Szanowny Panie Redaktorze,
Uważam, że za słabo reagujemy na skandaliczne pociągnięcie minister oświaty pani Szumilas, która wyrzuciła z lektur gimnazjów polskich "Pana Tadeusza". Nie ma już obowiązkowej Trylogii Henryka Sienkiewicza, wycofuje się z obowiązku poznawania przez polską młodzież klejnotów naszej literatury uzasadniając to jakoby staromodnym patrzeniem na nasz dzisiejszy nowoczesny świat.
Dlatego proszę o umieszczenie tych kilku uwag, które nasunęły mi się po obejrzeniu wydarzeń w Krakowie i w Warszawie.
O tym jak pan Jan mistrza Adama salwował
17 października br. przy pomniku Adama Mickiewicza na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie odbył się zorganizowany przez Towarzystwo Patriotyczne "Protest Poetów" przeciwko usunięciu z kanonu lektur szkolnych "Pana Tadeusza" i innych ważnych dla polskiej kultury pozycji. Głównym organizatorem w Warszawie był dobrze znany nam wszystkim Jan Pietrzak – drogi pan Jan, który stanął w obronie Mistrza Adama.
Wydarzenie to było chyba odpowiedzią na apel nauczycieli jęz. polskiego, którzy tydzień wcześniej w Krakowie zorganizowali przed krakowskim Ratuszem spotkanie "Pan Tadeusz protestuje". Wszyscy, którzy wzięli udział w tych spotkaniach, podkreślali, jakim niegodnym posunięciem minister Szumilas stała się jej skandaliczna decyzja usunięcia "Pana Tadeusza" z kanonu obowiązkowych lektur.
Wspaniałe, pełne patriotycznego ducha wypowiedzi przeplatane recytacjami z "Pana Tadeusza" wykonanymi przez aktorów, nauczycieli i młodzież jak za pociągnięciem czarodziejskiej różdżki uzmysłowiły zapewne uczestnikom, jak i użytkownikom Internetu, czytelnikom "Gazety Polskiej Codziennie", jak ważną sprawą powinna być nasza stanowcza postawa i walka z niezrozumiałymi i poniżającymi nas pociągnięciami Ministerstwa Oświaty w Polsce.
Lektury, na których wychowały się liczne pokolenia Polaków, lektury, które podnosiły ducha Polaków z czasów zaborów i zrywów wolnościowych, lektury, które zrosły się z narodem polskim na tyle, że niektóre teksty są wypisywane na cmentarnych pomnikach, a były myślą przewodnią działania tych osób, które doprowadziły do powstania Polski po 123 latach niebytu (Rossa – słowa z "Beniowskiego" Juliusza Słowackiego uwiecznione na płycie nagrobnej Józefa Piłsudskiego) – raptem okazały się niepotrzebne, a nawet niestosowne dla młodzieży polskiej pobierającej nauki w polskich gimnazjach.
Larum na Boga! Dopiero co niedawno polscy nauczyciele historii "wygłodowali" usunięcie skandalicznych zakusów umniejszenia godzin lekcyjnych historii, a tu masz babo placek... pani Szumilas odważyła się podnieść rękę na "Pana Tadeusza"!!!
Na naszego "Pana Tadeusza", którego strofy recytuje wielu Polaków całymi księgami, a przynajmniej naprawdę imponująca ich większość umie na pamięć Inwokację. Tu, w Kanadzie, często na jakichś rocznicowych spotkaniach Fundacji im. Adama Mickiewicza czy rocznic bibliotek im. Adama Mickiewicza można usłyszeć recytowane z pamięci obrazy ogrodu, polowania, koncertu Jankiela, zachodu słońca, poloneza tańczonego na weselu Zosi i Tadeusza – strofy tak piękne i wzruszające, że nic dziwnego, że zadziwiły kanadyjskiego profesora Uniwersytetu McMaster w Hamilton śp. pana Watsona Kirckonella, który na 1000-lecie Polski Chrześcijańskiej dał nam imponujące, wierszowane angielskie tłumaczenie naszego polskiego skarbu. Pan profesor Kirckonell po prostu uznał za konieczne dać Anglikom szansę na zapoznanie się z tym epokowym dziełem naszego wieszcza i ofiarował nam go w angielskim darze na 1000-lecie Polski w 1966 r.
Tłumaczenie to można otrzymać w biurze Funduszu Millenium w Toronto.
A nasi "stróżowie" polskiej oświaty dopuszczają do siebie myśl, że polskie dzieci nie muszą wiedzieć, gdzie rośnie "...bursztynowy świerzop, gryka jak śnieg biała, gdzie panieńskim rumieńcem dzięcielina pała..." i że to było "...przed laty, nad brzegiem ruczaju, na pagórku niewielkim we brzozowym gaju...".
Nie muszą wiedzieć, jak młody Tadeusz, przysłuchując się wywodom ówczesnych mądrali o wyższości zagranicznych cyprysów, cytryn i kaktusów, opisuje polską wierzbę, która niczym matka płacze za straconym dziecięciem, podczas gdy tamte zagraniczne rośliny są zimne i kolczaste. Tadeusz wg tych "stróżów" nie musi otwierać oczu polskim dzieciom na piękno życia i polskich obyczajów, gdzie "...brama na wskroś otwarta przechodniom ogłasza, że gościnna i wszystkich w gościnę zaprasza...".
Mój Boże panie Adamie!! Cóż to się stało z polskim narodem? Komu to tak przeszkadza bogactwo naszego języka i estetycznych doznań, które czerpiemy z naszej kultury? Dlaczego Twoje gorące polskie serce i Twój ogromny talent stały się niewygodne dzisiaj, w XXI wieku? Ku czemu dążymy?
A zróbmyż jakieś wielkie pospolite ruszenie i nie dajmy się ograbić z tych skarbów.
Czyż nie mamy oręża naszej pięknej mowy, w której Mistrz Adam, Juliusz Słowacki, Cyprian Kamil Norwid, Marian Hemar, Julian Tuwim, Jan Kochanowski, Tadeusz Różewicz, Artur Oppman, Adam Asnyk, Henryk Zbierzchowski, Feliks Konarski i wielu, wielu innych pokazali nam świat i Polskę z jak najlepszej, najpiękniejszej strony? Czy nie słyszymy polecenia Zbigniewa Herberta u "Pana Cogito": "Wstań i idź!..."?
Ale może jeszcze nie jest tak źle!
Bo oto nasz "drogi Pan Jan" na spotkaniu w Warszawie, a także organizatorzy protestu w Krakowie wywoływał jak do tablicy kolejnych wykonawców i mówców.
Ktoś z wykonawców powiedział, że nie byłoby Józefa Piłsudskiego i nie byłoby Jana Pawła II, gdyby nie było naszych wieszczów. Istotnie miał świętą rację.
Jak na Reducie Ordona nasi współcześni poeci i aktorzy: Jarosław Rymkiewicz, Wojciech Wencel, Leszek Długosz, Krzysztof Koehler, Marcin Hałas, Marcin Wolski, Przemysław Dakowicz, Anna Chodakowska, Halina Łabonarska, Jerzy Zelnik, Halina Roweska, Krzysztof Kaliczyński, Maciej Rayzacher, Irena Biernacka, Jan Kulczycki, Rafał Ziemkiewicz i prof. Andrzej Nowak bronili Mistrza Adama, polskiej poezji i polskiej literatury tak dzielnie, że na pewno inne polskie miasta podejmą apel i obronimy naszą narodową dumę. Wszędzie! W kraju i poza jego granicami!
Po to, abyśmy po latach na spotkaniach rodzinnych czy koleżeńskich, kameralnych czy bardzo oficjalnych mówili tym samym językiem. Aby każdy młody Polak na hasło "Litwo, Ojczyzno moja... – umiał ze zrozumieniem odpowiedzieć: "Ty jesteś jak zdrowie. Ile cię trzeba cenić ten tylko się dowie, kto cię stracił...".
Zofia Kata
