W Polsce dużo łatwiej ogłupić ludzi niż przekonać ich, że zostali ogłupieni. 

        Mówię przez to, że narodowej wspólnoty i własnego państwa nie można oskarżyć mocniej o zaniedbanie i nieczułość, a na poziomie wyższym wręcz o działania eugeniczne, nie można, powtarzam, niż w okresie stycznia każdego roku czynią to zwolennicy Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, wołając jeden przez drugiego: „WOŚP ocaliła mi życie!”. 

        Panie i Panowie, bądźcie poważni. Skoro Orkiestra ocaliła Wam życie, to znaczy, że Waszego państwa nie interesował Wasz los. Że rodzima wspólnota odwróciła się do Was plecami, w ekstremalnych przypadkach wręcz skazując na śmierć. Czy Państwo myślicie zatem, co wołacie, czy raczej wołacie, nie myśląc? Jak o Polsce świadczyłby fakt, gdyby bez pomocy WOŚP nie można było otrzymać właściwej pomocy medycznej? Czy to rejony refleksji pozostające poza zasięgiem intelektualnym fanów Owsiaka Jerzego? 

 „Finał Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy” lokuję wśród przedsięwzięć zasługujących na anatemę dlatego między innymi, że WOŚP zniekształca pojęcia filantropii i jałmużny, zakłamuje ideę wspólnotowej solidarności, generuje łże-ofiarność oraz łże-miłosierdzie, kaleczy urzędnicze sumienia, wreszcie dewastuje śmiertelnie charaktery ludzi prawych, aczkolwiek nieświadomych skali oszustwa, w jakie angażują się i jakie swoją postawą niechcący wspierają. To w rzeczy samej prawdziwy majstersztyk: skłonić świat do utrzymywania królika, rodziny królika oraz królika znajomych, wmawiając światu, że bez królika polskie dzieci umierają. Tak wygląda efekt wielu dekad tresury medialnej: umysły wielu naszych bliźnich zbudowane są dziś z telewizorów, ich głowy pozostają w telewizorach zanurzone, pomiędzy uszami zaś niewiele więcej zostało ponad rozgotowaną karmę dla kur. 

        Fakt, ludzi można przekonać do wszystkiego. Można zaszczepić im wzniosłość, obojętność albo nikczemność. Można zbudować z nimi świat, i można przy ich współudziale świat spopielić. Wystarczy dobrać odpowiednie emocje, a następnie szczelnie wypełnić nimi ludzkie głowy. “Człowiek staje się pajacem, gdy pociągnąć go za odpowiednią nitkę” – mawiał Tadeusz Boy-Żeleński, a tę sztukę Owsiak Jerzy opanował perfekcyjnie. W efekcie prywatna fundacja szczyci się tym, że wyręcza państwo w jego obowiązkach, państwo przystaje w zadumie, żeby nie powiedzieć że klękajcie narody, zaś klakierzy obarczeni poważnymi deficytami rozumności aż cmokają na to wszystko z zachwytu. Czy tam cmoktają. Otóż, cmokają czy cmoktają, tak czy owak to dramat. 

(kil) 

        Lektura doniesień agencyjnych z Kanady każe się zastanowić, po co i dlaczego ktoś nam funduje tak gorzki kabaret. Gorzki, bo ma bezpośredni wpływ na nasze życie, wychowanie naszych dzieci, podatki, na to co, gdzie możemy mówić i robić. 

        A kabaret, ponieważ zdrowy rozsądek najwyraźniej powinniśmy odłożyć na półkę. 

        I tak oto mamy przypadek chłopca w Albercie, który stanął w obronie kolegi zaatakowanego przez klasowego chuligana, na dodatek uzbrojonego w nóż. Cóż, to jest wciąż naturalna postawa; postawa męstwa, czyli czegoś, co szkoła powinna chłopców uczyć. Bo jacy wyrosną z nich obywatele, jeśli oduczy się ich stawania w obronie słabszych?! Okazało się jednak, że matka dziecka została wezwana do dyrektora na dywanik, a chłopcu udzielono nagany. Właściwe postępowanie to „zgłoszenie sprawy nauczycielowi”. Ten zaś być może powinien był wezwać policję. Jak wyłożył matce dyrektor, szkoła to nie miejsce dla „bohaterów” i „bohaterszczyzny” nie potrzebuje. 

 Rozglądając się dookoła, czasem dziwimy się, dlaczego młodzi ludzie zachowują się tak, a nie inaczej. Właśnie dlatego że przymykaliśmy oko na to, jak ich wychowują nasze szkoły, co im kładą do głowy; odpuściliśmy to sobie, zajęci pracą, zakładaliśmy, że szkoła jest od tego, żeby uczyć. Tymczasem kanadyjska szkoła jest od tego, żeby zmieniać ludziom w głowach, żeby wychować nowego człowieka. Jest jak szkoła sowiecka, ta od Pawki Morozowa. Ta rewolucja w głowach polega również na tym, że mamy być jak niewolnicy, bezbronni, bezwolni, którzy po opiekę zwracają się wyłącznie do swojego pana. A więc chłopiec, prawidłowo reagując, powinien powiadomić nauczyciela; fakt, że w tym czasie jego kolega mógłby zostać ranny, a może nawet zginąć, najwyraźniej nikogo nie interesuje. To policja jest od tego, żeby reagować na takie sytuacje, bo jest wyszkolona. 

        Podobnie jak w innym przypadku, kiedy – już nie pamiętam gdzie – ale chyba w Winnipegu, dobry człowiek wskoczył do wody, żeby uratować topielca. Nawet mu się udało. Ale straż pożarna pouczyła go, że nie powinien narażać własnego życia, a jedynie zapamiętać miejsce, gdzie zauważył tonącego, i zadzwonić na numer alarmowy.

         To może jeszcze dziś nas śmieszyć, ale to jest droga do całkowitej zmiany społeczeństwa które znamy; to droga do wyeliminowania naturalnych ludzkich odruchów; droga zrobienia z nas eunuchów. 

        Innym produktem naszej szkoły jest młoda miejska elita, atrakcyjnie wyglądająca pani wypowiada się na łamach szacownej kanadyjskiej gazety „The Globe and Mail”. Kobieta, która określa siebie jako „feministka”, a przy okazji epatując własnym nałogiem alkoholowym, twierdzi, że kanadyjskie rodziny wielodzietne powinny być wyszydzane. Ludzie, którzy wychowują dla tego kraju kolejne pokolenia podatników, powinni być szykanowani. 

        Oczywiście, każdy ma prawo do własnej głupoty, jeśli jednak ta głupota jest rozgłaszana w ogólnokrajowym dzienniku mieniącym się jako ten z wyższej półki, to znaczy, że głupota podniesiona została do rangi zasadnej opinii. Owa pani twierdzi, że im więcej ludzi, tym więcej szkód; zanieczyszczeń itp., generalnie bowiem ludzie szkodzą środowisku. A jeśli nie będzie komu pracować na emerytów, radzi wpuścić  imigrantów. Nasza, jak sama określa siebie, funkcjonująca alkoholiczka zna życie od podszewki, to znaczy z imprez. Ona po prostu wychowana została przez szkołę, która każdemu tłumaczy,  że każda opinia jest równoważna, że każda opinia powinna być brana pod uwagę, nawet ta niespełniająca podstawowych standardów. 

        Cóż tu jednak mówić o jakiejś popsutej młodzieży, skoro całkiem niezły materiał porównawczy daje nam sam premier federalny. W ubiegły piątek pewna dziewczynka wiary islamskiej powiedziała mamusi i w szkole, że ktoś okropny uciął jej hidżab. Szkoła zrobiła z tego wielkie wydarzenie medialne, policja rozpoczęła śledztwo. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że mimo braku faktycznych ustaleń cały kraj zamarł w potępieńczym spazmie.  

        Ponoć miał być to mężczyzna pochodzenia azjatyckiego. W sprawie incydentu natychmiast wydał komunikat premier federalny Justin Trudeau, wyrażając wielką solidarność z poszkodowaną  i zapewniając, że „Kanada taka nie jest”, oraz apelując do wszystkich o poszanowanie wolności religijnej... 

        Problem w tym, że cały incydent okazał się... zmyślony. Po co? Nie wiadomo. Bo policja, choć ustaliła, że dziewczynka kłamała, żadnych nagrań nie ma na kamerach, a jej wyjaśnienia są niespójne, to jednak już nie podjęła śledztwa, by wyjaśnić, dlaczego wprowadzono w błąd opinię publiczną i „kto za tym stoi”? A przecież jest to sprawa dosyć ważna, zwłaszcza dzisiaj, kiedy żyjemy w świecie tzw. fake news. 

        Aby było jeszcze śmieszniej, nasz premier federalny ujął się za „wolnością religijną”, a  tymczasem to on na tę wolność nastaje, wymagając bezprawnie od organizacji religijnych, które prowadzą różnego rodzaju działania, aby podpisały cyrograf, że popierają prawa LGBTQ2S mimo tego, że religia nakazuje im potępiać takie zachowania (bo nie ludzi). Premier federacji uważa, że tutaj z wolnością religijną nie mamy do czynienia, a państwo może deptać ludziom sumienia, narzucając wszystkim własną ideologię, podobnie jak kiedyś w nazistowskich Niemczech czy w Związku Sowieckim. 

        Tak to się dzieje, jak rządzą nami ludzie niedokształceni. 

        Musimy więc zdawać sobie sprawę, że o nasze dzieci toczy się walka. Jeśli chcemy mieć święty spokój, to znaczy, że już ją przegraliśmy. Jeśli chcemy poczuć się naprawdę wolni, to znaczy, że powinniśmy z naszych rodzin uczynić bastion zdrowego rozsądku i Bożego porządku.

Andrzej Kumor 

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

        Szanowni Państwo, kontynuujemy nasz cykl ujawniania materiałów rezydentury wywiadu PRL w Kanadzie. Część z nich pochodzi z niedawno odtajnionego zbioru zastrzeżonego. Materiały te są pozyskiwane w ramach prowadzonego przez nasz tygodnik programu badawczego w IPN „Polonia i jej korzenie”. Zachowano oryginalną pisownię.

(od red. – notatka odręczna)

– 3.) PION-„E”

        Działania Rezydentury na kierunku problematyki będącej w zainteresowaniu Pionu koncentrowały się na realizacji zakładanych w planie pracy celów – przy uwzględnieniu zmieniającej się sytuacji społeczno-politycznej w kraju i związanym z tym przewartościowaniem priorytetów operacyjno-informacyjnych.

        W swych działaniach zmierzaliśmy do rozwinięcia w wymiarze operacyjnym i optymalnego zdyskontowania w aspekcie informacyjnym posiadanych już spraw i naprowadzeń operacyjnych – przy równoczesnym dążeniu do pozyskania nowych źródeł (bądź wypracowania sprzyjających ku temu warunków operacyjnych), tkwiących w obiektach rozpracowywanych przez Pion. 

 – Cele powyższe realizowano aktywnie korzystając z tzw. bezosobowych źródeł informacji przy równoległej intensyfikacji pracy z posiadaną siecią kontaktów do których należy zaliczyć fig. następujących spraw: „DORA”, „DEMA”, „TREN”, „PENS” (obiekt „TUBKA”), „LIPTON”, „ŻETON” i „RETURN”.

        – Przesyłaliśmy także na bieżąco materiały publicystyczne – mające wartość operacyjną dot. fig. spraw: „CHROM”, „APIS”, „OPAL”, „AMBOL”, „SITAK”, „AMIL” czy „DYGNITARZ”.

        – Regularnie przekazywano do Pionu pisma emigracyjne „CZAS”, „ECHO TYGODNIA” oraz inne interesujące publikacje z prasy emigracyjnej – głównie artykuły.

        Zgodnie z potrzebami Pionu, Rezydentura przekazała kilka spraw z sugestią ich propagandowego bądź inspiracyjnego wykorzystania (ZDZISŁAW MARCISZEWSKI, ADAM GOŁĘBIOWSKI).

        – Jako stałe zadanie traktowaliśmy śledzenie na tutejszym         terenie działalności wrogich organizacji emigracyjnych – zwłaszcza prosolidarnościowych (zrzeszonych w CSSO), oraz usytuowanego w TORONTO – północnoamerykańskiego Biura „Solidarności Walczącej” – na którego czele stoi ZBIGNIEW BEŁZ. Centrala otrzymywała w tej dziedzinie systematyczną informację depeszową, a także w postaci syntetycznych notatek informacyjnych, czy nawet naprowadzeń operacyjnych – np. sprawa TOMASZA CZAPUTOWICZA.

        – Znaczną uwagę przywiązywaliśmy także do działalności kanadyjskich oddziałów „MóZGU”, „AMONU”, oraz aktywności na tym terenie przedst. „AGONII” czy „SZERSZENI” – np. informacja dot. b. pracownika „SZ” – FRED HOWARD EIDLIN.

        – Na bieżąco informowaliśmy Pion odnośnie kanadyjskich ocen rozwoju sytuacji wewnętrznej w KS-ach ze szczególnym uwzględnieniem problematyki chińskiej.

        – Z uwagi na specyficzny charakter problematyki żydowskiej (syjonistycznej) – ze względu na rocznicowe obchody powstania w GETTCIE WARSZAWSKIM – problematyka ta absorbowała – zwłaszcza w br. działalność informacyjną Rezydentury – a przekazane w tym zakresie przez nas informacje – uzyskały wysoką ocenę pionu informacyjnego Centrali.

        Niezależnie od tego przekazywaliśmy także do Pionu informacje o charakterze operacyjnym np. dot. przyjazdów do kraju RUTH WISSE (znana dziennikarka) czy VICTOR GOLDBLOOM (czołowy działacz organizacji żydowskich). Informacje te były ilustrowane przesłanymi publikacjami oficjalnymi i półoficjalnymi.

        – W okresie sprawozdawczym przekazano do Wydziału bliższe dane personalne i charakterystyki kandydatów do operacyjnego zainteresowania (stypendyści działacze organizacji emigracyjnych, naukowcy itp.)

        – Rezydentura realizowała również na bieżąco zlecone przez Pion zadania zarówno natury operacyjno-ustaleniowej (np. obsługa spotkań kontrolnych dot. „WINCZO”) jak i w zakresie informacyjnym.

– 4.) PION-„G”

        Rezydentura realizowała na rzecz Pionu zadania wynikające z założonego planu działania – mając na uwadze ich priorytetowe znaczenie dla potrzeb gospodarki i państwa.

        Znalazło to wyraz w postaci:

        – Systematycznego przekazywania informacji i notatek analitycznych dot. problematyki Pionu (uwzględniając również źródła innych pionów Centrali) zarówno w wymianie stosunków bilateralnych jak i w szerszej skali.

        – Bieżącego dostarczania materiałów i opracowań naukowych – w tym analiz ekonomicznych czołowych banków i instytucji finansowych kraju urzędowania.

        – Optymalnego wykorzystania pozostających w kontakcie Rezydentury kontaktów operacyjnych np. K.O. „DENEL” – zarówno w aspekcie informacyjnym jak i na płaszczyźnie operacyjnej (typowanie interesujących osób do dalszego opracowania – np. pracownicy Konsulatu Gen. USA w MONTREALU – T. MEARS i G.S. BASEK, czy JERZY CZARTORYSKI – działacz KPK).

        – Samodzielnego opracowywania z pozycji Rezydentury nowych źródeł informacji np.: sprawy „RYDZ”, „KIMI”, „CORSO”, „SPECTRUM” i „DRYF” – z których znaczna część już obecnie przynosi wymierne efekty informacyjne i rokuje bliskie perspektywy („RYDZ”, „KIMI”), przekwalifikowania do wyższych kategorii operacyjnych.

        – Niezależnie od powyższego Rezydentura realizowała na bieżąco szczegółowe dyspozycje Pionu w zakresie zabezpieczeniowo-ustaleniowym np. w sprawach: „ALAINE”, „SKARBEK”, „ARAX”, „HONDA” itp.

        – Przekazaliśmy również do Pionu szereg charakterystyk i danych personalnych osób potencjalnie (z racji uplasowania) interesujących dla PIONU np. – pracownicy kanadyjskiego EDC. – A. COLES, I. DVORAK, M. SCHUMACHER czy Y. FORTIN z MIN. FINANSóW, EWA MARIA GRUCA z pionu analiz ekonomicznych kanadyjskiego MSZ i M.L. MANN z „THE I.D. MOORE COMPANY”.

– 5.) PION-„H”

        Zgodnie z przedłożonym planem pracy, korygowanym bieżącymi dyspozycjami Pionu, Rezydentura niezależnie od informacji uzyskiwanych ze źródeł usytuowanych w poszczególnych pionach operacyjnych – przekazywała informacje depeszowe i inne materiały dot. istotnych problemów międzynarodowych i wewnętrznych Kanady – ze szczególnym uwzględnieniem ich znaczenia dla Polski i innych K.S. (ilustrowane ciekawszymi publikacjami oficjalnymi).

        – Duże znaczenie przywiązywaliśmy do zapewnienia dopływu wyprzedzających informacji pochodzących z tutejszych środowisk opiniotwórczych i rządowych dot. ocen sytuacji wewnętrznej oraz innych wydarzeń (inicjatywy polityczne, ważne wizyty państwowe) o zasadniczym znaczeniu dla interesów politycznych, gospodarczych i obronnych Polski oraz wspólnoty państw socjalistycznych (w tym odnośnie zagrożenia nagłym atakiem jądrowym).

        – Rezydentura na miarę swoich możliwości starała się realizować bieżące dyspozycje Pionu, zarówno w wymiarze krajowym, jak i międzynarodowym. Systematycznie przekazywaliśmy do Wydziału liczne opracowania, analizy i publikacje tak o charakterze oficjalnym jak i mające poufny bądź półoficjalny obieg (w tym z konferencji naukowych) – dot. problematyki politycznej-ekonomicznej czy technologicznej (naukowo-technicznej). Odnosi się to również do materiałów przesyłanych głównie dla potrzeb zespołu sytuacji wywiadowczej Pionu – które zawierały: wykazy członków korpusu dyplomatycznego i konsularnego oraz dziennikarzy akredytowanych w Kanadzie, mapy i książki telefoniczne głównych miast kanadyjskich a także inne publikacje i materiały użyteczne do celów dokumentacyjnych i analityczno-studyjnych Centrali.

        Niezależnie od powyższego Rezydentura na bieżąco przekazywała do Pionu wszelkie informacje dot. sytuacji kontrwywiadowczej w Kanadzie a także kanadyjskich służb specjalnych.

– 6.) PION-„K”

        Praca Rezydentury na b. ważnym odcinku problematyki tego Pionu koncentrowała się na działaniach zmierzających do maksymalnego rozpoznania obiektów: „SZWADRON”; „ODDZIAŁ” i innych związanych z nimi instytucji, oraz optymalnego zabezpieczenia kontrwywiadowczego naszych placówek funkcjonujących na terenie Kanady. Znajdowały to praktyczny wyraz w postaci:

        – Systematycznego przekazywania okresowych – kompleksowych opracowań; szczegółowych notatek i informacji depeszowych (ilustrowanych materiałem publicystycznym) nt. sytuacji kontrwywiadowczej w Kanadzie oraz obiektów „SZWADRON”, „ODDZIAŁ” czy SIRC – a także osób z nimi związanych.

        – W sumie przekazaliśmy w okresie sprawozdawczym kilkadziesiąt tego rodzaju informacji – z których znaczna część została wykorzystana informacyjnie (oceny pionu „H”), a niektóre posłużyły nawet do opracowania samodzielnych informacji.

        – Wyprzedzającego informowania o powstających zagrożeniach kontrwywiadowczych – zarówno o charakterze ogólnym (np. na tle prowokacji KSS związanej ze sprawą R. PASZKOWSKIEGO na początku br. czy sytuacji powstałej w efekcie ekspulscji dyplomatów radzieckich z czerwca br.); jak i w mniejszego skali – czego wyrazem były prowokacje i działania operacyjne podejmowane przez kanadyjskie służby tajne wobec poszczególnych pracowników naszych placówek (np. sprawa szyfranta Ambasady w OTTAWIE – ps. „CEZARY” – z lutego 1987 R.), i obywateli polskich przebywających w tym kraju.

        – Zgodnie z potrzebami Pionu przekazywaliśmy systematycznie (1 raz w roku) zaktualizowane wykazy pracowników wszystkich naszych placówek w Kanadzie (zawierające ich podstawowe dane).

        – intensyfikacji wysiłków całego zespołu Rezydentury w kierunku wypracowania warunków do pozyskania nowych źródeł informacji oraz aktywizacji całej sieci – będących na kontakcie Rezydentury jednostek Pionu (zwłaszcza K.O.) do optymalnej realizacji postawionych zadań.

        – W efekcie uzyskaliśmy: przekwalifikowanie do kategorii Kontaktu Informacyjnego sprawy krypt. „GAY”, pozyskanie do współpracy w charakterze K.O. (z pozycji Rezydentury) fig. sprawy o krypt. „HALER”, znaczne zaawansowanie współpracy z „EAST” (przynosi ciekawe efekty informacyjne), dalszy postęp operacyjny w sprawach „ASKO” i „SOBOL” (obie rokują perspektywy na udany werbunek) oraz opracowanie kilku interesujących naprowadzeń w zakresie problematyki pozostającej w zainteresowaniu Pionu – tj. „BERN”, „ZAN”, „HOOD”, „VERS”; oraz dot. M. MORAWSKI, K. GABREK, T. WINTER, I. SIDOROWICZ, E. EDMONDS i CH. PROSZOWSKI.

        – Rezydentura zabezpieczała ponadto szereg spraw prowadzonych z pozycji Centrali – często przy naszym aktywnym udziale. Wymienić tu należy sprawy „AMARO”, „SANDRA”, „MALUCH”, „DAN”, „ASTE”, „SEL”, „RAN”, „CAMO”, „UNCJO”, „OXEN”, „KOSM”.

        –  W okresie sprawozdawczym odnotowaliśmy znaczący wzrost aktywizacji pracy operacyjnej i informacyjnej większości z pozostających na kontakcie Rezydentury K.O. – w rezultacie przyniosło to szereg wartościowych i użytecznych informacji – zwłaszcza natury operacyjnej. W okresie który obejmuje niniejsze sprawozdanie prowadziliśmy następujące K.O.: „LIVA”, „ION”, „MEST”, „ELS”, „BRES”, „FELYX”, „AKAN”, „ALB”, „NARO”, „SUN”, „MKES”, „IRVIN”, „AKYM”, „HACKETT”, „YORKTON”, „BORST”, „NALITA”, „EGEJ”, oraz w pewnym okresie –  „JASPER”.

        – Niezależnie od powyższego Rezydentura przekazała do Pionu szereg naprowadzeń i informacji operacyjnych w efekcie czego założono kilka spraw operacyjnych, w tym odnośnie pracowników ASS – sprawy krypt. „GATER”, „PEEL” i „DIB”.

        – Systematycznie realizowaliśmy zlecone przez Pion zadania natury ustaleniowej i zabezpieczenia operacyjne – aktualnie czynnych jest około 50 zabezpieczeń (część z nich posiada kryptonimy), dot. figurantów pozostających w zainteresowaniu Pionu np.: „LIVO”, „ELK”, „ED”, „GROŃ”, „RIDO”, „LECH”, „BAKALARZ”, „JOSEPHSON”, „MARDI”, „RODER”, „MERK” i inne.

        – Równolegle do bieżących ocen sytuacji kontrwywiadowczej, staraliśmy się zapewnić dla Wydziału regularną informację (wraz z odpowiednią dokumentacją) nt. kanadyjskiej polityki imigracyjnej, struktur organizacyjnych i funkcjonowania (w tym wyposażenia) tutejszych służb policyjnych i oddziałów antyterrorystycznych.

        – Regularnie przesyłaliśmy do Pionu aktualne wykazy dyplomatów i dziennikarzy – akredytowanych w Kanadzie, oraz bliższe dane personalne wraz z charakterystykami dyplomatów i dziennikarzy kanadyjskich wyjeżdżających na placówkę do WARSZAWY.

        – W ramach ogólnych ocen sytuacji wywiadowczej m. inn. opracowaliśmy dla potrzeb operacyjnych Wydziału szczegółowe charakterystyki – często wykorzystywanych w bieżącej pracy wywiadowczej – miast kanadyjskich (np. MONTREAL) – w aspekcie przydatności ich terenu (aktywa i pasywa) do przeprowadzania tam bardziej złożonych operacji i przedsięwzięć operacyjnych.

        – W mojej ocenie Rezydentura wniosła znaczący (relatywnie – do swoich możliwości) wkład do lepszego rozpoznania głównych obiektów – będących w zainteresowaniu Pionu i stworzyła niezłe podstawy „infrastruktury” operacyjnej – niezbędnej do rozwinięcia bardziej ofensywnych działań wywiadowczych na tym kierunku w Kanadzie.

– 7.) PION-„L”

        Rezydentura na bieżąco realizowała szczegółowe dyspozycje oraz kierunkowe zadania w zakresie problematyki Pionu, a w szczególności:

        – Przekazywaliśmy dokumenty personalne i wstępne charakterystyki kandydatów do ewent. wykorzystania dla potrzeb Wydziału m.inn. odnośnie: BISPING ALEKSANDER i ZDANOWICZ FRANCOIS.

        – Systematycznie informowaliśmy o zmianach zachodzących w kanadyjskich przepisach imigracyjnych (w tym projekt nowych ustaw w tej dziedzinie) i paszportowych (przekazaliśmy wzory nowych kanadyjskich paszportów i dokumentów podróży – przystosowanych do odczytu elektronicznego).

        – Jednocześnie przesyłaliśmy do Pionu ciekawsze materiały oficjalne i publicystyczne  np. nt. wykorzystywania Kanady (i paszportów tego kraju) jako teren pośredniego – na kierunku amerykańskim (docelowo USA), w działaniach operacyjnych wywiadów KS (zwłaszcza radzieckiego) – z pozycji „N”.

        – Inne informacje dotyczyły kanadyjsko-amerykańskiej współpracy władz granicznych – co znalazło praktyczny wyraz we wprowadzeniu nowych – bardziej rygorystycznych zasad kontroli przy przekraczaniu granicy między obu państwami.

– 8.) PION-„O”

        Rezydentura realizowała na rzecz Pionu następujące przedsięwzięcia i działania operacyjne:

        – „KWENT” – Opracowanie kompleksowej dokumentacji operacyjnej (zawierającej BPM: trasy sprawdzeniowe, kontrobserwacja) i 2-krotne – udane wykonanie złożonego przedsięwzięcia operacyjnego z przejęciem dużej ilości materiałów o charakterze wywiadowczym.

        – „TUKA” – Przygotowanie kompleksowej dokumentacji operacyjnej do realizacji przedsięwzięcia operac. zawierającej: BPM, trasy sprawdzeniowe, miejsca spotkań i kontrobserwacji), oraz 2-krotne podjęcie próby realizacji przedsięwzięcia – wg szczegółowych dyspozycji Pionu.

        – „BELLON” – Przygotowanie koncepcji i szczegółowego planu realizacji przedsięwzięcia – które zostało wykonane na terenie CALGARY (odległość około 5 tys. km od siedziby Rezydentury).

        – Niezależnie od powyższego Rezydentura przekazała do Wydziału szczegółowe charakterystyki i dane personalne fig. – które stanowiły podstawę do założenia następujących spraw operacyjnych: „CELNIK”, „MIKO”, „OZGA” i „GUSTAW” (od tego ostatniego oficer prowadzący uzyskał szereg ciekawych materiałów ze specjalistycznych konferencji naukowych – które przesłaliśmy do Pionu).

        – Oprócz wyszczególnionych wyżej spraw – prowadzonych w kategoriach R.O. – przekazaliśmy do Pionu dane personalne i wstępne charakterystyki następujących osób (kwalifikujących się do bliższego operacyjnego zainteresowania: A. BONIECKI, C. SŁABY, E.G. SADOWSKI, R. ZIOŁO, E. BARRY, I. OLESZKIEWICZ, A. WOJDAN i A. SŁOWAKIEWICZ.

        – Na bieżąco realizowane były szczegółowe dyspozycje otrzymywane z Pionu – w zakresie operacyjnym i ustaleniowo-zabezpieczeniowym m.inn. dot. (...)

– 9.) PION-„P”

(...)

        – B.) „INTER” – systematyczne prowadzenie nasłuchów – zgodnie ze szczegółowymi dyspozycjami otrzymywanymi z Pionu. Pisemne meldunki z wykorzystania tego zadania były na bieżąco przekazywane do Centrali.

        – 2.) W okresie sprawozdawczym przesłaliśmy do Pionu szereg użytecznych (jak wynika z Waszych ocen), materiałów dot. problematyki pozostające w zainteresowaniu pionu, w tym katalogi, opracowania, prospekty, a także konkretne przedmioty (zakupione bądź uzyskane z pozycji Rezydentury).

        – Jednocześnie systematycznie prowadziliśmy rozpoznanie tutejszego rynku pod kątem potrzeb Wydziału, oraz uczestniczyliśmy w wystawach specjalistycznych – przekazując ciekawsze materiały publicystyczne nt. nowoczesnych rozwiązań technicznych – zgodnie z aktualnymi potrzebami Pionu (np. sprawa „FISCHA”).

        – Ponadto przesyłaliśmy do Wydziału dane personalne i wstępne charakterystyki osób – potencjalnych kandydatów do operacyjnego opracowania np. R. CHODYNIECKI – zatrudniony w „BELL CANADA”.

        – 3.) Rezydentura na bieżąco realizowała szczegółowe dyspozycje Pionu – np. ustalenia dot. firmy – „SCINTEX”. Harmonijnie przebiegała współpraca w zakresie zabezpieczenia poczty operacyjnej i potrzeb technicznych (W.T.O.) Rezydentury.

– 10. ) PION-„R”

        Realizując postawione zadania w zakresie problematyki Pionu, Rezydentura koncentrowała swoje wysiłki zwłaszcza na rozpracowywaniu głównego obiektu krypt. „JASKINIA”. Szczegółowy plan działania w tej sprawie (z wykorzystaniem źródeł innych pionów Centrali) przedstawiliśmy oddzielnie.

        – W efekcie podjętych przez nas działań operacyjnych założono sprawy: „PAM” (źródło ciekawych informacji politycznych z bliską perspektywą na Kontakt Informacyjny), „BERT”, „KOT”, nawiązano kontakt z RENIER NIJSKENS (po wyjeździe wym. z Kanady istnieje perspektywa dalszej jego kontynuacji).

        – Rezydentura przekazała również szereg kandydatów do opracowania operacyjnego np. J. KARSKI, J. JAKIMOWICZ, A. GURYN, W. ZAWADZIŃSKI, B. PIETRULEWICZ, A. MANTERYS, P. RUDNICKI, J. ZDŻARSKI, H. JAZŁOWIECKA,  KS. H. PIEPRZYCKI, KS. J. KIKIELA, KS. A. KAZIMIERSKI, KS. A. MENDRELA, KS. K. JASIŃSKI i inni.

        – Niezależnie od powyższego realizowano zgodnie z dyspozycjami Pionu szereg czynności ustaleniowo-sprawdzeniowych i zabezpieczających dot. „RIVET”, „POLAR”, „FRAT”, „MICHAŁ”, „GŁUCHY”, I. FEDORCZYK. Dokonano również szczegółowych ustaleń odnośnie „ST. PAUL UNIVERSITY” w OTTAWIE, oraz podjęto zabiegi w kierunku rozpoznania tzw. „GRUPY-78” – ALTERNATIVE DEFENCE PROJECT.

        – Rezydentura systematycznie przekazywała do Pionu materiały o dokumenty dot. problematyki pozostającej w zainteresowaniu Wydziału np. tekst nowej kanadyjskiej dyrektywy obronnej tzn. „WHITE PAPERS”, preliminarz budżetowy Dept. Obrony Kanady, oraz ciekawsze opracowania analityczne i studyjne czy artykuły prasowe i inne publikacje specjalistyczne.

        – Duże znaczenie przywiązywaliśmy do tematyki watykańskiej i problematyki stosunków Państwo-Kościół w Polsce. W tym zakresie obok informacji operacyjnych zapewniliśmy szeroki dopływ informacji na temat wizyt: prymasa J. GLEMPA w Kanadzie (październik 1986R.) i papieża JANA PAWŁA II w Polsce (1987R.).

        – W okresie sprawozdawczym przekazaliśmy również do Pionu – celem wykorzystania operacyjnego – analityczną notatkę nt. aktualnego stanu duszpasterstwa polonijnego w Kanadzie wraz z wykazem polskich księży rzymsko-katolickich w tym kraju.

        – Rezydentura systematycznie kierowała do wiadomości Pionu ciekawsze informacje uzyskane od źródeł innych pionów Centrali, a dotyczących problematyki Pionu.

Ciąg dalszy w następnym numerze

        Musicie Państwo przełknąć moje gadulstwo, lecz ponownie zabiorę głos w sprawie zatytułowanej „Jonny Daniels vs polska racja stanu”. To będzie ważne dopowiedzenie. 

        Wspominałem o tym, że media mówią nam o panu Danielsie tyle, ile pozwoli im opowiedzieć o sobie sam pan Daniels. Przypomnę: postulator wyeliminowania Grzegorza Brauna z życia publicznego, zapowiadający budowanie wspólnej przyszłości dla Polaków i Żydów w oparciu o „żydowskiego ducha”, który od tysiącleci „zwycięża tych, którzy Żydów próbują eksterminować”, następującą haggadę popełnił przed półtora rokiem, cytuję: „Jako Żyd mieszkający w Anglii, byłem przekonany, że Polacy byli tak samo źli jak niemieccy naziści, a może nawet gorsi (...). Kiedy rozmawiałem z Elie Wieselem, laureatem Nagrody Nobla i ocalałym z Auschwitz, powiedział mi, że powodem, dla którego naziści wybudowali obozy zagłady w Polsce, było to, że Niemcy wiedzieli, iż Polacy nie będą protestować przeciwko mordowaniu Żydów”.