Jednego. Jedynego.

"Zmierzch Boga" to druga i zarazem ostatnia część opowiadania "Klepsydra dla Świata".

Pokrótce przypomnę pierwszą część. Akcja opowiadania rozgrywa się w 2345 roku, 333 lata po pamiętnym roku 2012, kiedy to miał nastąpić koniec świata. Podzielony świat na trzy strefy wpływów supermocarstw, przestał być tym czym miał być w swoim pierwotnym założeniu, czyli użytecznym dla wszystkich ludzi na świecie. Międzynarodowy rząd współdziałający z kliką bankowo- przemysłową zawładnął gospodarką, państwowością, przygarniając ją na własną korzyść. Elektroniczna propaganda rozcieńczyła ludzki mózg do niegroźnego przeciwnika poddanego sferom rządzącym. Sprawy emocjonalne, uczuciowe, te które przelewamy na nasze dzieci, rodzinę, wszystko to co kształtuje naszą świadomość, osobowość, nasze sumienie i wywodzące się od serca, dostały się pod ścisłą kontrolę groźnej farmakologii będącej na usługach psychiatrii. Bogaci ludzie na wieść o końcu świata chowali się ze swoimi majątkami po bunkrach albo uciekali na niezatapialne okręty. Całą resztą ogarnęła panika przed skutkami kataklizmu. Nagle światem zawirowało i zatrzęsło. Języki ognia polały się z niebios na ziemię.

Jestem nadal w Niemczech. Zupełnie nie mam tu czasu. Teraz myślę, że mąż się odezwie za jakieś 20 minut na Skype, gdy skończą się jego wiadomości sportowe, więc tyle czasu mam na pisanie.

Dzisiaj, jak wracałam z dziadkiem niemieckim ze spaceru... dziadek prawie nie widzi, więc idziemy brzegiem ulicy, dziadek mija przejeżdżające samochody grzecznościowym gestem. Ponownie dziadek zapragnął przedstawić mnie jeszcze jednym sąsiadom. Tym, których wcześniej nie zastaliśmy. Zadzwoniliśmy i zostaliśmy zaproszeni przez miłą panią dalej, do pokoju. Butów nie musieliśmy zdejmować. Sąsiedzi to bezdzietne małżeństwo w wieku około 70-tki. Wcześniej pracowali w Lubece, na emeryturze przeprowadzili się do tego małego miasteczka.