andrzej Jasiński
Mississauga

Szczególnej wzmianki wymaga historia jeszcze jednego nowego przyjaciela Tadeusza – Józefa Koelichena z Włochów pod Warszawą. Józio starał się o "urządzenie się" w organizacji "paramilitarnej", ale marudził, w końcu przepuścił jakieś terminy i doczekał się, że go ścigała żandarmeria polowa. Nocował co drugą noc w innym mieszkaniu, nie mając żadnych papierów. Wreszcie żandarmeria złapała go i doprowadziła przed oblicze wojskowego naczelnika. W niewielkim lokalu ścisk, kolejka, rwetes. Straż wpycha Józia przed stół, a sama gubi się w tłumie. Za długim stołem zasiada naczelnik i inni oficerowie, a między nimi podporucznik Władysław Raczkiewicz, który dzięki protekcji wpływowego generała Gawriłowa nie poszedł na front, lecz "urządził się" na posadzie kancelaryjnej w biurze wojskowego naczelnika. W pewnej chwili naczelnik zwraca uwagę na doprowadzonego dezertera:
– A to pan Koelichen! – woła groźnie – zaraz zrobimy z panem porządek.
To mówiąc, bierze do ręki "dossier" dotyczące sprawy "uchylającego się od służby wojskowej Józefa Koelichena". W tej samej jednak chwili podporucznik Raczkiewicz nachyla się do ucha naczelnika i coś mu referuje.
Referat musiał być bardzo ciekawy, bo naczelnik zapomniał o dezerterze Koelichenie i odłożył jego teczkę na stół. Raczkiewicz tylko na to czekał. Ruchem oka i ręki dał znak Józiowi, aby zabrał teczkę ze stołu i ulotnił się. Józio w lot zrozumiał, o co chodzi. I papiery, i dezerter znikli. A wiadomo, że bez papierów nie ma sprawy. Józio papiery zniszczył, a w kilka dni potem dostał upragnioną posadę w jakiejś organizacji pomocniczej.
Godną również uwiecznienia była sprawa Mojsze (Michała) Lewina. Ojciec jego, brakarz leśny z zawodu, mieszkał w rodzinnej wsi Maksymowicze o kilka wiorst na wschód od Baćkowa. W czasie wojny pracował w swym zawodzie w lasach klucza żarnowskiego Magdaleny z Zawiszów, primo voto Krasińskiej, secundo voto Radziwiłłowej. Główną kwaterą pana Lewina-ojca była Hradzianka – stacja kolejowa, do której dojeżdżali Irteńscy w drodze do Baćkowa. Prócz brakarstwa pan Lewin-ojciec trzymał w Hradziance zajazd. Pewnego wieczoru zimą 1915–1916 pan Irteński wstąpił do zajazdu, aby rozgrzać się herbatą i pogawędzić ze starym Lewinem. W pewnej chwili młody Żyd słusznego wzrostu, tęgi, z kędzierzawą blond czupryną wniósł samowar.
– Popatrz pan na mego syna – rzekł stary z dezaprobatą – wyrósł pod niebo, a pociechy z niego nie mam żadnej. Gdyby tak pan mógł znaleźć dla niego jakieś porządne zajęcie.
Pan Irteński, który był członkiem rady miejskiej i honorowym prezesem świeżo zorganizowanej na czas wojny komisji opałowej, spytał:
– A zna się on na lesie?
– I jak jeszcze. Stale pomaga mi w robocie.
– No to niech przyjeżdża do Mińska. Dam mu posadę w komisji opałowej.
Dalsze dzieje młodego Lewina potoczyły się jak w bajce. Już na początku okupacji niemieckiej 1918 roku miał uciułany na interesach leśnych milion marek. W Polsce niepodległej zrobił olbrzymi majątek na białowieskiej aferze leśnej. Później był głównym akcjonariuszem Juraty na Wybrzeżu. Uchodził za najbogatszego człowieka w Polsce. Emigrował do Francji na parę lat przed ostatnią wojną i tam też uchodził za milionera. Wreszcie osiadł w Nowym Jorku, mając milionowe konta w bankach amerykańskich, kanadyjskich i brytyjskich... W tej chwili nie chodzi o te dalsze dzieje pana Michała (Mojsze) Lewina, lecz o groźne lata wojny 1915–1917. Posadka w komisji opałowej nie zwalniała od służby wojskowej. Musiał się stawić na komisję poborową. Był zbudowany jak młody Machabeusz i trudno było dopatrzyć się w nim jakiegokolwiek defektu fizycznego. Ale od czego pieniądze? Jakiś lekarz za 500 rubli nauczył Lewina "sztuczki". Sztuczka polegała na tym, że pan Lewin mógł w każdej chwili i na tak długo, jak sobie tego życzył, stworzyć sobie na prawej łopatce garb. Na podstawie ogólnej kondycji rekruta komisja poborowa domyślała się jakiegoś podstępu. Odsyłano go przez parę miesięcy ze szpitala do szpitala na obserwację. Badali go, macali, prześwietlali najlepsi lekarze. I cóż – garb trwał. Musiano więc w końcu wydać mu "biały bilet", tj. uznać za zupełnie niezdolnego do służby wojskowej. Dodajmy, że pan Lewin mógł w każdej chwili i bez żadnego wysiłku pozbyć się garbu.
W kilkanaście lat później pan Michał Lewin był najbogatszym człowiekiem w Polsce. W mieszkaniu jego na Trębackiej lokaj w czerni anonsował mu tłoczących się w poczekalni posłów i dygnitarzy sanacyjnych. Pan Michał pamiętał jednak, komu zawdzięczał początek swej niezwykłej kariery, i często odwiedzał – pana Irteńskiego w skromnym mieszkaniu na Smolnej. Tadeusz przyjechawszy na kilka dni z Wilna do Warszawy był świadkiem jednej z takich wizyt. Pan Irteński poczęstowawszy gościa i siebie mocną herbatą i koniakiem był w humorze jowialnym i powiedział panu Lewinowi:
– Mojsze, pokażi sztuczku.
(Z panem Lewinem rozmawiało się kolejno po polsku i po rosyjsku). Pan Lewin zerknął na Tadeusza, uśmiechnął się z zażenowaniem i odparł:
– Że też pana prezesa trzymają się jeszcze tego rodzaju żarty.
Pan Irteński nalegał jednak, mówiąc, że Tadeusz nie wierzył, gdy mu mówił o "sztuczce" Lewina i chciał osobiście tę sztuczkę zobaczyć. Po bardzo długich prośbach i perswazjach pan Lewin zgodził się wreszcie. Poszedł za parawan i po paru sekundach wrócił z garbem na plecach. Potem znów skrył się za parawan i pokazał się już bez garbu. Tadeusz więc był naocznym świadkiem lewinowskiej "sztuczki".
Ci, co "sztuczek" nie umieli i "urządzili się" w organizacjach paramilitarnych, nie mogli się skarżyć na nadmiar pracy, ale też dostawali bardzo skromne uposażenie. Ludzie bogaci, jak np. Józef Słotwiński, o uposażenie nie dbali, bo mieli pod dostatkiem własnych dochodów. Uchodźcy natomiast pracujący w takich organizacjach albo klepali biedę, albo też starali się o wyszukanie pobocznych dochodów. W poszukiwaniu tych dochodów niektórzy wykazywali wielką pomysłowość.
Wśród nich najbardziej zasłynęli pan Adam Bohdanowicz, ziemianin z Wileńszczyzny zwany "Adamkiem", i pan Kuncewicz – uchodźca z Kosina. Jak już wspomniałem, w czasie cofania się armii rosyjskiej w końcu lata 1915 roku zarządzono nie tylko ewakuację ludności, ale i dobytku ruchomego. Z zachodu na wschód ruszyły w tumanach kurzu milionowe stada krów. Były tam krowy prywatne oraz stada należące do intendentury, tzw. hurty. Nieszczęśliwe zwierzęta zdychały po drodze z wycieńczenia i braku paszy. Gdy liczba padłych krów osiągnęła niepokojące rozmiary, władze zrozumiały, że popełniły głupstwo, i postanowiły je naprawić. Stworzono specjalną organizację opieki nad hurtami, do której właśnie weszli panowie Adalek Bohdanowicz i Kuncewicz.
Wynaleziono dowcipny sposób ratowania od niechybnej śmierci pogłowia, które zdychało, ale jeszcze nie zdechło. Krowy oddawano za pokwitowaniem chłopom z wiosek leżących przy drodze krowiego exodusu z tym, że w początku następnego lata bydlęta zostaną odebrane przez intendenturę. Chłop miał w tym czysty interes: kosztem skromnej paszy miał przez cały rok mleczną krowę plus nawóz i plus przychówek, jeżeli krowa była cielna. Niektóre krowy były tak wycieńczone, że wkrótce zdechły. Większość jednak wyżyła.
Latem 1916 roku panowie Bohdanowicz i Kuncewicz zaczęli objeżdżać wioski w celu odebrania krów. Jeżeli trafiono na wypadek, że krowa zdechła, spisywano odpowiedni protokół. Chłopi z żalem żegnali się z krowami. Wtedy to genialna myśl olśniła panów Bohdanowicza i Kuncewicza. "Daj nam 100 rubli – mówili chłopu – podpiszemy razem protokół, że krowa zdechła, a ty ją sobie zatrzymasz".
Chłopom transakcja jak najbardziej odpowiadała. Podpisywali lub znaczyli trzema krzyżykami i wręczali "hurtownikom" pieniądze.
Historia milczy, ile panowie ci zarobili na "martwych duszach" krowich. Musiały to jednak być pieniądze niemałe, gdyż ewakuowane krowy liczono na setki tysięcy. Afera z tymi "martwymi duszami" jakoś się dostała do wiadomości publicznej. Śmiano się serdecznie z pomysłowości "hurtowników" i odtąd nazywano ich żartobliwie "chersońskimi pomieszczykami" – na wzór gogolowskiego Nozdriowa, który tak nazywał pana Cziczikowa, skupującego martwe dusze – ludzkie.
Nie tylko Polacy i Żydzi unikali służby frontowej "urządzając się" w tych lub innych organizacjach. Rosjanie nie stanowili wyjątku. Historia literatury rosyjskiej może zanotować, że poeta Aleksander Błok urzędował w mundurze jakiejś drużyny paramilitarnej na Polesiu w majątku Porochońsk ks. Feliksa Druckiego-Lubeckiego.
Wśród wielu setek tysięcy, czy może nawet milionów: "ziem-huzarów" przeróżnego autoramentu zdarzały się wypadki dziwne i tajemnicze. Do takich należał wypadek Eustachego (Taśka) Jelskiego, który przed wojną artystycznie, jak baletmistrz, prowadził mazura i kotyliona na zapadłych w nicość, lecz żywych w pamięci ludzkiej słynnych balach mińskich – Ziemiańskim i Panieńskim. W początku wojny Tasiek służył w oddziale sanitarnym i tam odznaczył się, dostając medal św. Jerzego. Później znikł. Długo nikt nie wiedział, co się z nim dzieje, aż wypłynął w Petersburgu – w cywilu, z rozetką św. Jerzego w butonierce, obładowany artykułami angielskiej garderoby i bielizny, rozmieniający od czasu do czasu suwereny, złote dwudziestofrankówki, rosyjskie imperiały. Okazało się, że w czasie toczącej się wojny odbył kilkakrotne podróże do Szwecji, Anglii i Szwajcarii. Był jak zawsze wesoły, rozmowny, pełen humoru, ale na pytania, czym się właściwie zajmuje, odpowiedzi nie dawał. Często bywał w Mińsku. Razu pewnego, gdy szedł po Zacharzewskiej w towarzystwie Tadeusza, zatrzymał ich patrol żandarmerii i zażądał pokazania dowodów osobistych. Poszli z żandarmami do bramy i tam Tasiek pokazał im jakiś papier. Żandarmi przeczytawszy papier stanęli na baczność i długo ekskuzowali się. Byli tak zafrapowani dokumentem Taśka, że zapomnieli wylegitymować Tadeusza.
Tasiek należał do tzw. złotej młodzieży. To jedno było już wystarczającym powodem, aby ludzie tzw. poważni patrzyli na niego krzywo. Ponieważ ludzie poważni są nadto z natury ciekawi i lubią się grzebać w prywatnym życiu bliźnich, więc nie mogli darować Taśkowi jego tajemniczych źródeł dochodu, których spenetrować nie umieli. Wśród tych ludzi poważnych rej wodziła stryjenka Taśka, matka trzech bardzo zamożnych i bardzo nieładnych córek. Jej głosy krytyczne doszły Taśka. Postanowił się zemścić.
Okazja nadarzyła się wkrótce. Stryjenka zaprosiła "tout Minsk" na imieniny jednej z córeczek. Dowiedziawszy się o tym Tasiek zaprosił na ten sam dzień do Hotelu Garni na popijawę kawalerską całą młodzież mińską płci męskiej należącą do "towarzystwa" zaznaczając, że ilość butelek starki będzie nieograniczona. Ponieważ o trunki było trudno, a imieniny kuzynki Taśka zapowiadały się bezalkoholowe, więc młodzież męska hurmem ruszyła na starkę do Taśka. A na imieninach kuzynki mężczyzn nie było, jeśli nie liczyć kilku starych kawalerów z "wujaszkiem całego Mińska" panem Kazimierzem Wołłowiczem na czele. Zemsta Taśka była więc wyrafinowana. A pijaństwo w Hotelu Garni trwało do późna, obfitowało w dużo zabawnych epizodów i skończyło się na tym, że nikt z zaproszonych nie wrócił do domu o własnych siłach.
Nie trzeba sądzić, że wykręcanie się od służby frontowej zdarzało się tylko w klasie wyzyskiwaczy i feudałów. Przede wszystkim spory procent tych feudałów poległ już w pierwszych miesiącach wojny. Po drugie – sprytniejsi chłopi i robotnicy też umieli się wykręcić od groźnego frontu. Mniej sprytni wypraszali sobie – nieraz przez kobiety – stanowiska dieńszczyków tj. ordynansów. Sprytniejsi "urządzali się" na stanowiskach bardziej zaszczytnych. Tak np. Tadeusz spytał raz młodego kłusownika w powiecie lepelskim, dlaczego nie poszedł do wojska. Okazało się, że miał wadę serca. A bracia? – "Jeden – powiada – "padausia u ospital", a drugi "padausia u sztab". Otrzymanie posady jakiegoś czyściciela w szpitalu wojskowym było rzeczą jasną, ale Tadeusz nie mógł na razie zrozumieć, w jaki sposób chłop niepiśmienny mógł dostać posadę w sztabie? Okazało się, że chodziło nie o "sztab", ale o "sztat" tj. etat.
Szczęśliwiec dostał posadę etatową i nie w wojsku, a na kolei.

 

Szkoła Polska im. Świętej Jadwigi Oshawa, Ontario
"Nie było miejsca dla Ciebie"

W sobotę, 16 grudnia 2012 roku, uczniowie Szkoły Polskiej im. Świętej Jadwigi w Oshawie przedstawili jasełka pt. "Nie było miejsca dla Ciebie".
Przedstawienie odbyło się w sali parafialnej kościoła Świętej Jadwigi.
Tytuł wystawionej sztuki był wzięty z pięknej sądeckiej kolędy. Chociaż w tej kolędzie Pan Jezus nie może znaleźć miejsca dla siebie, to w naszej inscenizacji Malutki Jezus urodził się w oshawskim Betlejem.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

Uroczystość rozpoczęła się o 13.30 i trwała dwie godziny.
Przedstawienie zostało zrealizowane z wielkim rozmachem i pietyzmem. Aktorzy wykazali się ogromnym talentem. Olbrzymie wrażenie wywarły na mnie dekoracje, stworzone na potrzeby przedstawienia.
Publiczność jak zawsze dopisała. Obecni byli honorowi goście, ksiądz proboszcz Stanisław Rakiej, ksiądz Krzysztof Janicki, przedstawiciele organizacji polonijnych, p. Stanisław Lasek z żoną, kurator Fundacji Reymonta i prezes Stowarzyszenia Sybiraków, p. Elżbieta Plusa z mężem z Credit Union oraz rodzice, uczniowie, absolwenci i sympatycy naszej szkoły.

Na scenę wyszła narratorka (Martynka Janota), która odczytała tekst opisu narodzenia Jezusa z Ewangelii św. Łukasza.
Światła zgasły. Cisza. Z podniesieniem kurtyny nadszedł moment rozpoczęcia długo oczekiwanego przedstawienia. Przenieśliśmy się w przeszłość, do Betlejem, jakie było ponad 2000 lat temu. Na wzgórzach stały białe domy osnute granatową nocą z tysiącami małych gwiazdek, a najjaśniej świeciła gwiazda betlejemska rzucająca światło na scenę. U podnóża miasta miała rozgrywać się akcja misterium bożonarodzeniowego.
Jasełka składały się z trzech scen. Pierwsza scena to Poszukiwanie noclegu przez Maryję (Izabela Sagan kl. 8) i Józefa (Paweł Majewski z kl. 8), którzy po bezowocnych prośbach o schronienie zdecydowali się przenocować w stajni.

W drugiej scenie była wielka polana z pasterzami przy płonącym ognisku i aniołami ogłaszającymi Wielką Nowinę. Ostatnia scena to Uboga Stajenka, w której Święta Rodzina z Jezuskiem w żłóbku, otoczona jest aniołami, pasterzami i krakowiankami, oraz uroczyste składanie darów. Dary i piękne modlitwy składali więc pasterze, krakowianki, dzieci i Trzej Królowie. Od pasterzy Malutkie Dzieciątko dostało koszyk jabłek, pyszną śmietanę w garnuszku i świeżutki chlebek. Dzieci z przedszkola mówiły... my, malutkie dzieci, do Ciebie idziemy, dziecięcą modlitwę w darze Ci niesiemy... i przyniosły modlitwę z prośbą o pokój, szczęście i zgodę na świecie. Przyniosły także swoje serduszka.

Pod koniec przedstawienia wystąpiła dyrektor szkoły, p. Stanisława Michalska. Podziękowała uczniom za wspaniałą grę, honorowym gościom i publiczności za przybycie oraz złożyła serdeczne życzenia świąteczne i noworoczne. Następnie głos zabrał ksiądz proboszcz Stanisław Rakiej, który bardzo wysoko ocenił przedstawienie, a p. Marii Kudybie podziękował za oryginalną dekorację do jasełek.
Po przemówieniach Aniołowie roznieśli opłatki i tak wszyscy zebrani zaczęli dzielić się opłatkami i składać sobie życzenia. Świątecznie udekorowany stół zastawiony był ciastkami tradycyjnie przygotowanymi przez mamy naszych uczniów oraz owocami. Dla dzieci był sok, a dla dorosłych herbata i kawa.

Na sali panował świąteczny nastrój. Tegoroczne jasełka zostały nagrodzone długimi oklaskami.
Program poetycko-muzyczny jasełek opracowała i przygotowała dyrektor szkoły, p. Stanisława Michalska, a dekorację sceny p. Maria Kudyba z gronem nauczycielskim. Atrakcyjność widowiska podniosła bardzo dobrze przygotowana scenografia oraz piękne polskie kolędy wykonane przez uczniów i publiczność.

Przepięknymi momentami w przedstawieniu były śpiewane przez wszystkie dzieci kolędy Maleńka miłość i Do naszych serc oraz kolęda-kołysanka Lulajże Jezuniu, którą zaśpiewała Izabela Sagan, jako Maryja tuląca do snu Jezuska.
Muzyczna oprawa przedstawienia to zasługa chóru (Basia Piasecka, Janina Baranski, Joanna Krynski, Ola Sagan i p. Elżbieta Czuba), jasełkowej kapeli (gitary – Piotr Gardziński i Grzegorz Czuba, skrzypce – Anna Dzięgiel) i dyrygenta, księdza Krzysztofa, który grał na keyboardzie i prowadził po mistrzowsku śpiewanie pięknych polskich kolęd.

Jasełka są specjalnym wydarzeniem w życiu szkoły i cieszą się ogromną popularnością wśród uczniów, a udział w nich jest wyróżnieniem.
W przedstawieniu wzięło udział 60 uczniów, od klas przedszkolnych do klasy ósmej. Dali oni wspaniały popis gry aktorskiej, recytowali poezję bożonarodzeniową i śpiewali kolędy, m.in. Wśród nocnej ciszy, Zaprowadź mnie do Betlejem, Pójdźmy wszyscy do stajenki, Gdy się Chrystus rodzi, Mędrcy Świata i wiele innych.

Słowa uznania należą się pani Stanisławie Michalskiej za przygotowanie uczniów do występu. Pomagały panie Elżbieta Piasecka, Julita Michalska i Anna Skomra. Gra naszych aktorów zasługuje na wyjątkową pochwałę! Dziękujemy rodzicom, a szczególnie Mamom, które ćwiczyły role z dziećmi i przywoziły je na liczne próby.

W czasie jasełek była wystawa kartek bożonarodzeniowych wykonanych przez uczniów na Konkurs Kartka Bożonarodzeniowa 2012. Praca konkursowa składała się z dwóch części: kartki świątecznej z napisem Wesołych Świąt oraz zestawu 4 pytań – Czy znasz wigilijne tradycje. W konkursie wzięło udział 50 uczniów. Po zakończeniu przedstawienia zwycięzcom w konkursie rozdane były Nagroda Publiczności, Nagroda Dyrektora Szkoły i Nagroda Grona Nauczycielskiego. Dodatkowo rozdzielonych zostało 5 nagród dla najlepszych prac. Wszystkim uczniom, którzy wzięli udział w konkursie – gratulujemy!

Wspólne spotkanie jasełkowe przed świętami Bożego Narodzenia, śpiewanie kolęd i składanie sobie życzeń odbywa się tradycyjnie co roku w naszej szkole. Za każdym razem jest nastrój wyjątkowy i niepowtarzalny, który wzrusza wszystkich uczestników, aktorów i publiczność. Trudno sobie wyobrazić, aby takiego spotkania mogło kiedyś zabraknąć.

Za kolędę dziękujemy.
Zdrowia, szczęścia wam życzymy,
Abyście nam długo żyli,
Z Narodzenia Pana się cieszyli,
O naszych jasełkach opowiadali,
Coście tu dziś oglądali.

Do zobaczenia w przyszłym roku na następnych szkolnych jasełkach w Oshawie.
Ewa Najchow

Tradycja levee (z francuskiego lever – wstawać) zapoczątkowana została przez francuskiego monarchę Ludwika XIV, który przyjmował swych męskich podwładnych w sypialni, by byli świadkami jego przebudzenia i zajmowania się sprawami kraju, od pierwszego momentu, kiedy tylko przeciera oczy. Tradycja przywędrowała do Nowej Francji, a następnie przejęta została przez brytyjskich kolonistów.

W Kanadzie levee tradycyjnie kojarzy się z obchodami Nowego Roku. Pierwszy raz zorganizował je 1 stycznia 1646 w Chateau St. Louis gubernator Nowej Francji Charles Huault de Montmagny. Przy te okazji gubernator, prócz składania życzeń poddanym, informował ich o ważnych wydarzeniach, jakie zaszły we Francji.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

1 stycznia 2013 levee – może mniej królewskie w charakterze – odbyły się w Toronto, gdzie przyjmował burmistrz Ford, i w Mississaudze, gdzie życzenia złożyła, a następnie przyjmowała je od zebranych prawie 92-letnia burmistrz Hazel McCallion. Towarzyszyli jej radni: Ron Starr, Jim Tovey, Bonnie Crombie i Frank Dale. Przy tej okazji pani burmistrz nie mogła odmówić sobie uszczypliwości, nazywając "wrażą" gazetę "Mississauga News" "opakowaniem na reklamy" i zarzucając redakcji nieprawdziwe informowanie o podwyżkach podatków miejskich (nie 7-8 proc., lecz 2,7 proc.) – Nie wierzcie co piszą w gazetach – uczulała – porównujcie z tym, co widzicie i wiecie z innych źródeł.
Hazel McCallion podkreśliła sukcesy miasta, wskazała, że Mississauga rozwija się niezwykle dynamicznie, przypomniała przebudowę głównego placu Celebration Square, który określiła jako "plac dla ludzi" – każdego dnia odbywają się tam uroczystości i imprezy, zapowiedziała, że idzie zaraz pojeździć tam na łyżwach.

Mówiąc o 2012 roku, przypomniała, że Mississauga to miasto wysoko zaawansowanych technologii; trzeci w kraju ośrodek biotechnologiczny. Mimo że spowolnieniu uległo zabudowywanie wolnych terenów, coraz częściej zdarzają się przypadki ponownej budowy na terenach już zagospodarowanych (redevelopment).

Zdaniem burmistrz, główny sukces rajców mississaudzkiego grodu polega na stworzeniu miasta, w którym dobrze się mieszka – "budowaliśmy miasto z myślą o ludziach" . Dodała, że Mississauga nie jest już "sypialnią" Toronto i każdego ranka przyjeżdża do Mississaugi 40 proc. więcej osób niż wyjeżdża do pracy w innych miejscowościach – głównie Toronto. Liczba mieszkańców w ciągu kilku lat wzrosła do 750 tys. z 270 tys.
– Koncentrujemy się na codziennych usługach, których potrzebują mieszkańcy – mówiła McCallion – budujemy boiska piłkarskie, hale sportowe, domy kultury, place bejsbolowe; 70 tys. akrów zajmują parki miejskie.

Zaspokajamy codzienne potrzeby rodzin; nie potrzeba dodawać, że mamy bardzo dobrą wodę czy służby odśnieżania (w przeciwieństwie do Toronto). Tworzymy silne podstawy gospodarcze do prężnego rynku zatrudnienia; w Mississaudze znajdują pracę mieszkańcy Milton, Brampton czy Georgetown. Chodzi nam też o to, by ci, którzy tu się osiedlają, nie tylko mieszkali w Mississaudze, ale w niej pracowali.
Jako jeden z problemów miasta McCallion wskazała na zagrożenie jesionów przez przywleczonego z Azji robaka. Kilkadziesiąt milionów dolarów pochłonie wycinanie zagrożonych drzew i sadzenie nowych.

Burmistrz mówiła, że inwestowaniem w Mississaudze jest zainteresowanych bardzo wiele zagranicznych firm wysokich technologii, Niemcy, Amerykanie, a ostatnio nawet Chińczycy, chcą otwierać zakłady; budujemy międzynarodową bazę firm.
Mówiąc o postanowieniach noworocznych, burmistrz zaapelowała, byśmy wszyscy wzięli sobie do serca porządek i bezpieczeństwo – by statystyki policyjne nadal wyglądały jak dotychczas – plasując Mississaugę w czołówce pod względem bezpieczeństwa w kraju. Sprawa ta nie należy tylko do policji – podkreślała, chodzi o to, byśmy wszyscy brali w ręce odpowiedzialność za miejsce, gdzie żyjemy. Burmistrz podziękowała obecnym Rycerzom Kolumba za honorową asystę.

Po złożeniu życzeń pani burmistrz i radnym można było otrzymać kupon na kawałek pizzy w ratuszowej kafeterii, z czego obecni skwapliwie korzystali.

(ak)