Andrzej Kumor: Panie Stanisławie większość Pana poglądów jest dobrze znana, jest Pan obecny na kanałach YouTube, ma Pan liczne grono zwolenników, dlatego chciałem zacząć od najnowszej Pana książki “Gierkizm”, czyli dobra zmiana”, oceny polityki gospodarczej nowego polskiego rządu i od Pana krytyki etatyzmu.  Przepraszam za ten długi wstęp ale właśnie za moich młodych lat reagonomika, thatcheryzm, Hayek, Friedman, “13” Mirosława Dzielskiego, Pana kolega Korwin Mikke to były autorytety Wydawało się że świat jest łatwy i przewidywalny Wystarczy wszystko puścić na żywioł i niewidzialna ręka Adama Smitha ręka wolnego rynku wszystko poskładać do kupy. Tymczasem patrząc z dzisiejszej perspektywy, również tej tutejszej kanadyjskiej, wydaje mi się że to jest trudne do obrony , Bo mamy bariery celne które bronią poszczególnych interesów interesy korporacyjne,  układy Wolnocłowe Które tak naprawdę Bronią interesów jednej bardziej niż innych Bogiem a prawdą Są one uzgadnianiem ograniczeń urzędniczych   między jednym a drugim obszarem gospodarczym kiedy mamy do czynienia z manipulacjami kursowymi używanymi przez możnych tego świata dla własnej korzyści  I pieniądzem kredytowym. Jak tutaj wyważyć te rację gdzie jest ten prawdziwy wolny rynek. Czy rzeczywiście wolny rynek jest odpowiedzią na pytanie o powszechny dobrobyt?

Stanisław Michalkiewicz:  Panie Andrzeju, wydaje mi się że te wszystkie paroksyzmy bolączki  które pan wymienił,  One nie są skutkiem istnienia wolnego rynku ale odchodzenia od niego i nawet pan to powiedział czy może zamknąć drzwi więc jeżeli takie skutki powoduje odchodzenie od zasad wolnorynkowych.  podam przykład ostatnia umowa o wolnym handlu między Unią Europejską a Kanadą.  Ja jej nie czytałem ale to na pewno nie jest umowa o wolnym handlu bo jeżeli umowa o wolnym handlu liczy 1000 czy półtora tysiąca stron. No to na pewno tam o wolnym handlu jest bardzo niewiele albo nic.  bo Umowa o wolnym handlu powinna się składać z jednego zdania że w stosunkach między Unią Europejską a Kanadą wprowadza się zasadę wolnego handlu kropka I tyle co oznacza że nie ma żadnych ograniczeń nie ma żadnych barier. Wolny handel polega na tym i wolny rynek że  sprzedawca może sprzedać to co ma  komu chce Ile chce i za jaką cenę chce.  kupiec może kupić co chce i  Ile chcę kiedy chce i za jaką cenę ma sprzedawca sprzeda Co jest więcej to od złego pochodzi.

        Zbliża się lato, a zatem okres urlopów, wizyt, podróży, wakacji. Do Kanady przybędzie wielu turystów, a zatem jakie informację powinniśmy posiadać oczekując na gościa? 

        Przede wszystkim trzeba wiedzieć jak długo można pozostać w Kanadzie jako rezydent czasowy. Najczęściej, pobyt czasowy przyznawany jest na 6 miesięcy, ale zawsze na granicy oficer określa datę ważności czasowego pobytu, dlatego zaraz po przekroczeniu granicy należy sprawdzić adnotację urzędowe w paszporcie.

        Jeśli w paszporcie jest tylko pieczątka z data wlotu - możemy pozostać w Kanadzie do 6 miesięcy (NIE DO 3, bo tak myśli wiele osób). Jeśli urzędnik dokonał adnotacji i określił datę wylotu, musimy się zastosować do tego terminu, ewentualnie przedłużyć status w Kanadzie. Zapewne większość z was wie, że nasi goście jeśli przylatujący na paszporcie polskim, muszą posiadać tak zwaną zgodę na wlot do Kanady (electronic travel authorization). Nowe przepisy weszły w życie pod koniec zeszłego roku i jeśli osoba nie posiada eTA, może być zawrócona z granicy, dlatego jest to ważne. Zgodna na wlot eTA nie gwarantuje też, że osoba zostanie wpuszczona, ale na pewno mniej jest obecnie takich sytuacji, ponieważ osoby, których rząd kanadyjski nie chce przyjąć jako turystów, nie otrzymują autoryzacji na wlot.

        Turyści, którzy chcą pozostać dłużej, mogą złożyć wniosek o przedłużenie czasowego pobytu, który składa się korespondencyjnie lub elektronicznie. Nie ma możliwości przedłużenia wizy pobytu czasowego osobiście w lokalnym biurze, tak jak to było kiedyś.

        Istotne jest, by osoba chcąca pozostać dłużej odpowiednio umotywowała wniosek wizowy. Jeśli turysta posiada własne fundusze, nawet poza Kanadą, zalecam, by pokazać posiadane fundusze na pobyt. 

        Jeśli w Kanadzie nie posiadamy gwarantora, list gwarancyjny może wystawić także ktoś poza Kanadą, kto finansuje nasz pobyt zagraniczny.

        Proszę także zwrócić uwagę, że na liście zalecanych przez urząd dokumentów znajduje się kopia powrotnego biletu, jeśli wnioskodawca posiada bilet powrotny. Warto zatem zarezerwować bilet powrotny w terminie, w jakim turysta chce opuścić Kanadę, i dołączyć potwierdzenie odlotu do swojego podania imigracyjnego. 

        Jak długo możemy przedłużać czasowy pobyt? Teoretycznie nie ma ograniczenia, ale jeśli turysta ma jedynie motyw turystyczny pozostania i nie ubiega się o stałą rezydencję na terenie Kanady, na przykład w kategorii sponsorowania rodzinnego, przedłużenia można nie dostać. Ja w swojej praktyce spotkałam się z sytuacją przedłużenia wizy wielokrotnie, ale tak jak wspomniałam, podanie należy odpowiednio umotywować i udokumentować. W przypadku rodziców, istnieje możliwość poproszenia o wizę na 2 lata (super visa).

        Jeśli turysta otrzyma decyzję negatywną, można poprosić (o przywrócenie legalnego statusu w Kanadzie w ciągu 90 dni, a zatem odmowa przedłużenia pobytu czasowego nie jest ostateczną decyzją, warto o tym pamiętać.

Izabela Embalo

licencjonowany doradca

OSOBY ZAINTERESOWANE IMIGRACJĄ DO KANADY,PROSIMY O KONTAKT , 

tel/text: 416-5152022 Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Skutecznie pomogliśmy setkom polskich imigrantów osiedlić się na stałe w Kanadzie.

www.emigracjakanada.net

Myśleć konstruktywnie o Indianach

Toronto 1 czerwca na Uniwersytecie Ryersona w ramach dorocznego sympozjum Canadian Political Science Association (CPSA) wygłosi odczyt prof. Frances Widdowson z Mount Royal University w Calgary. Widdowson znana jest z kontrowersyjnych poglądów na sprawy ludności rdzennej i jej wystąpienie raczej nie będzie poprawne politycznie.

Pani profesor od kilku lat ma odwagę otwarcie krytykować sposób patrzenia na ludność rdzenną. W 2008 roku wraz z Albertem Howardem wydała książkę pod wymownym „Disrobing the Aboriginal Industry: The Deception Behind Indigenous Cultural Preserwation”. W tym samym roku podczas sympozjum CPSA ośmieliła się stwierdzić, że system rezerwatów i polityka kolejnych rządów zachęcają Indian do izolowania się od reszty społeczeństwa, co tylko pogłębia ich społeczną dysfunkcję. Zdaniem Widdowson szansą na zamknięcie „przepaści rozwojowej” jest raczej asymilacja. Cześć słuchaczy nazwała jej wykład mową nienawiści, a jeden z „kolegów” powiedział, że takie rzeczy powinna mówić na zewnątrz”.

        Następnie CPSA powołało komitet ds. etyki w prowadzonych badaniach, który miał czuwać nad tym, co jest publikowane i prezentowane. Stowarzyszenie próbowało wyrzucić Widdowson, ale udało jej się zostać. CPSA stworzyło jednak nową sekcję Indigenous Peoples and Colonized Peoples. Pani profesor uczestniczy w sesjach tego panelu, ale o swoich badaniach opowiada w sekcji Ekonomii Politycznej. Tak też będzie na Ryersonie, gdzie przedstawi swój ostatni artykuł „The Political Economy of ‘Truth and Reconciliation’ (TRC): Neotribal Rentierism and the creation of the victim/perpetrator dichotomy”. Tłumaczy, że „rentierizm” pochodzi od słowa „rent” i używa go w odniesieniu do transferów pieniężych (funduszy przekazywanych ludności rdzennej przez rząd federalny). Rozróżnia trzy rodzaje transferów: wypłaty royalties związane z wydobyciem surowców, których złoża znajdują się na terytorium Indian; wypłaty za usługi; rekompensaty za zło wyrządzone ludności rdzennej w przeszłości przez kolejne rządy. Zaznacza, że ostatni rodzaj transferów pojawił się w latach 90., kiedy to prawnicy zaczęli wnosić skargi w związku ze szkołami rezydenckimi. Wtedy też, zdaniem Widdowson, dramatycznie zmienił się sposób patrzenia na te instytucje. Pani profesor zaznacza, że niektórzy prawnicy nieźle dorobili się na szkołach rezydenckich – najsłynniejsza Merchant Law Group zainkasowała miliony dolarów w formie kosztów prawnych po wygraniu odszkodowań w wysokości 5 miliardów dol.

        Widdowson uważa przede wszystkim, że wysokość ostatnich transferów nie ustalana na podstawie przekonujących dowodów, więc kwoty mogą być znacznie zawyżone. A komisja ds. prawdy i pojednania ma raczej znaczenie terapeutyczne i często jej prace mają niewiele wspólnego z poszukiwaniem obiektywnej prawdy.

Biorą pieniądze...  i robią swoje?

Toronto Dwa miesiące po otrzymaniu 205 milionów dol. w formie grantów od rządu Ontario i federalnego Ford Motor Company ogłosił, że będzie likwidował 600 etatów w Kanadzie. Dyrektor Canadian Taxpayers Federation Aaron Wudrick uważa, że to najlepszy powód, by zakończyć wreszcie rozdawanie publicznych pieniędzy dużym korporacjom. Rządy powinny raczej wspierać rozwój nowych gałęzi przemysłu i wspierać przekwalifikowywanie pracowników zatrudnionych dotychczas w tych, które przeżywają kryzys. Niby można finansować duże przedsiębiorstwa, które zatrudniają setki osób, po to by uchronić miejsca pracy przed likwidacją – jednak jest to działanie krótkowzroczne. Gdy tylko publiczne pieniądze się skończą, ludzie i tak zostaną zwolnieni.

        Ontaryjski minister ds. rozwoju gospodarczego Brad Duguid broni Forda podkreślają, że redukcja zatrudnienia obejmie pion administracyjny i marketingowy, a nie produkcyjny. Na razie koncern nie przewiduje zwolnień przymusowych, raczej chce oferować odprawy osobom, którym pozostało niewiele czasu do emerytury.