Szanowny Panie Redaktorze,
Artykuł Pana Stanisława Tymińskiego zamieszczony w "Gońcu" 8-14 lutego pod tytułem "Wiara w przyszłość jak wiara w Boga" zasługuje na oprawienie w ramki.
Artykuł ten powinien przeczytać każdy Polak, tym bardziej w kraju. Pan Tymiński w tym artykule trafił w dziesiątkę. Szkoda, że społeczeństwo polskie nie doceniło tego mądrego człowieka i wielkiego polskiego patrioty.
Dzięki, Panie Stanisławie.
Zygmunt

Odpowiedź redakcji: Zgadza się.

•••

Pozdrawiam serdecznie,
Piszę ten list na wiadomość o obrażeniu naszych wspaniałych zawodniczek p. Radwańskich.
Jestem w Kanadzie na zaproszenie Żydów, a w szczególności p. Haima Katza, ponieważ urodziłam się na Wołyniu przed wojną, blisko lasów i bagien, gdzie można było pomagać uciekającym Żydom z miast, bo mieszkali w lasach.
Była wydana po wojnie książka, w której było podane nazwisko moich rodziców i innych Polaków, którzy ukrywali Żydów, w tej książce było napisane, że mój ojciec pomógł przeżyć 18 rodzinom. W lesie wybudowali drewniany dom i tam się trzymali, ale przez bagna to mój ojciec znał ścieżki. Oni, uciekając z miast, zabrali ze sobą różne drogie rzeczy i mój tato jeździł do ukraińskich wiosek i wymieniał na żywność. Mój ojciec żył w zgodzie ze wszystkimi. A przecież nas nie stać było wykarmić i oprać tylu ludzi. Nasz dom był na uboczu, z dala od wioski, tak że w nocy przychodzili umyć się czy wyprać coś i zjeść. Jeden ze starszych Żydów w nocy wyszedł przez okno w pokoju, bo mieliśmy duży dom, i poszedł do wioski do jednego Polaka upomnieć się o pieniądze, bo był mu winien. Ten go skrzyczał i pieniędzy nie oddał, ale poszedł za nim i zobaczył, że wchodzi do naszego domu. Rano przyszedł i powiedział, że zamelduje Niemcom o Żydach, ale tego nie zrobił, bo się bał.
Którejś nocy mama usłyszała, że ktoś drapie drzwi, otworzyła, a tam ktoś stał cały we krwi, upadł i stracił przytomność. To był Haim Katz. Rano tata i mama położyli go na wóz, przywiązali sznurami, przykryli słomą. Tato zaprzągł bardzo starego konia, wziął mnie na wóz, że niby ja jestem chora, i pojechał do felczera 10 kilometrów od domu. Miałam może 6 lat, pamiętam tę podróż. Mama cały dzień się modliła, żeby banda z lasu nie zabrała konia i wozu. Tam było dużo ludzi rannych i pamiętam kobietę, która miała przestrzelone piersi, a ja jako dziecko dziwiłam się, jak ktoś równo strzelał. Ten Żyd był przestrzelony na wylot, kula przeszła koło serca i dlatego przeżył. On mieszkał w ukraińskiej wiosce i ktoś zameldował, był z żoną. Przyszli Niemcy i banderowcy, kazali im się położyć na ziemi, strzelili im w plecy. Ją zabili, a on przeżył. Jak wszyscy odjechali, to on wstał i 17 kilometrów na piechotę przeszedł do nas. Znał dużo ludzi, bo miał sklep, i przyszedł do nas, bo znał moich rodziców i wiedział, że mu pomogą. Ten lekarz powiedział, że jeżeli się obudzi, to mamy zabić świnię i tłusto go karmić, a jak nie, to trudno. Tato wykopał w stodole dziurę w sianie i tam go położyli. Po trzech dniach się obudził, a po miesiącu był zdrów.
Zaraz poszedł do lasu i jak tylko Armia Czerwona przyszła do nas, wszyscy mężczyźni poszli z Ruskimi do Berlina. Pisał do nas, żebyśmy zaraz wyjeżdżali, bo to już nie będą nasze ziemie, ale moi rodzice nie wierzyli. Uciekając przed banderowcami, wyjechaliśmy na zachód. Nigdy nie dostaliśmy żadnych pieniędzy, bo nigdy o nic nie prosiliśmy. Haima bracia i On pojechali do Kanady, a większość do Izraela. Z Kanady wysyłali nam paczki, a w nich balowe sukienki itp., napisałam, że dziękujemy, a z Izraela przysyłali cytryny i pomarańcze, ale potem to się skończyło, bo paczki były zabierane już ze statków w Polsce. Zapraszali rodziców do Izraela, ale moich rodziców nie było stać. Mama marzyła pojechać zobaczyć Ziemię Świętą, ale nie wyszło. Dużo kobiet z Polski pojechało w odwiedziny do tych, których ukrywały, ale większość była bardzo źle traktowana.
Teraz młodzież żydowska, co przyjeżdża do Polski, jak się zachowuje – gorzej niż bydło, niby chcą zobaczyć Oświęcim, a faktycznie urządzają orgie i nikt im nie może zwrócić uwagi. Jeżeliby była inna sytuacja, że Żydzi mieli pomagać Polakom, nigdy, może jednostki. Kiedy przyjechałam do Kanady na urlop, zaraz załatwili mi pracę, opiekowałam się Żydówką Polką chorą na raka, siedem dni 24 godziny na dobę. Głodowałam, ale wstydziłam się powiedzieć moim Żydom, a ona mi mówiła: wiesz, jakie jedzenie w Kanadzie jest drogie. Ona mi się odgrażała, że jak ją zostawię, to mnie deportuje. I tak pewnego razu powiedziałam, że Hitler was mordował, ale jeszcze za dużo was zostawił. Ona zadzwoniła do Haima, a ja do jego wujka Rajbera i przyjechali. Powiedziałam, że byłam ciągle głodna. Haim na to: wracaj do Polski, a jego wujek, który ich wszystkich zabrał, powiedział, że mi pomoże zostać i znaleźć inną pracę. Haim powiedział, że jestem na urlopie i narobię im kłopotów. Jego wujek powiedział: jej ojciec nie bał się ci życia uratować? Ja jej pomogę.
Ta zniewaga, która spotkała nasze tenisistki, powinna być poruszona przez nasze władze, no oczywiście Sikorski i jego żona Żydówka ani słowa nie powiedzą, a mieszka w Polsce w pałacu, którego nie wybudowali jej rodzice ani jego.
Na tym kończę i pozdrawiam p. Radwańskie, życzę zwycięstw i omijania takich kibiców.

Anna Kubica
Hamilton

Odpowiedź redakcji: No, smutne to wszystko.

•••

Obywatel Kanady (30) lat oraz Polski, prosiłbym państwa o pomoc: gdzie mogę zwrócić się o pomoc internetową w sprawie emerytur CPP i Old Pension. Napisałem parę miesięcy wstecz do Ottawy na adress znaleziony w Internecie, ale odpowiedzi z Ottawy nie otrzymałem do tej pory. Dziękuję za chęć pomocy.
Ziutek Pałka, Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Od redakcji: Proszę się zwrócić do Service Canada.