Dowódca UPA na Zakierzoński Kraj Myrosław Onyszkewycz, ps. Orest, Ołeh, Biłyj, Bohdan (ur. 26 stycznia 1911 w Uhnowie koło Sokala, zm. 6 lipca 1950), pułkownik UPA, dowódca VI Okręgu "Sian", działał w strukturach Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, członek Krajowego Prowidu i referent do spraw wojskowych. Ukończył 4 klasy gimnazjum i 2 lata szkoły mierniczej. Pracował w zawodzie buchaltera, był oficerem rezerwy. Był członkiem Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów od jej powstania w 1929. W 1932 został skazany na 3 lata więzienia za przynależność do OUN. W połowie marca 1945 roku Mirosław Onyszkiewicz mianowany został dowódcą VI Okręgu UPA "Sian". Jako dowódca UPA na terenie Polski, jest odpowiedzialny za rozkazy napadów na oddziały WP, grupy UB i MO, polskie wsie, które palono i mordowano polskich mieszkańców. UPA, w myśl jego rozkazów, dokonywała również akcji sabotażowo-dywersyjnych w terenie przez podpalanie lasów, niszczenie mostów, dróg kolejowych i szos, palenie zbóż znajdujących się w stodołach bądź w stogach. Funkcję pełnił do jesieni 1947 roku. 2 marca 1948 został aresztowany we Wrocławiu. Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie skazał go 2 czerwca 1950 roku na karę śmierci. Wyrok wykonano 6 lipca.

    Dowódca SB OUN Petro Fedoriw, ps. Dalnycz (ur. 20 listopada 1910 w Krywem, zm. 11 kwietnia 1950 w Warszawie). Ukończył gimnazjum w Brzeżanach, następnie prawo na Uniwersytecie Lwowskim. Wstąpił do OUN jeszcze w gimnazjum. Od 1940 roku zajmował wysokie stanowisko w referenturze Służby Bezpeky. Od maja 1945 był szefem SB w Zakierzońskim Kraju. 16 września 1947 roku obezwładniony w bunkrze granatami z gazem i schwytany. Więziony 3 lata w więzieniu mokotowskim w Warszawie, 20 stycznia 1950 skazany na karę śmierci. Stracony w Warszawie.

    Latem 1876 roku, jednocześnie z Bośni – od północy, i z Albanii – od południa, ruszyły wojska tureckie ku dzikiemu i nieprzystępnemu masywowi górskiemu Prokletije. Celem wyprawy była Czarnogóra, która od XV stulecia, czyli od początku tureckiej ekspansji na Bałkanach, nie tylko dzielnie broniła swej niezależności, ale i coraz odważniej nękała Turków w okolicznych krajach, łupiąc ich transporty oraz grabiąc będące pod turecką jurysdykcją grody.

    W drugiej połowie XIX stulecia tureckie imperium nie było wprawdzie już tak potężne, jak jeszcze na początku tegoż wieku, ale przecież panowało na terenach od Oceanu Indyjskiego po Dunaj. Choć panowało już z coraz większym trudem, bo spora część Grecji i północna Serbia cieszyły się już pewną niezależnością, a bunty podejmowano to na Krecie, to w Hercegowinie, to w Bułgarii, to w południowej Serbii, to na ziemiach, na których miała wkrótce powstać Rumunia. No i pozostawała ciągle krajem wolnym Czarnogóra.

    Tak tę górzystą i posępną krainę, leżącą na wschód od słonecznych wybrzeży Adriatyku, nazwali kolonizujący Dalmację przybysze z Italii – i tak już zostało, choć przez pewien czas krainę te nazywaną Zetą, a jeszcze wcześniej – Dukliją. Wprawdzie w XV stuleciu Turcy zawładnęli również częścią Czarnogóry, ale większość niedostępnej krainy zachowała swoją niezależność. U stóp legendarnego Lovcenu, w dolinie otoczonej ze wszystkich stron urwistymi skałami, powstała nawet nowa stolica Czarnogóry – Cetynia. Początek miastu dał prawosławny klasztor – którego przełożeni sprawowali odtąd (aż do połowy XIX wieku) również godność władców Czarnogóry, oraz warowna twierdza Tablja – zdobiona zdobytymi na Turkach trofeami. Dość powiedzieć, że na przykład płot wokół twierdzy wykonano ze zdobycznych strzelb.

    Instytut Naukowy im. Oskara Haleckiego w Kanadzie ogłasza subskrypcję na książkę Piotra Jakubiaka pt. "Nie chcemy komuny".

    Książka jest ciekawą i żywo napisaną relacją z całego życia autora, szczególnie szeroko traktując okres Wielkiej Solidarności i stanu wojennego. Jako dokument życia w Polsce w okresie komunizmu, została włączona do zasobów archiwalnych Stowarzyszenia "Pokolenie" oraz otrzymała wyróżnienie Instytutu Pamięci Narodowej. Objętość ponad 200 stron, bogato ilustrowana unikatowymi zdjęciami.

    Piotr Wiesław Jakubiak, ur. 1944, weteran NSZZ "Solidarność", były więzień polityczny PRL, odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności. Jego życiorys znajduje się w "Encyklopedii Solidarności" i w słowniku "Niezależni dla kultury".

    Magister polonistyki. Profesor szkoły średniej w Polsce. Organizował NSZZ "Solidarność" w Regionie Ziemia Sandomierska, internowany 1982, organizator podziemia Solidarności Walczącej 1983, uwięziony i wydalony z zawodu nauczycielskiego 1984, wydalony z kraju 1985. Na emigracji w Kanadzie od 1985. Z wykształcenia slawista (M.A. – Slavic Studies), doktorant i pracownik naukowy University of Toronto (1988–1991). Zajmował się szczególnie historią Legionów Polskich. Opublikował The Polish Legions in The First World War (Ottawa 2002) oraz wiele artykułów na ten temat. Organizował szkoły polskie i drużyny harcerskie w Kanadzie. W roku 2013 zainicjował budowę pomnika Bitwy pod Rokitną na polu słynnej szarży we wsi Rokitna w Besarabii (Ukraina). Pomnik został odsłonięty w roku 2015 na setną rocznicę tej bitwy.

    Wydanie książki planowane jest na maj-czerwiec br. i po zebraniu koniecznych środków finansowych. Załatwienie subskrypcji i otrzymanie pokwitowania jest możliwe po niedzielnej Mszy św. o godz. 11, w kościele polskim p.w. św. Jacka Odrowąża w Ottawie, w czasie imprez Instytutu Naukowego im. Oskara Haleckiego w Kanadzie i także przez pocztę na adres: Dr. Kamil Stefanski, 3 Solace CRT, Ottawa, K1K 4T5. Informacje e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript., tel. 613-842-7269.

Kurs z historii Polski w ramach Canterbury ElderCollege University of Windsor     Szanowni Państwo,     Pamiętając o tegorocznym jubileuszu 1050. rocznicy Chrztu Polski i rozpoczynających się w tym roku obchodach 100-lecia polskiej parafii św. Trójcy w Windsor, a także przypadającej w 2018 roku 100. rocznicy odzyskania przez Polskę swej państwowości po 123 latach zaborów, postanowiłem, w miarę moich możliwości, wnieść pewien wkład do upamiętnienia tych obchodów.     Gdy media drukowane, radio, TV i filmy produkowane nie tylko tutaj, ale, o zgrozo, i w Polsce, jak również inspirujący te haniebne działania politycy z dwóch partii: Platformy Obywatelskiej i Nowoczesnej, żebrzący na…