Mówią, że Produkt Krajowy Brutto rośnie. Mówią, że portfele nadwiślańskie pęcznieją. Mówią, że bezrobocie spada. Strach otworzyć butelkę wody gazowanej, by do głowy nie uderzyła. 

        Premier Morawiecki obiecuje, termomodernizuje, oddymia, segreguje, i w ogóle wznosi wszystko i wszędzie, nie bacząc na chmury, coraz wyżej wznosi i wyżej, zapewne ku potędze. Czy tam ku słońcu. W tym zbożnym dziele, naszemu dzielnemu Ikarowi pomagają Ukraińcy, Uzbecy, Hindusi, Filipińczycy. Czy tam kto tam jeszcze. A co. A czemu nie. Radujmy się, bo dobrze jest, psia krew, a kto powie, że nie, tego w mordę – bo nie cieszyć się z osiągnięć Dobrej Zamiany potrafi tylko suka Connie agresywnego Władymira, nieznanego imienia dachowiec prorosyjskiego Wiktora czy tam inny szczur z berlińskiego zoologu Angeli. Cała reszta docenia. 

        Swoją drogą: kto miałby premierowi pomagać, jak nie obcokrajowcy, skoro tylko w ostatniej dekadzie za granicę wyniosło się dwa czy dwa i pół miliona Polaków? I nawet termin “wyniosło się” to, nota bene, eufemizm. Ich do roboty na obczyźnie dosłownie wydmuchano, w imię ekonomii i “zasad wolnego rynku”. Teraz okazało się, że milion czy dwa Ukraińców to za mało jak na ambicje pana Produktu Krajowego, należy zatem podeprzeć fundamenty gospodarcze siłą najemną. Stąd czy stamtąd, nieważne. Skądkolwiek. 

        “Wielka, silna, solidarna, szczęśliwa i zwycięska Polska!” – mówią nam, a mnie ciarki wędrują wzdłuż kręgosłupa, widzę bowiem, że maszerujemy wzdłuż krawędzi. Niczym po ostrzu ostrza. Wiem, że wybory samorządowe, kampania – i tak dalej, i tak dalej. Ale po gierkowsku egzaltowany ton głosu premiera przeraża. Mnie w każdym razie. Zwłaszcza, iż rząd tak rozpędził się w spełnianiu obietnic, że dziś spełnia również te obietnice, których obiecywał nie spełniać. 

        I w tym miejscu powtórzmy sobie dla zapamiętania: rząd Dobrej Zamiany “zwiększa działania mające zapobiec załamaniu gospodarczemu, które w świetle obecnych statystyk jest nieuniknione z powodu braku rąk do pracy”, niemniej okoliczność, że spoza tych działań wyłaniają się imigranci w ilości, która zmieni Polskę podobnie jak zmieniła kraje Europy Zachodniej, choć zwali się na nas konsekwencjami później, niż nastąpiło to na zachód od Odry i na północ od Bałtyku, obchodzi, zdaje się, niewielu. Zapamiętajmy sobie i to, zapamiętajmy koniecznie: opieranie nadziei wzrostu gospodarczego na przedstawicielach nacji obcych kulturowo w roli gastarbeiterów, zamiast nakłaniania do powrotu Polaków wydmuchanych i wciąż wydmuchiwanych w świat, to dobrze dla gospodarki dziś. W perspektywie wieloletniej to dramat. To powtarzanie błędów Zachodu. Śmiertelnych, jak się okazało po latach. Nawet kilkuset tysięcy, a tym bardziej milionów ludzi, obcych kulturowo, nie sposób zintegrować z kulturą kraju przybycia, bo ludzie ci będą woleli odtworzyć relacje znane sobie z krajów pochodzenia. Więc. 

        Wszystko zmierza więc w kierunku jedynie słusznym. Rząd powiększa zasoby złota składowane w Banku Anglii, totalsi opozycyjni uderzają w Mateusza Morawieckiego, przypominając jego słowa sprzed paru lat – o kopaniu i zasypywaniu rowów, o miskach ryżu, o tym między innymi, że wojna wszystko resetuje – ja zaś zaczytuję się w Oriany Fallaci “Kapeluszu całym w czereśniach”, by co kilkanaście stron ze zdumieniem konkludować jedno i to samo. Że, mianowicie, jesteśmy wspólnotą ze zdewastowanym systemem korzeniowym jak żadna inna. Że co w tym wszystkim najgorsze to fakt, iż degeneracja kulturowa jest procesem wielodekadowym i tutaj nawet sto lat to niewiele. Chociaż więc przesłanek ku rozstrzygnięciu mamy być może już dziś już bez liku, dopiero nadchodzące ćwierćwiecze jak sądzę (może dwa), pokażą, czy polskość poddana takiemu eksperymentowi jak w przypadku narodu polskiego, to jest przeniesiona 600 km na zachód od grobów swoich Przodków oraz centrów dziedzictwa kulturowego, czy polskość poddana temu eksperymentowi, powtarzam, w ogóle może przetrwać w stanie innym niż karłowaty – czy też wcześniej czy później zwiędnie, ze szczętem upaćkana w krótkoterminowy koniunkturalizm. 

        Swoją drogą, karłowacenie bez wątpienia zaczyna się w głowie. I wcale nie mam na myśli przypadłości zwanej karłowatością przysadkową, wywołaną awarią w przednim płacie przysadki mózgowej, czyli w miejscu wytwarzania hormonu wzrostu. Karłowacenie, czy tam skarłowacenie, to stan umysłu – gdy ekonomia chciwości i skuteczności przejmuje prym nad ekonomią wartości. Konsekwencje nadejdą, ponieważ anomia wspólnotę niszczy zaś aksjologia zawsze upomina się o swoje. Więc. 

        Więc PiS czy PiC? Prawo i Sprawiedliwość czy Pycha i Chciwość? Może nawet PiS, czyli Propaganda i Syjonizm? Gdyby przed rokiem ktoś zacytował powyższe wątpliwości, przypisując je mnie, parsknąłbym śmiechem. Dziś z tamtej, potencjalnej wesołości nie znalazłbym już w sobie nic. Najmniejszej kropli uśmiechu. Że o dobroduszności nie wspomnę. 

        Tak czy owak i to czy tamto, napięcie rośnie. Najciekawsze zaś dopiero przed nami. Boć można oszukiwać wielu ludzi bardzo długo, a niektórych z nich nawet przez cały czas, ale czy można oszukiwać bez przerwy tylu, żeby co cztery lata wygrywać wybory? Pytanie w charakterze szekspirowskie, rozstrzygniecie wkrótce. 

Krzysztof Ligęza 

Kontakt z autorem: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

        Anarchizacja naszego nieszczęśliwego kraju pogłębia się niemal z dnia na dzień. Nie wspominam już nawet o „taśmach prawdy”, nad którymi teraz wydziwiają rozmaite autorytety moralne, że oto przyłapały premiera Mateusza Morawieckiego na „kłamstwie”. 

        Te autorytety moralne, podobnie zresztą, jak rewidenci cnoty, których ostatnio namnożyło się, niczym krętków bladych u syfilityka, działają stadnie, atakując ofiarę wskazaną nieubłaganym palcem. Mnie na przykład, wskazała ogarom niemiecka gazeta dla Polaków pod redakcją pana red. Tomasza Lisa, no i mam teraz prawdziwy festiwal życzeń i ofert, przy czym epitet „frajerze” jest chyba najłagodniejszy. No ale ten repertuar jest przeznaczony do wykorzystania przez moralniackie masy, natomiast autorytety moralne przeznaczone do tak zwanych „rzecz wyższych”, działają subtelniej. 

        Przewielebny ojciec Grzegorz Kramer SJ wytknął mi nieubłaganym palcem zejście „poniżej poziomu człowieczeństwa”, a pan red. Tomasz Terlikowski, też zawodowy katolik, nabrał nawet podejrzeń, czy przypadkiem nie jestem przedstawicielem Antychrysta na Polskę. Dotychczas za ambasadora Belzebuba na Polskę, a w każdym razie – na województwo pomorskie uchodził pan Adam Darski, który nawet przybrał sobie pretensjonalny pseudonim „Nergal”, od jakiegoś mezopotamskiego diabła, ale pan red. Terlikowski też coś tam przecież musi wiedzieć, a któż może lepiej znać Antychrysta od niego?

        Powodem zaś było to, że nie wyraziłem świętego oburzenia wyczynami księdza-erotomana, tylko zwróciłem uwagę na konsekwencje odejścia od zasady indywidualizacji odpowiedzialności na rzecz odpowiedzialności zbiorowej, czego dokonała pani sędzia Anna Łosik. 

        Wydaje mi się tedy, że klangor został podniesiony nie bez kozery. Oto na naszych oczach, obok przemysłu holokaustu, który przeżywa okres niebywałej koniuntury, rodzi się przemysł molestowania, dla którego odejście od zasady indywidualizacji odpowiedzialności na rzecz odpowiedzialnosci zbiorowej jest warunkiem sine qua non, a ponieważ stary żydowski finansowy grandziarz przeznaczył na „społeczeństwo otwarte”, czyli na przerabianie tradycyjnych narodów na tak zwany „nawóz historii” aż 18 miliardów dolarów, to nic dziwnego, że rewidenci cnoty i moralni wrażliwcy mnożą się jak króliki, bo nawet za okruszki ze stołu pańskiego można żyć dostatniej, chociaż oczywiście Polska ot tego w żadną siłę nie urośnie. 

        Ale dość już o tej burzy w szklance wody, bo kiedy tabuny wrażliwców moralnych uwijają się wedle potępiania, z dnia na dzień narasta anarchizacja naszego nieszczęśliwego kraju. Jeszcze nie zdołaliśmy ochłonąć ze zdumienia po opublikowaniu fragmentów rozmów, jakie pan Mateusz Morawiecki prowadził w restauracji „Sowa i Przyjaciele”, a tu Naczelny Sąd Administracyjny, oczywiście niezawisły, jak zresztą wszystkie inne, „wstrzymał” procedurę powoływania nowych członków Sądu Najwyższego wkrótce po tym, jak Sąd Najwyższy „zawiesił” moc obowiązującą ustaw o Sądzie Najwyższym. 

        Wprawdzie konstytucja stanowi, że sędziowie ustawom „podlegają”, ale kto by się przejmował takimi głupstwami, kiedy jest rozkaz, żeby je „zawiesić”? Nikt by się tym nie przejmował, więc nic też dziwnego, że skoro Sąd Najwyższy „zawiesił”, to Naczelny Sąd Administracyjny „wstrzymał”. Ale chociaż on „wstrzymał”, to z kolei pan prezydent Duda mianował nowych sędziów Sądu Najwyższego i to w liczbie aż 27. Jak powiedział pan sędzia Laskowski, decyzja ta jest „ostentacyjnym ignorowaniem orzeczeń sądów”, ale co z tego, skoro nowo mianowani sędziowie już nie mogą się doczekać momentu, kiedy zaczną „orzekać” i w ogóle. W tej zapamiętałości do pracy podobni są pani Małgorzacie Gersdorf, która przez pewien czas nie wiedziała, czy znajduje się w stanie spoczynku, czy nie, aż wreszcie czyjaś Mocna Ręka dała jej do zrozumienia, że ma pracować, jak jakiś stachanowiec i to aż do kwietnia 2020 roku. Najwyraźniej w 2020 roku musi wydarzyć się coś ważnego, co wymaga obecności pani Małgorzaty Gersdorf na stanowisku I Prezesa SN.  Nietrudno się domyślić, co to takiego. Otóż, w 2020 roku mają się w naszym nieszczęśliwym kraju odbyć wybory prezydenckie, w których, z poręki Naszej Złotej Pani, będzie kandydował pan Donald Tusk. Wprawdzie komisja powołana do liczenia głosów policzy je skrupulatnie, jak się należy (w latach 60-tych Beatlesi śpiewali piosenkę, że pewnego ranka w okolicy Glasgow pojawiło się w ziemi 5 tysięcy dziurek. „Policzono je wszystkie”), ale co to komu szkodzi, żeby ten wynik zatwierdziła właśnie pani Małgorzata Gersdorf? Naweet Adolf Hitler starał się o stworzenie pozorów legalności swoich poczynań i na przykład przed atakiem na Polskę przeprowadził tzw. „prowokację gliwicką”, więc cóż tu dopiero mówić o Naszej Złotej Pani, która świeci przykładem demokracji i praworządności?

   Co prawda, od każdej zasady trafiają się wyjątki, toteż i Nasza Złota Pani, wbrew ustaleniom z Schengen, nie tylko kazała wydać wizę pani Ludmile Kozłowskiej, ale w dodatku urządziła jej w Bundestagu prawdziwy festiwal, podczas którego pani Ludmiła masakrowała nieszczęsną „Polszę”, a na widok krzywdy, jaka ją spotkała ze strony zbrodniczego polskiego reżymu, grono folksdojczów, to znaczy – pardon – nie żadnych tam „folksdojczów”, tylko polskojęzycznych płomiennych szermierzy praworządności z Parlamentu Europejskiego zawiązało nawet coś w rodzaju „komitetu obrony” pani Ludmiły. Uskrzydlona takim poparciem pani Ludmiła skwapliwie skorzystała z zaproszenia Guya (nigdy nie wiem, jak wymawiać to imię; czy przez „g”, czy przez „h” nieme) Verhofstadta do Brukseli, gdzie opowiedziała „o tym, co wyprawia PiS” - jak to relacjonuje lewicowy portal „Na temat”. 

        Bawiła też w Wielkiej Brytanii, chociaż zgodnie z porozumieniem z Schengen, deportowanie obcego obywatela z jednego państwa uczestniczącego w tym porozumieniu oznacza zakaz wstępu na obszar wszystkich państw Strefy. Ale – co wolno wojewodzie, to nie tobie smrodzie – więc kto by się tam liczył ze stanowiskiem władz naszego bantustanu?

   Tymczasem sama Ukraina, której Polska od lat notorycznie się nadstawia, zabrała się za panią Ludmiłę. Oto tamtejsza Służba Bezpieki Ukrainy wszczęła przeciwko niej dochodzenie z powodu podejrzenia o próbę „naruszenia integralności Ukrainy” oraz „zdradę stanu”. 

        W tej sytuacji komitet obrony pani Ludmiły, złożony z polskojęzycznych folksdojczów, to znaczy – pardon – nie żadnych tam „folksdojczów”, tylko płomiennych szermierzy praworządności, może mieć potężny dysonans poznawczy, bo z jednej strony Nasza Złota Pani, która ma względem banderowców swoje plany, surowo przykazuje służyć Ukrainie, ale z drugiej – jakże służyć, a jednocześnie popierać panią Ludmiłę Kozłowską?

Stanisław Michalkiewicz