Maj 2013 

Przyjazd do tego domu niemieckiego był pechowy. Będę bez pracy. Nie poinformowano mnie, że ta pani jest tak chora. Od sześciu dni jest w klinice. Pomijając inne choroby, to pani ma wodę w płucach. Syn jej chciałby zmianę opiekunki, twierdząc, że pani tego chce. Jednak moja firma pisze mi, że mam być na swoim miejscu. Jestem przez nich delegowana.

Dzisiaj kupiłam za trzy euro tackę dużych malin i zawiozłam pani. Zjadła trzy. Każdą malinę podawałam jej do dwóch palców jej ręki i ona jakoś to sobie brała do ust. A ja w napięciu, aby malina nie spadła i nie pobrudziła białej pościeli.

Pani ma w klinice bardzo dobrze, bo to prywatna klinika dla bogatych. Jest sama w dużym pokoju, wielka łazienka i pyszne jedzenie. Tak pyszne, że przestałam jej nosić do szpitala przeze mnie upieczone ciasto czy jogurty.

Jedynie frykasy albo kwiaty mogą ją zadowolić.

Na pewno jest wciąż na morfinie. Jakoś trudno mi dlatego znaleźć w niej prawdziwą – ją. Uśmiecha się, ale jakoś pusto. Bez przerwy coś chce, czego otoczenie nie może zrozumieć.

Przez tydzień zastanawiałem się, w jaki sposób to zrobić, w końcu wydało mi się, że każdy z nas ma prawo sam rzecz ocenić.

Jest sprawą oczywistą, że tu, na emigracji, stanowimy przekrój polskiego środowiska, jest też spora agentura najróżniejszego autoramentu; są ludzie, którzy w czasach komunistycznych chodzili do peerelowskich firm parasolowych po drugi czek, są tajni współpracownicy dawnej Służby Bezpieczeństwa jeszcze z Polski, są osiedleni na stałe byli agenci wywiadu cywilnego, słowem, jakby tak ktoś dobrze przepatrzył, to niezła menażeria. Wielu ludzi chodziło, a czasem i dzisiaj chodzi po krzakach. Wielu przewerbowało się do nowej Polski po to tylko, by uzyskać ochronę przed ujawnieniem.