W ramach comiesięcznych spotkań w Radzie Mediów Etnicznych (National Ethnic Press and Media Council of Canada), 12 lutego miały odbyć się dwa ważne spotkania z zaproszonymi gośćmi. Pierwsze to spotkanie z przedstawicielem Konsulatu Generalnego USA w Toronto. Drugie spotkanie miało być z ministrem finansów prowincji Ontario, Charlesem Souzą.

        Jako przedstawiciel konsulatu USA w Toronto przyszła konsul do spraw kontaktów publicznych (public affairs), pani Anne Lee Seshadri. Pani Seshadri została mianowana na to stanowisko kilka miesięcy temu. Wcześniej pracowała w konsulacie USA w Tajlandii. Tu, w konsulacie w Toronto, będzie pełniła obowiązki przez trzy lata. Celem spotkania jest „off the record briefing” na temat tego, czym konsulat USA w Toronto się zajmuje. Pani konsul powiedziała, że niedawno został mianowany nowy konsul generalny i jest nim pan Juan Alsace. USA również niedawno, bo w październiku 2017 roku, zmieniły ambasadora swego kraju w Kanadzie. Nowym ambasadorem USA w Kanadzie jest pani Kelly Knight Kraft. Nowa pani ambasador pochodzi z Kentucky. Nie jest również dyplomatą zawodowym. Jest spoza tego kręgu, pochodzi z biznesu.

 Pani konsul powiedziała, że wcześniej, w czasie jej pracy tam, w Tajlandii, w ramach obowiązków konsularnych opieki nad obywatelami USA spotkała się z innym typem problemów, bowiem w Tajlandii konsulat otrzymywał wiele telefonów z różnego rodzaju prośbami o pomoc. Tutaj, w Kanadzie, tego typu telefonów konsulat otrzymuje bardzo mało. Na samym początku spotkania pani konsul przedstawiła zadania Konsulatu Generalnego USA w Toronto. Pierwszym i oczywistym jest opieka konsularna nad obywatelami USA przebywającymi w Kanadzie. Drugim jest wydawanie wiz do USA. Przy czym nie są to tylko wizy dla obywateli Kanady. O wizy wjazdowe do USA starać się mogą z terenu Kanady obywatele innych krajów. Chodzi tutaj także o osoby, które mają w Kanadzie status landed immigrant, i po to, żeby wjechać do USA, muszą wykazać się ważną wizą na granicy. Pani konsul ponadto powiedziała, że częścią przedstawicielstw USA na terenie Kanady i Toronto są pracownicy graniczni na terenie Międzynarodowego Lotniska Pearsona w Toronto. Lotnisko Pearsona jest jednym z największych w Ameryce Północnej przejść granicznych z USA. Pani Anne Lee Seshadri oceniła, że poprawiła się praca urzędników granicznych na lotnisku Pearsona i obsługiwanie osób na lotnisku odbywa się znacznie lepiej, niż to było w przeszłości. W każdym razie Konsulat Generalny USA w Toronto wydaje około 90.000 wiz wjazdowych do USA w roku. Pani konsul powiedziała również, że w ubiegłym roku granicę USA z Kanadą przekroczyło 23.000.000 osób. Nikt jednak z obecnych na sali, a było nas prawie 60 osób, nie zapytał o to, ile w tej kwocie jest osób przybywających z Kanady do USA, a ile z terenu USA do Kanady, i ile w ramach tych 23.000.000 przekroczeń to były osoby przekraczające granicę wielokrotnie, jak na przykład te pracujące w regionach przygranicznych. Gdyby wykluczyć te osoby pracujące oraz osoby, które mieszkają zaraz przy granicy, to ilu byłoby tych prawdziwych turystów? To byłoby ciekawe pytanie, ale jakoś ono w czasie spotkania nie padło, a szkoda. Bo być może tutaj znaleźlibyśmy odpowiedź na zahamowania w obsłudze osób na lotnisku Pearsona w Toronto, bo dotyczyło głównie tych właśnie turystów, którzy przyjeżdżali do USA po raz pierwszy, jednorazowo, itd. Innym pytaniem, które nie padło, było to, jak w perspektywie upływu lat przebiega przekraczanie granicy z USA? Ta liczba rośnie, maleje może? Biorąc pod uwagę to, że liczba ludności w Kanadzie rośnie, to proporcjonalnie liczba przekroczeń granicznych również powinna rosnąć. Pytanie o wyjaśnienie tej sprawy również nie padło. I też szkoda. Odpowiedź na to pytanie pokazywałaby w jakimś stopniu ewentualny wzrost lub spadek wymiany handlowej między obu krajami. A więc spada ona, czy rośnie?

        Jeśli chodzi o inne sprawy, to pani konsul powiedziała również, że konsulat udziela wielu grantów, które mają popierać poznanie kultury i gospodarki USA. Te informacje są na stronie internetowej konsulatu USA w Toronto. Pani konsul podkreśliła, że wiele z tych grantów przeznaczonych jest dla osób młodych, do 40. roku życia. Z takimi osobami rząd USA chciałby nawiązać współpracę i te osoby popierać.

        Po zakończeniu prezentacji pani konsul Anne Seshadri nastąpiły pytania. Przedstawiciel społeczności kurdyjskiej powiedział, że jego żona, która ma w Kanadzie status landed immigrant, wystąpiła do konsulatu USA w Toronto na początku 2016 roku o wizę wjazdową do USA. Odpowiedź na jej podanie przyszło w styczniu 2017 roku. Dlaczego tak długo trzeba czekać na odpowiedź na prośbę o wizę? Pani Anne Lee Seshadri odpowiedziała, że to zapewne jest jakaś pomyłka biurokratyczna.

        Następnie pytanie zadał przedstawiciel społeczności kurdyjskiej. Mówił o bieżącej inwazji Turcji na Syrię i o zabijaniu Kurdów. Na koniec jego wypowiedzi zapytał się o stosunek USA do ataku Turcji na Kurdów w Syrii. Pani konsul odpowiedziała, że nie ma odpowiedzi na to pytanie.

        Następnie piszący te słowa zadał następujące pytanie: Nazywam się Janusz Niemczyk, jestem dziennikarzem i piszę dla polsko-kanadyjskiego pisma „Goniec”. Mam pytanie o to, czy dla Stanów Zjednoczonych ważniejsze są stosunki w ramach specjalnych stosunków między USA a Izraelem, czy też stosunki w ramach Paktu Północnoatlantyckiego? Pytam się o to, ponieważ Polska i Kanada są członkami NATO. Jednocześnie Senat USA i Kongres USA ustanowiły prawo mówiące o tym, że USA mają popierać Izrael w sprawach spłaty 65 miliardów dolarów roszczeń Izraela wobec Polski za obywateli polskich pochodzenia żydowskiego, którzy zostali zabici w Polsce i zmarli bezdziedzicznie.

        Pani konsul powiedziała, że nie przyszła tutaj komentować polityki USA i nie będzie odpowiadała na to pytanie. Ale zapisze sobie je i przekaże dalej.

        Ktoś inny zapytał się o sprawę układów gospodarczych w ramach North American Free Trade Agreement między Kanadą a USA.

        Ostatnim głosem w czasie spotkania z konsul Anne Lee Seshadri była wypowiedź prezydenta Rady Mediów Etnicznych, pana Thomasa Sarasa, który pożalił się o to, jak dziennikarze mediów etnicznych zostali potraktowani na spotkaniu w konsulacie USA w Toronto 3 lata wcześniej. Mianowicie do konsulatu USA została wysłana lista tych dziennikarzy, którzy byli zainteresowani wzięciem udziału w spotkaniu. Lista ta została podana z czasowym wyprzedzeniem. Następnie w dniu, kiedy odbyło się spotkanie, pracownicy konsulatu zażądali pozostawienia przez dziennikarzy swoich dowodów osobistych lub paszportów. Thomas Saras uznał to za nietakt i odmówił pozostawienia dokumentów tożsamości. Po rozmowach z urzędnikami konsulatu w końcu dziennikarze zostali wpuszczeni do środka i do spotkania doszło. No cóż, powiedział Thomas Saras, tak było za prezydenta Obamy, być może teraz będzie lepiej.

        Stałą częścią tego typu spotkań jest sesja fotograficzna uczestników z zaproszonym gościem. I tak też się stało. Kto chciał, ten zrobił sobie zdjęcie z panią konsul Anne Lee Seshadri.

        Po spotkaniu z konsul Anne Lee Seshadri nastąpiła krótka przerwa w oczekiwaniu na przyjazd ministra Charlesa Souzy. To drugie spotkanie nie odbyło się. Minister finansów był na innym spotkaniu poza Toronto i już nie zdążył dojechać na spotkanie z dziennikarzami etnicznymi. Następnie przystąpiono do dyskutowania spraw ogólnych i wolnych wniosków. Jedną z ciekawszych wypowiedzi był wniosek przedstawiciela społeczności kurdyjskiej, który wniósł o głosowanie uchwały potępiającej atak Turcji na społeczność Kurdów w Syrii. Prowadzący zebranie zwrócił się do prawie 60 osób będących na sali o komentarz do prośby kurdyjskiego dziennikarza.

        Zwróciłem się do prowadzącego zebranie o przyznanie mi głosu i następnie powiedziałem, że historia Kurdów przypomina mi historię Polski. Kiedy Polacy byli potrzebni, to zostały podpisane z Polską porozumienia, później te porozumienia nie zostały dotrzymane. Polacy zostali pozostawieni sami sobie i sześć milionów ludzi zginęło. Wobec tego Kurdowie powinni mieć swoje własne niezależne państwo. I tu wraca sprawa zachowania państw NATO. Mieliśmy nieskoordynowany atak państwa NATO, jakim jest atak Francji na Libię, teraz mamy nieskoordynowany z nikim atak Turcji, również państwa NATO, na Syrię. Ale tu jest jeszcze wart przypomnienia inny fakt. Otóż kiedy w latach 90. wynikła sprawa wojny w Jugosławii, bardzo szybko wkroczyły tam państwa NATO i podzieliły Jugosławię na szereg małych państw. A tu mamy podobną sytuację i NATO nie robi nic.

        W tym momencie moje wystąpienie przerywa mi prowadzący spotkanie i pyta się, czy wnioskuję o to, żebyśmy głosowali mój wniosek popierający powstanie państwa Kurdystan? Odpowiedziałem, że tak, że wnioskuję o głosowanie wniosku popierającego powstanie niezależnego państwa Kurdystan.

        W tym momencie prosi o głos kolega dziennikarz Rosjanin. Mówi on, że nasza rada mediów nie jest organizacją polityczną i że nie powinniśmy głosować tego typu wniosków. Zaraz po wystąpieniu kolegi dziennikarza z byłego Związku Sowieckiego głos zabrał Marek Gołdyn i powiedział, że naród kurdyjski liczy 40 milionów ludzi. To jest duża liczba.

        Następnie prowadzący zebranie powiedział, że wobec tego głosujemy wniosek dziennikarza społeczności kurdyjskiej, potępiający atak Turcji na Syrię i na ludność kurdyjską zamieszkującą Syrię. Wniosek został przyjęty większością głosów. Przy czym zwróciłem uwagę, że koledzy dziennikarze z krajów byłego Związku Sowieckiego wstrzymali się od głosu również ws. tego wniosku.

Janusz Niemczyk

        Czy to przypadek, czy celowe działanie, a jeżeli tak, to po co? Czemu służy ta polsko-żydowska wojenka? Jeśli jesteśmy zdeklarowanymi zwolennikami teorii spiskowych, to dostrzeżemy wiele niebezpieczeństw, tym bardziej że po polskiej stronie pojawiają się głosy sugerujące, że dla stonowania napięcia powinniśmy uznać Jerozolimę za stolicę Izraela i przenieść tam polską ambasadę, inni – tak, słyszałem takie głosy – twierdzą, że miłość polsko-żydowską skutecznie mógłby przypieczętować układ o wzajemnym bezpieczeństwie... 

        Ten drugi postulat  to  poważna sprawa, bo oznaczałby zaangażowanie militarne Polski w ewentualny konflikt Izraela z Iranem czy Syrią. Nie wiem, czy przyjaźń polsko-żydowska (niczym niegdyś polsko-radziecka) jest nadrzędnym polskim interesem, a wchodzenie pod skrzydła izraelskiej kwoki rozwiązałoby wszystkie polskie problemy... 

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

1. Izrael jest państwem narodowym rządzonym przez nacjonalistów.

2. Ludność Izraela pochodzi w dużej części z krajów byłego ZSRS (trzy alije) Ukrainy Rosji czy Mołdawii, jak obecny minister obrony Avigdor Lieberman, wielu z nich to byli komuniści (z przekonania lub konformizmu).

3, Holokaust jest traktowany jako ideologia fundująca państwo i istnieje jedna ustalona wersja zdarzeń, według niej Holokaust to największe ludobójstwo w historii ludzkości oraz najważniejsze wydarzenie II wojny światowej. Żydzi byli WYŁąCZNIE niewinną ofiarą.

4. Żydzi za sprawą Niemców organizowali życie w gettach, mieli własną policję i samorządy. Policja żydowska była brutalna wobec własnego narodu. Kolaboracja Żydów z Niemcami odbywała się zanim miało miejsce ostateczne rozwiązanie, trudno więc o argument, że kolaborujący Żydzi "usiłowali się ocalić". Po prostu w każdym narodzie są świnie i konformiści.

5. Ratujących Żydów Polaków (głównie z pobudek religijnych i ludzkich - znajomi, przyjaciele) wydawali Niemcom zarówno Polacy, jak i Żydzi. Oczywiście - jak w każdej konspiracji - wydają zdrajcy z własnego grona. W takiej sytuacji zdrajców nie musi być dużo.

6. Jeżeli Żydzi kolaborowali, aby się ocalić, to z jakiego powodu dzisiaj oczekują, że Polacy mieli ich ratować ryzykując tym, że sami się "nie ocalą"? A "przy okazji " "nie ocalą" się ich własne dzieci i cała rodzina?!

7. Kończąc temat wojny, a co z masowym wydawaniem Polaków na śmierć z rąk NKWD przez żydowskich sąsiadów. Czy Żydzi kolaborowali wówczas z polskim okupantem także po to "aby się ocalić"?! Ilu Polaków uratowali wówczas Żydzi będąc w sytuacji porównywalnej do Volksdeutschów pod okupacją niemiecką?.

8. Pora aby nasz głos był szeroko słyszalny. Tym razem nie dajmy się zakrzyczeć. Rozmawiajmy stanowczo, bez nerwów i inwektyw. Kulturalnie i do rzeczy. Przyszedł na to czas.

Andrzej Kumor

ps, Icchak Kacnelson, „O bólu mój”

Jam jest ten, który to widział, który przyglądał się z bliska,
Jak dzieci, żony i mężów, i starców mych siwogłowych
Niby kamienie i szczapy na wozy oprawca ciskał
I bił bez cienia litości, lżył nieludzkimi słowy.

Patrzyłem na to zza okna, widziałem morderców bandy –
O, Boże, widziałem bijących i bitych, co na śmierć idą…
I ręce załamywałem ze wstydu… wstydu i hańby –
Rękoma Żydów zadano śmierć Żydom – bezbronnym Żydom!

Zdrajcy, co w lśniących cholewach biegli po pustej ulicy
Jak ze swastyką na czapkach – z tarczą Dawida, szli wściekli
Z gębą, co słowa im obce kaleczy, butni i dzicy,
Co nas zrzucali ze schodów, którzy nas z domów wywlekli.

Co wyrywali drzwi z futryn, gwałtem wdzierali się, łotrzy,
Z pałką wzniesioną do ciosu – do domów przejętych trwogą.
Bili nas, gnali starców, pędzili naszych najmłodszych
Gdzieś na struchlałe ulice. I prosto w twarz pluli Bogu.

Odnajdywali nas w szafach i wyciągali spod łóżek,
I klęli: „Ruszać, do diabła, na umschlag, tam miejsce wasze!”
Wszystkich nas z mieszkań wywlekli, potem szperali w nich dłużej,
By wziąć ostatnie ubranie, kawałek chleba i kaszę.

A na ulicy – oszaleć! Popatrz i ścierpnij, bo oto
Martwa ulica, a jednym krzykiem się stała i grozą –
Od krańca po kraniec pusta, a pełna, jak nigdy dotąd –
Wozy! I od rozpaczy, od krzyku ciężko jest wozom…

W nich Żydzi! Włosy rwą z głowy i załamują ręce.
Niektórzy milczą – ich cisza jeszcze głośniejszym jest krzykiem.
Patrzą… Ich wzrok… Czy to jawa? Może zły sen i nic więcej?
Przy nich żydowska policja – zbiry okrutne i dzikie!

A z boku – Niemiec z uśmiechem lekkim spogląda na nich,
Niemiec przystanął z daleka i patrzy – on się nie wtrąca,
On moim Żydom zadaje śmierć żydowskimi rękami!

Icchak Kacenelson, Pieśń o zamordowanym żydowskim narodzie, Warszawa 1982, s. 23.

Icchak Kacenelson (1886-1944) – poeta, dramaturg, tłumacz żydowski i hebrajski. W getcie warszawskim prowadził tajną działalność oświatowo-kulturalną. Wywieziony w kwietniu 1943 roku do obozu koncentracyjnego; zamordowany w Oświęcimiu w 1944 roku.

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!

Wyrok w sprawie o zastrzelenie na farmie w Saskatchewanie 22-letniego Indianina Coltena Boushie wywołał lawinę  oburzenia i dał okazję do przedsięwzięć, które osłabiają i tak nadwerężony system kanadyjskiego prawa dźgając go szpikulcem politycznej poprawności.

        Oczywiście, nie mnie rozstrzygać czy właściciel farmy, który zastrzelił Indianina jest niewinny. Zrobił to sąd w postaci ławy przysięgłych, a wyrok można normalną drogą zaskarżyć. Okoliczności wydarzenia w skrócie są takie że grupa Indian która wcześniej piła alkohol wtargnęła na farmę Geralda Stanleya, gdzie w rezultacie utarczki farmer pociągnął za spust, jak twierdzi bez intencji zabicia młodego człowieka. Obrona dowodziła, że jego Tokarew wystrzelił z opóźnieniem.  Wiadomo też że zeznania świadków oskarżenia były niespójne i zmieniane w trakcie procesu. Tymczasem sprawca został uznany za winnego przez media i polityków, a wyrok spotkał się ze negatywnym komentarzem samego premiera Kanady. Czyż nie jest to rażące naruszenie rozdziału władzy sądowniczej od egzekucyjnej, czy że to próba wywarcia nacisków na sąd. W końcu przecież sprawa nie jest zamknięta, możliwa jest apelacja. Jakże tak od razu mówić że wyrok jest niesprawiedliwy bez zapoznania się z materiałem dowodowym i dokumentami sądu? Czy zawsze w sytuacji kiedy sprawcą jest biały a ofiarą uzbrojony Indianin, biały jest winny? Bo przecież nie bez znaczenia jest fakt że Indianin miał przy sobie naładowany karabinek 0.22 z kulą wprowadzoną do komory. Ale, jak powiedziałem, nie nam sądzić - od tego byli ławnicy. Ci uznali, że mężczyzna, który zastrzelił Indianina nie ponosi odpowiedzialności. 

 Wygląda więc na to, że wyrok jest nie do przyjęcia, nie ze względu na fakty, tylko dlatego że ofiara to młody, miło wyglądający człowiek, a sprawca to niezbyt miły biały farmer. Oczywiście Indianie nie omieszkali dodać, że całe zajście miało miejsce na „ukradzionej ziemi”. 

        Dało to wszystko impuls do wielkiej debaty o potrzebie „lepszego dostosowania prawa do zróżnicowanego kanadyjskiego społeczeństwa”. Argumentuje się tutaj, że Indian powinni sądzić Indianie, czarnych czarni, a lesbijki powinny być sądzony przez homoseksualistów. Ławy przysięgłych miałyby odzwierciedlać społeczny mix - tak, jak gdyby sprawiedliwość, moralność umiejętność rozdzielania dobra od zła zależały od tego, jaki kto ma kolor skóry i z kim chodzi do łóżka. Podważanie uniwersalności prawa to podważanie całego instytucjonalnego systemu dotychczasowego państwa. Za moment będziemy mieli naciski, aby muzułmanów sądzili muzułmanie, ludzi z Azji Azjaci - kombinacji jest bez liku. 

        Nasz przepiękny premier federalny spotkał się natychmiast z rodziną zabitego Indianina (dlaczego akurat teraz, a nie, kiedy zdarzenie miało miejsce?) i obiecał głębokie zmiany w prawie dotyczącym Indian. Do końca jednak nie wiadomo na czym one miałyby polegać, ponieważ politycznie poprawny język premiera federalnego nie daje tutaj żadnych konkretnych wskazówek. Zupełnie jak na partyjnych zebraniach w krajach komunistycznych, z jego wypowiedzi wnosić można jedynie, „że będzie lepiej”.  

        Wspomniane podejście etniczno-kulturowe godzi w samą zasadę państwa kanadyjskiego i przyczynia się do segregacji. Paradoksalnie przyznaje się w ten sposób rację tym, którzy uważają że multikulti jest do bani i tak naprawdę na sprawiedliwość możemy liczyć tylko we własnej grupie etnicznej czy religijnej. Tak oto politycznie poprawne wariactwo gryzie się we własny ogon. Poczucie sprawiedliwości zależeć ma nie od uniwersalnego systemu wartości, lecz  - po marksowsku - od środowiska - byt kształtuje świadomość

        W te informacje wpisuje się wynik niedawnego sondażu wśród policjantów, z którego wynika że boją się interweniować. Nie chcą mieć kłopotów, a w świecie najeżonym kamerami smartfonów zwykła interwencja może być przedstawiona

jako nieuzasadniona, rasistowska etc. Po co się narażać, kiedy można spokojnie brać pieniądze?! Po co szlajać się potem po sądach i świecić twarzyczką na pierwszych stronach? 

        A policjanci stają się zwierzyną łowną. Tak, tak wiem, że jest to skryte bractwo,  gdzie jeden kryje drugiego,  że są wśród nich złe rzeczy, ale na Boga, nie podkładajmy policji nogi, gdy ściga złodziei. Bo co nam potem zostanie? Przecież w tym kraju nawet sami bronić się nie możemy... 

        A aberracje są takie, że jakiegoś tam przemytnika z dwoma kilogramami kokainy uniewinnia się tylko dlatego że przeszukano go wtedy gdy się nie spodziewał. Ktoś nabrał podejrzeń, skontrolowano człowiekowi bagaże a następnie sąd uznał, że naruszone zostało prawo do ochrony przed nieuzasadnionym przeszukaniem... Przemytnika puszczono wolno i cieszyć się wypada, że nie oddali mu zatrzymanej kokainy, no bo skoro nie było przestępstwa...

        To są wszystko rzeczy śmieszne, dopóki nie dotykają nas bezpośrednio, dopóki my albo nasza rodzina nie ponosimy konsekwencji tych kretynizmów, na przykład leżąc na korytarzy w zatłoczonym szpitalu...

        W ubiegłym roku przez „zieloną” granicę lądową ze Stanami Zjednoczonymi przeszło do Kanady 40 000 tak zwanych uchodźców, czyli ludzi, którzy taksówkami podjeżdżają do granicy, po to by prosić o azyl w tym kraju. Porozumienia podpisane między USA, a Kanadą przez rząd Stephena Harpera uniemożliwia składanie podania o azyl osobom, które przybywają z USA, zakłada, że jest to kraj bezpieczny i praworządny i to właśnie w tym kraju należy prosić o ochronę. Dokument jest jednak tak sformułowany, że dotyczy jedynie legalnych przejść granicznych, pominięto „zieloną” granicę! I to właśnie przez pola, lasy i doły pchają się do nas tysiące „azylantów” z USA. Bo jest po co! Po złożeniu podania mają prawo do opieki medycznej  łącznie z dentystą, darmowymi lekami, okulistą. W USA opieka medyczna darmowa nie jest, warto więc dać dyla przez granicę, by w ramach doraźnego federalnego programu opieki zdrowotnej otrzymać na przykład terapię mowy dla dziecka czy aparat słuchowy. 

        Nie dziwmy się więc gdy do zielonej granicy naszych uchodźców podwozi się samochodami. Przecież nasz piękny premier już rok temu twittował:  To those fleeing persecution, terror & war, Canadians will welcome you, regardless of your faith. Diversity is our strength #WelcomeToCanada.

        Na razie skorzystało 40 tysięcy; dlaczego tak mało?

Andrzej Kumor

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!