Szybko awansuje, zostając generałem SS dowodzącym kombinowanym pułkiem w sile tysiąca siedmiuset ludzi.

        W piątek, 4 sierpnia, nadciągające posiłki niemieckie są już pod samą Warszawą, zbliżają się do Okęcia. 

        Należałoby wspomnieć także o innym niemieckim dowódcy biorącym udział w pacyfikacji powstańczej Warszawy. Jest nim Heinz Reinefarth, SS-Gruppenführer [generał-porucznik], generał policji. Członek osobistego sztabu Himmlera, odznaczony przez Adolfa Hitlera Rycerskim Krzyżem Żelaznym za udział w kampanii francuskiej. Reinefarth jest jedynym esesmanem, który otrzymał tak wysokie odznaczenie z rąk samego Führera.

        W tłumieniu Powstania bierze udział około 20 tysięcy świetnie uzbrojonych hitlerowców. W tym wielu żołnierzy innych narodowości: Rosjan, Kozaków, Ukraińców niesłusznie nazywanych „własowcami”. Ponadto do walk z Powstańcami i do rzezi ludności cywilnej Niemcy popchnęli Wschodniomuzułmański Pułk SS (azerbejdżański) oraz Turkmeński Batalion Polowy wraz z II Batalionem „Bergmann” (kaukaskim). W sumie około czterech tysięcy żołnierzy „ochrzczonych” przez warszawiaków – Kałmukami. W walkach przeciw Powstaniu bierze także udział część 9. Armii dowodzonej od czerwca do września 44 roku przez generała wojsk pancernych Nikolausa von Vormanna. 

        Następnego dnia, we wtorek, 24 kwietnia, po śniadaniu zarządziłem przeprawę po kładce na wyspę, a po znalezieniu tylko jednej sześcioosobowej łódki z wiosłami w jednej zagrodzie, również przeprawę przez rzekę, z tym że za każdym razem inny wioślarz musiał przepłynąć łódką z powrotem do wyspy po dalszych „pasażerów”. 

        W całej tej przeprawie najbardziej wzruszyło nas wszystkich powitanie przez Amerykanów, gdyż na drugim brzegu rzeki czekał na nas szpaler żołnierzy amerykańskich wręczających nam po trzy kartony breakfast – śniadanie, dinner – obiad, i supper – kolację, i drugi szpaler już ustawiony z odstępami, kierujący nas na duże podwórze między gospodarczymi budynkami majątku rolnego. Na tym podwórzu ubezpieczeni uzbrojonymi amerykańskim żołnierzami musieliśmy przeczekać ukończenie przeprawy przed wieczorem i przenocować do rana 25 kwietnia. 

        Przyszli po niego we dwóch, przed apelem. „Na literę ‘b’!” – usłyszał wezwanie, bez wątpienia odnoszące się tylko do niego, gdyż był jedynym więźniem w ich celi, którego nazwisko zaczynało się na tę właśnie literę. Wstał z bijącym sercem, z jakąś niespotykaną dotąd emocją, rozejrzał się jeszcze po celi, żegnając się z nimi, jak sądził – na zawsze. I oni też wiedzieli, że skoro przychodzą po więźnia we dwóch, nie krzyczą, a spokojnym głosem proszą jeszcze o zabranie swoich rzeczy, to może oznaczać – śmierć albo... przeniesienie stąd, z więzienia o zaostrzonym reżimie, do innego więzienia, na przykład we Wronkach lub w Rawiczu. Notabene, każde więzienie w powojennej polskiej, i nie tylko polskiej rzeczywistości, było więzieniem „o zaostrzonym reżimie” w porównaniu z innymi więzieniami na świecie.

        Zdarzało się, choć bardzo rzadko, że przychodzili po kogoś i zupełnie niespodziewanie, ni stąd, ni zowąd, wypuszczano delikwenta na wolność, ale tylko po to, żeby go obserwować, chodzić za nim, a później ponownie aresztować wraz z tymi, z którymi się spotykał. I nieważne, że nie mieli na nich żadnych dowodów „szpiegowskiej” czy tylko „wywrotowej” działalności, wsadzali kogo popadło, a potem, w myśl sowieckiego porzekadła: „dajcie człowieka, a paragraf na niego się znajdzie”, niszczyli każdego, kto choćby w najmniejszym stopniu mógł zagrażać ich panowaniu. Jak każda rewolucja, tak i ta musiała posiadać przeciwników, wręcz wrogów, jeśli nie prawdziwych, to choćby i urojonych. Obłęd terroru – terror obłędu! Bez różnicy! Ta rewolucja, zwana eufemistycznie – socjalistyczną, zawsze, czy to w Rosji sowieckiej, czy w każdym innym „bratnim” kraju, wszędzie tak samo panował terror pod pozorem walki najczęściej z wyimaginowanym wrogiem zarówno za dyktatury leninowskiej, jak i stalinowskiej, zawsze królowała zbrodnia. I tylko ZBRODNIA! A z czasem zaczęły się tworzyć frakcje i koterie, mniej lub bardziej ostre, wzajemne zwalczanie się. Mówiono wtedy, że rewolucja pożera własne dzieci. Szkoda tylko, że tak powoli i nie wszystkie...

        Za bramą idąc przez szpaler wartowników, ich dowódca kazał im dołączyć do nas, maszerujących w dużych odstępach, po czym dołączył do nas na czele i w takim szyku opuściliśmy Stalag IV B w Muhlbergu, żegnani głośno przez pozostałych jeńców wszystkich narodowości z podchorążymi Rotnickim i Żeligowskim włącznie. 

        Do mostu doszliśmy po godzinie 23. bez przeszkód i od razu esesmani zaczęli nas ustawiać dwójkami, gdyż środek mostu był przeznaczony dla pojazdów Wehrmachtu i SS wycofujących się pod naciskiem armii sowieckiej ze wschodu. Punktualnie o godzinie 24. pozwolono nam wbiec na huśtający się na pontonach most i na drugim brzegu zezwolono nam na zbiórkę na łagodnej skarpie starego koryta rzeki. Pokonanie parami szerokiej rzeki Łaby ukończyliśmy przed godziną 5 rano w sobotę, 21 kwietnia, po czym z braku pojazdów całą szerokością mostu ruszyła ewakuacja ludności cywilnej, głównie kobiet i dzieci, nawet z niemowlętami w wózkach, robiąc wrażenie ludzkiej rzeki, płynącej w poprzek Łaby. 

        Odpoczywając i czekając  na świt, leżeliśmy na skarpie w odległości paruset metrów od mostu, obserwując ruch na nim i zachowanie „elitarnych” esesmanów. Szybki marsz najbardziej zmęczył naszych wartowników w wieku około siedemdziesięciu kilku lat, żołnierzy Volkssturmu, oddziału Wehrmachtu, gdyż tylko Feldfebel, czyli sierżant, był w wieku 35 – 38 lat.