Minister imigracji John McCallum zrobił wyjątek dla romskiej rodziny, która została deprotowana z Kanady. Jozsef Pusuma, jego żona Timea Daroczi i ich 7-letnia córka Viktoria otrzymali pozwolenia na powrót do Kanady. Ponadto minister pozwolił im na ubieganie się o pobyt stały.

Rodzina Pusumy przed deportacją mieszkała w Windermere United Church (Bloor West Village, na zachodzie Toronto). Pastor kościoła odstąpiła Jozsefowi i Timei swoje biuro. Do tej pory podlewa ich kwiaty. W biurze zostały też niektóre zabawki małej Viktorii.

Sprawa toczyła się przez trzy lata. Wiadomość o pozytywnej decyzji ministra Pusuma otrzymał telefonicznie i drogą elektorniczną.

Prawnik rodziny Andrew Brouwer podziękowal ministrowi oraz nowo wybranemu posłowi Arifowi Viraniemu. Virani jako dziecko w 1972 roku przybył do Kanady ze swoją rodziną z Ugandy.

Pusuma i Daroczi są znanymi romskimi aktywistami, którzy pracowali dla Viktorii Mohacsi – romskiej posłanki zasiadającej w węgierskim parlamencie. Zajmowali się dokumentacją przypadków dyskryminacji cyganów i nadużyć względem tej grupy społecznej. Uciekli do Kanady w 2009 roku, po ataku na Pusumę. Wniosek rodziny o przyznanie statusu uchodźcy został jednak odrzucony po niedopatrzeniach i błędach ze strony prawnika zajmującego się sprawą. Zeszłego lata prawnik został uznany winnym niedopełnienia obowiązków zawodowych. Z powodu jego błędów ucierpiały setki Romów.

Rodzina Pusumy wygrała kilka spraw w sądzie federalnym, ale poprzedni rząd nie wydał zgody na ich powrót do Kanady.

17-letni bracia bliźniacy zginęli w wypadku na olimpijskim torze saneczkowym w Calgary w nocy z piątku na sobotę. Jordan i  Evan Caldwell wraz z grupą młoidych ludzi zakradli się po północy do zamkniętego toru i po sforsowaniu zabezpieczeń zaczęli zjeżdżać po torze dla bobslejowym. W połowie toru roztrzaskali się o zwrotnicową bramę rozdielającą tory saneczkowy od bobslejowego ponosząc śmierć na miejscu. Ich sześciu kolegów zostało rannych przebywa w szpitalu. Obydwaj nastolatkowie bardzo dobrze się uczyli.

Sprawę zabezpieczenia toru i okoliczno,ci wypadku zbada komisja właściciela, oraz policja

Kanada w ogonie wydatków zbrojeniowych

Ottawa W porównaniu z innymi państwami NATO Kanada wydaje niewiele na obronność. Pod rządami liberałów wydatki te mogą być jeszcze bardziej ograniczane. Jak wszystkie państwa NATO Kanada zobowiązywała się do przeznaczenia na obronność kwoty stanowiącej 2 proc. PKB. I jak większość swoich sojuszników obietnic nie dotrzymywała. Z umowy wywiązywały się tylko Stany Zjednoczone, Wielka Brytania i jeszcze kilka innych krajów.

    Według ostatniego raportu NATO, nasze wydatki w zeszłym roku wyniosły 1 proc. PKB. Mniej od nas na obronność wydały Włochy, Hiszpania, Luksemburg, Belgia, Słowenia, Węgry i Czechy (jedna trzecia państw sojuszu).

    Konserwatyści, przygotowując swój ostatni budżet, mówili o dofinansowaniu obronności. Budżet wojska wynosi 20 milionów dolarów i do 2026 roku miał być zwiększony o 2,3 miliarda. Podczas kampanii wyborczej liberałowie twierdzili, że utrzymają ten plan. Jednak kilka miesięcy wcześniej obliczali, że ze względu na słabe wyniki gospodarcze kwota będzie stanowić tylko 0,89 proc. PKB. Teraz rzecznik prasowy ministra obrony tłumaczy, że wartość 2 proc. to pożądana kwota i stwierdza, że kraje różnie obliczają swoje 2 proc. Najważniejsze jest, by Kanada była zdolna do wspierania misji i miała odpowiednie zasoby.

    Podobno w zeszłym tygodniu Wielka Brytania wysłała noty dyplomatyczne do kilku państw NATO, w tym do Kanady, w których nawołuje do zwiększenia wydatków na obronność. Poprzedni rząd może wydawał mniej, ale za to wysyłał wojska do Afganistanu, Libii, Iraku i Syrii. Liberałowie mogą nie mieć podobnej wymówki.

Potrzeby Syryjczyków większe od zakładanych

Ottawa Okazuje się, że potrzeby syryjskich uchodźców są większe, niż przypuszczano. Przesiedlenie 25 000 osób może być trudniejsze, niż zakładali liberałowie. Największe wątpliwości są związane z grupą sponsorowaną przez rząd, czyli tak naprawdę przez wszystkich podatników. Osoby te trafiają do 36 miast, a rząd zobowiązał się łożyć na ich utrzymanie przez rok.

    Uchodźcy sponsorowani przez rząd mają więcej dzieci, są gorzej wykształceni i słabiej znają język niż ci sponsorowani przez osoby prywatne i organizacje. Przez to ich utrzymanie staje się bardziej kosztowne, przyznaje Ministerstwo Imigracji w sześciostronicowym raporcie. Zaraz dodaje, że potrzeby Syryjczyków są takie same jak wszystkich uchodźców, których sponsoruje rząd. Różnica polega tylko na wyjątkowo krótkim czasie przesiedlenia.

    Ministerstwo stwierdza, że 53 proc. uchodźców sponsorowanych przez rząd to rodziny 5-8-osobowe (w przypadku sponsorowanych prywatnie jest to 7 proc.). Wynikają z tego oczywiste trudności ze stałym zakwaterowaniem. Są to osoby młode – 55 proc. stanowią Syryjczycy w wieku 14 lat lub młodsi (w grupie sponsorowanej prywatnie – 27 proc.). Wiele dzieci uczyło się tylko po arabsku. 67 proc. uchodźców nie mówi ani po angielsku, ani po francusku (wśród sponsorowanych prywatnie – 37 proc.). W niektórych miastach czas oczekiwania na udział w kursach językowych wynosi ponad rok. Nie do końca wiadomo, jaki poziom wykształcenia mają osoby przybywające do Kanady. Rząd szacuje, że dorośli skończyli najczęściej 6-9 klas. Doświadczenie zawodowe mają praktycznie tylko mężczyźni i należą do grupy pracowników słabo wykwalifikowanych. Wiele dzieci jest opóźnionych w nauce o 1-2 lata w stosunku do kanadyjskich rówieśników. Pocieszający może być fakt, że uchodźcy są raczej zdrowi. Tylko w przypadku 12 proc. lekarze stwierdzili jakieś przypadłości – najczęściej cukrzycę, nadciśnienie, problemy ze wzrokiem lub słuchem.

    Od 4 listopada do 31 stycznia Kanada przyjęła 15 157 osób. 8767 sponsorował rząd, 5341 – osoby i organizacje prywatne, 1049 otrzymało pomoc z obu źródeł.

    Dwie trzecie z 25 000 Syryjczyków, którzy przylecą do Kanady do końca tego miesiąca, są sponsorowane przez rząd. Liczba ta ma wzrosnąć do 25 000 pod koniec 2016 roku.

W skali kraju w styczniu ubyło 5700 miejsc pracy. Tym samym bezrobocie wzrosło do 7,2 proc. Ekonomiści spodziewali się czegoś zupełnie odwrotnego. Spadek liczby etatów zaobserwowano przede wszystkim w Albercie (10 000 etatów), Manitobie, oraz na Nowej Fundlandii i Labradorze. Powodem jest oczywiście sytuacja w sektorze energetycznym. Nowe miejsca pracy tworzono tylko w Ontario (20 000).

W ciągu ostatnich 12 miesięcy w Albercie ubyło 35 000 etatów, a w Ontario przybyło 100 000. Obecnie w Albercie stopa bezrobocia wynosi 7,4 proc. i jest najwyższa od prawie 20 lat. Pierwszy raz od 1988 roku jest też wyższa od średniej krajowej.