Rząd federalny wraca do pomysłu przeniesienia ambasady w Moskwie do nowego budynku, który jest utrzymywany przez ponad 10 lat, co kosztowało Kanadę 26 milionów dolarów. Teraz Ottawa wraca do sprawy przeprowadzki w czasie, gdy relacje kanadyjsko-rosyjskie są napięte, a oba kraje wydaliły po czterech dyplomatów strony przeciwnej. Przyczyną konfliktu są działania Rosji na Ukrainie.

Poprzedni rząd konserwatywny w 2008 roku podpisał 20-lenią umowę o wynajęciu budynku przy ulicy Kursovoy pod numerem 4. Urzędnicy mieli się do niego przenieść w niedługim czasie. Kanada rozbiła się jednak o mur rosyjskiej biurokracji. Z rozliczeń Global Affairs Canada wynika, że przez ponad 10 lat utrzymanie budynku kosztowało kanadyjskich podatników 25 895 422 dol. Jest to przede wszystkim koszt czynszu, a także 289 000 dol. za prąd, wodę itp. oraz 300 000 dol. opłat za naprawy i utrzymanie. Dla porównania w tym samym czasie utrzymanie obecnie używanej ambasady przy ulicy Starokonyushenny 23 pochłonęło 13 223 983 dol. Obecna ambasada mieści się w budynku z 1898 roku, Kanada korzysta z niego od początku drugiej wojny światowej. Budynek wymaga poważnych remontów.

W październiku 2017 roku minister finansów Bill Morneau ogłosił, że w ciągu sześciu lat przeznaczy 760 milionów dolarów na wsparcie placówek dyplomatycznych.

Przed rozpoczęciem przeprowadzki do nowej lokalizacji, Kanada musi dostać zgodę na prace modernizacyjne i remontowe. W ambasadzie pracuje 41 Kanadyjczyków.

W środę tuż po 1:30 w nocy pod mieszkańcami zachodniego wybrzeża Kanady i Stanów Zjednoczonych zatrzęsła się ziemia. Najsilniejsze wstrząsy oceniane na 6,2 stopnia w skali Richtera odnotowano ponad 264 kilometry od wybrzeża Oregonu, podało United States Geological Survey (USGS). Mieszkańcy Vancouveru i Vancouver Island odczuli delikatne wstrząsy. Znajdowali się prawie 700 kilometrów od epicentrum. Dwie godziny później wystąpił wstrząs wtórny o sile 3,5 stopnia. Trzęsienie ziemi nie spowodowało powstania fali tsunami. Nie było doniesień o rannych i uszkodzeniach mienia.

Sejsmolodzy podali, że trzęsienie ziemi wystąpiło wzdłuż płyty tektonicznej Juan de Fuca, która próbuje się wsunąć pod płytę północnoamerykańską. Wcześniej we wtorek o 6:10 rano u wybrzeży Vancouver Island odnotowano wstrząs o sile 4,8 stopnia.

Zachodnia Kanada zmaga się z pożarami lasów, a dym nie zna granic państw i przedostaje się również do Stanów Zjednoczonych. Grupa mieszkańców Spokane w stanie Waszyngton stwierdziła, że tak być nie może i tym powinien wrócić tam, skąd przyszedł. Amerykanie stwierdzili, że jeśli każdy mieszkaniec 550-tysięcznego miasta wystawi na dach swojego domu co najmniej pięć wentylatorów i ustawi je na Kanadę, uda się przepędzić dym. Twierdzą, że wyliczyli to metodami matematycznymi, matematyka jest nauką ścisłą, a praca zespołowa czyni cuda.

Nic Huber, jeden z organizatorów, stwierdził w lokalnych mediach, że akcja jest raczej żartem. Do wtorku na fejsbuku zainteresowanie udziałem w wydarzeniu wyraziło około 2000 osób. Odpędzanie dymu planowane jest na piątek po południu. Niektórzy komentowali, że w tym momencie Kanadyjczycy powinni włączyć odkurzacze.

Spokane leży około 200 kilometrów od granicy z Kanadą.

Rząd federalny twierdzi, że do 2030 roku może pomóc w wyjściu z biedy 2 milionom Kanadyjczyków, i to bez żadnych nowych wydatków. Minister ds. rozwoju społecznego Jean-Yves Duclos ogłosił we wtorek w Vancouverze nową rządową strategię „Opportunity for All — Canada's First Poverty Reduction Strategy”. Jeśli liberałom uda się osiągnąć zakładany cel, odsetek obywateli żyjących poniżej granicy ubóstwa będzie najniższy w historii. Ma być to zrealizowane poprzez łączenie programów federalnych takich jak zasiłki na dzieci, zasiłki pracownicze czy Guaranteed Income Supplement, na które zarezerwowano kwotę 22 miliardów dolarów.

Rząd chce, by w 2020 roku liczba osób żyjących poniżej granicy ubóstwa zmniejszyła się o 20 proc. względem statystyk z roku 2015. Oznaczałoby to, że do końca przyszłego roku poprawi się byt 650 000 Kanadyjczyków, a do końca 2020 – łącznie prawie 850 000. Do 2030 roku liczba biednych ma się zmniejszyć o połowę, czyli o 2,1 miliona osób, w tym ponad 534 000 dzieci w wieku poniżej 18 lat.

Ustawa zobowiązująca przyszłe rządy do osiągnięcia celu ma być przedstawiona w dalszej części bieżącego roku.

Wyznaczanie granicy ubóstwa opiera się na wycenie koszyka dóbr i usług nabywanych przez konsumentów w celu utrzymania podstawowego poziomu życia. Wskaźnik jest wyliczany dla 50 różnych regionów i miast, dzięki czemu odzwierciedla różne koszty utrzymania w zależności od poleżenia geograficznego. Według Statistics Canada w 2015 roku poniżej granicy ubóstwa żyło 4,2 miliona osób, rok później – 3,7 miliona.