Sylwester Chyliński od lat jest sprzedawcą samochodów w Lakeshore Honda; w dzisiejszym odcinku Moto-Gońca pytamy go co może polecić ze swej oferty

Sobiesław Kwaśnicki – Panie Sylwestrze, co nowego na placu w tym roku? Pan sprzedaje hondy, hyundaie...
Sylwester Chyliński – Teoretycznie sprzedaję wszystko. Właściciel ma tutaj cztery dealershipy; mamy Hondę, Hyundaia, Subaru, Landrovera.
– Specjalizuję się w hondzie. Samochodami w Kanadzie zajmuję się prawie 20 lat, ale tu w hondzie jestem od ośmiu lat. Mamy nowiuteńkie crv- 2012, to crv przeprojektowane, civic w tym modelu jest 1,5 roku na rynku i też drugi rok jest odysseya.

- – Nowy projekt, inny wygląd z zewnątrz. A co w środku?
– Honda przez ostatnie kilka lat zachowuje tę samą platformę przenoszenia napędu, czyli i silnik, i przekładnię, bo te samochody przez ostatnie 10 lat bardzo się sprawdziły.
Najbliższa konkurencja hondy, toyota, mazda i hyundai, mają praktycznie te same parametry, te same pojemności silników, bardzo przybliżone spalanie, bo nie można powiedzieć, że toyota będzie nas biła o 2 litry na 100 km...
– W czym honda jest lepsza?
– Moim zdaniem, w porównaniu z większością samochodów honda jest lepsza, gdy chodzi o filozofię zawieszenia auta. Pan pewnie zauważył, że tu, w Kanadzie, honda jest popularna wśród ludzi, którzy mają bardziej sportowe podejście do jazdy, z reguły ludzi młodszych.
– Młodzi ludzie lubią je też modyfikować.
– No właśnie, honda ma generalnie inne podejście do zawieszenia, dla większości klientów zawieszenie to rzecz, na którą nie zwraca się uwagi, tymczasem zawieszenie w hondzie różni się tym od toyoty czy innych samochodów, że jest sztywniejsze, co daje lepsze prowadzenie; samochód lepiej się zachowuje na zakrętach przy większych prędkościach, lepsze wchodzenie, wychodzenie z zakrętów, lepsze prowadzenie w niebezpiecznych sytuacjach, które mogą nagle zaistnieć.
Nieraz pan zjeżdża z autostrady, nie zna zjazdu, wjeżdża za szybko i wtedy człowiek się łapie...
– Tym bardziej że wiele zjazdów ma zmienny promień i się zacieśnia.
– Są źle wyprofilowane – zgadza się. I tu może mi pan uwierzyć, honda lepiej się zachowuje. Przez wiele, wiele lat jeździłem toyotami, jeździłem też mitsubishi. To są wszystko porównywalne samochody, bo japońskie, ale one zawsze miały tendencję do takiego bujania się. I to jest trochę niebezpieczne w sytuacjach ekstremalnych. Oczywiście w sytuacjach normalnych to są niewielkie różnice. To jest główna różnica między hondą a innymi samochodami. Teraz inni trochę dorównują do nas – szczególnie mazda 3 i hyundai robią to samo – tzw. double wishbone – podwójne wahacze. Wcześniej mieli torque shear beam – tzw. belkę skrętną po polsku. Toyota praktycznie do dzisiaj jedzie na tej belce skrętnej, co jest bardzo solidne i dobre na takie wyboiste drogi, ale na autostradzie niekoniecznie się sprawdza.
– Czyli jeśli ktoś lubi prowadzić, to honda jest raczej samochodem dla kierowcy.
– Zgadza się, to jest samochód kierowcy, natomiast inne samochody są bardziej nakierowane na spokojniejszą, stateczną jazdę.

Podsumowując, honda ma bardziej sportowe podejście.
Z innych rzeczy, honda była bardzo mocna, jeśli chodzi o bezpieczeństwo. Pojęcie ACA Body, które pan znajdzie każdym materiale źródłowym. Część przodu, te wszystkie podłużnice, są wykonane z materiału lepszej jakości HSS – high strengh steel.
To lepsza stal, która lepiej pochłania siłę uderzenia, szczególnie przy uderzeniu z przodu z dużą prędkością. Te strefy zgniatania są takie, że honda przejmuje całe uderzenie na te przednie części samochodu. Wszystkie inne samochody prawie w stu procentach – nie mówię oczywiście o samochodach zrobionych z włókien węglowych czy aluminium, mówimy o samochodach średniej klasy – wszystkie są zrobione z tej samej stali. Poszycie drzwi, panele z przodu, to wszystko jest ta sama stal.
Większość samochodów tego nie ma, a ludzie, gdy kupują samochód, raczej biorą pod uwagę cenę, wygląd.
– Gdy już mówimy o tym, czym kierują się klienci, część osób lubi gadżety, jakieś GPS, jakiś radar, który patrzy do tyłu. Czy tego rodzaju rzeczy też są w tych nowych samochodach?
– W każdym z tych modeli, które mamy, czyli civic, crv, accord, pilot i odysseya, te rzeczy wszystkie są w wyposażeniu, z tym, że honda ma taką zasadę, że to nie jest w podstawowych modelach – poza crv, gdzie kamera wsteczna jest standardowa – w pozostałych samochodach to jest w wyższych pakietach. Natomiast takie rzeczy jak Bluetooth, backup camera od przyszłego roku będą we wszystkich modelach, od przyszłego roku będzie też push button startup.
– W modelach 2013?
– Tak, tych, które wchodzą od września, we wrześniu dostaniemy nowe accordy.
Natomiast radar do tyłu to tylko w wyższych modelach w 2013 accord i w odysseyach tych najdroższych. Tak więc na pewno bluetooth, na pewno kamera do tyłu będzie standardowa w modelach 2013, choć GPS ciągle będzie tylko w tych droższych modelach.
– Gdyby Pan polecał swojemu dziecku pierwsze auto, to jaki byłby to samochód i z jakim wyposażeniem?
- Jeśli nowy, to civic, z podstawowym wyposażeniem, czyli albo automatyczna, albo ręczna skrzynia biegów z klimatyzacją, cena ok. 19 tys. z małymi podatkami przed HST. Natomiast z konkurencji – hyundai bardzo dobrze się sprzedaje – elantrę też bym polecał, bo to dosyć solidny samochód.
– A co bardziej się opłaca; bo w sumie największym kosztem posiadania samochodu jest jego deprecjacja?
– To jest to, czego ludzie do końca nie rozumieją, dlatego że teraz hyundai i toyota ta nasza najbliższa konkurencja, mają podobne ceny, ale deprecjacja jest ciągle w hondzie najmniejsza, jeśli chodzi o nasz przedział cenowy.
Natomiast w tych wyższych markach bmw trzyma wartość.
– Bo to jest jednak różnica, samochód straci 80 proc. wartości czy 60 w momencie, gdy będziemy go sprzedawali...
– Zgadza się! Niezależnie od tego czy ktoś chce trzymać samochód dłużej – 10 lat – czy ktoś chce mieć samochód w tzw. okresie leasingowym 3 – 4 lata.
– Pan jako sprzedawca polecałby zrobić sobie na początku taką kalkulację, który samochód najbardziej trzyma wartość?
– Jest to bardzo mądre! Jest wiele materiałów źródłowych w Internecie, kupę porządnych opracowań, gdzie można stwierdzić – bo wie pan, salesmeni są różni – jednym można wierzyć, innym nie – które samochody najbardziej tracą, a które mają najlepszą resale value.
- I wtedy policzyć sobie całkowity koszt samochodu?
- Łącznie z kosztami rocznymi zużycia paliwa, ubezpieczenia. Muszę szczerze przyznać, że przy hondzie ubezpieczenie jest troszeczkę wyższe, bo samochód jest popularny wśród złodziei. Do 2003 roku honda była na pierwszym miejscu na liście skradzionych samochodów, od kiedy Honda wprowadziła obowiązkowy immobilizer w naszych samochodach, już nie. W tym roku, z tego co wiem, venza jest numerem jeden, jeśli chodzi o skradzione samochody.
– Ale to też wszystko można skalkulować, biorąc pod uwagę, jaki samochód się chce.
– Ubezpieczenie jest tylko jednym z wielu kosztów posiadania samochodu, bo jeszcze są koszty serwisowania. I chcę powiedzieć, że bardzo ważną rzeczą jest niski koszt i zdroworozsądkowe zasady serwisowania hond. Większość samochodów na rynku ciągle jeszcze jest w programie nakazującym serwisowanie co 6 miesięcy albo 6 tys. km. Honda –większość samochodów czterocylindrowych ma 10 tys. średnio.
- Mimo że lejemy zwykły olej, nie syntetyczny?
- Honda nie robi żadnej różnicy. Można używać obydwu rodzajów oleju. Według mnie, syntetyczny jest lepszy, ale nawet jeśli używa pan syntetycznego, to trzeba w określonym czasie, co 10 tys. km, jechać do serwisowania.
Natomiast po gwarancji sugeruję klientom używać olej syntetyczny i wtedy wydłużać wymianę oleju do 15 tys. km. W Europie to jest już prawie standard – 15 tys. do 20 tys. km na oleju syntetycznym. Tutaj dużo ludzi nie robi tego, dlatego że oleje nadal są dosyć tanie. W Europie oleje syntetyczne są dużo droższe i rzadziej są wymieniane.
– Mówiliśmy o ludziach młodych, a stateczna rodzina – jaki samochód Pan by polecał, odyssey czy crv?
– Zdecydowanie crv. Muszę się przyznać, że przez ostatnie lata rynek minivanów trochę traci. Nie wiem dlaczego, ale podejrzewam, że przyczynia się do tego recesja, to jest troszkę droższy samochód. Droższy jeśli chodzi o paliwa.
– No ale wśród vanów to jest taki cadillac.
– Zgadza się, właśnie poprzedniej klientce mówiłem, że to jest cadillac minivanów – bo faktycznie pod względem jakości i komfortu jest superniska deprecjacja i bardzo duża niezawodność.
Klienci trochę się odwracają, bo rodziny już są mniejsze.
Jeśli chodzi o crv, to bardzo dobrze się sprzedaje, rodziny 2+1, 2+2 kupują crv. Są oszczędniejsze pod względem zużycia paliwa, lżejsze, łatwiejsze w prowadzeniu. W nowych crv mamy bardzo dużą poprawę jakości, komfortu jazdy.
– Gdzie one są produkowane?
– Większość hond produkowana jest na tym kontynencie, większość, jeśli chodzi o nasz kanadyjski rynek, tutaj w Kanadzie; civic w Alliston, od tego roku crv jest w Alliston, ale też w Ohio.
- Te nasze, które Pan tu sprzedaje, są z Alliston?
- Część traków jest robiona w Alliston, część w bardzo nowoczesnej montowni w Alabamie, wszystko z japońskich części. 100 proc. accordów przychodzi z Ohio.
– Wspomnieliśmy cadillaca – czy dla starszych ludzi, którzy lubią "pływać" po drodze, to musi być lexus, czy może być honda?
– Tu mnie Pan troszkę uderzył, bo Lexus jest bardzo solidną i porządną firmą. Toyota ma bardzo dobre notowania w tutejszym społeczeństwie, ale wróciłbym do tego że toyoty i lexusy to są auta dla ludzi troszkę starszej generacji natomiast acury i hondy byłyby dla młodszych. W związku z takim bardziej sportowym podejściem w stosunku do zachowania samochodu na drodze.
Natomiast byłoby mi trudno powiedzieć, że lexus nie jest dobrym samochodem. To jest bardzo dobre auto, ekstremalnie niezawodne, bardzo niska deprecjacja i jest porównywalne z acurą – luksusową odnogą hondy – z mdx. Jest też podobne cenowo.
– Nadal Pan wierzy, że honda lepsza?
– O tak, miałem lexusa, wiem, że jest to bardzo dobry samochód, ale bardziej miękki, rozbujały na drodze, wyjątkowo cichy, natomiast honda lepiej się zachowuje w ekstremalnych sytuacjach.
Kiedyś tak było – kiedyś miałem w Niemczech mercedesa i tak samo było tam zróżnicowanie między mercedesem z bmw – obydwiema markami z wyższej półki. To samo jest między hondą a resztą, a szczególnie między hondą a toyotą.
– Panie Sylwestrze, na koniec jedno pytanie, jakie samochody u Pana kupują rodacy?
– Polacy kupują głównie hondy. Muszę przyznać, że w tym miejscu Polacy kupowali samochody, głównie od mojego tutaj poprzednika, który mnie wprowadził do tego biznesu, Marka Koreckiego. On tutaj był 22 lata, teraz od roku jest już na emeryturze.
Od początku, kiedy przyjechała pierwsza emigracja w latach 80., kupowali suzuki i hyundaie, ale bardzo szybko przeskoczyli na hondy i ma-my klientów z Hondy.
– Ludzie wracają do marki?
– Wracają, niekoniecznie do salesmenów Polaków, ale wracają do marki i to się ceni.
Dużo Polaków, którzy na emeryturę się przesiedlają do Polski, też zabiera stąd hondy ze sobą. Nie mówię, że wyłącznie, bo sprzedajemy też dużo hyundaiów i subaru Polakom. Ale myślę, że honda ma bardzo dobrą opinię wśród Polonii – zasłużenie zresztą.
Zapraszam bardzo na pogawędkę, na kawę. Nie tylko do kupno, ale też po porady. Także na serwis po sprzedaży, bo dużo ludzi chce porady, ma problemy życiowe. Miałem taką nieprzyjemną sytuację, że mój klient zmarł i żona walczy teraz ze spłatami i leasingiem. W takich sytuacjach też pomagam, gdy ludzie nie wiedzą, co robić.
– Samochód to nie tylko kupa blachy, ale część życia...
– Zgadza się, szczególnie w tym kraju – spędzamy w nim bardzo dużo czasu, przemieszczamy się na niesamowite odległości.
Samochód jest ważny.
- Dziękuję bardzo za rozmowę.

Dzisiaj porozmawiamy sobie o samochodzie, który przez wiele lat kojarzył się poszukiwaniem wygody i luksusu u osób zbliżających się do wieku emerytalnego, czyli o Buicku. Przyznam szczerze, że paradoksalnie był to dla mnie w Kanadzie pierwszy własny samochód. 

Lata temu znajomy odstąpił mi za 100 dolarów buicka regala z 82 roku i kilka ładnych lat pojeździłem czymś, co przypominało pluszową wersalkę podpiętą do czołgowego silnika z tapczanem przedniej maski wyposażoną w mały celownik optyczny na przednie. Złego słowa nie powiem, a wziąwszy pod uwagę, że zdarzyło mi się jechać 100 km/h bez powietrza w jednym kole, był to bardzo dobry samochód.

Od tego czasu wiele wody upłynęło i dzisiejsze buicki, choć nadal mają tendencję do izolowania kierowcy od otoczenia nie sprawiają już wrażenia ubogiej imitacji luksusu. Bob English w "Globe Drive" dowodzi nawet, że verano 2012 – agresywnie wyceniony (rozmowa może się zaczynać od 22.595 dol., a z różnymi dodatkami skończyć w okolicach trzydziestu kilku tysięcy) stanowi poważny atak marki na rynek wozów deczko mniejszych, konkurując z audi A3, infiniti G25 BMW serii trzeciej czy mercedesem C.
Zacznijmy więc od osiągów, no bo jeśli kogoś interesuje w aucie jednak coś więcej niż kolor i sprzęt grający, to najważniejsze zaczyna się pod maską. A tam w verano 2012 znajdziemy 2,4-litrową czwórkę z podwójną głowicą, która maksymalnie da nam 180 koni mocy przy 6700 obrotach i 171 funtów na stopę momentu zamachowego, napęd na przednie koła, skrzynia biegów sześciobiegowa, więc jest nadzieja na optymalizację zużycia paliwa i producent podaje, że całkiem zrywny czterodrzwiowy sedan o wadze 1497 kilogramów po mieście zżera jedynie 9,9 litra na setkę, zaś na trasie potrafi zejść nawet do 6,2. Tu uczulam jednak, aby uważać, ponieważ brak kanadyjskich państwowych norm zużycia sprawia, iż często producenci podają wartości zaniżone, prawdziwe jedynie w optymalnych warunkach.
Zainteresowanych bezpieczeństwem własnej rodziny z pewnością zadowoli 10 poduszek powietrznych chroniących kabinę.
Ponieważ na razie nie miałem okazji przetestować, powiem tylko, że wspomniany Bob English zapewnia, iż mimo charakterystycznej dla buicka miękkości, o którą proszą klienci spragnieni poczucia drogowego komfortu, auto nie pływa na zakrętach, a to dzięki zawieszeniu tyłu systemu Z-Link Wattsa.
Koła duże, 18-calowe z pokaźnymi oponami P232-45R18, dodatkowo łagodzą wykroty asfaltu i uprzyjemniają jazdę.

Oczywiście, buick ma aspiracje do luksusu, a więc: zapłon na jeden guzik, automatyczna kontrola temperatury powietrza wewnątrz pojazdu, Bluetooth, głośniki Bose i system audio kierowany przy pomocy touchscreen – wszystko to sprawia, że verano to auto miłe w dotyku, a na dodatek całkiem pojemne – bagażnik liczy 405 litrów, a tylne siedzenie składa się 60/40.
Cztery osoby o amerykańskich rozmiarach podróżować nim będą komfortowo i z wielką przyjemnością. Przyjemność z pewnością też będzie doznawał kierowca, tym bardziej że w 2013 roku można tego buicka zamówić w wersji turbo, co podkręci moc do 250 KM ( rozpędza samochód do 60 mil na godzinę w 6,2 sekundy), no a to już nie są przelewki nawet dla auta ważącego niemal półtorej tony.
Auto jest składane u naszych amerykańskich sąsiadów w Orion w stanie Michigan, a platforma wozu jest wspólna dla opla astry i chevroleta cruze.
Luksusowe szczegóły to również laminowana antyakustyczna szyba, potrójne uszczelnianie drzwi, pięciowarstwowa wykładzina podsiębitki, absorbujące dźwięk maty podłogowe.

Całkiem sporo, jak za wspomnianą cenę. Na koniec powiem zaś Państwu na ucho, że wersja turbo dostępna będzie w roku 2013 z sześciobiegową ręczną skrzynią biegów, co może przekonać do kupna nie tylko tych siwiejących amatorów czterech kółek. O czym zapewnia

Wasz Sobiesław

PS Sprzedawców nowych samochodów zainteresowanych prezentacją modeli w "Gońcu" proszę o kontakt z redakcją. S.K.

Mówiliśmy już o kupowaniu auta z drugiej ręki, są jednak sytuacje – przyznaję to bez bicia – kiedy nowe auto ma sens.
Jeśli dojdziemy do takiego wniosku, sporo pieniędzy może nam zaoszczędzić dobre przygotowanie się do całego procesu zakupu. Niebawem też zaczniemy przedstawiać w Moto-Gońcu nowości na placach dealerowskich w tym roku...
A zatem zanim wejdziemy do pachnącego nowymi autami, lśniącego szkłem i aluminium salonu samochodowego, warto poczytać na ten temat. Pamiętajmy że w starciu o samochód sprzedawca ma nad nami wielką przewagę wynikającą z doświadczenia – on o wiele częściej sprzedaje samochody niż my kupujemy. Stąd też szanse są nierówne, co nie znaczy, że nie możemy własnym wysiłkiem nieco wyrównać pole gry.

Po pierwsze, zdecydujmy się na model, zanim jeszcze wejdziemy do salonu dealera – jedną z popularnych metod stosowanych przez sprzedawców samochodowych jest sprzedawanie nam tego, co chcą nam sprzedać.
W dobie Internetu możemy o naszym marzeniu motoryzacyjnym dowiedzieć się niemal wszystkiego – łącznie z ceną dealerowską, którą poznamy, zaglądając np. do carcostcanada.com.

Po drugie, jedną z podstawowych metod stosowanych przez sprzedawców (nie tylko samochodów) jest "zaprzyjaźnienie się" z nami, ergo zdobycie naszego zaufania.
Niestety, w tym biznesie trzeba patrzeć cały czas na ręce i liczyć, a nie opowiadać, gdzie ostatnio byliśmy na wakacjach i jaki nasz poprzedni samochód był zły czy dobry.
Dobry sprzedawca ocenia nas na wygląd, dobrze więc go zaskoczyć i trochę się z nim psychicznie pobawić.
Tak więc nie dajmy się zwieść i nie szukajmy przyjaciół ani powierników w salonie samochodowym.

Po trzecie, oddzielmy negocjowanie ceny samochodu od negocjowania pożyczki.
Standardowym pierwszym pytaniem sprzedawcy samochodów jest "na ile możemy sobie pozwolić miesięcznie na spłacanie auta?". Sprzedawcy nie powinien interesować nasz stan majątkowy, zaś nas interesuje przede wszystkim cena samochodu. Jeśli damy się wpuścić tę uliczkę, zazwyczaj sprzedawca samochodu będzie nas chciał przekonać do lekkiego podniesienia poprzeczki – np. o 20 dol. miesięcznie – postępujmy ostrożnie – z kalkulatorem w ręku liczmy całkowity koszt pojazdu.
Generalnie jednak dobrze jest powiedzieć "płacę gotówką" – wówczas wszystkie rzeczy ulegają uproszczeniu i widzimy czarno na białym, jaka jest cena tego, co kupujemy.

Po czwarte – bądźmy zawsze gotowi wstać ode stolika i iść do domu. Jedną z metod sprzedawców samochodowych jest wymęczenie klienta.
Wielokrotnie sam byłem poddawany negocjacjom "z trzecią osobą w tle" – kiedy to mój sprzedawca w czasie prowadzenia rozmowy co chwila wychodził, by uzyskać "zatwierdzenie" na moją kontrpropozycję i po pół godzinie przychodził z ze swoją kontrofertą...
Czymś takim może nas doprowadzić do stanu, kiedy będziemy chcieli mieć za sobą ten przykry proces i podpiszemy coś na odczepnego. Jest to najgorsze, co możemy zrobić.
Na początku lat 90. negocjowałem leasing forda taurusa u Rudiego w niestniejącym już dealershipie przy Weston Rd. i dokładnie tak się to odbywało – straciłem na niego całe popołudnie.
Nie dajmy się "zamknąć w biurze" – wyjdźmy na plac się porozglądać.

Po piąte, trade-in – zawczasu dowiedzmy się, ile możemy dostać, żebyśmy czasem wartego 3 tys. dol. auta nie oddawali za 500 dol. – no chyba że komuś 2500 dol. chodzi piechotą...

Po szóste – nie dajmy się zaskoczyć propozycjami dodatkowych gwarancji czy opcji – lepiej te rzeczy przemyśleć zawczasu – zazwyczaj gwarancje takie są niepotrzebne i służą poprawie opłacalności transakcji dla sprzedającego.

Po siódme, zapytajmy, czy to jest najlepsza cena, i "idźmy się z nią przespać".

Po ósme – jeśli jesteśmy we dwójkę – zgódźmy się co do warunków – nie negocjujmy między sobą vis-a-vis negocjowania ze sprzedawcą.

Po dziewiąte, żadnych depozytów na stół – w momencie rozpoczynania rozmów.

I po dziesiąte…
Poszukajmy – czy to przez znajomych, czy rodzinę, sprzedawcy, do którego możemy mieć zaufanie, który ma dobrą opinię, który się nie raz sprawdził etc.
Oczywiście my w "Gońcu" polecamy polski zespół z Lakeshore Honda, zwłaszcza zaś tych, którzy czytają tam "Gońca"...
Na koniec zaś jedna zasadnicza uwaga – więcej luzu, unikajmy spięć i nerwów.

Pisanie o starociach na tym kontynencie jest jak wiosłowanie pod prąd. Wiadomo, że cała komercyjna kanonada bombarduje nasze głowy jednym podstawowym przesłaniem: kup sobie nowsze, bo najnowsze jest najładniejsze, najbardziej pachnące i najbardziej błyszczące...
Czasem tak, ale nie do końca... Samochodu z pewnością nie powinniśmy wymieniać raz na trzy lata, zaś jeśli naprawdę lubimy jeździć i kochamy cztery kółka, to powinniśmy mieć coś, co pogłaskane odrobiną miłości odwzajemni się nam stokrotnie tak w przyjemności prowadzenia, jak i... oszczędnościami.

Tydzień temu mówiłem o tym, że największym kosztem posiadania samochodu jest jego deprecjacja. Dlatego, jeżeli odrobinę pogłówkujemy, to okaże się, że możemy mieć auto niezbyt drogie w utrzymaniu, bardzo przyjemne dla kierowcy, a do tego trzymające wartość niczym sztabka złota.
Przedstawiony na zdjęciu obok u góry mercedes z 1965 roku można kupić w London za 3400 dol. (cena wywoławcza) i przy niedużym wkładzie pracy zrobić z niego cukierek, który przyciągał będzie uwagę bardziej niż najnowszy model tej marki (jeśli nam zależy na zawracaniu cudzych głów); który nie będzie w ogóle tracił na wartości; w którym – jeśli ktoś akurat ma hyzia na punkcie osobistej wolności – nie trzeba zapinać pasów bezpieczeństwa; który – uwaga, uwaga – jesteśmy w stanie ubezpieczyć za 100 – 200 dol. ROCZNIE, jako samochód historyczny. Co prawda, aby dostać takie ubezpieczenie, trzeba mieć jeszcze jeden "normalnie" ubezpieczony samochód, ale można to wszystko bez problemu załatwić.
Tu dodam, że nie wierzę w odstawianie samochodów do przechowalni na zimę – samochód jest po to, aby nim jeździć, a nie na niego patrzeć, ponadto, jak każda maszyna – proszę zapytać mechaników lotniczych – odpowiednio utrzymywany samochód jest w stanie – mimo soli na drogach – jeździć całymi latami. Wystarczy tylko lekko o niego dbać, myć zimą – zabezpieczać antykorozyjnie – w porę usuwać pierwsze ogniska rdzy...
W dobie Internetu nie ma też zupełnie problemu z częściami zamiennymi, przez wyspecjalizowane firmy czy kluby właścicieli dostaniemy wszystko – części wymontowane ze złomu albo dorabiane.

Kupując auto z lat 60., 70. czy nawet z pierwszej połowy 80., wiemy, że ktoś o nie musiał dbać, inaczej nie dożyłoby naszych czasów; trzeba więc zwrócić uwagę na to, co było robione, czy części są oryginalne, jak i gdzie samochód był eksploatowany.
Dobrze jest kupować uznaną markę. Stare auta produkowane były według innej filozofii niż dzisiejsze – zakładano, że kierowca będzie chciał wiele rzeczy sam robić – a więc, jeśli tylko nam się odrobinę chce przy aucie pogrzebać, to nie jest to trudne i zazwyczaj nie wymaga specjalistycznych narzędzi – a dostęp do większości elementów silnika czy zespołu pędnego jest łatwy.

Stare auto to również kawał europejskiej czy amerykańskiej historii – świadectwo czasów, w których Europa była symbolem najnowocześniejszej myśli technicznej, produkcji i najlepszej jakości. W tych autach nie znajdziemy chińskich czy koreańskich części.
Jeśli zaś nie chcemy pracować przy samochodzie, jest wiele warsztatów, które tanio naprawiają starocie.
Wybierając model warto zastanowić się, do czego będziemy go potrzebować, czy będziemy jeździć zimą etc.

Radziłbym kupić samochód jak najprostszy, bez żadnych "wodotrysków" i sterowanych elektrycznie podzespołów. W wypadku starego auta plusem są na przykład ręcznie otwierane okna. Mercedes, bmw, volkswagen – królują na tym rynku m.in. dlatego, że auta amerykańskie są – łagodnie mówiąc, dość paliwożerne, a poza tym, zostały jednak bardziej niechlujnie wykonane, choć oczywiście są odstępstwa od reguły.
Jeśli kupujemy samochód do jeżdżenia, a nie pokazywania i pieszczenia, unikajmy modeli "kultowych". Kiedyś bardzo się napaliłem na toyotę landcruiser, produkowaną do roku 1984 – auto niezawodne i proste w konstrukcji, którego miliony egzemplarzy pomagało przeprawiać się różnym śmiałkom i zbójom przez ostępy Afryki czy Ameryki Południowej i Australii.
Jednak dzisiaj to, co można kupić na rynku, to w większości wypadków złom, zaś pięknie odrestaurowany diesel landcruiser – kosztuje nawet i 40 tys. No a takim autem szkoda codzienne jeździć do pracy.
Toyota landcruiser produkowana była od lat 50. z myślą o wojsku i zaskarbiła sobie opinię pojazdu nie do zdarcia. Jeśli dodamy jej snorkel i przerobimy "petro" diesel na olej rzepakowy – dojedziemy w dowolne ostępy północnego Ontario.
Zatem gdy nam przyjdzie ochota na samochód dla prawdziwego mężczyzny, który wydaje się niewielki, a mieści 6 osób (w razie potrzeby z karabinami – z tyłu siedzi się na ławkach bokiem do kierunku jazdy) – to możemy poszukać w USA lub w Albercie firmy, która nam go zrobi pod klucz.

Photo Hilltop Cruisers
Hilltop Cruisers z Alberty mają na parkingu całą gamę gratów, z których gotowi są wyczarować odrestaurowany model według naszej specyfikacji.
Latem landcruisera przepoczwarzyć można w gazik, opuszczając do przodu przednią szybę i zdejmując aluminiową górę. Toyota landcruiser jeździ absolutnie po wszystkim, a tam gdzie nie dojedzie, to się wciągnie na wciągarce napędzanej głównym silnikiem wprost ze skrzyni biegów.
Samochód ma stały napęd na cztery koła, ale koła przednie można "zwolnić" przy pomocy specjalnej nastawy na osiach.
Tak więc posiadanie starego samochodu może nam dostarczyć o wiele więcej nieustających przyjemności – gdy nowe auta szybko się nudzą – stare odkrywać będziemy co pewien czas na nowo.
Jeśli zaś podliczymy wszystkie koszty, to okaże się, że w okresie – powiedzmy – 10 lat przyzwoity hyundai drożej nam wyjdzie niż taki staroć, który naprawdę bardzo da się lubić.
Nie dość więc, że za małe pieniądze, to jeszcze mamy coś, czym pokazujemy dzisiejszej młodzieży świetną kulturę techniczną naszej blednącej cywilizacji zachodniej.
Samochód taki pełni w ten sposób nie tylko rolę transportową, ale też edukacyjną i rodzinną – zacieśniając więzi międzypokoleniowe. Nic tak bowiem nie intryguje juniora, niż tata z samochodem, którego mogą mu pozazdrościć koledzy (i koleżanki) z high-schoolu – o czym Państwa zapewnia.
Sobiesław