Zaniepokojenie Księdza Prymasa wzbudziło kolejne powtórzenie tej samej uwagi, znowu powiedzianej niby to mimochodem. Na co odpowiedział jej, że „miejsce biskupa polskiego jest albo przy Katedrze, albo w więzieniu, ale nie za granicą”. Później siostra zaproponowała Księdzu Kardynałowi wystosowanie pisma do rządu, z prośbą o zwolnienie Go do domu... I to wzbudziło w Księdzu Prymasie przekonanie, że usiłowano użyć siostry Leonii do zakulisowego wywiadu. Cóż jednak zamierzali osiągnąć owi „ONI”, zawsze „smutni”, uzurpujący sobie prawo do „kierowania” całym, bez wyjątku polskim narodem! Był przekonany, że siostra Leonia nie dała się im użyć, choć w odruchu swej wrodzonej szczerości mogła „IM” udzielić „niejednej cennej informacji”, ale nigdy nie ze złej woli. A poglądy swoje Ksiądz Prymas odsłonił już nie raz w czasie konferencji z przedstawicielami partii i rządu. „ONI” dobrze wiedzieli, co myśli i na co liczyć n i e  m o g ą!

        Ksiądz prymas Wyszyński wątpił także w „dobranie” księdza Stanisława Skorodeckiego i siostry Marii Leonii Graczyk przez Urząd Bezpieczeństwa, że będą „użyteczni”. Bardzo w to wątpił!

        „Obraz jest ‘prześwietlony’ jak na biało-czarnym filmie. Obaj spowici są w tę wielką nieprzeniknioną, oniryczną ciszę. Żegnają się w hallu ogromnego gmaszyska po bardzo uciążliwej konferencji. Ksiądz Prymas kieruje się ku oszklonym drzwiom, przez które widać w dole ulicę. W dalekiej perspektywie widoczne są sunące bezgłośnie trolejbusy i tłum, niczym mrówki chodzące w różnych kierunkach.

        – Oczywiście, ja wszystko r o z u m i ę. A, jeszcze jedno. Nie dalej jak wczoraj ksiądz i ten drugi ksiądz osobno, obaj panowie zbliżaliście się do ogrodzenia. Jeszcze na początku izolowania księdza w Rywałdzie wydano zarządzenie, żeby nie zbliżać się na co najmniej, dziesięć metrów do ogrodzenia. Mam na myśli wydane wcześniej, właśnie to zarządzenie!

        – Rozumiem, że to nie jest bezpośrednio pański wymysł, ale polecenie otrzymane, jak się domyślam, od pańskich zwierzchników. Niech mi pan wyjaśni, dlaczego nie wolno nam zbliżać się do ogrodzenia?

        – No, bo chodzi, przede wszystkim, o bezpieczeństwo. 

        – Czyje bezpieczeństwo? 

        – No, księdza! Bo jakby co, jakby któryś z panów znalazł się za blisko płotu, a wartownik nie rozpoznał i oddał strzał w stronę księdza! To co wtedy?! – „Komendant” zawiesił głos po zadaniu tego bardzo zagadkowego pytania.

        Na widok najświętszej figury ludzie klękali. Z wielu piersi wydzierał się żałosny jęk i szloch. Do pochodu, na czele którego szedł ksiądz Karłowicz, dołączało coraz więcej osób. Niosący na swoich barkach postać Syna Bożego szli bardzo ostrożnie, jakby w obawie sprawienia Umęczonemu Ciału Chrystusa Pana najmniejszej choćby boleści.

        Ten niecodzienny widok niosących postać Pana Jezusa Ukrzyżowanego z cierpieniem na Jego obliczu, z wykrzywionymi ustami w bolesnym grymasie, a także ciężkie, jakby nabrzmiałe, przymknięte powieki i Jego długie włosy zlepione potem i krwią okalane koroną uwitą z ciernia; cała ta relikwia była teraz egzemplifikacją cierpiącej coraz bardziej Starówki, dającą asumpt do bezgranicznego zaufania Panu Bogu, do zawierzenia Mu swojego losu i losu całego Starego Miasta.

        Po dokonaniu zrzutów nad Warszawą natychmiast wracali do swoich włoskich baz, a gdy zrzut nie dochodził do skutku, lecieli na północ, za miasto i tam po uwolnieniu ładunku nad Puszczą Kampinoską, skręcali na zachód w stronę Pruszkowa i lecąc wzdłuż linii kolejowej, w pewnym momencie odskakiwali na południowy zachód ku Niemcom i Austrii. Po pokonaniu Alp w porannym słońcu docierali do Adriatyku, kierując się ku wschodniemu wybrzeżu Włoch, by około siódmej rano na resztkach paliwa wylądować w swej macierzystej bazie w Brindisi.

        Porucznik Franciszek Białek nie mógł się już doczekać, kiedy zostanie wyznaczony do upragnionego lotu nad swoją ukochaną Warszawę, którą był opuścił przed prawie pięciu laty, a której miał zaszczyt bronić przed niemiecką Luftwaffe we wrześniu trzydziestego dziewiątego. To jemu jako drugiemu udało się z pilotowanego przez siebie samolotu PZL P 11 bardzo poważnie uszkodzić niemieckiego dorniera (Do 17) nad Torami Wyścigów Konnych, niedaleko swojego domu, z czego, oczywiście, przez dłuższy czas był bardzo dumny. Ale prawdziwy powód do dumy z pewnością powinien mieć porucznik pilot Aleksander Gabszewicz ze 113. Eskadry Myśliwskiej, z Brygady Pościgowej, gdy pierwszego września około godziny siódmej rano jako pierwszy zestrzelił niemieckiego heinkla (He 111).