Posłanka z Mississaugi Iqra Khalid, która wystąpiła w zeszłym tygodniu w Izbie Gmin z inicjatywą poselską i zaproponowała uchwałę potępiającą islamofobię i nawołującą do walki z tym zjawiskiem, mówi, że otrzymała tysiące negatywnych komentarzy, seksistowskich, pełnych nienawiści i zawierających pogróżki. Uchwała numer 103 dotyczy potępienia islamofobii i wszelkiego rodzaju dyskryminacji religijnej oraz kieruje sprawę do pracy w komisji parlamentarnej. Uchwała nie zmienia prawa, ale autorzy prawicowych blogów uznają ją za atak na wolność wypowiedzi. Ktoś na YouTube nazwał Khalid obrzydliwą terrorystką. Stwierdził, ze posłanka nie ma za grosz inteligencji, osobowości, brakuje jej siły charakteru. Nazwał ją wprost idiotką i zadeklarował, że sfilmuje moment, gdy jakiś kanadyjski patriota w końcu ją zastrzeli.

Minister dziedzictwa narodowego Melanie Joly podczas konferencji prasowej zadeklarowała, że partia liberalna poprze uchwałę Khalid. Konserwatyści odmawiają poparcia. Większość z nich zgadza się z użyciem terminu „islamofobia”. Zdaniem Davida Andersona określenie powinno być zdefiniowane. Poseł anderson zaproponował swoją wersję uchwały, bez „islamofobii”, jednak jego wersja została natychmiast odrzucona przez liberałów.

Uchodźcy z Afryki, którzy z narażeniem życia przedzierają się przez Amerykę Południową i Środkową, coraz częściej myślą o dostaniu się do Kanady. Boją się podróży przez USA. CBC News rozmawiało z kilkdziesięcioma osobami przebywającymi obecnie w Mexico City i Tapachula (w pobliżu granicy Meksyku z Gwatemalą), które opuściły swoje domy w Somalii, Ghanie, Gwinei-Bissau, Etiopii, Erytrei, Indii, Bangladeszu, Nepalu i Jemenu. Uchodźcy podróżowali pieszo, autobusami, łodziami i pociągami przez Peru, Ekwador, Kolumbię, Panamę, Kostarykę, Nikaraguę, Honduras i Gwatemalę. Byli w drodze od 3 do 5 miesięcy. Podróż kosztowała każdego z nich ponad 20 000 dol. amerykańskich. Część z nich od razu myślała o Kanadzie, inni zaczęli rozważać opcję osiedlenia się u nas po tym, jak Donald Trump zaczął wcielać w życie swoje obietnice wyborcze.

Ahmed Omar z Somalii mówi, że Europa nie stanowiła dla niego żadnej opcji. Dlatego od razu porzucił myśl o podróży przez Morze Śródziemne i poleciał do Togo, państwa na zachodnim wybrzeżu Afryki. Dostał się do Brazylii, a potem przeszedł pieszo przez 9 krajów. Podsumowuje, że jest ciemnoskóry i jest muzułmaninem z Somalii – dlatego Stany są dla niego zamknięte.

Na swojej drodze spotkał 27-letniego Guleda Abdiego Omara, także z Somalii, którego rodzina uciekła z kraju. Abdi Omar dorastał w największym na świecie obozie dla uchodźców Dadaab w Kenii. Uciekł z niego 3 lata temu, gdy próbowali go zwerbować ludzie związani z Al-Kaidą. Planował wjechać do Stanów, żeby zapewnić lepszą przyszłość swoim rodzicom i żonie. Spodziewał się, że zostanie zatrzymany i nie dostanie azylu, ale po wypuszczeniu z aresztu chciał uciekać dalej na północ do Kanady. Mówi, że nielegalne przekraczanie granicy amerykańsko-kanadyjskiej w środku zimy byłoby ostatnią deską ratunku. Dodaje, że imigranci mają wiele do zaoferowania. „Nie będziemy w żadnym wypadku ciężarem, odniesiemy w Kanadzie sukces”, zapewnia.

W związku z polityką imigracyjną Stanów Zjednoczonych kilka kanadyjskich miast nadało sobie status sanktuariów dla nielegalnych imigrantów. Budzi to jednak szereg pytań dotyczących współpracy władz miast ze służbami policyjnymi i urzędami federalnymi zajmującymi się imigracją. Normalnie jest przyjęte, że policja miejska dzieli się informacjami ze służbami granicznymi. Oznacza to, że zatrzymanie kogoś w związku ze złamaniem przepisów ruchu drogowego może zakończyć się deportacją. Problemy może mieć też osoba, która była świadkiem lub ofiara przestępstwa.

W poniedziałek radni Montrealu jednogłośnie zdecydowali, że imigranci bez prawnego statusu będą mogli korzystać z usług socjalnych oferowanych przez miasto (prawo do lokali socjalnych, korzystania z bibliotek czy banków żywności) bez obawy przed deportacją. London, Ont., przyjęło podobną uchwałę w zeszłym miesiącu, kilka dni po wprowadzeniu przez prezydenta Trumpa zakazu wjazdu do USA dla obywateli określonych państw. W ślady tych dwóch miast mogą niedługo pójść Regina, Saskatoon i Winnipeg. Komisja miejska w Ottawie w przyszłym miesiącu rozpocznie konsultacje w tej sprawie.

Pierwszym miastem w Kanadzie, które uznało się za sanktuarium dla imigrantów, było Toronto. Rada miasta przyjęła odpowiednią uchwałę w 2013 roku. Niedawno w styczniu radni potwierdzili, że chcą pomagać nielegalnym imigrantom. Również od 2013 roku status sanktuarium ma Hamilton, a od 2016 – Vancouver. Policjanci w Toronto są szkoleni, by nie pytać świadków czy ofiar przestępstw o ich status imigracyjny.

Jaki pisze w LifeSiteNews Steve Weatherbe, mimo składanych przez Marka Zuckerberga deklaracji o "inkluzywności" fejsbuka, który w założeniu ma tworzyć światową społeczność, owo otwarcie nie dotyczy chrześcijan i ich wartości. Fejsbuk coraz częściej stosuje radykalną cenzurę.

Takie właśnie doświadczenie spotkało Elizabeth Johnston z Zansesville w Ohio , której strona została trzykrotnie "zamrożona" za cytowanie fragmentów Biblii odnoszących się do homoseksualizmu, Johnston, która sama siebie określa jako mamę-aktywistkę spierała się, że Pismo św. potępia homoseksualizm podpierając się cytatami Starego i Nowego Testamentu. W następstwie tego Fejsbuk zawiesił jej dostęp do własnej strony, śledzonej przez 30 tys. osób,  a następnie przez trzy dni pozbawił prawa odpowiadania na prywatne komentarze. Wypadki te powtórzyły się następnie trzykrotnie. Posty usunięte przez fejsbuka, nie zawierały żadnych obraźliwych sformułowań, gróźb czy nękania, stanowiły argumenty w dyskusji i komentowały Biblię - skarży się p. Johnston i zastanawia się, czy  zasady tolerancji tej korporacji stosują się jedynie do tych, którzy  "podzielają lewicową ideologię Marka Zuckerberga".

LifeSiteNews poprosiło Fejsubka o odpowiedź na pytanie, czy polityka tej korporacji dopuszcza w ogóle debatę na temat homoseksualizmu, ale nie uzyskano odpowiedzi.