Od zeszłego roku najszybszą możliwą opcją ubiegania się o pobyt stały jest system Express Entry. Kwalifikujące się osoby mogą otrzymać pobyt stały w zaledwie kilka miesięcy.

    System polega na tym, że można zgłosić swoją kandydaturę w programie ekonomicznym (na przykład program Federal Skilled Workers) i jeśli starająca się osoba zostanie wylosowana przez kanadyjski rząd, pobyt zostanie szybko przyznany, pod warunkiem nieposiadania dyskwalifikującego rekordu kryminalnego lub poważnych problemów zdrowotnych.

    Niestety, niewielu polskich imigrantów kwalifikuje się na ten system. Pisałam już o tym kilkakrotnie, że nasi imigranci zaniedbują naukę języka angielskiego. Zgłasza się do mnie wielu prawie idealnych kandydatów, pracujących w Kanadzie na kontrakcie pracy, co przyznaje im bardzo duży bonus punktowy, ale ja nie mogę im pomóc tylko dlatego, że znajomość języka angielskiego jest bardzo słaba lub niewystarczająca.

    Express Entry stwarza nieprawdopodobnie szybką możliwość uzyskania pobytu stałego, ale podstawowym wymogiem jest zdanie języka angielskiego przed zgłoszeniem swojej kandydatury. Osoby, które zakwalifikowały się na nominacje prowincji lub posiadają ofertę pracy podpartą opinią rynku pracy LMIA (dokument pracodawcy), ewentualnie osoby pracujące już w Kanadzie na wizie pracowniczej (ale nie w programie IEC), mają pierwszeństwo w staraniu się o pobyt stały w systemie Express Entry. Właśnie ci kandydaci są wybierani w pierwszej kolejności.

    Osobiście zauważyłam, że imigrantów pochłania praca. Większość pracowników zagranicznych, Polaków, pracuje wiele godzin, nawet w weekendy, i nie ma czasu i siły, by podjąć naukę języka. Niekiedy nie jest to wybór przyjeżdżających pracowników, a jedynie pracodawców. Udzielałam niedawno konsultacji mężczyźnie, który przyjechał z rodziną na kontrakt pracy do Kanady. Mężczyzna pracuje wiele godzin w tygodniu, także weekendy, ale pracuje bez dodatkowego wynagrodzenia. Jest idealnym kandydatem na Express Entry, ponadto dzieci się w Kanadzie już dobrze zaadaptowały, żona rozwinęła mały biznes, ciężko im wrócić do Polski, gdzie nie mają zatrudnienia. Wystarczy zdać język angielski i rodzina mogłaby za kilka miesięcy otrzymać pobyt stały. Imigrant próbował zdać angielski już dwukrotnie, ale zawsze brakuje kilku punktów. Pracodawca jest tak wymagający, że nie tylko nie opłaca nadgodzin pracownika, ale wykorzystuje go maksymalnie, tylko dlatego że pomógł pracownikowi dostać się do Kanady na kontrakt pracy w jego firmie.

    Ja ponownie podkreślam, że nie można lekceważyć znajomości lub nauki języka angielskiego. Nie wszystkie programy wymagają, by przedstawić wynik testów językowych, ale większe szanse osiedlenia się na stałe stwarzają programy ekonomiczne-federalne, i tu znajomość języka na odpowiednim poziomie jest obowiązkowa.

Izabela Embalo
licencjonowany doradca imigracyjny
    
    OSOBY ZAINTERESOWANE IMIGRACJĄ DO KANADY, WIZĄ PRACY, STUDIÓW, AUTORYZACJĄ NA WLOT ITP. PROSIMY O KONTAKT tel./tekst: 416-515-2022, Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript..
    
    LOKALIZACJA BIURA W CENTRUM MISSISSAUGI (HURONTARIO/DUNDAS).

Kanada - fajny kraj!

Toronto Według raportu przygotowanego przez firmę zajmującą się strategią marki BAV Consulting i The Wharton School przy University of Pennsylvania, Kanada zajmuje drugie miejsce w rankingu najlepszych krajów świata. Pierwsze zajęli Niemcy, za nami znalazły się Stany Zjednoczone, Wielka Brytania i Szwecja. BAV Consulting przeprowadziło 16 000 ankiet w 60 krajach. Zadano szereg pytań w kategoriach praw obywatelskich, jakości życia, wpływów kulturowych, wspierania przedsiębiorczości, przygód i turystyki, dziedzictwa. Profesor marketingu z Wharton School David Reibstein mówi, że promowanie kraju i tworzenie jego marki działa tak samo jak w wypadku jakiejś firmy. Zawsze chodzi o to, jak ludzie cię odbierają.

    W kilku kwestiach Kanada otrzymała ocenę "znakomitą" i została postawiona za wzór dla innych państw. Tak było w przypadku oceny przedsiębiorczości i wspierania inicjatyw, a brano pod uwagę: jak kraj współpracuje z resztą świata, jaki odsetek populacji jest dobrze wykształcony, jaki jest dostęp do wykwalifikowanej siły roboczej, czy prawo regulujące przedsiębiorczość sformułowane jest jasno, na jakim poziomie stoi technologia, jaki jest dostęp do kapitału, jak bardzo rozbudowana jest biurokracja i czy korupcja jest na porządku dziennym, jakie są koszty produkcji, czy system podatkowy jest przyjazny przedsiębiorcom.

    Jeśli jednak chodzi o to, czy kraj jest przyjazny przedsiębiorcom, zajęliśmy piąte miejsce za Niemcami, Japonią, USA i UK. Największy potencjał dla rozwoju innowacji przypisano Singapurowi, zwracając uwagę na minimalną biurokrację i świetnie rozbudowaną infrastrukturę. Pod względem podatków uplasowaliśmy się za Szwecją i Luksemburgiem.

    Projekt tworzenia rankingów ma potrwać przez 5 lat. Zdaniem autorów ma się przysłużyć ulepszeniu światowej gospodarki poprzez wskazanie najlepszych praktyk.

Dobijanie może być trudne

Ottawa Anestezjolodzy – lekarze, którzy każdego dnia mają do czynienia ze środkami stosowanymi do eutanazji czy wspomaganego samobójstwa – mówią, że przyspieszona śmierć nie zawsze musi oznaczać spokojne zaśnięcie. U pacjentów mogą występować drgawki, czas do śmierci może być dłuższy, niż dana osoba oczekiwała, niekiedy może dojść do chwilowego ocknięcia się. Część anestezjologów pyta, czy oni albo inni lekarze powinni być angażowani w eutanazję, czy zadanie to nie powinno być powierzone jakiejś innej grupie. Dr Cheryl Mack i dr Brendan Leier w styczniowym wydaniu "Canadian Journal of Anesthesia" chcą, by Sąd Najwyższy wykazał, dlaczego akurat lekarze mają dokonywać tych niemedycznych praktyk, szczególnie gdy etyka zawodowa od wieków zakazuje tego rodzaju działań.

    Sąd Najwyższy dał liberałom czas do czerwca na przygotowanie ustawy regulującej kwestię wspomaganego samobójstwa, czyli wydłużył termin o 4 miesiące. W poniedziałek zaczną się obrady komisji powołanej w celu przygotowania ustawy.

    Mack, będąca szefem komisji etycznej szpitali University of Alberta, pisze, że dla lekarzy cztery miesiące to za mało. Anestezjolodzy, biorąc pod uwagę ich wiedzę i umiejętności, prawdopodobnie zostaną ustawowo zaangażowani we wspomagane samobójstwo. Grupa ma jednak kilka wątpliwości. Czy na przykład anestezjolodzy będą proszeni o przygotowywanie śmiercionośnych receptur? Czy będą musieli określać stan umysłu pacjenta?

    Podstawą świadomego podjęcia decyzji jest znajomość potencjalnych zagrożeń i komplikacji, a te na początku wdrażania procedury wspomaganego samobójstwa mogą nie do końca być znane. Pacjenci różnie reagują na leki, dawkowanie jest oparte na stałym monitorowaniu chorego. W przypadku wspomaganego samobójstwa lekarz może przepisać dużą dawkę substancji, którą pacjent zażywa samodzielnie. Anestezjolog wie, czym to może grozić, i jest świadomy, że śmierć będzie poprzedzona cierpieniem.

    Jeśli chodzi o eutanazję – czyli śmierć przez wstrzyknięcie śmiercionośnej substancji, Mack wspomina o komplikacji, która na szczęście bardzo rzadko, zdarza się w czasie operacji. Pacjent odzyskuje świadomość, ale jest sparaliżowany.

    Eutanazja jest procesem trzystopniowym. Pacjent najpierw dostaje środek uspokajający, potem przy pomocy normalnego środka znieczulającego jest wprowadzany w stan śpiączki, a na końcu następuje podanie bloku nerwowo-mięśniowego, który powoduje zatrzymanie oddechu i akcji serca. Jeśli ostatni środek zostanie podany zbyt wcześnie, gdy śpiączka będzie jeszcze za płytka, pacjent dusi się, będąc świadomym, ale sparaliżowanym.

    Inna kwestia to ustanowienie standardów do oceny, kto jest kompetentny, by przeprowadzać procedurę wspomaganego samobójstwa. W Holandii wspomagane samobójstwo jest przyczyną 3 proc. zgonów. Jeśli Kanada pójdzie w jej ślady, będzie to oznaczało uśmiercanie 7000 osób rocznie.