Dojeżdżamy do miejsca, skąd zaczyna się lub kończy Tail of the Dragon, jedna z najsłynniejszych tras motocyklowych, coś w rodzaju mekki dla motocyklistów. Każdy motocyklista musi tutaj być, zaliczyć ją. Na odcinku 11 mil jest 318 zakrętów, ale jakich zakrętów!

Byłem tutaj pierwszy raz kilka lat temu, zrobiła ta trasa na mnie ogromne wrażenie i wbudziła naprawdę szacunek dla tych, co ją przejechali, niejeden motocyklista lądował daleko w dole, gdy odkręcił manetkę gazu za dużo. Niestety pada, dodatkowo jest około 19.00, trochę późno na pokonanie jej tam i z powrotem. Decydujemy, że nie jedziemy. Donna była tutaj wczoraj, ja kilka lat temu, jeśli będę miał trochę szczęścia, to namówię naszego kapitana na ponowny przyjazd tutaj. Robimy zakupy, naklejki, ja kupuję motocyklową koszulę, czapeczkę i wracamy, ale wracamy inną drogą.

Od Deals Gap biegnie droga 129 na południe do Robbinsville, dojeżdżamy do miasteczka i przed nami ukazują się ciemne wręcz czarne chmury. Jeszcze kilka kilometrów i zaczyna lać jak z cebra. Stajemy gdzieś na poboczu i w pośpiechu ubieramy na siebie przeciwdeszczowe kombinezony. Jedziemy w strugach deszczu, jesteśmy dość wysoko w górach, woda dostaje mi się za kurtkę, spływa po kasku i wciska się na piersi, na plecy.

Odbijamy na drogę 143, a tam jeszcze gorzej, nie ma się gdzie schować, las ciągnie się kilometrami. Zazdroszczę wyprzedzającym nas samochodom, ale cóż, tak to już jest w życiu motocyklisty, raz sucho, a raz mokro. W końcu zjeżdżamy z gór i po ok. 3 kilometrach po deszczu ani śladu.

Zajeżdżamy do pobliskiej restauracji, rękawiczki są przemoczone, suchej nitki na nich nie ma, moja koszula też mokra. Zamawiamy coś do jedzenia i po godzinie znowu ruszamy, tym razem pewni, że do hotelu zostało już tylko niecałe pół godziny i nic nam się nie może przydarzyć. O, jakże naiwni byliśmy w swoich przekonaniach, przynajmniej ja. Donna zostaje w swoim przeciwdeszczowym skafanderku, a ja w samej koszuli, myśląc naiwnie, że mnie wiaterek podsuszy. Po kilku minutach wjechaliśmy w kolejną ulewę, tym razem dużo większą niż poprzednia. Nawet się nie zatrzymywałem, żeby się ubrać, bo i tak to nie miało sensu.

Do hotelu dotarłem kompletnie przemoczony, recepcjonistka z politowaniem i chyba współczuciem patrzyła na mnie i trochę się dziwiła, skąd przyjechałem, bo tutaj nie padało. Kolejny dzień minął pełen przygód.

Dzień 6

Jak zwykle z rana pobudka, szybki prysznic, śniadanie w hotelowej restauracji i około 9 meldujemy się wszyscy na pobliskiej stacji. Tankowanie paliwa i jedziemy w nieznane, gdzie tym razem?

Kierunek Great Smokey Mountain National Park, droga numer 441, piękny dzień, słoneczko ładnie świeci, co nam więcej potrzeba... Wspinamy się serpentynami coraz wyżej, przy drodze co kilkanaście kilometrów są wysepki dla kierowców aut i motocykli, a także dla rowerzystów, których tutaj też niemało. Wysepki są usytuowane w miejscach, gdzie są piękne widoki – co i raz słychać pstryk aparatów fotograficznych – lub żeby sobie odpocząć. W pewnym momencie opuszczają nas Christina i Andy. Przed nami wg mapy zaczynają się serpentyny, wsiadamy na nasze motocykle i po kilku kilometrach widzę Christinę i Andy'ego, jak filmują i robią zdjęcia całej naszej przejeżdżającej grupie. Za jakiś czas zatrzymujemy się i ponownie cała grupa jest razem.

Tą drogą nie da jechać się szybciej, bo zakręty nie pozwalają na szybszą jazdę, ale po chwili zwalniamy wręcz do tempa idącego żółwia. Przed nami jedzie jakaś zawalidroga, czerwony ford thunderbird jedzie jakby był w kolumnie pogrzebowej, zagrożenia raczej nie ma żadnego, żeby nie pojechać przynajmniej tak, jak nakazują przepisy, no chyba że robi to specjalnie. Na zakrętach widać, że korek sięga już kilku kilometrów, wleczemy się bardzo. Co i raz słychać trąbienie innych aut. Po dobrej półgodzinie takiej jazdy w końcu thunderbird zjeżdża na pobocze, jakaś słusznej tuszy niewiasta zostaje porządnie obtrąbiona przez każdego prawie przejeżdżającego obok niej kierowcę auta czy motocykla.

Znowu po jakimś czasie zatrzymujemy się przy drodze, wzdłuż której wije się nieduża rzeka. Na tyle nieduża, że można przy brzegu wymoczyć nogi, a na tyle duża, że pływają po niej wszelkiego rodzaju pontony i łódki. Andy i Donna postanawiają sprawdzić, czy woda jest mokra, i wchodzą do wody, brodząc przy brzegu, ja nachylam się w pozycji "na pompkę", żeby ugasić pragnienie, bo żar się z nieba leje.

Dojeżdżamy do miejscowości Gatinburg, która znajduje się już w stanie Tennessee. Na końcu drogi 441 jest rest area i muzeum – można tam zobaczyć wypchane/spreparowane zwierzęta, gady, które zamieszkują park.

Podchodzę do Alá, naszego kapitana, i mówię, że niedaleko stąd jest Tail of the Dragon, może byśmy wrócili do hotelu właśnie tą drogą. Jako że wszyscy zaakceptowali mój pomysł, kierujemy się na Foothills Parkway, która prowadzi bezpośrednio do drogi numer 129, czyli od drugiej strony Deals Gap.

I znowu jak kilka lat temu mam okazję i przyjemność jechać po ogonie smoka, i jak poprzednim razem moja koncentracja i czujność wyostrzona do granic, jeden błąd i gleba. Już po przejechaniu całej drogi podchodzi do mnie Andy, który jechał cały czas za mną, i mówi, że widział, jak składałem motocykl do granic upadku, widział, jak ocierałem swoimi floorboards o asfalt, szkoda, że ja tego nie widziałem – odpowiedziałem – ale czułem.

Robimy półgodzinny odpoczynek, ja dokupuję kilka pamiątek, które znajdą się w mojej kolekcji, i wracamy do hotelu.

I znowu dzień pełen wrażeń, po kolacji spotykamy się wszyscy na werandzie przy piwku. Ja jestem tak zmęczony, że oczy prawie zamykają się do spania, ktoś robi mi fotkę i komentuje, że tak wygląda człek po kilku butelkach, a ja naprawdę wypiłem tylko jedno piwko. OK. Idę spać.

Dzień 7

Stacja benzynowa z rana, odprawa i ten dzień traktujemy lajtowo, jedziemy 19-ka w stronę miasta Maggie Valley. 19-ka też w pewnych momentach wije się i jest ładna widokowo, w Maggie Valley jest muzeum motocyklowe, oczywiście zajeżdżamy tam. Na parkingu mnóstwo motocykli z całych Stanów, zaraz przed wejściem stoi Harley Davidson sidecar z połowy lat czterdziestych ubiegłego wieku, przynajmniej tak tłumaczył jego właściciel, pracownik tegoż muzeum. Jakiś motocyklista zapytał, czy ten sprzęt jeździ. Obruszony właściciel przytaknął i zaproponował przejażdżkę żonie pytającego motocyklisty. Oj, niezapomniany to był widok jak dość korpulentna pani sadowiła się w siedzeniu wózka bocznego sędziwego Harleya, ale Harleye są widać niezniszczalne, bo mimo dość solidnego dociążenia staruszek ruszył z miejsca i odbył krótką przejażdżkę dookoła parkingu.

Odwiedziliśmy jeszcze sklep z odzieżą i akcesoriami motocyklowymi w Maggie Valley i tutaj pożegnaliśmy się z resztą grupy. Wraz z Donną pojechaliśmy do Waynesville, miasta które odwiedziłem w trakcie mojej choroby, Donna chciała kupić jakieś części do swojego Harleya. Grupa pomknęła w nieznane.

Kilka godzin później po wspólnej kolacji pożegnaliśmy resztę grupy, oni zostawali w Bryson City dzień dłużej z racji tego, że reszta przyciągnęła swoje motocykle na przyczepach, a my z Donną mieliśmy przed sobą około 1400 kilometrów drogi powrotnej.

Dzień 8

Pobudka wcześnie rano, motocykle zatankowane poprzedniego dnia, rzeczy spakowane też dzień wcześniej, rachunek za hotel uregulowany - można wracać. Ranki są zazwyczaj dość chłodne w górach, pomny tego ubrałem się dość ciepło, a tu okazało się że bardziej mgła nam przeszkodziła niż chłód. Jako że wracaliśmy już do domu, postanowiliśmy, że spróbujemy przejechać te kilometry za jednym razem. Wpadliśmy na stanową czterdziestkę w kierunku na Asheville, później na północ krętą i górzystą autostradą numer 26, następnie znowu na wschód na 81 i w miejscowości Wytheville odbiliśmy na 77 na północ. 77 w stanie Virginia biegnie przez Jefferson National Forest, trasa jest dość ładna widokowo, występują na niej liczne tunele, ale wszystko co dobre szybko się kończy. Zaraz po opuszczeniu Virginii wjeżdżamy do Zachodniej Virginii, gdzie na dzień dobry każą nam płacić za przejazd autostradą. No cóż nie ma wyjścia, przejeżdżamy przez dwie płatne bramki i odbijamy na dwupasmówkę nr 19, która to droga jest skrótem do autostrady 79.

I znowu mamy pecha i pogoda płata nam psikusa, ledwo wjeżdżamy w 19 i zaczyna padać. Wskakujemy w nasze gumki i jedziemy dalej. Czas nieubłaganie ucieka, do domu jeszcze kawał drogi, a my się wleczemy. Deszcz dopiero ustaje przed granicą z Pensylwanią. Jedziemy dalej w tych kondomach - pomny doświadczenia sprzed kilku dni, gdzie na własne życzenie przemokłem do suchej nitki. Jest mi gorąco, wręcz sauna. Dojeżdżamy do Pittsburga, a tam niesamowite korki, akurat trafiliśmy na porę, jak ludzie kończą pracę. Daję Donnie znać, żeby się zatrzymała na poboczu, że muszę ściągnąć tę saunę z siebie. Boże, jaka ulga, żar leje się z nieba, ściągam nawet kurtkę skórzaną i jadę w samej koszuli w krótkich rękawkach.

Niezbyt to mądre, ale cóż, modlę się do Bozi, żeby chroniła przed wypadkami. Po ponad godzinie udaje nam się dopiero przejechać te korki, później droga już pusta, w Erie odbijamy na 90-kę, która prowadzi prosto do Buffalo, do granicy. Jadąc na wschód prawie że widzę swój własny dom, Kanadę, ale widzę też bardzo ciemne chmury. Pokazuję Donnie ręką, kiwa głową, że widzi, ale że to nic takiego. Domyślam się, że chce powiedzieć że nas te chmury nie dosięgną - dosięgnęły.

Granicę przejechaliśmy bez żadnych problemów, nawet o paszport się nie zapytał. Mijamy Niagarę i grzmi dość głośno, w dali widzę błyskawice które rozświetlają tak mrok, że widać szczyt wieży CN w Toronto. Wiatr przybiera na sile i mimo że do domu z Niagary mam 60 kilometrów, już wiem że nie dojadę, ulewa, e co ja mówię, jaka ulewa, potężny strumień wody nagle spada na mnie i mój motocykl, nic nie widzę. Wiem tylko, że jestem przed mostem nad kanałem i że 2 kilometry przede mną jest zjazd 38, gdzie jest Tim Hortons. Postanawiam tam przeczekać, domyślam się, że Donna też tam dojedzie, nie widzę jej w lusterkach bocznych, qwa nic nie widzę, jadę na oślep, nie ma nawet się gdzie zatrzymać, powoli 20 km/godzinę, cały przemoczony. W koszuli z krótkimi rękawami, w spodniach dżinsowych, w butach, w majtkach, wszędzie mokro, parkuję bezpiecznie motocykl i uciekam do środka. Ludzie, którzy też schowali się przed deszczem, patrzą na mnie i się śmieją, ja też się śmieję, bo mimo że wyglądam jak obraz nędzy i rozpaczy, jestem szczęśliwy, że już mi za kark nie leje, zaraz napiję się kawy z Tima Hortona. Martwi mnie tylko, że nie widzę Donny, wyglądam co raz na zewnątrz, próbuję dzwonić, nikt nie odpowiada. Po około godzinie zjawia się Donna, cała i zdrowa, i na dzień dobry dostaję opieprz,dlaczego na nią nie zaczekałem, że ona dawała mi światłami znaki żebym się zatrzymał pod mostem.

Tłumaczę krótko, że w tej ulewie nic nie widziałem, nawet jej znaków. Przyłączają się do nas kolejni zmoknięci motocykliści, całkiem śmiało można by w tym czasie zorganizować zlot zmokniętych bajkerów. Mimo że do domu mam rzut beretem, nie decyduję się na jazdę. Dalej leje, błyskawice fruwają jak jaskółki po deszczu. Żeby było śmieszniej i ciekawiej, nie ma prądu, a to już jest mi nie do śmiechu, mam paliwa w zbiorniku na zaledwie 20 kilometrów, do domu nie dojadę na bank. Po 3 godzinach tuż przed północą decyduję się, mimo deszczu, ale już mniejszego, na jazdę w stronę domu.

Na QEW na 64 zjeździe jest prąd, tankuję na stacji obok kolejnego Tima i po niecałej godzinie jestem w domu.

Zrobiłem prawie 5 tysięcy kilometrów w siodle mojego motocykla, co 200-250 km tankowałem paliwo - jak na cruisera który waży prawie 400 Kg nieźle. Zaliczyłem kilka stanów, zakrętów co niemiara, wspomnień jeszcze więcej, ale najważniejsze i najprzyjemniejsze dla mnie jest to, że odbyłem tę podróż z moimi przyjaciółmi, takimi samymi ‘’wariatami’’ na punkcie motocyklowych podróży jak ja.

Darek Krawczyk

Dzień 1

Wstałem dzisiaj wcześnie rano, od jakiegoś już czasu przygotowywałem siebie i moją Yamahę Road Star do kolejnej motocyklowej przygody, tym razem jadę docelowo w góry, Great Smokey Mountains na pograniczu stanów Tennessee i Północna Karolina.

Wyruszyłem o 7 z domu, na granicy w miarę OK, jedyne, co mi kazali, to przy okazaniu paszportu ściągnąć okulary, jedzie ze mną Donna, z pochodzenia Polka, ale urodzona tutaj, jutro ma dołączyć reszta grupy; 12 godzin krętymi drogami stanów Nowy Jork, Pensylwania, Wirginia Zachodnia i Wirginia, niektóre zakręty takie, że widziałem numer rejestracyjny własnej "starej", widoki zajebiste, mimo że przecież PA nie ma wysokich gór...

Dzisiaj spaliła mi się żarówka przedniego migacza i odkręciła mała śrubka, która trzyma dekiel przedniego halogenu, zatrzymałem się w kilku sklepach motoryzacyjnych, ale nie mieli takich żarówek, bo od motocykla ma takie trzy wypustki, a samochodowe dwa i za cholerę nie chciała wejść, a może ją za słabo pchałem, ale chyba nie, halogen okręciłem taśmą izolacyjną i może jutro znajdę jakiegoś dilera moto. W hotelu, w którym jestem, pełno motocyklistów, jutro z samego rana zaczyna się Poker Run organizowany przez sąsiadującego z hotelem dilera Harleya, szkoda że musimy jechać dalej, natomiast w Nowym Jorku mijaliśmy tysiące motocyklistów, w kilku miejscach, na naszej drodze były organizowane rajdy charytatywne, zloty, zajebiście –jak ja kocham takie klimaty – po około 12 godzinach dojeżdżamy do Winchester, miasta w Wirginii, tam mamy nocleg, ale już się cieszę na jutrzejszy dzień, 30 mil stąd zaczyna się jedna z najpiękniejszych widokowych tras Blue Ridge Parkway, ponad 800 kilometrów krętych dróg i to wszystko bardzo blisko Wszechmogącego, ale zanim tam dojedziemy, zatrzymamy się w Front Royal – małym miasteczku, skąd zaczyna się też przepiękna trasa motocyklowa, która biegnie przez Shenandoah National Park-Skyline Drive, kończy się przy autostradzie 64, skąd przechodzi właśnie w Blue R. Pkwy.

Dzień 2

Pobudka znowu około 7 rano, w nocy był deszcz, ale rankiem było już OK. Hotel, w którym spaliśmy, jest przy drodze 522, akurat tą drogą jadąc na południe, zaprowadziła nas do Front Royal, o którym wspominałem, w tym mieście zaczyna się najpiękniejsza trasa motocyklowa, którą jechałem, i nie chodzi mi o widoki, ale o samą trasę.

Skyline Dr., bo o niej mowa, ciągnie się na odcinku 105 mil, motocyklista składa się raz w lewo, raz w prawo, i tak przez trzy godzin, bo prędkość jest tam ograniczona do 35 mil na godzinę, coś wspaniałego, bawiłem się jak dziecko, dla innych trasa pewnie będzie nudna, np. samochodów, ale nie dla bajkerów, Skyline kończy się na skrzyżowaniu autostrady stanowej nr 64, gdzie za dosłownie 2 km zaczyna się kolejna piękna trasa, Blue Ridge Parkway.

Jest to już inna trasa, bardziej widokowa, ale też są zajebiste zakręty, przejechaliśmy ok. 100 mil i przed miastem Roanoke skręciłem na autostradę 81, bo czas nas gonił.

Na trasie Blue R. Pkwy miałem spotkanie z niedźwiedzicą, jechałem ok. 60 km/godz., złożyłem się do zakrętu i nagle na środku drogi siedziała niedźwiedzica z dwoma małymi, może było ze 100 – 150 metrów, zacząłem trąbić i nie ukrywam, że się wystraszyłem, bo gdyby doszło do zderzenia, to mogłoby być różnie, niedźwiedzica z dwoma małymi to nie żarty, ale na moje i ich szczęście czmychnęli do lasu, uff.

Do Wytheville dojechaliśmy już bez niespodzianek, tam mieliśmy zarezerwowany hotel i spotkanie z resztą grupy, która dojechała po ok. 15 minutach,
zamówiliśmy pizzę i jakieś inne żarcie i do luli, kumpel jeszcze mi tylko zainstalował najświeższą wersję mapy do mojego Garmina 660 i to by było na tyle.

Dzień 3

Do Bryson City w Północnej Karolinie mamy ok. 4 godzin jazdy, ustalamy z Donną, że nie pojedziemy z resztą grupy autostradą, bo oni i tak ciągną motory na przyczepach, a my pojedziemy dalszą częścią Blue Ridge. Pkwy, ale z samego rana zaczęło padać, a potem lać, więc nasze plany wzięły w łeb, reszta już wyjechała, a my, powoli cały czas licząc, że deszcz przejdzie, siedzimy w restauracji hotelowej, w końcu ubieramy się w przeciwdeszczowe ubranka i w drogę, niestety autostradą, bo to najbezpieczniejsze rozwiązanie, po drodze robimy przystanki na kawę, na jednym z takich postojów klnę na wszystkich diabłów, dopiero co kupiłem nowe rury wydechowe i już, cholera, z prawej strony przypaliłem sobie przeciwdeszczowy kombinezon, który zrobiony jest z gumowego materiału, cholera, ciężko to będzie ściągnąć.

Jadąc na południe autostradą nr 26 na tyle się rozpogodziło, że zdjąłem ten kombinezon, bo człowiek czuł się jak w saunie, po czym wjeżdżając na autostradę nr 40 na zachód, tak zaczęło lać, że nic nie było widać przez szybkę mojego kasku. Do Bryson City dojechaliśmy już bez deszczu, ale chmury wiszą i cholera wie, jak to będzie jutro. Po zakwaterowaniu w hotelu wyruszam w miasto w poszukiwaniu restauracji i zimnego piwka, spotykam się z resztą grupy i... i klniemy jak szewcy – w Bryson City mają dziwny przepis, po godzinie 18 nie sprzedają piwa, że nie wspomnę o alkoholu.

Dzień 4

Budzę się około 2 nad ranem, cały spocony, mam dreszcze, czoło gorące, czyżby mnie jakieś choróbsko dopadło, nieeee, nie na wyjeździe, niestety zostaję w hotelu, poranek jest przepiękny, zero chmur, słońce na niebie, a ja czuję się jak wyjęty krowie z gardła, jestem słaby, na szczęście w takie podróże zawsze biorę jakieś lekarstwa, aplikuję sobie jakieś dawki tabletek i pocę się dalej, moja grupa odjeżdża.

Około południa czuję się może nie najlepiej, ale na tyle dobrze, że temperatura chyba ustąpiła, biorę prysznic, zakładam motocyklowe wdzianko i daję tylko znać w recepcji, żeby zmienili pościel, bo cała przepocona, odpalam sprzęta i kieruję się na północny wschód do miejscowości Waynesville, jest tam diler motocyklowy Yamahy. W sumie prosta droga, dwupasmówka, i postanawiam, że jak będę się źle czuł, to zawracam, ale czuję się świetnie, o tym co mnie w nocy dopadło już nie myślę, 50 kilometrów pokonałem w pół godziny i już stoję przed dilerem Yamahy. Niestety, mój Road Star to wersja kanadyjska i nie mają takich żarówek, owszem, mogę zamówić, ale tłumaczę sprzedawcy, że ja tutaj na wakacjach i nie ma sensu, z ciekawości pytam o cenę –15 dolców plus podatek,no chyba ci się na mózg coś rzuciło,w Burlington u Yamahy połowę tego, ale cóż, na wyjeździe wszystko jest dwa razy droższe.

Sprzedawca na tyle był w porządku, że podał mi jeszcze namiar na dilera, który handluje harleyami i innymi motocyklami, w sumie niedaleko, kilka kilometrów, ale tam też porażka, postanawiam, że dopiero jak wrócę do domu, to będę się martwił o nieszczęsną żarówkę. W drodze powrotnej zbaczam na końcowy fragment Blue Ridge Parkway, najpierw pnę się do góry, potem droga biegnie na dół, ciągle serpentyny i zakręty, po czym ponownie tym razem dość długo jadę pod górę, przepiękne widoki, z naprzeciwka co i raz suną motocykle, lewa ręka ciągle w górze, męczące to trochę, ale to jest ten właśnie klimat bycia motocyklistą.

Czy widzieliście kiedyś, jadąc autem, żeby ktoś pozdrawiał Was lewą ręką czy choćby mignięciem światłami? Nie! I ta lewa ręka w górze w trakcie mijania symbolizuje, że jestem jednym z tych, jednym z tej milionowej rodziny motocyklowej, nieważne jakim motocyklem jadę, ważne, że na motocyklu, ktoś, kto nigdy nie jeździł motorem, nie będzie wiedział, o czym teraz piszę.

Zatrzymuję się na chwilowy postój gdzieś wysoko w górach, nade mną gdzieniegdzie chmurki, piękne widoki, mam przyczepioną z tyłu motocykla polską flagę, podchodzi do mnie jakiś motocyklista, zagaduje, że rejestracja ontaryjska, a flaga chyba nie kanadyjska, tłumaczę, że to polska flaga, że jestem Polakiem mieszkającym na stałe w Kanadzie, wymieniamy jeszcze parę zdań, wsiadam i jadę dalej.

Blue Ridge Parkway kończy się w miejscowości Cherokee, miasteczko stylizowane na coś a la Dziki Zachód, salony, budynki jak z filmowych westernów, ludzie wabiący turystów poprzebierani w stroje Indian, każdy chce zarobić.

Czuję że zgłodniałem, od rana nic nie jadłem, zajeżdżam w Bryson City na chińszczyznę, za 6 dolarów najadłem się do syta, wstępuję jeszcze na pobliską stację paliwową i kupuję szóstkę piwa, choroba chorobą, ale wieczorem pragnienie trzeba zaspokoić zimnym piwkiem.

Moja grupa przyjeżdża późnym popołudniem, są zmęczeni, więc o żadnych opowiadaniach nie ma mowy, umawiamy się na następny dzień obiecuję, że tym razem będę na 100 proc.

Dzień 5

Spotykamy się na stacji około 9 rano, odprawa przed wyruszeniem w drogę, dzisiaj ma być krótki wypad z racji tego, że grupa poprzedniego dnia zrobiła bardzo dużo kilometrów i część jest zmęczona. Mówię Donnie, że skoro to tylko kilkugodzinny wypad, to może by pojechała ze mną na Tail of the Dragon, ale odpowiada że ona też jest zmęczona. OK. Pojadę sam.

Tankujemy paliwo i jedziemy w stronę Cherokee, okazuje się, że nasz "przewodnik stada" postanowił pojechać prawie dokładnie tą samą trasą, którą ja wczoraj jechałem, czyli znowu na Blue Ridge Parkway, z tym że tym razem odwrotnie, i znowu piękne widoki, zakręty, serpentyny, tunele, po jakimś czasie zjeżdżamy z BRP i jedziemy jakimiś innymi krętymi drogami pośród lasów, nawet nie wiem, gdzie byliśmy, bo nie było czasu zapisać punktów w GPS-sie, trzeba było trzymać kierownicę cały czas, żeby się nie wywrócić.

Po kilku godzinach i paru stopach na kawę i posiłek zajeżdżamy wszyscy pod hotel, zsiadam z motoru i wtedy podchodzi do mnie Donna i pyta, czy dalej mam ochotę jechać na Dragon? Jasne, co za pytanie, po kilku minutach reszta grupy udaje się do pokoi, a my odpalamy sprzęty i kierujemy się najpierw drogą nr 19 na zachód, żeby po kilkunastu kilometrach odbić na północ na drogę nr 28, która prowadzi do Deals Gap.

Na końcowym odcinku droga 28 idzie na krawędzi Great Smokey Mountain National Park, wije się jak wąż, ciągle zjazdy i podjazdy, ostre zakręty, czasami zero widoczności co jedzie z naprzeciwka, szybkości, które zmuszają motocyklistów do zwalniania, wręcz do zerowej prędkości, to jest to co lubią tygrysy najbardziej, ale nie ma nic za darmo, kilka kilometrow przed Deals Gap zaczyna padać, może nie jest to duży deszcz, ale na tyle niebezpieczny przy tych wszystkich zakrętach, że nie da się złożyć mocno motocyklem, żeby nie narazić się na upadek, wolę nie ryzykować.

Darek Krawczyk
dokończenie za tydzień

Mazda oferuje na kanadyjskim rynku ciekawą paletę modeli zdolną zaspokoić najbardziej wybrednych kierowców. Są to auta, które dają dużą przyjemność z obcowania z nimi i mazda 5 nie należy do wyjątków. Mały van jednocześnie na tyle zwinny, by nim jeździć bez poczucia mułowatości i rozlazłości.

6-miejscowe auto dla młodej i nie tak młodej rodziny, w które włożysz rower, deskę czy narty. Na dodatek, co bardzo, bardzo miłe, mazda 5 oferowana jest w wariancie z manualną skrzynią biegów.

Dla dwojga rodziców z dwójką dzieci i psem jest to rozwiązanie idealne; ekonomiczne i przyjemne. Dlatego nie ma też się co dziwić, że samochód ten był i jest niezwykle popularny w Kanadzie (jesteśmy jednak bardziej praktyczni od ogarniętych manią "wielkiego" Amerykanów). Był taki moment, kiedy ten produkowany od 1998 roku minivan w przeliczeniu na głowę sprzedawał się w Kanadzie 10 razy lepiej niż w USA.

Od 2012 roku mazda 5 została znacząco odmłodzona – nowa deska rozdzielcza i nowy 2,5-litrowy silnik, który daje 157 KM mocy, znacznie podniosły atrakcyjność modelu. Zwiększono liczbę biegów w ręcznej przekładni z 5 do 6, co wyraźnie poprawiło zużycie paliwa, zwłaszcza przy dalekich wojażach, obniżając obroty przy większych prędkościach. Liczbę biegów automatu też podniesiono do 5, do klimatyzacji dodano automatyczną kontrolę warunków, doszły też elektroniczne ulepszenia systemu hamulcowego, dodano boczne poduszki powietrzne.

Oczywiście, jak w każdym samochodzie, w maździe można też dostać wszystkie współczesne wygody w rodzaju podgrzewanych skórzanych siedzeń czy szyberdachu. Oczywiste jest również, że za wyposażenie dodatkowe będziemy musieli o kilka tysięcy powiększyć cenę modelu podstawowego.

Z doświadczeń dziennikarzy testujących model wnosić można, że mimo całkiem sporych rozmiarów ten mały van pali niewiele, bo realnie ok. 10,5 litra w jeździe mieszanej (inni schodzili do 8,2) – fabryka podaje 9,5 litra w mieście i 6,7 litra po drodze, ale jak wszyscy wiemy, dane te w zetknięciu z rzeczywistością mają się jak pięść do nosa.

W zestawieniu magazynu "Carguide" z USA powołującego się na analizę danych z 17 raportów jazdy próbnej mazdę 5 zaklasyfikowano na 4. pozycji wśród sześciu najlepszych minivanów.

Samochód otrzymał też w roku 2013 nagrodę najlepszego minivana pod względem stosunku ceny do wartości.

Malkontenci narzekają, że jak na vana mazda 5 nie jest dość pojemna (jedynie 6 osób) oraz że trzeci rząd foteli nie pozwala na wygodną jazdę. W wielu wypadkach trzeci rząd foteli wykorzystywany jest raczej jako przestrzeń bagażowa niż miejsce przewożenia pasażerów.

Widoczność z miejsca kierowcy jest dobra, zaś 2,5-litrowa czwórka, mimo że nie pozwala czuć się jak Mr. Strangelove na rakiecie, to jednak zapewnia płynną jazdę. Silnik wyposażono w zmienne ustawienie zaworów. Auto ma 163 stopo-funty momentu obrotowego już przy 4 tys. obrotów, a nawet wcześniej.

Miłym "dodatkiem" całości jest fakt, że nie trzeba lać do tego jakiejś specjalnej benzyny, wystarczy najtańsza, "regular".

Jeśli chodzi o stabilność na zakrętach, to wiele osób uważa, że mazda 5 powinno się bardziej zakwalifikować jako usportowiony, nieco wyższy sedan niż minivan, bo nie kolebie się i dobrze trzyma się drogi. Tym bardziej, że jest to auto całkiem zwrotne.

O czym zapewnia
Wasz Sobiesław

Już miałem pisać o kolejnym samochodzie, kiedy wpadła mi w oko notatka prasowa o kolejnej akcji naszych dzielnych policjantów, którzy w sierpniu wzięli sobie na tapetę posiadaczy e-bajków, czyli elektrycznych rowerów.

Jak już pisałem na tych łamach, jest to ostatnio bardzo atrakcyjny środek transportu, tani i wygodny, godny większego upowszechnienia.

Dlatego bez sensu jest akcja policji w sytuacji, kiedy na dobrą sprawę nie wiadomo do końca, jakie przepisy obowiązują i jak podchodzić do różnych rodzajów tych pojazdów – jedni jeżdżą z przypominającymi klasyczne skutery pojazdami, a inni kupują na ebeju koło z motorem do zwykłego roweru.

W tym drugim przypadku stwierdzenie, że ktoś akurat używa napędu elektrycznego, jest dość trudne, a to właśnie od tego zależy, jak przepisy traktują taki pojazd.

I tak, na przykład, w Toronto przepisy zabraniają jazdy elektrycznymi rowerami po ścieżkach rowerowych jak Martin Goodman Trail, i zlekceważenie tego zarządzenia może kosztować nas mandat w wysokości 395 dol.

Jeśli chodzi o korzystanie z wydzielonych pasów rowerowych na ulicach, to właściciele e-bajków mogą w Toronto po nich jeździć, ale tylko wtedy gdy używają siły własnych mięśni (więc drogi rowerzysto, niech cię nie korci, żeby pod górkę dotknąć manetki gazu). Ciekawym, jak inspektorzy miejscy będą sprawdzać takich delikwentów, być może po stanie zapocenia – jeśli ktoś będzie spocony – to OK, jechał, kręcąc nogami.

– Tu też nie ma przelewek, bo przychwyconych na używaniu elektrycznego wspomagania czeka kara w wysokości 80 dol. Cóż więc ma zrobić posiadacz roweru elektrycznego? Otóż, jeśli ulica jest wystarczająco szeroka, ma jechać po prawej stronie samochodów i lewej rowerów jadących wydzielonym pasem rowerowym, a jeśli nie jest, "powinien wybrać inną ulicę bez wydzielonych pasów ruchu dla rowerów".

Inne istotne przepisy miasta Toronto stanowią, że jeździć na elektrycznym rowerze mogą jedynie osoby powyżej 16. roku życia; że wszystkich obowiązują kaski rowerowe (w tym pasażerów); że ze skuterów, które pro forma nadal wyposażane są w pedały, nie wolno ich zdejmować, ponieważ taki pojazd będzie uznany za nielegalny w myśl przepisów kodeksu drogowego, że nie można tak modyfikować motoru, by przekroczyć górny limit prędkości 32 km/h – co jest o tyle śmieszne, że przeciętny rowerzysta szosowy z palcem w kieszeni ten pułap przekracza, a więc legalnie ze wspomaganiem elektrycznym może jechać tylko do 32 km/h, a następnie powinien już pedałować samodzielnie.

Co z tego wszystkiego wynika? Ano to, że prawo regulujące ten rodzaj transportu nie nadąża za rzeczywistością, a fakt, że policja będzie w ramach jakiejś akcji to prawo egzekwować, dodaje kolorytu temu przepisowemu wariactwu. Wynika z tego również, że urzędnicy miejscy poruszają się w obszarach lingwistycznych godnych oddziału schizofreników szpitala psychiatrycznego i że dopóki nie musimy z tego powodu wybulić kilkuset dolarów, to jest to śmieszne, gdy jednak nas dopadną grzywny, staje się smutne.

Konkluzja zaś jest taka, że rowery elektryczne to dzisiaj główny "pojazd-deklaracja" ludzi wolnych, anarchizujący rynek motoryzacyjny.

Dlaczego? No bo, Drogie Koleżanki i Koledzy, jeżdżąc e-bajkiem, nie płacimy podatków, jakimi obciążone jest w tym kraju prawie każde poruszanie się, a jeżeli jeszcze skombinujemy w domu jakiś mały wiatraczek, baterie słoneczne czy inne ustrojstwo, to będziemy szusowali po szosach zupełnie darmo. Czyli tak jak Pan Bóg przykazał, stwarzając dla nas ten świat.

I to jest ta straszna perspektywa, od której żerującej na nas bandzie urzędasów blednie ze złości lico. No bo jakże tak można poza kontrolą i poza podatkiem?!

Jeśli zaś kogoś interesują możliwości e-bajkowe, polecam ebay, no i oczywiście swój poprzedni artykuł rowerowy – który wciąż przeczytać można na stronach internetowych.

No i tak wyszedł mi tekst o rowerach, a miał być o maździe 5. Co się odwlecze nie uciecze – zapraszam za tydzień.

Wasz Sobiesław