Od lat pracują w kanadyjskich parafiach - polonijnych i nie tylko.. To dzięki nim mieszkający tu Polacy mają posługę duszpasterką w najbliższym sercu ojczystym języku i jednoczą się wokół polonijnych parafii. To dzięki nim działają zespoły folkorystyczne, grupy samopomocowe i to dzięki nim powstała tutaj największa polonijna instytucja finansowa, przyparafialna kasa kredytowa - Nasza Credit Union. Polscy księża i siostry - jeden z najlepszych polskich "eksportów".

W tym roku Konferencja Polskich Księży na wschodnią Kanadę obchodzi 60-lecie. Prowincja zbiera się dwa razy do roku, raz na opłatku, a latem na wspólnym wyjeździe w kanadyjską głuszę.
4 stycznia w sali parafialnej w kościele św. Maksymiliana Kolbego w Mississaudze miał miejsce kolejny taki opłatek.
Przybyli dostojni goście wśród nich Tomasz kardynał Collins, arcybiskup Toronto, biskupi Matthew Ustrzycki oraz Wayne Kirkpatrick, a także przewodnicząca Kongresu Polonii Kanadyjskiej Teresa Berezowska i przewodniczący Rady Dyrektorów Credit Union Andrzej Pitek.
Jak zwykle była serdeczna, braterska atmosfera, jak zwykle o. Janusz Błażejak częstował chili z upolowanego przez siebie jelenia.

Ilu księży polskich jest w Kanadzie? - pytamy właśnie o. Błażejaka:

Dokładnie mogę powiedzieć ile pracuje we wschodniej Kanadzie, w Konferencji Polskich Księży jest nas ponad 120 polskich kapłanów, plus 40 do 50 w pozostałych częściach kraju, czyli możemy śmiało powiedzieć, że pracuje 200 polskich księży.

W jakim okresie najwięcej Was tutaj przyjechało, jakie to były lata?

Myślę, że były to lata po drugiej wojnie światowej bardzo dużo ojców przyjechało wówczas z emigracją wojenną, a drugim okresem było przebudzenie po stanie wojennym, kiedy nadeszła duża fala emigracyjna i do samej tylko Mississaugi przyjechało wówczas 40 tys. Polaków, a z nimi nowe pokolenie kapłanów, które mogło sprostać temu duszpastersko.

Jakie zadania na nowy rok, bo rok jest szczególny rok miłosierdzia, ale są też Światowe Dni Młodzieży w Krakowie?.

Są dwa zadania, pierwsze to jest młodzież, oni mają pierwszeństwo w naszej działalności duszpasterskiej, szczególnie w tym roku i to w każdej parafii doskonale widać i drugie to jest przekonanie ludzi do większego zaufania Bożemu Miłosierdziu, abyśmy skorzystali z tego przepięknego nadzwyczajnego roku, jaki dał nam Kościół i Ojciec Święty

Obiad rozpoczęto od odśpiewania kolędy oraz głośnej modlitwy.
Zabierając głos kardynał Collins rozpoczął po polsku "Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus" i obiecał, że za rok nauczy się "Szczęśliwego Nowego Roku".

Na zakończenie części oficjalnej o. Błażejak przedstawił nowych księży, którzy albo przybyli z Polski czy innych stron do Ontario, albo też objęli nowe funkcje.

Życzono też stu lat księżom, którzy właśnie obchodzili urodziny - ks. Czesławowi Chmurzyńskiemu z Hamilton, byłemu opiekunowi duchowemu Rodziny Radia Maryja w Kanadzie, a także o. Mieczysławowi Kamińskiemu z Windsor, o. Kazimierzo Krystkowiakowi czy 44-letniemu o.Maciejowi Pająkowi kapelanowi w szpitalu w Mississaudze.
(ak)

Poniedziałek był pierwszym dniem po przerwie świątecznej, kiedy to na ulice miast Ontario ruszyły tysiące pieszych. Być może nie wszyscy jeszcze wiedzą, że 1 stycznia weszły w życie nowe przepisy regulujące bezpieczeństwo na ulicach.

Według Making Ontario’s Roads Safer Act kierowcy są zobowiązani do zatrzymania się przed przejściem dla pieszych ze światłami i przed przejściami znajdującymi się przy szkołach. Ruszyć mogą dopiero wtedy, gdy piesi i osoba przeprowadzająca dzieci przez ulicę całkowicie opuszczą jezdnię (a nie tylko przejdą za oś drogi).

Prawo stawia też wymagania pieszym. Jeśli nadjeżdżający pojazd znajduje się na tyle blisko, że nie ma możliwości wyhamowania, pieszemu nie wolno wejść na przejście.

Za złamanie przepisów kierowcom grozi mandat w wysokości od 150 do 500 dol. i trzy punkty karne. Kary będą dwa razy wyższe w tzw. community safety zones.

W 2015 roku na ulicach zginęło 38 pieszych. Jest też już pierwsza ofiara w 2016 – w niedzielę wieczorem zginął mężczyzna potrącony w Scarborough.

    Seria dosłownie skosiła całą grupę, a odbezpieczony granat dopełnił dzieła zniszczenia. W chwilę po eksplozji wydzielony pododdział z bagnetami na broni krótkimi skokami zbliżył się do skoczków. Na miejscu okazało się jednak, że wszyscy nie żyją.

    Ciało jednego z zabitych zostało rozerwane przez eksplozję granatu. Przy zabitych znaleziono 4 pistolety maszynowe typu sten, 4 pistolety, specjalny tłumik do stena, aparat fotograficzny Minox, 1058 dolarów amerykańskich, 29 tys. nowych złotych polskich, 4 śpiwory, 8 map sztabowych, wojskową lornetkę, szyfry, adresy, chemikalia, trzy paczki plastycznego materiału wybuchowego w kostkach oraz plan zakopania w lesie koło Warszawy radiostacji nadawczo-odbiorczej. Dokładne przeszukanie zwłok pozwoliło ponadto odnaleźć następujące dokumenty: polskie książeczki wojskowe na nazwisko Kiryluk Leon, Szymura Paweł, Bidaluk Władysław, sowiecki paszport na nazwisko Sacharczuk Stepan oraz czechosłowacką legitymację na nazwisko Kralik Wacław.

    W tym miejscu trzeba postawić sobie pytanie o przyczynę tak niefrasobliwego i graniczącego z głupotą zachowania profesjonalnie przeszkolonych dywersantów. Liczba popełnionych błędów jednoznacznie wskazuje na to, że grupa została celowo wystawiona na odstrzał. Pierwszym kardynalnym błędem popełnionym przez skoczków było nieopuszczenie miejsca zrzutu. Żelazną zasadą w takich przypadkach jest natychmiastowy odskok na odległość co najmniej 20 – 30 kilometrów. Drugim błędem było nieskrywanie miejsca swojej dyslokacji przed miejscowymi, dostarczającymi żywność. Trzecim, najbardziej zagadkowym błędem był wybór miejsca na tymczasowy postój, podczas którego grupa została wykryta i zniszczona. Jak już wspomniałem wcześniej, grupa była rozlokowana na terenie byłych stawów rybnych. Być może nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że skoczkowie rozpalili ognisko na samym środku osuszonego stawu. Otwarta przestrzeń, w dodatku w zagłębieniu terenu! Wybór takiego miejsca nie tylko nie dawał jakiejkolwiek szansy na obronę i ucieczkę, ale także ułatwiał przeciwnikowi skryte podejście.

    Czym jest mediacja?

    Według słownika, mediacja to pośredniczenie w sporze, doprowadzenie do ugody.

    Najogólniej rzecz biorąc, mediacja to proces, w którym neutralna, trzecia osoba (mediator) pomaga stronom w sporze zidentyfikować problemy i znaleźć dla nich obopólnie satysfakcjonujące rozwiązania. Ważne jest, aby pamiętać, że to strony osiągają porozumienie. Mediator nie jest w stanie niczego im narzucić.
Rosnącą popularność mediacja zawdzięcza temu, że pozwala uniknąć eskalacji konfliktu, zmniejsza koszty i przyspiesza osiągnięcie rozwiązań kwestii spornych. Ponadto prawodawcy ontaryjscy uznali, że zanim dojdzie do rozprawy sądowej, w wielu sytuacjach strony powinny skorzystać z mediacji. Dlatego w niektórych rodzajach spraw mediacja stała się nieuniknionym etapem procesu sądowego.