Miesiąc temu minęła 95. rocznica odzyskania przez Polskę niepodległości. Polacy na całym świecie, nie tylko w kraju, godnie uczcili tę rocznicę, ale niejako przy okazji chcę przypomnieć jeszcze jedną rocznicę, a mianowicie... protestów Polonii amerykańskiej w związku z atakami na Polaków, którzy mieli się dopuszczać antyżydowskich pogromów.

    Jak możemy się  przekonać dzięki cytowanym przeze mnie dokumentom polonijnych organizacji, antypolonizm to nic nowego i istniał na długo przed tym, co obecnie obserwujemy i co jest elementem szerszej kampanii, w tle której mamy żydowskie roszczenia na kwotę 60 miliardów dolarów. Bo tyle, zdaniem organizacji żydowskich, Polska powinna wyłożyć za straty poniesione przez ludność żydowską w okresie II wojny światowej. To wielka hucpa, nic więcej – ale takie są fakty i co jakiś czas nagłaśnia się rzekomy polski antysemityzm, współudział w zagładzie.

    Nasz wschodni słowiański sąsiad, Ukraina, historycznie nazywany był Rusią Czerwoną w odróżnieniu od Rusi Białej (tej, z której nasz człowiek kabluje nam aktualne wiadomości i plotki).

    W wyniku rewolucji te dwa kolory przylgnęły do nieco innych formacji. Nie kojarzę, czy Ruś Moskiewska odznaczała się kiedyś jakimś szczególnym kolorem. W każdym razie Rosja Petersbursko-Moskiewska w 1917 roku sama stała się biało-czerwona. Biała pod wodzą różnych nieudanych generałów Kołczaków, Denikinów i innych, oraz czerwona pod przewodem Władimira Lenina i Lwa Trockiego, czyli Lejby Dawidowicza Bronsteina. Genialny (tak, tak), choć nieprofesjonalny – bo nigdy nie był w wojsku – Jewrej Trocki wykołował i unicestwił zawodowych carskich oficerów.