Koko koko euro spoko już zbliża się ku nieubłaganemu końcowi, zatem pora na podsumowania.
Oczywiście jest dobrze, a będzie jeszcze dobrzej, zwłaszcza że reprezentacja naszego nieszczęśliwego kraju dała z siebie wszystko, a w przyszłości da jeszcze wszyściej. W obliczu takich perspektyw możemy w przyszłość patrzeć optymistycznie, że "z każdej sytuacji wyjdziemy obronnie, wojsko nasze czuwa, szkolone wszechstronnie". Wprawdzie trwają tak zwane kontrowersje wokół pana Grzegorza Lato, który nie widzi powodu, by rezygnować z alimentów przywiązanych do stanowiska prezesa związku piłki kopanej, ale na pewno wszystko zakończy się wesołym oberkiem, bo przecież pan prezes Lato należy do grona osób przyzwoitych, podobnie jak celebryci Wojewódzki i Figurski, którzy zaczęli dowcipkować na temat Ukrainek. Gdyby tak dowcipkował kto inny, to ormowcy politycznej poprawności z "Gazety Wyborczej" zrobiliby z niego marmoladę, a tak, to cały Fołksfront stanął w ich obronie.

Swój do swego po swoje, czysty typ nordycki i bez mydła jest czysty, a jeden przyzwoity rozpoznaje drugiego przyzwoitego po zapachu – do czego, jak wiadomo, trzeba mieć specjalnego nosa. Ciekawe, co teraz będzie, bo Rada Etyki Mediów, najwyraźniej nie skonsultowawszy uprzednio swego stanowiska ze starszymi i mądrzejszymi, orzekła, że celebryci Wojewódzki i Figurski dopuścili się "rażącego chamstwa". Słyszał kto takie rzeczy?! Rażące chamstwo – kiedy pan redaktor Stasiński z "GW" powiada, że owszem, ale w stosunku do chama polskiego. Chama polskiego, jak wiadomo, można, a nawet należy chłostać bez litości, nawet rażąco, w odróżnieniu od chama, dajmy na to, przyzwoitego, wobec którego należy zachowywać się wyrozumiale i z rewerencją. Nie ma co – Salon musi poprawić koordynację, bo w przeciwnym razie wszystko zacznie rozłazić się niczym Austria po I wojnie światowej: przyzwoici sobie, Rada Etyki Mediów – sobie, podobnie jak Ministerstwo Spraw Zagranicznych, które też sobie. I jak w tej sytuacji mają się zachować, a zwłaszcza – co mają myśleć "młodzi, wykształceni z wielkich miast"? Nie będą nic myśleć, a w tej sytuacji może w naszym nieszczęśliwym kraju zapanować kompletna bezmyślność. Ma to oczywiście swoje plusy ujemne, ale ma i dodatnie, bo jak nikt nic nie myśli, to nie popada w myślowe aberracje. Ale nie martwmy się na zapas; "czuwać musi żołnierz, by nie przeszkodził wróg".

Najwyraźniej czuwa – a świadczy o tym choćby samobójstwo generała Sławomira Petelickiego dokonane bez udziału osób trzecich – o czym jeszcze przed wszczęciem energicznego śledztwa wiedziała niezależna prokuratura. W uroczystym pogrzebie uczestniczył m.in. JE abp Sławoj Leszek Głódź, co dla wielu obserwatorów stanowiło wyraźną aluzję, by opowieście niezależnej prokuratury o samobójczym charakterze śmierci generała nie traktować serio. Jak tedy tam było, tak tam było – a przy okazji pogrzebu opublikowano również życiorys nieboszczyka, z którego wynikało, iż w 1969 roku wstąpił do SB – jak wiadomo po to, by spełniać dobre uczynki – a w roku 1975 został w Nowym Jorku wicekonsulem, akurat do spraw Polonii. Jestem pewien, że ta świecka tradycja została utrzymana również po sławnej transformacji ustrojowej – bo cóż innego lepiej tłumaczyłoby przyczynę blokowania każdej próby politycznej integracji Polonii? Choćby i teraz; czyż Ministerstwo Spraw Zagranicznych, na którego czele postawiono robiącego szalenie groźne miny Radosława Sikorskiego, ale którym – jak w swoim czasie zapewniła dobrze w tej sprawie poinformowana "Gazeta Wyborcza" – kieruje ekipa skompletowana jeszcze przez "drogiego Bronisława", czyli Bronisława Geremka – więc czy MSZ będzie tolerowało na przykład protesty w obronie Telewizji TRWAM, czy jeszcze może – horrible dictu – je inspirowało? Mowy nie ma, a skoro tak, to nie ulega wątpliwości, że "czuwać musi żołnierz", by ani w USA, ani w Kanadzie nie pojawił się nawet najmniejszy zalążek polskiego lobby. Po co w Ameryce polskie lobby, skoro jest tam już żydowskie? Żydowskie całkowicie wystarczy, zwłaszcza w obliczu perspektywy zainstalowania na resztówce naszego nieszczęśliwego kraju, jaka pozostanie po pomyślnym zrealizowaniu założeń unijnej polityki regionalizacji, sławnej Judeopolonii?

Tedy na wszelki wypadek były prezydent Lech Wałęsa "po raz pierwszy w życiu" kibicował Niemcom w Gdańsku, który w ostatnim czasie podobnież zmienił się nie do poznania. W każdym razie – do tego stopnia, że nie poznaje go sam były prezydent Lech Wałęsa. Pewnie dlatego ma tyle trudności ze wskazaniem miejsca, w którym podczas pamiętnego sierpnia w 1980 roku przeskoczył przez płot i tym śmiałym susem obalił komunizm. Jak pamiętamy – o wskazanie tego historycznego miejsca wielokrotnie prosiła go Anna Walentynowicz, ale już nie żyje, więc przynajmniej z jej strony byłemu prezydentowi naszego nieszczęśliwego kraju żadne molestowanie nie grozi. Ale nie tylko były prezydent odczuwa pewne obawy przed molestowaniem. Podobne odczucia muszą targać również urzędującym prezydentem, skoro z jego inicjatywy Sejm uchwalił właśnie nowelizację prawa o zgromadzeniach, krytykowaną jako nowelizację ustawy o zakazie zgromadzeń? Nietrudno mu się dziwić; podczas takich zgromadzeń pod adresem nie tylko prezydenta, ale i pozostałych Umiłowanych Przywódców ludzie wykrzykują słowa jeszcze gorsze od użytych przez celebrytów Wojewódzkiego i Figurskiego wobec Ukrainek.

Więc żeby w przyszłości położyć kres takim bezeceństwom, "czuwać musi żołnierz (najlepiej z "nieistniejących" WSI), by nie przeszkodził wróg".

Stanisław Michalkiewicz
www.michalkiewicz.pl

Wiele wskazuje na to, że w naszym nieszczęśliwym kraju rodzi się nowa, świecka tradycja, a właściwie nie nowa świecka tradycja, ale wiele nowych, świeckich tradycji. Najpierw taka, że różne osobistości znane z zaangażowania politycznego popełniają samobójstwa, i po drugie – to do tego stopnia taktowne, że obywają się bez udziału osób trzecich. Zapoczątkował to dzisiaj już trochę zapomniany polityk lewicowy, piastujący w swoim czasie nawet funkcję wicepremiera, pan Ireneusz Sekuła. Jak pisała w jednej ze swoich pimpoletek noblistka Wisława Szymborska, "zrodziliśmy się bez wprawy i pomrzemy bez rutyny". W przypadku pana wicepremiera Sekuły sprawdziło się to co do joty. Strzelał do siebie coś ze trzy, czy może nawet cztery razy, bo doniesienia w tej sprawie były sprzeczne, a w przerwach między kolejnymi śmiertelnymi strzałami jeszcze podobno zdążył pożegnać się z rodziną.

      Dzisiaj takich samobójców próżno szukać ze świecą; pośpiech sprawia, że żaden z nich nie pozostawia nawet listu pożegnalnego, w którym czarno na białym napisałby, iż pozbawia się życia bez udziału osób trzecich, w związku z czym ten brak musi potem w podskokach uzupełniać niezależna prokuratura. Weźmy takiego dyrektora generalnego Kancelarii Premiera Donalda Tuska, pana Grzegorza Michniewicza, który powiesił się ni z tego, ni z owego, nie pozostawiając listu pożegnalnego. To zaniedbanie musieli później naprawić funkcjonariusze niezależnych mediów głównego nurtu, taktownie nie okazując najmniejszego zainteresowania tą zagadkową śmiercią. Podobnie postąpił Andrzej Lepper, który też nie pozostawił żadnej wzmianki o ewentualnym udziale osób trzecich w jego spektakularnym powieszeniu się w łazience warszawskiego biura Samoobrony, w związku z czym udział osób trzecich musiała z góry wykluczyć niezależna prokuratura.

      Właśnie przy okazji śmierci pana Andrzeja Leppera rozwinęła się kolejna świecka tradycja, by energiczne śledztwo w takich sprawach rozpoczynać nie od razu, tylko zaczekać z jego rozpoczynaniem na początek następnego tygodnia. Jak się człowiek śpieszy, to się diabeł cieszy, a cóż dopiero w sytuacji, gdy śpieszyłby się nie jakiś zwykły człowiek, tylko funkcjonariusz niezależnej prokuratury? Cieszyłby się wtedy nie jeden, ale cały Legion diabłów. A czy to komukolwiek jest potrzebne, zwłaszcza w demokratycznym państwie prawnym?             W demokratycznym państwie prawnym nie można niczego rozpoczynać na łapu-capu. Najsampierw niezależna prokuratura musi naradzić się z oficerami prowadzącymi z tych bezpieczniackich watah, które akurat przejęły nad nią surveillance. Ci oficerowie – tak samo jak ewangeliczny setnik – są też ludźmi pod władzą postawionymi i muszą się skonsultować z Siłami Jeszcze Wyższymi, jaką przyczynę śmierci ma podać niezależna prokuratura i w jaki sposób mają później nawijać funkcjonariusze niezależnych mediów. I dopiero kiedy już upłynie czas, w jakim w organizmie denata mogą rozłożyć się bez śladu rozmaite substancje, można rozpoczynać energiczne śledztwo. Dlatego również w sprawie śmierci generała Sławomira Petelickiego, który zginął w garażu na Mokotowie od strzału w głowę, energiczne śledztwo zaczęło się nie od razu, tylko od poniedziałku. I co Państwo powiecie? Postępowanie zgodne z nową świecką tradycją natychmiast przyniosło pożądane efekty! Okazało się, że generał Petelicki nie tylko sam się zastrzelił, ale w dodatku zastrzelił się bez najmniejszego udziału osób trzecich! Wprawdzie żadnych osób trzecich przy tym nie było, ale to nie znaczy, że nie było świadków. Przewidział to zresztą już dawno Rejent Milczek, stwierdzając, że "nie brak świadków na tym świecie". Oficerowie BOR, świadcząc jeden przez drugiego, zaświadczyli, że powody samobójstwa generała były ściśle osobiste, a w dodatku wkrótce okazało się, iż generał cierpiał na chorobę Alzheimera, co podobnież było publiczną tajemnicą. Takie rzeczy generałom niekiedy się zdarzają; Antoni Słonimski twierdzi na przykład, że w armii austro-węgierskiej służył generał Potiorek, który objawiał zainteresowania naukowe. Badał mianowicie ciężar gatunkowy żołnierza. W tym celu w pełnym oporządzeniu zanurzał go w beczce z wodą i zapisywał, ile wody taki żołnierz wypiera. Potem obliczał wagę wypartej wody i w ten oto sposób poznawał dokładny ciężar gatunkowy pojedynczego żołnierza. Kiedy jednak postanowił rozszerzyć swoje naukowe zainteresowania na oficerów sztabowych, wsadzono go do plecionki i oddano w ręce infirmerów, którzy stwierdzili, że już od dawna miał fioła, co nawiasem mówiąc, wcale nie przeszkadzało mu dowodzić wojskiem w sposób nie zwracający niczyjej uwagi. Jestem pewien, że również w naszej niezwyciężonej armii nie brakuje oficerów przejawiających zainteresowania naukowe, dzięki czemu – jak powiadają gitowcy – w naszym nieszczęśliwym kraju "wszystko gra i koliduje".

      Dzięki postępowaniu ściśle według nowej, świeckiej tradycji, funkcjonariusze niezależnych mediów od razu mogli przystąpić do pryncypialnego dawania odporu zwolennikom skompromitowanych teorii spiskowych, którzy nie tylko próbowali traktować samobójstwo generała Petelickiego jako kolejne ogniwo łańcucha zagadkowych samobójstw, posuwając się do twierdzeń, jakoby w naszym nieszczęśliwym kraju grasował "zbiorowy samobójca" – ale w dodatku próbując doszukiwać się w nim ukrytego sensu politycznego. Na przykład takiego, że bezpieczniackie watahy, a konkretnie – razwiedka wojskowa, której, jak wiadomo, "nie ma", zaczyna eliminować przedstawicieli watahy bezpieczniackiej, która bezpośrednio po katastrofie smoleńskiej próbowała wykorzystać konfuzję razwiedki wojskowej i odwojować sobie niektóre segmenty okupowanego kraju. Ponieważ wygląda na to, że o losach naszego nieszczęśliwego kraju zdecydują strategiczni partnerzy, którzy widać mają większe zaufanie do razwiedki wojskowej, ta szybko otrząsnęła się z początkowej konfuzji i zaczęła zuchwałych bezpieczniaków zapędzać w kozi róg. Wyrazem tego było ubiegłoroczne zatrzymanie generała Czempińskiego, który w związku z tym sprawę samobójstwa generała Petelickiego komentuje już jak się należy, no a poza tym – zgodne zeznania oficerów BOR, ochotników , co to wiedzieli o nękającej nieboszczyka chorobie Alzheimera, a przede wszystkim – odpór, jaki dają funkcjonariusze niezależnych mediów, unisono potępiając wspomniane teorie spiskowe. Żadnych spisków bowiem, jak powszechnie wiadomo, nie ma, a ich, funkcjonariuszy, z zasady nie interesują żadne samobójstwa, chyba że chodzi o samobójstwo Barbary Blidy. Oooo, w takim przypadku samobójstwem niczego wyjaśnić się nie da, bo wiadomo, że spiski są, ale oczywiście tylko w takich sprawach, albo wtedy, gdy Rywin przychodzi do pana redaktora Michnika. Wtedy nie tylko można, ale nawet pod rygorem wykluczenia z grona osób przyzwoitych, należy gorąco wierzyć w spiski. Ale generał Petelicki zginął zgodnie z nową, świecką tradycją, więc w jego zagadkowej śmierci nie ma i nie może by niczego interesującego. Już bardziej interesujące jest koko koko euro spoko, które, jak wiadomo, odbywa się bez udziału ekipy polskiej, więc mało kogo obchodzi nawet uwaga premiera Tuska, że nie martwi się o Platformę Obywatelską po swoim odejściu. Po swoim odejściu! Ale gdzie? Czyżby na trafikę, jaką Nasza Złota Pani Aniela przygotowała premieru Tusku w Brukseli? Może i słusznie nie obchodzi, bo o co tu się martwić, kiedy w odpowiednim momencie wszyscy Umiłowani Przywódcy z PO dostaną rozkaz: w lewo zwrot, do Palikota marsz!? Wprawdzie jeszcze razwiedka nie zdecydowała o podmiance, wprawdzie jeszcze trwają przepychanki na tle tajnego więzienia CIA w Starych Kiejkutach, ale przecież po koko koko euro spoko i olimpiadzie coś będzie musiało się zmienić, żeby wszystko zostało po staremu.

Stanisław Michalkiewicz

www.michalkiewicz.pl

 Czasami z daleka lepiej widać, a czasami gorzej. Choćby i teraz. Od dwóch dni jestem w Meksyku i nie bardzo mogę mogę zorientować się, jak to właściwie jest z tym meczem z Rosją. Wiadomo, że Polska wygrała, to znaczy oczywiście nie wygrała, skądże znowu, ale z drugiej strony – przecież nie przegrała, a skoro nie przegrała, to chyba wygrała? Z trzeciej jednak strony przecież nie wygrała, skoro zremisowała, ale skoro zremisowała, to przecież nie przegrała, więc chyba...

      Jakby tego było mało, w dniu meczu w Warszawie wybuchły zamieszki między kibicami polskimi i rosyjskimi. To znaczy – nie między kibicami, uchowaj Boże; kibice zachowują się wzorowo, to znaczy – zgodnie z oczekiwaniami panów redaktorów z "Gazety Wyborczej"; ani nie przyłączają się do "ludu smoleńskiego", ani do Solidarnych 2010. Jeśli już się do czegokolwiek przyłączają, to do koko koko euro spoko, bo wiadomo, że to hit, sam cymes i w ogóle – Europa. Wszystko co nie jest koko koko euro spoko, to wiocha i obciach, a wiadomo, że od wiochy i obciachu uciekają wszyscy, a zwłaszcza ci, co to "młodymi, wykształconymi z wielkich miast" zostali stosunkowo niedawno i jak ognia boją się, żeby ktoś ich związków z "wiochą" nie wytropił, albo przynajmniej nie rzucił na nich jakiegoś podejrzenia. Toż by dopiero był obciach; co by powiedzieli w Paryżu, czy takim, dajmy na to Londynie? Wiadomo co – nie można by się tam nikomu pokazać na oczy. Więc kibice zachowują się wzorowo, w odróżnieniu od "pseudokibiców", którzy zachowują się karygodnie, niczym jacyś "chuligani", których pryncypialnie napiętnował pan prezydent Komorowski Bronisław.

      Poszło o to, że ci "pseudokibice" zaatakowali Rosjan, którzy pokojowo demonstrowali ku czci likwidacji Zwiazku Radzieckiego. Natychmiast do Warszawy przyleciał pan minister Fiedotow, zaniepokojony sytuacją praw człowieka w naszym nieszczęśliwym kraju, zaś prezydent Putin pryncypialnie skrytykował "organizatorów", to znaczy – naszych Umiłowanych Przywódców, że nie potrafią zapewni bezpieczeństwa kibicom, którzy przyjechali oglądać mecze futbolowe.                   Nie da się ukryć, że szutnik z tego prezydenta Putina. Przecież chyba wie lepiej niż ktokolwiek inny, że ci sami Umiłowani Przywódcy nie potrafili zapewnić bezpieczeństwa nie tylko rosyjskim kibicom, ale nawet własnemu prezydentowi! O tym prezydtent Putin nie mógł przecież nie wiedzieć, więc dlaczego teraz udaje, iż myślał, że potrafią zapewnić bezpieczeństwo rosyjskim kibicom? Biedny prezydent Komorowski uwija się jak w ukropie, próbując ratować twarz i pewnie stąd te czynione na poczekaniu wynalazki, pozwalajace zwalić wszystko na "pseudokobiców" lub "chuliganów". Za komuny było tak samo z tym może, że pierwszy sekretarz dodałby jeszcze, iż ci "pseudokibice", albo – jak kto woli – "chuligani", nie są tutejsi, bo tutejsi ludzie zawsze byli z partią i za sojuszami. Teraz oczywiście takiej argumentacji użyć już nie można, bo trąciłaby ksenofobią, a jest rozkaz, żeby z ksenofobią walczyć do upadłego. Trochę zawęża to swobodę manewru naszym Umiłowanym Przywódcom, ale trudno – takie są nieuchronne koszty nieubłaganego postępu.

      Tymczasem akurat to może być prawdą, bo skoro prezydentu Władimiru Władimirowiczu warszawskie rozruchy najwyraźniej były na rękę, to kto wie – może trochę pomógł losowi? Cóż to w końcu dla sprawnej razwiedki znaczy znaleźć kilkuset chłopaków do zaatakowania rosyjskich kibiców? Skoro nawet tubylcza razwiedka znalazła kilkuset "młodych, wykształconych" ze złotymi łańcuchami z tombaku na byczych karkach, co to ku radości funkcjonariuszy "Gazety Wyborczej", na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie domagali się od starszych pań, by pokazały im "cycki" – to cóż dopiero mogłaby nawywijać u nas razwiedka rosyjska? Jestem głęboko przekonany, że oficerowie prowadzący tych wszystkich "młodych, wykształconych" ze złotymi łańcuchami z tombaku na byczych karkach, nigdy nie utracili więzi z bratnią razwiedką rosyjską i nawet jeśli chwilowo przewerbowali się do BND, CIA czy Mosadu, to przecież na dźwięk znajomej trąbki zawsze staną do szeregu z rukami pa szwam i zrobią wszystko, czego centrala od nich zażąda.

      Jak bowiem wiadomo, państwa dzielą się na poważne i pozostałe, zaś nasz nieszczęśliwy kraj niestety znajduje się w tej drugiej grupie. To zresztą, jak sądzę, jest jedna z przyczyn, dla której prezydentem został u nas pan Lech Wałęsa, Aleksander Kwaśniewski, czy – dajmy na to – Bronisław Komorowski, którego najwyraźniej skonfundowała energiczna operacja prezydenta Putina. Ano cóż; to nic przyjemnego uświadomić sobie, że nie można polegać nawet na własnych sekretarkach – a ta świadomość – jak sądzę – coraz bardziej dociera do naszych Umiłowanych Przywódców.

      A skoro już mowa o Aleksadrze Kwaśniewskim, to wreszcie dostał fuchę w postaci obrońcy Julii Tymoszenko. Jak pamiętamy, Parlament Europejski, zaniepokojony zastosowaniem środków karnych wobec osób z towarzystwa, uchwalił rezolucję, by Umiłowani Przywódcy byli w razie czego pociągani do odpowiedzialności politycznej, to znaczy – przesuwani na inne, odpowiedzialne stanowisko, ewentualnie, jak już do niczego się nie nadają – na zasłużoną emeryturę i wszystko wskazuje na to, iż Aleksandrowi Kwaśniewskiemu zlecono misję, by tego właśnie na Ukrainie dopilnował. Jestem pewien, że zrobi wszystko, co w jego mocy, chociaż prezydent Janukowycz pewnie łatwo nie odmówi sobie rozkoszy zemszczenia się na "żelaznej Julii". Ciekawe czy ta akcja w jej obronie odbywa się bezinteresownie, czy też pani Julia Tymoszenko jednak ad captandam benevolentiam szczerych demokratów uruchomiła jakąś część swoich kroci, zarobionych na ukraińskiej benzynie i gazpromowym gazie.

      Tak oto nasłuchuję głuchych wieści z naszego nieszczęśliwego kraju z dalekiego Meksyku. Wprawdzie jestem tu dopiero od dwóch dni, ale już zauważyłem, że spora część tutejszej gospodarki pracuje na biegu jałowym. Widać to po ilości ludzi zatrudnionych przy pilnowaniu. Mnóstwo ludzi czegoś tu pilnuje, podobnie zresztą, jak i u nas, gdzie firmy ochroniarskie rozkwitają jak grzyby po deszczu i przynajmniej pod tym względem upodabniają nasz nieszczęśliwy kraj do Meksyku. A skoro tylu ludzi pracuje przy pilnowaniu fizycznym, to pewnie co najmniej tyle samo pracuje przy pilnowaniu administracyjnym, więc i podobieństwo jest co najmniej podwójne.

Stanisław Michalkiewicz

www.michalkiewicz.pl

      Oooo, więc jednak znalazł się kij na naszych panów gangsterów? Wydawało się, że zależy im tylko na forsie, żeby codziennie mogli wytarzać się w złocie, no i oczywiście – na władzy – żeby móc codziennie wyobracać nie tylko panienki, ale również – naszych Umiłowanych Przywódców - a tu okazuje się, że zależy im również na prestiżu! Od razu widać, że to zakompleksieni półintgeligenci – bo czyż w przeciwnym razie martwiliby się, co pomyślą sobie o nich angielscy, czy ruscy kibice?                  

Tymczasem widać, że się martwią – bo czyż w przeciwnym razie nie nakazaliby Narodowemu Centrum Sportu rozliczyć się z podwykonawcami Stadionu Narodowego? Ale względy prestiżowe to jedno – a pragnienie uniknięcia kompromitacji to drugie – i pewnie nawet ważniejsze. Już tam podwykonawcy dokładnie wiedzą, kto ile przy budowie Stadionu Narodowego ukradł i gdzie schował szmal – więc gdyby Narodowe Centrum Sportu, nadzorowane przez panią Muchę – w swoim czasie faworytę posła Palikota z Lublina – nie uregulowało z nimi rachunków, to ani chybi wypłynęłyby na świat Boży śmierdzące dmuchy, z którymi nie poradziłby sobie ani zdolny do wszystkiergo pan prokurator generalny, ani nawet – pobożny minister Jarosław Gowin. Dobrze, że podwykonawcy Stadionu Narodowego dostaną szmalec, a co z podwykonawcami autostrad, nad którymi niedawno unosił się duch premiera Tuska w towarzystwie ducha ministra Nowaka? Rząd jeszcze nie wie – znaczy – panowie gangsterzy jeszcze nie zakomunikowali ministru Nowaku, jak ma być i jakie uzasadnienie ma przekazać niezależnym mediom.

      Nikt nie jest bowiem bez grzechu wobec Boga, ani bez winy wobec cara – i pewnie dlatego CBŚ wypytuje przesłuchiwanych przez siebie nieszczęśników, czy przypadkiem nie znają mojego nazwiska. Po co Centralnemu Biuru Śledczemu moje nazwisko – przecież jakby chcieli zorientować się, jak się je pisze, to mogliby spytać mnie samego – tymczasem nie – wypytują o to osoby postronne.

      Inna rzecz, że to skadinąd zrozumiałe; skoro podczas publicznych spotkań mówię, iż jako społeczeństwo stoimy wobec rozpaczliwej alternatywy: albo pozabijać członków bezpieczniackich watah, albo ich przekonać do likwidacji kapitalizmu kompradorskiego, jaki generał Kiszczak ustanowił w porozumieniu w autorytetami moralnymi, jakich według spisów zaprosił był do Magalenki – i zastąpieniu go kapitalizmem zwyczajnym - to kto wie - może jakiś ważny kompradorczyk nakazał swoim tajniakom różne takie sprawdzenia – bo wiadomo, że w demokratycznym państwie prawnym wszystko zaczyna się i kończy na bezpiece.          To znaczy nie kończy, uchowaj Boże, to byłoby absolutnie niezgodne ze standardami demokratycznymi. Wszystko musi skończyć się w niezawisłym sądzie, który – jeśli dostanie rozkaz, żeby delikwenta skazać (si paret Numerius Negidius Aulo Agerio centum dare, te iudex centum condemna, si non paret, absolvito), a jak dostanie rozkaz, żeby go uniewinnić, to go uniewinni, żeby tam nie wiem co.

      Właśnie okazało się, że poseł Niesiołowski wytoczył proces o obrazę wydawnictwu Spes wydającemu "Nasz Dziennik" za felieton "Z głębi Gór Skalistych" napisany przeze mnie jeszcze w roku 2008. Czy to młyny sprawiedliwości mielą tak powoli, czy też posłu Stefanu Niesiołowskiemu dopiero teraz ktoś zasugerował zsynchronizowanie dochodzenia obrazy majestatu z przepytywankami CBŚ – tego, ma się rozumieć, nie wiem, ale jak tam było, tak tam było, wszystko – jak powiadają gitowcy –" gra i koliduje". A tak się akurat składa, że znowu jestem w głębi Gór Skalistych i mogę zaświadczyć, iż majestat posła Niesiołowskiego zupełnie nie robi wrażenia na tutejszych niedźwiedziach grizli, ani nawet – co również mnie samego zaskoczyło – na jeleniach wapiti. Mniejsza o grizlich – ale na jeleniach postać posła Niesiołowskiego powinna jednak robić wrażenie.

      Jednak na tym świecie pełnym złości niczego dzisiaj nie można już być pewnym i chyba dlatego pan poseł Stefan Niesiołowski sprawia wrażenie człowieka o zszarpanych nerwach. Skądinąd słusznie – bo jak już premier Tusk dostanie od Naszej Złotej Pani Anieli trafikę w Unii Europejskiej – na co wskazuje nagroda imienia Wartegau - a najbliżsi współpracownicy z Trójmiasta schronią sie za immunitety – kto wie, czy nieubłagany palec nie wskaże na posła Niesiołowskiego, jako głównego winowajcę błędów i wypaczeń?

      Biednemu zawsze wiatr w oczy – co przewidział już Janusz Szpotański w dedykowanym Stefanowi Niesiołowskiemu wierszu "Pan Karol i Kostuś", w którym ujawnia między innymi takie oto rewelacje: "Pan Karol ma żonę uroczą i mądrą, plus seraj rozkosznych kochanic, a Kostuś z pysktą żonaty jest flądrą i romans ma z tkaczką z Pabianic". Jeśli nawet, to niech mu będzie na zdrowie; nie zazdroszczę mu tych uścisków, a zresztą – dość tej prywaty. Odtąd będzie tylko de publicis.

      Otóż molestowanego przez ministra Sikorskiego i prezydenta Komorowskiego amerykańskiego prezydenta Obamę własną wezbraną piersią zasłoniła Deborah Schlussel, nieubłaganym palcem wskazując na Polaków, jako aktywnych wspólników "nazistów". Od razu widać, że żydowski program szlamowania naszego nieszczęśliwego kraju wchodzi w fazę decydującą – bo przecież wiadomo, że na wojnę w Iranem forsa się przyda.

      Nie miejmy jednak pretensji do amerykańskich Żydówek – bo pani Schlussel przecież tylko powtarza to, co w liście do uczestników uroczystości w Jedwabnem napisał prezydent Bronisław Komorowski – że "naród Polski" musi przyzwyczaić się do myśli, iż był również sprawcą. Oczywiście sprawcą zbrodni II wojny światowej. Akurat w piątek i sobotę będę o tym rozmawiał z przedstawicielami Polonii z Vancouver i Victorii – i chociaż nie będziemy w stanie podjąć żadnych decyzji, to przecież wydaje się, iż w tej sytuacji można by rozważyć kwestię postawienia pana prezydenta Komorowskiego przed Trybunałem Stanu za sprzeniewierzenie się konstytucyjnej rocie przysiegi prezydenckiej – że mianowicie będzie niezłomnie strzegł "godności narodu".

      Oczywiście to tylko rewolucyjna teoria – bo rewolucyjna praktyka pójdzie zapewne całkiem innym torem – na co wskazuje załagodzenie podwykonawców Stadionu Narodowego i zainteresowanie CBŚ moim nazwiskiem oraz proces, jaki z inicjatywy posła Niesiołowskiego będzie toczył się przed niezawisłym sądem.

Stanisław Michalkiewicz

www.michalkiewicz.pl