Chyba skończyły się żarty i zaczęły się schody – jak to kiedyś zauważył generał Bolesław Wieniawa-Długoszowski. 10 marca Rosja wypowiedziała uczestnictwo w traktacie paryskim z roku 1990, o redukcji sił konwencjonalnych w Europie.

Ten traktat był elementem budowania zaufania po zakończeniu "zimnej wojny" i przewidywał redukcje zarówno ilości uzbrojenia rozlokowanego w Europie, jak i liczebności armii. Dlatego też część rosyjskich czołgów i innej ciężkiej broni została ewakuowana na wschód od Uralu, a w krajach, które takich terytorialnych możliwości ewakuacyjnych nie miały, ponadlimitowe ilości uzbrojenia zostały komisyjnie zniszczone. Wycofanie się Rosji z tego traktatu oznacza, że w Europie nie ma już ograniczeń broni konwencjonalnych. Rosja może przemieścić ewakuowaną część swojego uzbrojenia z powrotem na zachód od Uralu, co zmusi państwa europejskie do symetrycznych posunięć, to znaczy – do skokowego zwiększenia wydatków zbrojeniowych. Będzie to miało dla Unii Europejskiej ekonomiczne konsekwencje, bo jak wiadomo, jeśli produkujemy broń, żeby sprzedać ją jakimś państwom wojującym, to zarabiamy, ale jeśli produkujemy ją dla siebie, to nie zarabiamy, a straty zbilansować może jedynie łup wojenny. A na jaki łup wojenny może liczyć Unia Europejska? Na żaden – zatem rozkręcenie spirali zbrojeń w Europie oznacza pogrążenie Unii Europejskiej w stagnacji.

Na przykładzie Węgier widać, jak ważna jest polityka zagraniczna. Viktor Orban mimo wielu nacisków i krytyki mężnie i odważnie stara się wynegocjować najlepszą pozycję dla swego kraju, która zapewni optymalne warunki rozwoju. Zupełnie inaczej jest w Polsce, gdzie typowo ludzie na stanowisku ministra spraw zagranicznych reprezentują interesy Zachodu, wbrew naszej Racji Stanu. Tak jakby to było ministerstwo "spraw zagranicznych", a nie polskich.

W obecnej sytuacji ten dział administracji rządowej (MSZ) jest ważniejszy od resortów siłowych MON i MSW, a nawet ministerstw Finansów i Gospodarki. A to dlatego, że przyszłość Polski jest w znacznym stopniu uwarunkowana geopolityką. Aktualnie z powodu braku silnej, kompetentnej osoby na stanowisku ministra spraw zagranicznych, tę rolę przejmują agresywni generałowie MON oraz wypromowany do "góry" za swoje infantylne błędy były minister spraw zagranicznych, marszałek Sejmu Radosław Sikorski. Przez ostatnie 25 lat szefami tego ministerstwa było 12 ludzi i żaden z nich nie był dla nas dobry. Jedynym "sukcesem" polityki zagranicznej jest ułatwienie masowej ucieczki Polaków za granicę.