Smutna pieśń

W Internecie znalazłem pieśń Rosyjskiej Oswobodzicielskiej Armii, czyli niemieckich oddziałów stworzonych z obywateli sojuza, którzy dostali się do niewoli, a było ich ponad milion.

        Pieśń ta jest pod hasłem - С нашивкой РОА” (не В. Высоцкий) i niewiadomo czy ją napisał orginalnie ktoś z „własowców”, jak ich nazywano od nazwiska ich wodza gen Własowa czy znany sowiecki pieśniarz Wladimir Wysocki.

W zeszłym tygodniu pisałam o dalekim skrawku ziemi, na którym spoczywają Polacy. Ci, którym udało się jakimś cudem wydostać z nieludzkiej ziemi i zesłania na Syberię, ale i takich, którzy walczyli o sprawę Polską, i za to zostali zamordowani przez terrorystyczną żydowską organizację Lehi (czasem pisaną także Lechi). 

        Na katolickim cmentarzu w Jerozolimie, położonym na zboczu drogi na górę Syjon, znaleźli schronienie także pielgrzymi późniejsi. Spoczywa tam także Siostra Elżbietanka, która w Jerozolimie pełniła posługę pomocy głównie pielgrzymom z Polski, w polskich domach pielgrzyma. 

        Jeszcze nie nacieszyliśmy się 20-letnią obecnością Polski w NATO, dzięki której zyskaliśmy radosny przywilej wypłacenia Żydom 300 miliardów dolarów, żeby obetrzeć im gorzkie łzy po holokauście (ciekawe, że słowo „holokaust” wszyscy piszą z dużej litery. Pewne światło na tę sprawę rzucił Wojciech Dzieduszycki, zapytany, dlaczego pewien polityk dużą literą pisze słowo: „intryga”. Odpowiedział przypowieścią o znajomym handlarzu, który wzbogacił się na handlu wołami. Odtąd słowo „wół” pisał on też dużą literą) – a już jak grom z jasnego nieba spadł nam na głowę kolejny sukces.  Nic bowiem tak skutecznie nie ociera łez, jak złoty plaster, więc skoro już właśnie Polsce przypadnie ten zaszczyt, to będzie to kolejny dowód rosnącej roli naszego kraju na arenie międzynarodowej. Bo trzeba nam wiedzieć, że ranga Polski na arenie międzynarodowej rośnie jak na drożdżach, a w każdym razie – tak to widzi minister spraw zagranicznych,  pan Jacek Czaputowicz, który w minionym tygodniu  wygłosił w Sejmie expose na temat polityki zagranicznej.

        Jednym z największych kłamstw, jakie słyszymy za każdym razem, gdy dochodzi do masowego ataku terrorystycznego, takiego jak ten przeciwko muzułmanom w Nowej Zelandii, jest to, że to zabijanie było „bezsensowne”. Tymczasem ani ISIS nie robi tego bez przyczyny, ani bez przyczyny nie robią tego ludzie pokroju Brentona Tarranta, domniemanego zamachowca w Nowej Zelandii. 

        Są to złowrogie działania, ale nie bezsensowne; mają uzasadnienie. Żeby było jasne: proszę tego nie odczytywać, że to, co zrobił Tarrant „miało sens” w ogólnym znaczeniu tego terminu; mówię tu jedynie, że mamy do czynienia z pewną przyczynowością i musimy to wiedzieć, abyśmy mogli lepiej walczyć z takimi rzeczami.