Nowa Huta miała w każdej dziedzinie priorytet, była najważniejszym zagadnieniem w kraju, wszystko stało przed nią otworem. W ciągu jednego dnia mój szef administracyjny wyposażył wszystkie komórki w potrzebny sprzęt biurowy, meble, stoły kreślarskie, biurka itp. Kolega Moskwa ściągnął z Kielc głównego księgowego. Kraków był przeładowany wysoko kwalifikowanymi ludźmi różnych specjalności, dla których w Krakowie nie było odpowiednich miejsc pracy. Toteż, gdy się dowiedzieli, że powstaje nowa instytucja, drzwi się nie zamykały, mogłem wybierać i przebierać jak w ulęgałkach. Po kilku dniach mogłem stwierdzić, iż cały aparat zdaje egzamin i funkcjonuje bez zarzutu. Byli to bowiem pracownicy z dłuższym stażem w poważnych zakładach, kilku nawet z tytułem doktora. Nie trzeba ich było uczyć.

17 września przyjechał dyrektor Kulski, zaprosił mnie na popołudniową kawę do Wierzynka. Jako mój zwierzchnik, interesował się moimi zagadnieniami. Zdałem mu obszerną relację, z której wynikało, że właściwie wszystkie problemy organizacyjne zostały rozwiązane i dyrektor Moskwa znalazł zastępcę do spraw technicznych – naczelnego inżyniera, przedwojennego przedsiębiorcę budowlanego. Jeśli chodzi o dział administracyjno-finansowy, nie powinno być kłopotów. Kulski tylko na to czekał i natychmiast zapytał, czy mógłbym już teraz wrócić do Warszawy. Ja też na to czekałem. Odpowiedziałem, że już przed miesiącem była taka możliwość. Oczywiście musi ktoś fachowy na moje miejsce przyjść, ponieważ ci wybitni inżynierowie jednak nie są w stanie zajmować się tymi sprawami, nawet gdyby się na nich znali. Kwestia znalezienia na moje miejsce kandydata nie jest żadnym zagadnieniem – jeszcze dziś można zna- leźć kilku kandydatów z dobrymi kwalifikacjami.

Hokejowa Reprezentacja Artystów Polskich zmierzyła się na warszawskim Torwarze z Reprezentacją Ambasady Kanadyjskiej /”Canada 150”

Lodowisko warszawskiego Torwaru było areną charytatywnego meczu w hokeju na lodzie z okazji 150-lecia utworzenia Kanady. Swoje drużyny wystawiła ambasada Kanady i reprezentacja Polski artystów. Mecz wygrali Kanadyjczycy 8:7, ale najważniejsza była pomoc zaprzyjaźnionym fundacjom.

– Państwo Kanada obchodzi 150. rocznicę powstania. Z tej okazji na całym świecie organizowane są różnego rodzaju eventy. A w związku z tym, że Kanada to kolebka hokeja, postanowiliśmy zagrać mecz z Reprezentacją Ambasady Kanadyjskiej – mówił RMF FM założyciel Hokejowej Reprezentacji Artystów Polskich Mariusz Gabrek.

– Graliśmy dla trzech fundacji, w tym polskiej fundacji Herosi.pl wspierającej dzieci chore onkologicznie. Kanadyjczycy również wyznaczyli jedną fundację kanadyjską, a jedna jest międzynarodowa – zaznacza.

Trybuny Torwaru wypełniły się kibicami, co świadczy o fakcie, że hokej w stolicy cieszy się dużym zainteresowaniem. Charytatywne spotkanie na Torwarze dostarczyło wielu pozytywnych wrażeń zarówno uczestnikom, jak i fanom na trybunach.

Swoimi umiejętnościami popisywał się między innymi pierwszy Polak w NHL Mariusz Czerkawski. Za 1200 zł wylicytował krążek meczowy Jakub Rzeźniczak – kapitan warszawskiej Legii, który jest jednym z ambasadorów Fundacji Herosi. W zespole artystów zagrali także aktor Rafał Mroczek i gen. Roman Polko. Trenerem zespołu kanadyjskiego był ambasador Kanady w Polsce de Boer. Z osób znajomych redakcji dla Kanady zagrali Robert Mielżyński i Jakub Sołtysiński.

Za: pzhl.tv, hokej.net
Fot. Marek.cyprian.gawie.eu

Dla doświadczonego inwestora inwestowanie na giełdzie jest bardzo korzystne. Zwykle częściej jednak usłyszymy, że inwestowanie na giełdzie jest bardzo ryzykowne. Nawet znani i aktywni na co dzień inwestorzy wspominają o tym dość często. Również nasi najbliższy znajomi o tych, którzy inwestują na giełdzie, mówią: to taki dziwny facet, bo on „gra na giełdzie”, tak jakby grał w ruletkę.

Dla większości giełda zarezerwowana jest dla trzech kategorii osób: tych dobrze poinformowanych, zawodowych inwestorów oraz graczy ryzykujących wysoką stawkę. Przy takim założeniu, jeśli nie znajdujemy się w dwóch pierwszych grupach, zostaje nam tylko rola pokerzysty. Ale czy na pewno?

W istocie jest niezwykle trudno ocenić ryzyko związane z działalnością giełdową według wymierzalnych kryteriów.

Każda wojna jest tragiczna – tym większa, jeśli jest to wojna domowa i dramat ludzi w nią uwikłanych dzieje się na oczach całego świata.

Tragiczna sytuacja 18 mln Syryjczyków – ofiar trwającej od sześciu lat wojny domowej – żyjących w Aleppo i innych zrujnowanych masakrą wojenną miastach, gdzie ofiarami są najsłabsi: starcy, kobiety i dzieci, prześladowani na tle religijnym – dotknęła bardzo mocno serca 27 naszych wolontariuszy i o. proboszcza Jacka Nosowicza z parafii pod wezwaniem św. Kazimierza.

Wiedząc, że 90 procent mieszkańców Aleppo żyje poniżej poziomu ubóstwa wśród ruin tego dogłębnie zniszczonego największego w Syrii miasta – nie pozostaliśmy obojętni dla ludzi bez dachu nad głową i postanowiliśmy pomóc konkretnie i skutecznie. I udało się!!!

26 marca p. Irena Marcinkowska i p. Maria Szczepan poprowadziły w naszej parafii akcję charytatywną – pomoc dla Aleppo, której celem była zbiórka pieniędzy ze sprzedaży racuchów i kawy po każdej Mszy św. w niedziele. Uzyskane ze sprzedaży racuchów pieniądze – dochód w kwocie 4000 złotych – zostały przekazane przez Caritas Polska papieskiemu stowarzyszeniu „Pomoc Kościołowi w Potrzebie” na zakup żywności dla chrześcijańskiej mniejszości i ofiar wojny w Syrii, szczególnie dzieci. Nasza pomoc trafiła tam, gdzie jest najbardziej potrzebna, i to trafiła bezpośrednio do rąk potrzebujących i pozwoliła wyżywić przez jeden dzień wszystkie dzieci tego miasta.

Modlitwą i finansowym wsparciem budujemy sobie trwały pomost wdzięczności wśród ludności syryjskiej. to nasza chrześcijańska odpowiedzialność – pomoc tym bez środków do życia i bez dachu nad głową – ofiarom wojny i tragedii.

Na usmażenie racuchów użyto 30 kg mąki, 12 litrów mleka, 8 litrów oleju, 150 jajek i pół funta drożdży. Panowała naprawdę przyjacielska, rodzinna atmosfera – znalazło się wielu chętnych do pracy oraz wielu kupujących. Parafianie dopisali swym uczestnictwem w akcji w naszym kościele tego dnia.

Misją każdego z nas jest uczynić świat lepszy – przez zniesienie cierpienia i wsparcie ofiar wojny każdego konfliktu. To nasza odpowiedzialność. Miłość niech rodzi miłość.

Bożena Senkowska-Żukowska
parafia św. Kazimierza
w Toronto