Zawody na Little Lake

W niedzielę, 28 czerwca 2015 r., na Little Lake koło Barrie odbyły się kolejne zawody Polsko-Kanadyjskiego Związku Wędkarskiego.
Do punktacji zaliczane były bassy, crappie, szczupaki i sandacze.
Na Little Lake zwyciężył Waldemar Weselak, który złowił 4 szczupaki i 4 bassy o łącznej wadze 6,75 kg. Największa ryba zwycięzcy to szczupak o wadze 1,29 kg.
Drugie miejsce zajął Janusz Kawalec, który złowił 6 szczupaków, 1 bassa i 1 crappie, uzyskując łączną wagę 5,44.
Największa ryba Janusza Kawalca to bass o wadze 1,16 kg.
Trzecim najlepszym wędkarzem na Little Lake okazał się Wojciech Bak. Jego wynik to 3 szczupaki i 2 bassy, które w sumie ważyły 3,45 kg.
Największą rybę zawodów złowił Roman Runo. Był to szczupak 1,59 kg.

Wyniki zawodów na Little Lake

1. Waldemar Weselak – 4 szczupaki, 4 bassy 6,75 kg 25 pkt
2. Janusz Kawalec – 6 szczupaków, 1 bass, 1 crappie 5,44 kg 23 pkt
3. Wojciech Bak – 3 szczupaki , 2 bassy 3, 45 kg 21 pkt
4. Roman Runo – 3 sz+1 b 3 szczupaki, 1 bass 3,2 kg 19+3* pkt
5. Henryk Wywiał – 1 szczupak, 2 bassy 1,78 kg 18 pkt
6. Krzysztof Arsiuta – 2 szczupaki 1,23 kg 17 pkt
7. Stanisław Zapała – 1 szczupak, 1 bass 1,04 kg 16 pkt
8. Mirosław Arsiuta – 1 bass
0,62 kg 15 pkt
*największa ryba

Klasyfikacja generalna PKZW:

1. Waldemar Weselak pkt 165
2. Janusz Kawalec 161
3. Wojciech Bak 130
4. Mirosław Arsiuta 120
5. Krzysztof Arsiuta 98
6. Roman Runo 81
7. Mariusz Robak 81
8. Wojciech Chańko 63
9. Stanisław Zapała 56
10. Henryk Wywiał 47
11. Dariusz Hadziewicz 47
12 . Oktawian Olejnik 28
13. Józef Makowski 23
14. Mariusz Gilas 20
15. Roman Mikucewicz 5

W zawodach PKZW nastąpi teraz wakacyjna przerwa, która potrwa aż do 26 września.

Nic nie wywołuje większego zdenerwowania, niż gdy ktoś każe nam stać na głowie. A takie mam uczucie, patrząc na pasy HOV (High Occupancy Vehicles), które wprowadzono nam w aglomeracji w związku z igrzyskami panamerykańskimi.

Na dodatek, mam złe przeczucie, że choć napisali na nich "temporary", to niebawem okaże się, że wszystko tak bardzo się udało, iż pasy zostają na zawsze. A już chodzą po gazetach pomysły, aby HOV przekształcić w HOT, czyli po prostu płatne pasy ruchu – moglibyśmy sobie wówczas wykupić stosowną plakietkę uprawniającą do śmigania po płatnym pasie, z dala od całej naszej reszty.
Są to pomysły jak ulał pasujące do postępującego rozwarstwienia społecznego i zanikania klasy średniej.
Tak czy owak, stanie w korku, obok puściutkiego pasa HOV, nikogo nie nastraja optymizmem, zwłaszcza że do idiotyzmu przyznają się sami sprawcy zamieszania.

Każde imperium ma swoich zwolenników i wrogów. Doświadczył tego twórca imperium greckiego Aleksander Macedoński, doświadczyli Rzymianie, Brytyjczycy w okresie wiktoriańskim, czyli w okresie szczytu swojej potęgi. Stany Zjednoczone, czyli współczesne imperium głoszące hasła demokratyczne, wyrosłe na gruncie rewolucji francuskiej, wydają się, w porównaniu z innymi współczesnymi systemami rządzenia, wzorcem do naśladowania.
Pomińmy poglądy wielkich tego świata na ten temat. Przyjrzyjmy się temu problemowi na przykładzie dwóch młodych ludzi, którzy tego samego dnia trafili do kanadyjskiego aresztu imigracyjnego, ale z jakże różnych pozycji. Jeden trafił tam jako aresztant, a drugi jako jego strażnik. Pochodzili z różnych zakątków świata, nie znali się wcześniej. Nieważne są ich imiona i nazwiska (nosili typowe, popularne w ich krajach) i nazywajmy ich według kraju ich pochodzenia: Gruzin i Irańczyk.
Pierwszy był trochę młodszy, może o jakieś pięć lat, od około 35-letniego Irańczyka. Pierwszy przybył do aresztu jako aresztant, a drugi jako strażnik. Byli trochę do siebie podobni: obaj wysocy, przystojni, o lekko brązowej karnacji, obaj byli kawalerami i obaj o wyrazistych poglądach politycznych.
Irańczyk dorastał w swoim kraju w okresie gwałtownych przemian. Kiedy był jeszcze bardzo młody, obalano cesarza, szachinszacha, czyli króla królów, na cześć którego nosił takie jak on imię, Reza. Ojciec jego był podpułkownikiem wojska cesarskiego, hołubionego, modernizowanego i wiernego swojemu władcy. Kiedy cesarz został obalony i nastały czasy ajatollahów, czyli rządy arcykapłanów islamskich, ojciec naszego bohatera został zwolniony z armii. Warunki bytowe rodziny gwałtownie się pogorszyły, bo emerytura wojskowa ojca była nieporównanie mniejsza od jego doskonałych, uprzednich zarobków. Ale po dwóch latach nastąpiło jeszcze dalsze pogorszenie się warunków, kiedy ojciec został aresztowany i oskarżony o uczestnictwo w spisku byłych wyższych oficerów przeciwko nowym władzom. Został on z grupą innych byłych oficerów skazany na śmierć i wyroki wykonano.

W roku 1846 grupę pionierów przedzierających się przez północne góry Sierra Nevada do Kalifornii złapała wczesna śnieżyca i długa zima. Konając z zimna i wycieńczenia, podobno zjadano zwłoki współtowarzyszy. Niewielu przetrwało tę potworną przygodę. Niedawno na miejscu tej tragedii, nad jeziorem Donner, odkopano list napisany w skrajnym stresie i agonii prorokujący koniec ludzkości, która to podobno nauczy się walczyć "zarazą i chorobą" przeciwko drugiemu człowiekowi. Szesnasty czerwca 1992… nikt nie przewidywał końca świata na ten właśnie dzień. Wstałem o szóstej rano, jak codziennie wziąłem prysznic i nastawiłem ekspres do kawy. Kiedy grzanki wyskoczyły z tostera, Agnieszka zeszła do kuchni i bez uśmiechu i bez słowa usiadła przy stole. Agnieszka bez uśmiechu i milcząca to jak żaglówka bez wiatru z wiszącymi bez sensu żaglami. Patrzyła na filiżankę kawy, jakby nie wiedziała, do czego ten przedmiot służy.
"Nie czekaj na mnie, jedź do pracy, Helen ma przyjechać po mnie przed ósmą" – powiedziała w końcu. "Nie jedziemy razem?" – zapytałem zdziwiony.
"To tylko dzisiaj. Chcę załatwić coś po drodze. Dobrze, kochany?" "Po pracy wracasz prosto do domu?"
"Mogę się trochę spóźnić. Nie czekaj na mnie z obiadem."
Wzięła moją twarz w dłonie i tak jak to często robiła, strzeliła trzy głośne pocałunki… oko, oko, usta, na znak, że wszystko jest w porządku. Czułem, że coś jest inaczej, że nie wszystko jest w porządku. Agnieszka siedziała na wysokim stołku przy bufecie śniadaniowym nad nieruszoną grzanką i patrzyła gdzieś w dal przez okno.
Wyszedłem, odpychając od siebie złe przeczucia. Po pracy wpadliśmy z Davidem na piwo, nie spieszyłem się, nie chciałem sam jeść obiadu w pustym domu. Nie czułem nic nadzwyczajnego, dopóki nie wjechałem na stromy, kamienny podjazd przed drzwiami garażu i zaciągnąłem ręczny hamulec. Cisza. Niepokój. Wszedłem do kuchni i jak zwykle w upalny dzień otworzyłem lodówkę w poszukiwaniu zimnego piwa. Wszystko wskazywało na to, że jestem w domu sam.