Czym jest muzyka – ten uniwersalny język ludzkości, który zrozumieć można na wszystkich kontynentach niezależnie od kraju czy narodowości? Już w starożytności Arystoteles zauważył, że muzyka wpływa na uszlachetnienie obyczajów, a Pitagoras dowodził, że "budzi ona w sercu pragnienie dobrych czynów". "Stenografią uczuć" – nazwał muzykę Tołstoj i nie mylił się: "gdzie nie ma serca, muzyka istnieć nie może". Tę ostatnią sentencję sformułował Czajkowski – a któż od niego lepiej to czuł i rozumiał...?

Jeśli już cytujemy wielkich czy wybitnych tego świata, by pokazać ich stosunek do muzyki – to naszą uwagę przykuwa dziś stwierdzenie Giordano Bruno: "Piękno muzyki i doskonałość brzmienia zależą nie tyle od wartości instrumentu, ile od kunsztu grającego na nim artysty".

Wystartował więc z własną firmą w 1975 roku, mając 2 tys. dolarów w kieszeni. Poszukał wspólnika, który podżyrował mu kredyt w banku, a którego po roku wykupił.

Pierwsze trzy lata były ciężkie. To żona kładła chleb na stole, bo ja nie przynosiłem do domu żadnych pieniędzy. Wszystko szło na rozwój firmy.

Trudno było zdobyć zaufanie na rynku. Ale potem zamówienia posypały się lawinowo. Jak się pokazały pierwsze dwunastobitowe komputery, to od razu zacząłem je sprzedawać w Kanadzie jako dystrybutor. Budowałem z nich systemy. Z czasem zaczęliśmy produkować w firmie własne komputery. Było wielkie zapotrzebowanie na naszą ofertę. Wtedy w Kanadzie działało niewiele przedsiębiorstw komputerowych. Koncern IBM obracał się w sferach rządowych. Jego interes był wielki, korporacyjny, międzynarodowy. Poza tym gigantem funkcjonowały tylko trzy firmy minikomputerowe: Digital Equipment, Data General i moja Transduction. Wtedy nie było jeszcze komputerów osobistych, a myśmy oferowali pierwsze małe komputery, które składaliśmy z części sprowadzanych z amerykańskiej firmy z Minneapolis. Od niej dostałem też prawo do dystrybucji w Kanadzie pamięci komputerowych. Miałem mnóstwo klientów, którzy używali wtedy minikomputerów np. do księgowości. Był krzyk z całej Kanady: proszę dostarczyć pamięć, więcej pamięci.

W czwartek, 6 marca 2014 roku, w St. Joseph Hospital w Toronto, w wieku 96 lat, zmarł mgr inż. Zbigniew Marcin Szymborski, jedna z najbardziej znaczących postaci polskiego Toronto.

Był rówieśnikiem Niepodległej Rzeczypospolitej. Urodził się 11 listopada 1918 roku w klinice św. Zofii w Warszawie. Z Warszawą związał swoje dzieciństwo, młodość i znaczną część wieku dojrzałego. W 1939 roku brał udział w obronie stolicy jako żołnierz batalionów ochotniczych.

Od 1943 roku działał w konspiracji w Wojskowej Służbie Ochrony Powstania (pseudonim "Koliber"). Po zakończeniu wojny wyjechał wraz z rodziną na Wybrzeże, gdzie został dyrektorem dużego przedsiębiorstwa instalacji i urządzeń elektrycznych, z oddziałami w Szczecinie, Elblągu i Gdyni. W 1949 roku powrócił do Warszawy, w której przez kilkadziesiąt lat pracował jako główny specjalista elektryk w stołecznych biurach projektowych. Był m.in. projektantem Domów Towarowych "Centrum", Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, Uniwersytetu Gdańskiego w Oliwie i Zamku Królewskiego w Warszawie. Pracę zawodową łączył z aktywną działalnością społeczną w Zarządzie Głównym Stowarzyszenia Elektryków Polskich i jako rzeczoznawca w Prymasowskiej Radzie Odbudowy Kościołów, powołanej przez Prymasa Polski, kardynała Stefana Wyszyńskiego, z którym pozostawał w bliskich i serdecznych stosunkach. Za swą konsekwentną postawę wierzącego i praktykującego katolika oraz działalność w Radzie Prymasowskiej był inwigilowany i przesłuchiwany przez służbę bezpieczeństwa. W 1986 roku podjął wraz żoną decyzję o emigracji do Kanady, by połączyć się z przebywającymi w niej dziećmi.

Ponieważ ostatnio podniesiono wysokość mandatów za jazdę "rozproszoną", czyli rozmawianie przez telefon, "tekstowanie", a nawet wprowadzanie danych do GPS-u, dzisiaj napiszę trochę o tym na podstawie informacji z szacownego "Globe and Mail".

Pamiętam czasy, kiedy ze szczerym uśmiechem na twarzy, trzymając kilogramową cegłę z antenką w dłoni, telefonowałem z samochodu do żony, żeby powiedzieć, że oto zaraz będą na obiad.

Telefon był nieodłącznym towarzyszem jeżdżenia. Dzwoniło się czasem z nudy. Tym bardziej że przez lata miałem auta z automatyczną skrzynią biegów, a więc – jedna ręka nie miała co robić i w sam raz mogła trzymać komórkę.

Czy to było niebezpieczne? Pewnie tak. Wszelkie rozkojarzenie za kierownicą to kuszenie losu. Według mojej starej teorii, dobrym kierowcą "się bywa", i nawet przy najlepszych nawykach człowiek robi głupstwa, jeśli myśli za kółkiem o niebieskich migdałach albo coś mu wlezie za skórę.

A zatem kiedy możemy legalnie zadzwonić dziś z samochodu? Po pierwsze, jeśli mamy słuchaweczkę do ucha lub zestaw głośnomówiący, jedno i drugie sterowane głosem.

– Jak ostrzega policja, każde dotknięcie telefonu lub ekranu dotykowego jest zakazane – wyjątek stanowi wybieranie numeru alarmowego 911. Gdy nas przyłapią, grozi mandat w wysokości 280 dol. A – przyznają Państwo – za taką kwotę można sobie sporo kupić.

Tak więc nie można wprogramowywać adresu do GPS-u, nie można obsługiwać "ręcznie" odtwarzacza MP3...

Możemy te gadżety wziąć do ręki dopiero wówczas, gdy wyłączymy się z ruchu i legalnie zaparkujemy. Tu pojawia się jednak kilka kruczków prawnych.

Po pierwsze, jeśli stoimy na światłach lub w korku, to nadal jesteśmy w ruchu, i choćby przed nami przejeżdżał właśnie na przejściu stuwagonowy pociąg z prędkością 20 km/h, nadal nie możemy mieć w rękach zgrabnego iPhona czy innego gizma. Po to musimy zjechać na pobocze i LEGALNIE zaparkować. Jeśli staniemy tam, gdzie parkowanie nie jest dozwolone, nadal możemy dostać wspomniany mandat. Nie możemy, na przykład, zjechać sobie na pobocze autostrady 401, żeby odebrać telefon od cioci, bo zatrzymanie się na poboczu autostrady jest nielegalne – o ile nie jest spowodowane nagłą przyczyną – emergency. Jeśli taka sytuacja nie ma miejsca, powinniśmy zjechać z autostrady na najbliższym zjeździe i dopiero wówczas brać do ręki gadżety zakazane podczas jazdy. Dobre jest jednak przynajmniej to, że parkując legalnie, nie musimy – aby użyć telefonu – wyłączyć silnika czy wyjąć kluczyka ze stacyjki.

Warto też wiedzieć, że prawo zabrania patrzenia podczas jazdy na ekrany komputerowe, dvd czy innych urządzeń niezwiązanych z prowadzeniem samochodu. Nie wolno więc zerkać na położony obok laptop z najnowszą prezentacją...

Na koniec trochę statystyki – rozkojarzone prowadzenie samochodu było w 2013 roku GŁÓWNĄ PRZYCZYNĄ śmiertelnych wypadków drogowych w prowincji Ontario – z tego powodu zginęło 78 osób, na drugim miejscu było prowadzenie pod wpływem alkoholu i narkotyków – 57 przypadków śmiertelnych, a na trzecim nadmierna prędkość – 44 trupy.

Pora więc uświadomić sobie, że również jazda w charakterze pasażera z kierowcą skupionym na niecierpiącej zwłoki elektronicznej korespondencji po prostu – statystycznie – nas zabija. I dlatego powinniśmy mieć zero tolerancji dla takich kierowców; zakrzyczeć, odebrać, wyrzucić przez okno...

Co postuluje Wasz Sobiesław