W minioną sobotę pod pretekstem balu andrzejkowego odbyły się uroczyste obchody 50. rocznicy urodzin o. Adama Filasa OMI, kapłana znanego, i z charakterem, obok którego nikt przejść obojętnie się nie waży.

To właśnie cechy charakteru wieloletniego proboszcza parafii św. Eugeniusza de Mazenoda z Brampton pozwoliły mu, wbrew wszystkim przeciwnościom, a dzięki Opatrzności Bożej, zbudować świątynię piękną i okazałą. Jak podkreślał sam o. Filas, kościół w Brampton ewangelizuje już samym swoim wyglądem. Bo też wszyscy, którzy spojrzą na takie dzieło, wiedzą, jaką wiarę muszą mieć ci, dzięki którym powstało.
Podczas wspaniałego wieczoru, w przepięknej sali, której wystrój sponsorowany był przez pp. Jakubowskich, właścicieli Mega City Linen, o zasługach Ojca Proboszcza mówili parafianie, współbracia i przedstawiciele różnych organizacji, panowała prawdziwie rodzinna atmosfera. Do życzeń przyłączyli się nawet z telebimu krajanie z Polski – bracia Golcowie – niedawno zresztą goszczący w Toronto.
Było wiele wspomnień i anegdot, bo o. Adam to pasterz dusz, rodem z gór, a więc człowiek, który nie lubi owijać w bawełnę tego, co ma na sercu. O proboszczu z Brampton krąży wiele mniej lub bardziej prawdziwych opowieści, jak choćby taka: młoda para chce zapłacić za ślub i o. Adam mówi: "co łaska", dodając żartem do narzeczonego: tyle, na ile cenisz swą wybrankę. Dostaje 200 dolarów, ale popatrzywszy ponownie na młodych, zwraca 100...

O. Adam, ubrany w tradycyjną sutannę – co dzisiaj nie jest częstym widokiem, a cieszy oko szczególnie – dziękował za życzenia, wspominał pracę nad dziełem milenijnym w Brampton, którego częścią jest właśnie kościół p.w. Eugeniusza de Mazenoda, do którego dołączą wkrótce wznoszone obecnie dom opieki dla emerytów Villa Polonia oraz centrum handlowe. Wśród gości przy stolikach reporter "Gońca" wypatrzył Henryka Szymanderę, prezesa Brampton Polonia Foundation, byłą dyrektor generalną Credit Union Halinę Marszałek czy właściciela firmy Euromax Grzegorza Cidylo. Był też Włodzimierz Konieczny. Licznie przybyli księża, obecny był poseł do parlamentu federalnego Władysław Lizoń oraz poseł z okręgu Brampton West Kyle Seeback, który w imieniu rządu wręczył dostojnemu jubilatowi medal diamentowego jubileuszu królewskiego.
Wiele miłych słów padło z ust współbraci jubilata, których łączy więź pokoleniowa, a przybyli do Kanady mniej więcej w tym samym czasie, oraz samych parafian, dla których o. Adam to prawdziwy proboszcz i kaznodzie- ja.

Do życzeń urodzinowych dołącza się "Goniec".
(ac)

- Wszystkie odcienie uczuć zawiera,
Chóralnym głosem pieśń wyśpiewana,
I większej mocy nabiera wiara
W śpiewnej modlitwie na Chwałę Pana –

Powyższa sentencja z zaproszenia na Bankiet Jubileuszowy, zorganizowany w dniu 25 listopada 2012 r. w sali parafialnej kościoła św. Stanisława Kostki przy 12 Denison Ave. w Toronto z okazji 100-lecia istnienia kościelnego chóru św. Cecylii "Echo", dogłębnie wyraża ogólny sens działalności chóralnej z połączeniem tajemnic Boga i człowieka.

Celebracja 100-letniej służby śpiewem rozpoczęła się Mszą świętą odprawioną przez proboszcza Ojca Mirosława Olszewskiego, który, dziękując członkom chóru za pielęgnowanie kulturowych tradycji kościoła, życzył dalszych osiągnięć na kolejny wiek, zwracając uwagę na to, że śpiew chóralny zapewnia wiernym obecność w kościele artystycznego piękna i staje się wdzięcznym nośnikiem wiary.
Chór w swoich galowych strojach, dobranym na tę okoliczność repertuarem uświetniał Mszę Świętą, przy czym chórzyści brali udział w czytaniu liturgii i składaniu darów. Wzniosłym akcentem było wykonanie, przez pierwszą solistkę Teresę Klimuszko, pieśni-hymnu "Panis Angelicus" (Chleb Aniołów)

Po Mszy Świętej w wypełnionej po brzegi, pięknie przystrojonej jak na tę uroczystość przystało sali parafialnej rozpoczął się Bankiet Jubileuszowy. Uwagę przyciągały ciekawe motywy dekoracyjne umieszczone w strzelistych wazonach na śnieżnobiałych obrusach.
Na wstępie p. Halina Drożdżal serdecznie przywitała zebranych, dziękując za tak gremialne przybycie na to ważne dla chóru wydarzenie, które trafia się raz na sto lat, wykorzystując fragment okazjonalnego tekstu dedykowanego chórowi św. Cecylii "Echo" w 2004 r.

Tu w kościółku Stanisława, mały, cichy skrawek Polski,
gdzie rodzina śpiewająca z mocą czci Majestat Boski.

Po czym przybliżyła najważniejsze osiągnięcia chóru, między innymi... W 1938 r. chór reprezentował Polonię na Krajowej Wystawie C.N.E. W 1951 r. występował w Massey Hall z udziałem J. Kiepury. W 1967 r. brał udział w obchodach 100-lecia Kanady na EXPO w Montrealu. Śpiewał na cześć Królowej Elżbiety II wizytującej Kanadę. Na zaproszenie premiera Ontario występował na uroczystym otwarciu Ontario Place, za co otrzymał pamiątkową plakietkę. Brał udział w Festiwalu Chórów Etnicznych w O'Keefe Centre oraz w obchodach Srebrnego Jubileuszu Credit Union św. Stanisława i św. Kazimierza. W 1972 r. dał koncert kolęd w jednej ze stacji TV Toronto. Zdobył II nagrodę na Festiwalu Chórów Młodzieży Polonijnej w Hamilton. Występował na spotkaniu Polonii z Ojcem św. Janem Pawłem II. Największą jednak radość chór czerpie z uświetniania swym śpiewem niedzielnych Mszy Świętych i koncertowaniu dla parafian na uroczystościach parafialnych.

Następnie H. Drożdżal wspomniała nieżyjącego już, a zasłużonego dla chóru wieloletniego dyrygenta Tadeusza Miąsika, któremu chór zawdzięcza największe swoje osiągnięcia i zaszczyty.
Przedstawiła opiekuna chóru, proboszcza parafii św. Stanisława Kostki Mirosława Olszewskiego, aktualną dyrygent chóru p. Helenę Derkowską, akompaniatora Jana Kornela, prezesa Jana Borkowskiego i pierwszą solistkę Teresę Klimuszko, śpiewającą w tym chórze, bez przerwy, od czterdziestu lat.

Dalszą część programu poprowadziła p. Joanna Drożdżal, która oficjalnie, również z serdecznością, przywitała zaproszonych gości honorowych. Po przedstawieniu gości honorowych Joanna Drożdżal w krótkim słowie wstępnym, mówiła o tym, że chór św. Cecylii "Echo" przez cały już wiek niestrudzenie z wielką pobożnością i ogromnym zaangażowaniem kilku pokoleń Polaków chwali pieśnią Boga, łącząc wszystkie serca w jedną parafialną rodzinę. Przytoczyła słowa św. Augustyna – "Módlmy się śpiewając i modląc się śpiewajmy", życząc, aby stały się one mottem na dalszą działalność chóru.

Kolejno, zaprosiła na scenę chórzystów i wprowadziła w nastrój koncertu wierszem autorstwa Wandy Bogusz, napisanym specjalnie na tę okazję.
Podczas koncertu chór zaprezentował jedenaście pieśni. W rolach solowych wystąpili: Teresa Klimuszko, Maria Duszkiewicz, Stanisław Ryt, Bronisław Kret i Robert Czuliński. Ze szczególną owacją przyjęto występ solowy Teresy Klimuszko w piosence "Jak wolny ptak", dostarczającej tak wiele wspomnień, wzruszeń i refleksji, chociażby nad słowami: "I po nas też ktoś zostawi nikły ślad". Na zakończenie koncertu wszyscy zebrani zaproszeni zostali do wspólnego odśpiewania pieśni "Jak długo na Wawelu". Ponieważ słowa pieśni były umieszczone w programie bankietu, cała sala zagrzmiała gromkim śpiewem uwieńczonym długimi oklaskami.

Po koncercie do otwartego mikrofonu wypowiadali się goście honorowi, składając gratulacje i życzenia, podkreślając jednocześnie znaczenie działalności chóru w kształtowaniu postaw patriotycznych i podtrzymywaniu dziedzictwa narodowego oraz pogłębianiu wiary.
Wiceprezes ZG KPK p. Jan Cytowski wręczył na ręce prezesa Jana Borkowskiego dyplom uznania za zasługi w krzewieniu kultury polskiej, a przewodnicząca Rady Parafialnej Maria Samulewska wręczyła dyplom gratulacyjny z okazji Jubileuszu 100-lecia. Wiele ciepłych słów pod adresem chóru padło w wystąpieniu prezesa KPK Okręg Toronto p. Juliusza Kirejczyka. Podziękowania i życzenia złożył również proboszcz Mirosław Olszewski, który odmówił krótką modlitwę przed posiłkiem, po czym podano smaczny obiad, kawę i ciasto. Czas obiadu uprzyjemniał zespół muzyczny "C'est la vie" pod kierunkiem p. Gieni Synoś z udziałem muzyków Bronisława Kreta i Eugeniusza Klicha.
Uczestnicy Bankietu Jubileuszowego, wsłuchani w melodie znanych utworów budzących nostalgię, czasy, które bezpowrotnie minęły, niechętnie opuszczali salę parafialną, gdzie spędzili mile czas, celebrując wspólnie z chórzystami ich Jubileusz.
Oby muzyka i śpiew chóralny uskrzydlały kolejne pokolenia Polaków, pragnących głosić śpiewną modlitwę Bogu na chwałę i na radość ludziom dobrej woli, przypominając w pieśniach, kim jest Bóg, człowiek i świat, bo "Kto śpiewa dla ludzi i śpiewa dla Boga, ten pieśnią rozbroi nawet serce wroga".

Wanda Bogusz

Ponad pół miliona osób będzie mogło wystąpić do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o zwrot nieprawnie zawieszonych od 1 października 2011 r. emerytur. Wnioski będzie można składać w ciągu miesiąca od chwili opublikowania w Dzienniku Ustaw wyroku Trybunału Konstytucyjnego w tej sprawie, co nastąpi lada chwila.

Emeryci pozostający w latach 2009–2010 na umowie o pracę, którym wskutek zakwestionowanej 13 listopada br. przez Trybunał Konstytucyjny ustawy ZUS zawiesił wypłatę świadczeń, mogą domagać się zwrotu należnych emerytur wraz z odsetkami. Z obliczeń naszych ekspertów wynika, że sprawa może dotyczyć co najmniej pół miliona Polaków, a kwota zobowiązań ZUS-u sięgać miliardów złotych.
Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego dotyczy ustawy z 16 grudnia 2010 r. Nałożyła ona na osoby, które pozostając w stosunku pracy, nabyły prawo do emerytury, obowiązek rozwiązania do 30 września 2011 r. umowy o pracę pod groźbą utraty prawa do świadczeń emerytalnych. Grupa senatorów Prawa i Sprawiedliwości zaskarżyła postanowienia ustawy do Trybunału Konstytucyjnego, twierdząc, że nie mogą one pozbawiać emerytów wcześniej nabytych praw.
Trybunał przyznał senatorom rację, orzekając, że zaskarżone przepisy są niezgodne z konstytucją, ponieważ naruszają zasadę zaufania do państwa i stanowionego prawa. Z chwilą wejścia w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego, co nastąpi po opublikowaniu go w Dzienniku Ustaw, zakwestionowane artykuły utracą moc prawną, a poszkodowani emeryci będą mogli odzyskać od ZUS zabrane im przez państwo świadczenia emerytalne wraz z odsetkami.
ZUS sam pieniędzy nie odda, bo tego rodzaju sprawy nie są wszczynane z urzędu. Aby otrzymać zaległe świadczenia, emeryci muszą wystąpić z oficjalnym wnioskiem o wznowienie wypłaty emerytury od dnia, w którym ją zawieszono na mocy zakwestionowanej ustawy, a więc od 1 października 2011 r. Poszkodowani będą mieli na to tylko miesiąc od chwili opublikowania orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego.
Osoby, które wcześniej nieskutecznie odwoływały się przed sądem od decyzji ZUS o zawieszeniu emerytur, obecnie mają prawo zwrócić się do sądu o wznowienie postępowania administracyjnego w ich sprawie. Z kolei emeryci, którzy pod presją niezgodnej z prawem ustawy zrezygnowali z pracy i utracili w ten sposób dotychczasowe zarobki, mogą domagać się przed sądem cywilnym odszkodowania od skarbu państwa za tzw. bezprawie legislacyjne.

Kluczową sprawą jest jednak terminowe złożenie wniosku do ZUS o wypłatę nieprawnie zawieszonych emerytur. Poniżej drukujemy wzór takiego pisma. Należy go złożyć w ciągu 30 dni od chwili opublikowania wyroku Trybunału Konstytucyjnego w Dzienniku Ustaw.

Jesteśmy małżeństwem z 20-letnim stażem. Mamy dwóch synów: 8- i 17-letniego. Oboje z mężem jesteśmy wierzący i staraliśmy się jak najlepiej przekazać wiarę naszym dzieciom. Było to ważne szczególnie dla mnie jako matki. Mąż co prawda stał trochę z boku, ale nigdy mi w tym nie przeszkadzał. Dzisiaj nasz starszy syn ma 17 lat i rok temu powiedział nam, że jest niewierzący, że nie będzie robić "cyrku" i do kościoła więcej nie pójdzie. Na pytanie dlaczego, odpowiada tylko, że jest to dla niego głupie i nudne. Zaczął też podważać podstawy naszej wiary. Najgorsze jednak jest to, że młodszy syn jest w niego wpatrzony i we wszystkim bierze z niego przykład. Boję się, że niedługo powie to samo co starszy brat. (...) Jestem zrozpaczona. Wiem, że zrobiliśmy trochę błędów, ale kto ich nie popełnia. Jak postępować z młodszym synem, żeby nie doszło do tego, co nas spotkało ze starszym dzieckiem. Mirka

Rodzice są zawsze pierwszymi opiekunami, wychowawcami i nauczycielami dziecka, i to na nich spoczywa przywilej i obowiązek kierowania jego rozwojem religijnym. Nie jest to łatwe zadanie i jak wszystko, co jest wartościowe, wymaga wielkiego zaangażowania i pracy. Wielką pomocą w przekazywaniu wiary dzieciom są:
Własny przykład:
– Nikt nikomu nie da czegoś, czego sam nie posiada. Podobnie jest z wiarą. Jeśli rodzice chcą ją przekazać dzieciom, powinni najpierw sami zadbać o własną więź z Bogiem. Muszą ją stale pogłębiać, dbać o nią, żyć w zgodzie z jej zasadami. Dobrze jest, gdy dziecko chodzi z rodzicami na Mszę, widzi, jak się modlą, jak swoją postawą wyrażają szacunek, jak zachowują milczenie, wykonują określone gesty. Dziecko, mając taki przykład, w sposób naturalny uczestniczy w tym, co jest ważne dla jego rodziców i ich wiarę przyjmuje jako coś oczywistego. Pamiętajmy, że w przekazywaniu wiary nikt i nic nie zastąpi osobistego świadectwa rodziców.

Przykład ojca:
– Dla młodych chłopców najważniejsza jest postawa ojca. Jest taka zasada: mężczyzna będzie się modlił wtedy, gdy zobaczy modlącego się innego mężczyznę. A więc jeśli ojciec modli się i głęboko przeżywa swoją wiarę, to jego syn prawdopodobnie też się będzie modlił, i nawet jeśli kiedyś będzie przechodził kryzys wiary, to prędzej czy później do niej powróci. Nie ma takiej możliwości, żeby wspaniały przykład ojca nie promieniował na syna. Bardzo dobrze widać to w historii nawrócenia świętego Augustyna. Miał wierzącą, świętą matkę i niewierzącego ojca. Matka przez całe życie modliła się o jego nawrócenie. Augustyn był świadkiem jej wiary, ale nawrócił się dopiero wtedy, kiedy spotkał modlącego się mężczyznę – ówczesnego biskupa Mediolanu. Zachwycił się tym, co zobaczył, i dzięki temu mamy dziś wielkiego doktora Kościoła.

Klimat domu pełen bezpieczeństwa i miłości:
– Ponieważ rozwój wiary zależy też od warunków, w jakich żyje dziecko, dlatego ważna jest atmosfera panująca w domu, bliskość, szczerość i zaufanie w rodzinie. Ważne jest, w jaki sposób rodzice odnoszą się do siebie, czy się szanują i kochają, bo to oni jako pierwsi pokazują dziecku, jaki jest Bóg. Jeśli zależy ci na tym, żeby przekazać dzieciom, że Bóg jest miłością, to pokaż im, jak Jego miłość płynie przez ciebie!

Modlitwa jako codzienny, wieczorny rytuał:
– Dzieci modlących się rodziców raczej też w przyszłości będą się modliły. Dlatego regularna modlitwa w specjalnym, przeznaczonym do tego miejscu jest bardzo ważna. Powinna ona odbywać się w miłej atmosferze, a po niej powinny mieć miejsce: znak krzyża zrobiony przez mamę i tatę, buziaki i przytulanie na dobranoc. Takie wieczorne spotkania na modlitwie są bardzo ważne. Oczyszczają relacje rodzinne, jednają pokłóconych. A wspólna modlitwa ocaliła już niejedną rodzinę. Amerykańska socjolog M. Wilson przeprowadziła badania na temat trwałości różnych związków małżeńskich. Oto jej wyniki: związek cywilny – rozchodzi się jedna para na dwie (50 proc.), po ślubie kościelnym, bez praktyk religijnych – jedna para na trzy (33 proc.), po ślubie kościelnym i przy coniedzielnej Mszy świętej – jedna na pięćdziesiąt (2 proc.), po ślubie kościelnym, coniedzielnej Mszy świętej i codziennej modlitwie małżonków zaledwie jedna na 1429 par, a więc 0,7 promila!

Czego unikać:
– Przekazywania dziecku własnych wątpliwości dotyczących wiary. Jeżeli nosimy w sobie jakieś rozterki, to nie zagłuszajmy ich, tylko sami poszukujmy odpowiedzi na dręczące nas pytania.
– Niekonsekwencji, bo wiara to nie przymus i źle jest, jeśli rodzic każe dziecku chodzić na Mszę, a sam zostaje w domu. Takie zachowanie spowoduje, że wszystko co chcemy dziecku przekazać, stanie się dla niego nieautentyczne.
– Używania infantylnych zwrotów typu: "bozia". Od początku mówmy o Panu Bogu,Jezusie, Aniele Stróżu itd.
– Straszenia dzieci Bogiem, diabłem itp. mówiąc np. "Uważaj, bo Pan Bóg widzi wszystko, co robisz! Ukarze cię, jak będziesz niegrzeczny!"
– Szantażu typu: "Jeśli nie pójdziesz do kościoła, to...", "Idź, bo inaczej...". Pamiętajmy, że naprawdę lepszy skutek przyniosą komunikaty w stylu: "Chodźmy do kościoła", niż "Idź do kościoła", czy: "Pomódlmy się" niż: "Pomódl się".
Pamiętajmy, że dzieci mają tajemniczy instynkt otwierania się na to, co w ich rodzicach jest prawdziwe, i odrzucania tego wszystkiego, co jest w nich fałszywe. Jeżeli chcemy dzieciom przekazać wiarę, musimy sami starać się naprawdę nią żyć.

B. Drozd - psycholog
Mississauga