Nie spotkałem osoby zachwyconej systematycznym podnoszeniem podatków i podobnych przymusowych opłat, nie wyłączając rosnących cen... Wydaje mi się, że nawet ci decydujący o wzroście tych opłat robią to z niewiedzy, nieznajomości zasad ekonomii, a bardzo często ze zwykłej głupoty. 

Jest powód tego wstępu, 11 sierpnia w Domu Polskim 2000 odbyła się impreza, było sporo atrakcji kulturalnych, a wspaniałe kulinarne popisy organizatorek pozwalały na przebieranie w potrawach polskiej kuchni, wszystko razem poparte wzorową organizacją stanowiło o jakości spotkania. Nie było nudno, ale spokojnie i z przytupem, nawet bar się sprawdził, tzn. barmanki były świetne, serwowały podobno najtańsze w okolicy napoje, dla mnie mimo wady abstynenctwa trochę za drogie. Na koniec była loteria, wiele biznesów ufundowało nagrody, a właścicielki Cracovii wyróżniały się pięknymi warkoczykami na pięknych główkach, ale nie wszystkie przedsiębiorstwa widzą sens w popieraniu polonijnych imprez, szkoda, koszt niewielki, a swoją postawą można coś udowodnić.

Comparing the texts and “realworld” contexts of J.R.R. Tolkien’s The Hobbit / The Lord of the Rings and Frank Herbert’s Dune 
While Tolkien’s writings enjoyed modest success in Britain, it was in America where they gained a truly mass audience, starting in the 1960s, and mushrooming exponentially after that.

Somewhat ironically, Tolkien became one of the favorite writers of the so-called “hippie” movement. Rather generously for a traditionalist, he admitted that there were elements of the Sixties that he found highly congenial. In the 1970s, Tolkienian fantasy became the mainspring of fantasy role-playing games, typified by Dungeons and Dragons (released in 1974). Tolkien had sometimes expressed trepidation that his writing would become the basis for something like a cult.