29 czerwca, ostatniego dnia swojego procesu, Mary Wagner powiedziała sędziemu Rickowi Libmanowi, że Kanada, uznając dzieci w łonach matek za nie-ludzi i chroniąc ich zabójców, wcale nie jest lepsza od nazistowskich Niemiec. Hitler legalizował wszystko, co tylko chciał, a Żydów uznawał za podludzi – czyli traktował ich tak, jak Kanada traktuje dzieci nienarodzone. Mary przypomniała, że w Auschitz zostało zamordowanych 6 milionów Żydów. Gdy prawo jest złe, mamy obowiązek słuchać swojego sumienia, dodała Mary przywołując słowa Tomasza z Akwinu i uzasadniając, że czuła się zobligowana do pójścia do kliniki aborcyjnej i podjęcia próby obrony poczętych dzieci i ich matek, które nie wiedzą, co robią i czekają na kogoś, kto zaoferuje im wsparcie i da nadzieję. Przypomniała sądowi, że wszyscy jesteśmy owocami bożej miłości i to Bóg chciał powołać nas do życia. „Nie mam prawa odbierać życia, ale jestem odpowiedzialna za to, by je chronić”, stwierdziła Mary.

Prokurator podkreślał, że Wagner była całkowicie świadoma tego, że łamie nakaz sądowy, a do tego przeszkadza klinikom aborcyjnym w prowadzeniu działalności. Mary odparła, że zarzuty wydają się słuszne, ale tylko jeśli uznamy, że biznes aborcyjny ma rację bytu. Tymczasem jest to działalność polegająca na zabijaniu najbardziej bezbronnych ludzi.

Sędzia powiedział, że nikt nie ma zastrzeżeń do poglądów Mary, ale chodzi o sposób ich wyrażania. Nawet jeśli ktoś nie zgadza się z nakazem sądu, to jednak nie ma prawa go łamać. Sędzia Libman przypomniał, ze podczas jedengo z wcześniejszych procesów Mary powoływała się na argument obrony koniecznej, który uzasadnia działania podejmowane w wyjątkowych sytuacjach zagrożenia. Zapytał prokuratora, czy w tym wypadku istniały okoliczności ku temu. Prokurator odparł, że element obrony koniecznej jest bardzo subiektywny i nie można go uznać.

Mary Wagner nie ma prawnika, reprezentuje samą siebie. Jest oskarżona o złamanie nakazu sądowego i o szkodzenie działalności Bloor West Village Women’s Clinic. Nie przyznaje się do winy. Podczas wcześniejszych procesów Mary zachowywała milczenie na znak solidarności z ofiarami aborcji. Tym razem zmieniła linię obrony i przemawia w imieniu tych, którzy nie mają prawa głosu.

Na początku procesu prokurator wystąpił o objęcie postępowania zakazem publikacji. 9 czerwca sędzia Libman orzekł, że nie będzie można ujawniać imion i nazwisk świadków. Prokurator wystąpił z wnioskiem o odroczenie procesu, by móc odwołać się od decyzji sędziego. Fakt przedłużenia postepowania z winy prokuratury wykorzystał Phil Horgan, prawnik portalu LifeSiteNews, który zasugerował, że sąd powinien zwolnić Mary z więzienia. Wagner przebywała w więzieniu pół roku, jako że odrzuciła warunki wyjścia za kaucją. Po opóźnieniu wywołanym przez prokuraturę została zwolniona pod jednym jedynym warunkiem – że stawi się na kolejnej rozprawie.

12 czerwca sędzia ontaryjskiego sądu najwyższego utrzymał decyzję sędziego Libmana o częściowym zakazie publikacji. 13 czerwca odbyły się przesłuchania. Zeznawali pracownicy kliniki aborcyjnej. W zeszłym tygodniu obie strony procesu wygłaszały mowy końcowe.

Ostatnie posiedzenie sądu w sprawie Mary Wagner odbędzie się 15 sierpnia.

Ottawa najprawdopodobniej będzie przepraszać byłego więźnia Guantanamo Omara Khadra i wypłaci mu 10,5 miliona dol. kanadyjskich odszkodowania. Khadr, urodzony w Kanadzie, w 2010 roku przyznał się do zabicia amerykańskiego żołnierza. Zabójstwa dokonał mając 15 lat w Afganistanie, gdy rzucił granat podczas wymiany ognia. Inny żołnierz został wtedy częściowo oślepiony. Khadr został skazany na 8 lat więzienia. Uznano mu czas, który do tamtej pory spędził w areszcie. Po dwóch latach w Guantanamo, gdzie był w tamtym czasie najmłodszym więźniem, został odesłany do Kanady, do więzienia w Albercie. Wypuszczono go na wolność w maju 2015 roku. Później jednak kanadyjski sąd najwyższy orzekł, że przesłuchanie było prowadzone w taki sposób niezgodny z jakimikolwiek standardami, tak że oskarżony czuł się dręczony i prześladowany. Zeznania były więc wymuszone. Wobec tego prawnicy Khadra wytoczyli proces rządowi Kanady, że złamał prawo międzynarodowe i nie bronił swojego obywatela.

Anonimowe źródła, które rozmawiały z Associated Press, Toronto Star i Globe and Mail, podały, że rząd i prawnicy Khadra, którzy domagali się kwoty 20 milionów dol., doszli do porozumienia w zeszłym miesiącu. Premier Trudeau będąc w Irlandii powiedział tylko, że sprawa jest w toku i wkrótce powinna być zakończona.

Nie wiadomo jednak, czy zostanie zakończona „wkrótce”, ponieważ żony amerykańskich żołnierzy Tabitha Speer i Layne Morris planują złożenie nadzwyczajnego wniosku sądowego w ontaryjskim sądzie najwyższym o utrzymanie wyroku wydanego przez sąd w Utah w 2015 roku, na mocy którego to Khadr ma zapłacić kobietom 134 miliony dolarów amerykańskich za swoje czyny w Afganistanie. Speer i Morris chcą starać się o wydanie nakazu sądowego, dzięki któremu mogłyby domagać się egzekwowania w Kanadzie wyroku wydanego przez amerykański sąd. Po przeniesieniu Khadra do kanadyjskiego więzienia ich szanse na otrzymanie odszkodowania były znikome. Jeśli sąd w Ontario uzna ich żądania, wszystkie pieniądze, które rząd miałby wypłacić Khadrowi, trafią automatycznie do żona żołnierzy.

Burmistrz Churchill w Manitobie Mike Spence żąda natychmiastowej naprawy uszkodzonej linii kolejowej, która jest jedyną drogą lądową służącą zaopatrzeniu miasta we wszelkiego rodzaju towary. W mieście zdanym na transport lotniczy drastycznie idą w górę ceny żywności i paliwa. Tory na odcinku 280 kilometrów zapadły się w maju, po wyjątkowo ciepłej wiośnie i wczesnych roztopach. Rząd federalny rozszerzył program Nutrition North, tak by mieszkańcy Churchill mogli korzystać z dopłat. Mimo tego mieszkańcy skarżą się na wzrost cen najbardziej podstawowych produktów – bochenek chleba potrafi teraz kosztować 7 dolarów, 4 litry mleka – 10 dol., a mięso – 26.

Do tego zmniejszają się zarobki. Churchill słynie z atrakcji przyrodniczych, ale teraz turyści nie mają jak dojechać. Wiele rezerwacji zostało odwołanych, bo nie każdego stać na droższą podróż samolotem. Poza tym jazda pociągiem była atrakcją samą w sobie.

Omnitrax, amerykańska firma kolejowa będąca właścicielem linii, twierdzi, że naprawę torów będzie mogła przeprowadzić dopiero na wiosnę w przyszłym roku. Będzie tez potrzebować pomocy finansowej. Burmistrz Spence uważa, że przy odrobinie dobrych chęci z naprawą można uporać się w 45-60 dni. Mieszkańcy miasta czują się jak zakładnicy, dodaje. Spence spotkał się w zeszłym tygodniu z premierem prowincji i mówi, że spotkanie było owocne. Teraz czeka na rozmowy z przedstawicielami Omnitrax.

Podczas spotkania z redaktorami portalu Mississauga News burmistrz Bonnie Crombie po raz kolejny mówiła o planach rozwoju miasta. Chwaliła swoją poprzedniczkę, Hazel McCallion, za położenie solidnych fundamentów i podkreślała, że teraz mamy do czynienia z istotną przemianą kulturową. Przed radą, która wciąż odwołuje się do wizji budowania kompletnego miasta, stoją nowe wyzwania.

Crombie wyliczyła inwestycje, które będą realizowane w Mississaudze. Łącznie w ciągu najbliższych 15 lat w budowę zostanie zainwestowanych 40-45 miliardów dolarów. Największe projekty to m.in. zagospodarowanie gruntów po elektrowni Lakeview (25o akrów) oraz po Imperial Oil (72 akry) w Port Credit. Rogers Real Estate Development buduje kompleks złożony z 10 wieżowców w samym centrum miasta. Projekt będzie kosztował 1,5 miliarda dol. Powstanie 6000 nowych lokali mieszkalnych.

Pani burmistrz przypomniała, że prowincja przeznaczyła 1,4 miliarda dol. na budowę kolejki LRT wzdłuż Hurontario. Podkreśliła, że władze miasta stawiają na rozwój sieci transportowej. Jeśli chodzi o transport, to brakuje już tylko jednej stacji, by zakończyć budowę 18-kilometrowego odcinka systemu szybkich autobusów. Ratusz stara się też o uruchomienie połączeń kolejowych GO do Milton i Kitchener w obie strony we wszystkie dni tygodnia.

Crombie obiecała, że chce utrzymać wszelkie podwyżki podatków na poziomie inflacji. We wstępnych planach budżetowych miejski podatek od nieruchomości ma wzrosnąć o 5,6 proc., co po uwzględnieniu części regionalnej i prowincyjnej przekłada się na 3-procentową podwyżkę. Crombie zarzekała się, że na pewno tyle nie będzie.

Na koniec podkreśliła, że nie zgadza się z decyzją prowincji, by stanowisko szefa rady regionu było pozycją obieralną. Podkreśliła, że w radzie jest trzech burmistrzów, a teraz dojdzie jeszcze jedna osoba ze swoimi planami i swoimi urzędnikami. To kolejny czynnik, który stawia pod znakiem zapytania pozostanie Mississaugi w regionie Peel.