II wojna światowa dla Polski przebiegała maksymalnie niekorzystnie. Marszałek Józef Piłsudski często mówił, że siedzimy na dwóch stołkach i że z jednego w końcu spadniemy. Spadliśmy z obydwóch.

Układ zawarty z Anglią i Francją w kwietniu 1939 r. był tylko i wyłącznie układem obłudnym, ponieważ oba te kraje nie były w stanie ani nie miały najmniejszej chęci wywiązać się z tych zobowiązań. Pamiętajmy, że Hitler do końca marca 1939 r. widział nas w pakcie antykominternowskim. W jego planach Francja miała być następnym łupem, a Anglia miała być zmuszona do wycofania się z wojny. Plan napaści na Polskę był opracowywany dopiero od kwietnia 1939 r. Hitler wyraził się, że Francji nie pokona z Polakami na karku. To pokazuje, jak poważnym partnerem byliśmy dla Anglii i Francji. W tej sytuacji Hitler z pozycji względnie tolerancyjnej do Polski przyjął opcję wrogą, wręcz eksterminacji Narodu Polskiego. Niemcy zdawały sobie sprawę, że wkraczają na ścieżkę realnej wojny, tak więc wciągnęły do rozbioru Polski "największego ludojada wszech czasów" – Stalina.

Jest aktualnie co czytać i czego słuchać w polskich mediach głównego nurtu. To, co nastąpiło w czasie wyborów prezydenckich, wstrząsnęło POlitycznie zadufanym w sobie establishmentem. Bo przecież ośmioletnie rządy platformersów i koalicjantów zbiegły się z dalszym gospodarczym rozwojem kraju. 

W roku 1989 startowaliśmy z bardzo niskich pozycji. Średnie pensje (kto pamięta?) kształtowały się na poziomie 30 – 50 dol. amerykańskich miesięcznie. Od tego czasu rządy zmieniały się już wielokrotnie, mniej lub bardziej sprawne, a rodacy – nie rządy – pchali Polskę do przodu. Logiczne?