Fukuyama’s article has caught the attention of many persons who study political philosophy, and who are deeply interested in questions of what might somewhat over-optimistically be called "the future of the West".

Fukuyama’s article has been perceived as a daring éclat on "the end of history", but certain aspects of these matters, it could be argued, have been fairly poorly represented in the debate. There is the lack of a perspective rooted in the writings of thinkers such as Martin Heidegger, George Parkin Grant, Friedrich Nietzsche, and Jacques Ellul. Fukuyama has not entered into much of a dialogue with these thinkers in his thesis.

Był rok 2345. Zbliżał się koniec roku szkolnego. Od pamiętnego roku 2012, kiedy to miał nastąpić koniec świata minęły całe 333 lata. Dla numerologów jest to cyfra nie bez znaczenia, tak jak cyfra roku 2345.

Sytuacja na świecie zmieniła się diametralnie, można i powiedzieć świat, w którym ludziom przyszło żyć 333 lata temu, przestał istnieć.

Sami ludzie doprowadzili do tego, że cały świat zaczął operować na wariackich papierach. Jakakolwiek państwowość, przynależność narodowa, suwerenność, patriotyzm, przestały mieć rację bytu. Określenia te w ogóle zostały wyparte ze słownictwa.