W poniedziałek rano papież Franciszek przyjął na audiencji ad limina Apostolorum (w ramach których episkopaty różnych krajów co 5 lat przyjeżdżają do Watykanu) biskupów z zachodniej Kanady. Do Assembly of Western Catholic Bishops (AWCB) należą biskupi kościoła rzymskokatolickiego i greckokatoliccy z czterech zachodnich prowincji, Terytoriów Północno-Zachodnich, Jukonu i Nunavutu. Reprezentują 18 diecezji rzymskokatolickich (Calgary, Churchill-Hudson Bay, Edmonton, Grouard-McLennan, Kamloops, Keewatin-Le Pas, MacKenzie-Fort Smith, Nelson, Prince Albert, Prince George, Regina, Saint-Boniface, Saint-Paul, Saskatoon, Vancouver, Victoria, Whitehorse, Winnipeg) i cztery eparchie greckokatolickie (Edmonton, New Westminster, Saskatoon, Winnipeg).

Kanadyjscy biskupi składają wizyty ad limina regionami, począwszy od biskupów prowincji atlantyckich. AWCB jest drugim episkopatem, który przybył do Watykanu. W najbliższych tygodniach papież Franciszek przyjmie biskupów z Ontario, a następnie z Quebeku.

Po doniesieniach o przypadkach zakażenia paciorkowcem typu A (streptococcus A), w których chorzy musieli przechodzić amputacje kończyn, wielu Kanadyjczyków zastanawia się, od czego zaczyna się ten potencjalnie śmiertelny stan zapalny. Groźną infekcję przeszła Colleen Watters z Alberty. Spędziła 9 dni w śpiączce, lekarze musieli jej amputować lewą stopę, wszystkie palce u prawej stopy i cztery palce u rąk. Początkowe objawy zakażenia paciorkowcem sugerowały grypę. Im szybciej inwazyjny paciorkowiec zostanie rozpoznany, tym lepiej. W późniejszym stadium bowiem lekarze nie zajmują się samą bakterią, ale złożoną odpowiedzią organizmu ludzkiego na zakażenie – co np. w przypadku sepsy objawia się dysfunkcją kolejnych narządów.

Według Public Health Agency of Canada inwazyjnym paciorkowcem typu A można się zarazić przez bezpośredni kontakt lub droga kropelkową. Większość infekcji jest niegroźna, ogranicza się do choroby gardła lub skóry. Czasem jednak bakteria, pochodząca z innego szczepu niż zwykły paciorkowiec A, dostaje się tam, gdzie normalnie nie występuje, czyli np. do krwiobiegu. Wtedy może dojść do sepsy, zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i martwiczego zapalenia powięzi (ostrego zakażenia podskórnej tkanki łącznej). Martwicze zapalenie powięzi rocznie rozwija się u 90-200 pacjentów w Kanadzie, według danych Manitoba Public Health. 20-30 proc. przypadków jest śmiertelnych. Jego objawy to: ból znacznie większy niż wskazują na to zewnętrzne oznaki zranienia, zaczynający ustępować po ok. 24-36 godzinach, a następnie nawracający, zaczerwienienie skóry, opuchlizna, skóra gorąca w dotyku., gorączka i drgawki, wymioty, nudności i biegunka. Niestety w wielu przypadkach, zwłaszcza u zdrowych i młodych osób, początkowe objawy (gorączka, bóle i ogólnie złe samopoczucie) są mylone z grypą i mogą zostać zlekceważone. Charakterystyczne jest jednak szybkie i stałe pogorszenie stanu zdrowia.

W 2014 roku stwierdzono 1827 przypadków inwazyjnego zakażenia paciorkowcem typu A (5,14 przypadku na 100 000 osób). 10 lat wcześniej było to 2,68 na 100 000. Nie wiadomo, czy liczba przypadków rzeczywiście wzrosła, czy choroba była częściej zgłaszana. Zgłaszanie do Public Health stało się obowiązkowe w 2000 roku.

W Ontario w styczniu 2017 roku zgłoszono 91 infekcji, przed rokiem – 77.

Kanada przygotowuje się do tymczasowego wejścia w życie umowy handlowej z Unią Europejską (Comprehensive Economic and Trade Agreement – CETA), co ma nastąpić najpóźniej 1 lipca. Będziemy mogli się więc przekonać, czym zaowocowały ośmioletnie negocjacje.

W zeszłym tygodniu do Ottawy przyleciała unijna komisarz ds. handlu Cecilia Malmstrom. Stwierdziła, że ze strony UE wszystko jest już gotowe. Po ostatecznym głosowaniu w parlamencie europejskim, które odbyło się w lutym, unijni politycy sugerowali, że CETA mogłaby tymczasowo wejść w życie nawet 1 kwietnia. Teraz Malstrom powiedziała, że nastąpi to prawdopodobnie w najbliższych tygodniach.

W życie wejdzie wówczas około 95 proc. zapisów umowy – m.in. zniesienie 98 proc. ceł, poprawa dostępu do niektórych towarów, możliwości ubiegania się o zamówienia publiczne w innych krajach czy ułatwienia w przepływie osób. Reszta ze względów prawnych zostanie wdrożona później, po ratyfikacji przez wszystkie parlamenty krajowe i regionalne państw członkowskich UE. Do tej drugiej grupy należą np. kontrowersyjne przepisy dotyczące sporów inwestorskich pozwalających przedsiębiorcom podawanie do sądów rządów innych krajów, jeśli ich decyzje w niesprawiedliwy sposób szkodzą interesom firm.

Negocjacje zakończyły się w 2014 roku, ale po tym, jak kilka państw europejskich zgłosiło zastrzeżenia co do klauzuli inwestycyjnej, w zeszłym roku wprowadzono poprawki. W drugiej połowie 2016 roku zmian w zapisach o rolnictwie domagał się belgijski region Walonia.

W Kanadzie sprawa ratyfikacji jest prostsza niż w Unii Europejskiej. Przede wszystkim potrzebne jest zatwierdzenie odpowiedniej ustawy przez parlament federalny. Ustawa C-30 zawierająca poprawki do obecnie panujących u nas przepisów, jest obecnie w senackiej komisji do spraw zagranicznych. Powinna przejść bez przeszkód. Prowincje i terytoria też muszą zgodzić się na CETA. Ontario już wprowadziło odpowiednie zmiany prawne, a Quebeku rwa proces legislacyjny. Wszystko ma być gotowe przed wakacyjną przerwą w obradach parlamentów.

W przyszłym miesiącu możemy się spodziewać przedstawiania ustawy legalizującej marihuanę. Proces legalizacji miałby się zakończyć przed 1 lipca 2018 roku. Proponowana ustawa ma ujrzeć światło dzienne za jakieś dwa tygodnie i prawdopodobnie będzie oparta na rekomendacjach sformułowanych przez grupę zadaniową, na czele której stanęła była minister sprawiedliwości w rządzie liberałów Anne McLellan.

Rząd federalny będzie więc dbał o ty, by marihuana trafiająca na rynek była bezpieczna i pochodziła od licencjonowanych producentów. Prowincje z kolei będą mogły zdecydować o sposobie dystrybucji i sprzedaży, a także o cenach. Ottawa dopuści sprzedaż osobom po 18 roku życia, prowincje będą mogły jednak podwyższyć próg wiekowy.

Jeśli chodzi o samodzielną uprawę konopi, to jedno gospodarstwo domowe będzie uprawnione do hodowania czterech roślin.

Legalizacja marihuany była jedną z obietnic składanych przez Justina Trudeau podczas kampanii wyborczej. Liberałowie przekonywali, że proces jest konieczny, by narkotyk nie trafiał w ręce dzieci, a kryminaliści nie czerpali zysków z jego sprzedaży.