Niewielu ludzi poznało mnie na tyle, aby wiedzieć, że pasją mego życia jest zbadanie niezwykłych możliwości człowieka. Nie ma w tym nic dziwnego, ponieważ miliardy ludzi pasjonują się niezwykłymi osiągnięciami sportowymi w czasie igrzysk olimpijskich. Ja natomiast od czasu, kiedy byłem nastolatkiem, postawiłem sobie za zadanie poznanie pracy mózgu i duszy, które są motorem naszych działań. Włącznie ze sportem.

Od 40 lat prowadzę własny biznes i dzięki temu miałem możliwość odbycia wielu podróży po świecie, w czasie których zawsze szukałem ciekawych ludzi i książek, dostarczających mi więcej wiedzy na temat nadzwyczajnych możliwości człowieka. Więcej informacji niż dała mi droga formalnej edukacji. Dzięki temu zacząłem szerzej postrzegać świat i jego niezwykłość.

Tegoroczne wybory prezydenckie rozgrywają się bliżej mojego płota, tak się złożyło, że kilku kandydatów znam osobiście, a z Andrzejem Dudą mamy kilku wspólnych psorów z liceum Sobieskiego. Notabene, małżeństwo państwa Dudów to krakowska klasyka; on z Sobka, ona z wiecznie konkurującego Nowodworka.

Zacznijmy od tego, że wybory w RP to tylko szminkowanie podskórnego układu. Jego rozpoznanie nie jest bardzo trudne – wystarczy choćby przeczytać kilka książek Wojciecha Sumlińskiego, żeby zobaczyć, kto rządzi nieprzerwanie od trzech dekad. Skrótowo mówiąc są to służby. Te lokalne i te lokajskie, czyli agentura. Jest to system, który podzielił się Polską, czyniąc z niej republikę okrągłego stołu. Obalenie jej leży w interesie narodowym Polaków – jak to kiedyś słusznie zauważył Robert Winnicki z Ruchu Narodowego, ale wywrócenie układu sił przy pomocy kartki wyborczej jest w RP niemożliwe. Władzę nominalnie sprawować będą ludzie z prawa czy z lewa, ale pobłogosławieni przez system. A system, dysponując pieniędzmi, instytucjami państwa i mediami, tanim kosztem może rozdawać role.

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

9 maja ma odbyć się konwencja wyborcza Ontaryjskiej Partii Konserwatywnej, która ma wyłonić jej przywódcę po rezygnacji po przegranych wyborach jej byłego przewodniczącego, Tima Hudaka.

W tej chwili pozostało dwoje kandydatów do fotela przewodniczącego Ontaryjskiej Partii Konserwatywnej. Jedną osobą jest pani Christine Elliott, a drugą pan Patrick Brown.

10 kwietnia w ratuszu miasta Toronto odbyło się krótkie spotkanie pani Christine Elliott z przedstawicielami National Ethnic Press and Media Council of Canada. Po krótkim wprowadzeniu Christine Elliott poprosiła o pytania. Moje pytanie do niej brzmiało następująco: Gdyby pani wygrała wybory na stanowisko szefowej Ontaryjskiej Partii Konserwatywnej i gdyby Ontaryjska Partia Konserwatywna wygrała wybory do parlamentu prowincji Ontario, to czy odrzuciłaby pani wprowadzone przez Ontaryjską Partię Liberalną nowe zasady kształcenia dzieci w przedmiocie wychowania seksualnego?

Cynizm polityczny

W tych trudnych czasach – a kiedy czasy nie były trudne – dużo politycznych dyskusji w mediach dotyczy naszego od wiek wieków niepozbieranego do kupy sąsiada. Nie wdając się w historyczne dywagacje i nie sięgając epoki brązowo-kurhanowej, przypomnijmy sobie "mądrego i przewidującego" hetmana Chmielnickiego, tego bohatera Ukraińców i polskiego zdrajcę. Źle mu było w Rzeczpospolitej Trojga Narodów? Widocznie, bo poddał Ukrainę Rosji. Trzeba być bardzo krótkowzrocznym politykiem (cóż, okularów wtedy jeszcze nie znano), żeby ocenić swoją rangę i wagę po jednej i po drugiej stronie.

Kiedyś była Katarzyna – idźcie teraz do Putina! Historia kołem się toczy, a jej koła, jak to koła, zataczają kręgi i zmielą jak te młyńskie, tych co z uporem popełniają te same błędy. Trudno na całym szerokim świecie znaleźć naród równie niepozbierany. Ja nie znajduję. 50-milionowy i wielkości Francji.