Jednym z pierwszych określeń Toronto, które wypowiedziałam niedługo po przyjechaniu tutaj w czerwcu i z którego mój mąż śmieje się do dzisiaj, było stwierdzenie, że tu jest tak "mało-miejsko". Spacer do High Parku był jednym z pierwszych, jakie tu odbyłam. Możliwe, że wracaliśmy wtedy z kościoła św. Kazimierza i zamiast jechać tramwajem, postanowiliśmy przejść się przez park. Bo z pierwszej wizyty w High Parku pamiętam, że schodziliśmy do Grenadier Pond od wschodu, od zabudowań przy Lodge Drive, gdzie był też pomnik. Ten teren jest położony nieco powyżej stawu, dlatego schodzi się schodkami w dół.

Pamiętam, jakie wrażenie zrobiło na mnie to schodzenie, że tu jest tak dziko. Nie wiedziałam wtedy, że poniżej będzie staw. Akurat słońce zachodziło i niebo zaskakiwało różowością. Odbijało się w stawie. Tylko nie bardzo pasowały do tego wieżowce widoczne za drzewami po drugiej stronie stawu. One też odbijały się w wodzie, a jakże. W takim plenerze przy brzegu pływał sobie jeszcze łabędź.
Skręciliśmy na północ i poszliśmy alejką wzdłuż stawu. Za łukiem weszliśmy na teren parku położonego na zboczu poprzecinanym licznymi alejkami. Miejsce to nazywa się Hillside Garden, a na jego tyłach (w kierunku zachodnim) znajdują się minizoo i restauracja. Alejkami przechadzali się ludzie, paradowały też w obfitości gęsi, niestety zostawiając za sobą liczne ślady swojej obecności. Na trawniku raczej nie odważyłabym się tu usiąść.
Dalej zrobiło się bardziej dziko, alejka stała się węższa i już nie była wybetonowana. W tej okolicy można obserwować ptaki, raz nawet widziałam ślepowrona.

Szliśmy cały czas na północ, staw robił się coraz bardziej zarośnięty, a w końcu, po minięciu mostku, szliśmy wzdłuż wąskiego strumienia. Żeby wyjść na ulicę Bloor, trzeba było wdrapać się po schodkach. Od Bloor widać, jak szybko teren się obniża.
Ciekawe, że Grenadier Pond jest w pewnym stopniu pozostałością po epoce lodowcowej. W tamtym okresie nad High Parkiem zalegała pokrywa lodowa grubości ok. 1 kilometra. Gdy topniała, powstało jezioro Iroquois, które było o 95 metrów głębsze niż obecne Ontario. Jego stromy brzeg widać miejscami obecnie, jadąc Davenport Road, 8 km na północ od High Parku. Po zakończeniu epoki lodowcowej, jakieś 10.000 lat temu, linia brzegowa jeziora przesunęła się na południe o 5 – 10 km. Potem na skutek ruchu płyt kontynentalnych uformowała się linia brzegowa jeziora Ontario w takim kształcie, jaki znamy dziś. Wody rzek niosły piasek i żwir pozostałe po lodowcu w kierunku jeziora. W końcu około 2000 lat temu doszło do zamknięcia ujścia Wedingo Creek – w ten sposób powstał Grenadier Pond. Zdarzało się, że podczas wahań poziomu wody staw wylewał do jeziora. Uregulowano to dopiero w XIX wieku.

Dość często chodzimy na spacery przez High Park. Przyjemnie było w lipcu patrzeć na mamy-kaczki, które z pisklętami wylegiwały się na brzegu stawu. Dopingowaliśmy kaczątka, które niezdarnie próbowały wskoczyć na wybetonowaną krawędź stawu. Na szczęście wpadły na pomysł, że mogą sobie pomóc, wchodząc najpierw na wystający z wody kamień. Wieczorem kilka razy przemknął przed nami garbaty szop pracz. Potem jesień powoli zaczęła wybarwiać liście. A że drzewa są tu właśnie liściaste, każde przybrało się w inny kolor. Ostatnio, pod koniec listopada, większość liści szeleściła już nam pod nogami. Spośród tych, które zostały na drzewach, zwracały uwagę żółte liście wierzby. Teraz jesteśmy ciekawi, jak park będzie wyglądał pod pierzyną śniegu.

Dla dzieci na pewno atrakcją będzie mini zoo, zwłaszcza latem. Chociaż muszę przyznać, że jak się tam wybraliśmy ostatnim razem, to też dość długo nam się zeszło. Teraz dni są już chłodne, więc na pewno nie wszystkie zwierzaki można było podziwiać. Niemniej jednak zatrzymaliśmy się przy kilku wybiegach. Podejrzewam, że takie zwierzęta, jak renifery czy bizony, będzie można oglądać przez całą zimę. Najbardziej zaskoczyły nas kapibary – największe gryzonie świata. Z początku w ogóle nie wiedzieliśmy, co to za zwierzęta. Patrząc na ich zęby, można było jedynie orzec, że to właśnie jakieś gryzonie. Przy siatce zebrały się też dzieci, bo oprócz dorosłych osobników na wybiegu znajdowało się też kilka młodych. Zoo zostało ufundowane przez miasto Toronto w 1893 roku, czyli w przyszłym roku będzie miało 120 lat. Niestety, w czerwcu tego roku miasto wycofało się z finansowania go. Obecnie opiekuje się nim organizacja non-profit o nazwie "Friends of High Park ZOO". Przy wejściu do zoo stoją puszki, do których można wrzucać datki na rzecz utrzymania tego miejsca. Poza tym jest jeszcze możliwość dodania dwóch dolarów do rachunku płaconego w restauracji.
Samochodem najłatwiej jest tu wjechać od Bloor. Można też przyjechać metrem i wysiąść oczywiście na stacji High Park. Od Bloor rozpoczynają się ulice West Road i Colborne Lodge Drive, które tworzą pętlę – na jej południowym końcu znajduje się restauracja, o której wspominałam. Jest tam też spory parking. Wzdłuż tych ulic ciągnie się infrastruktura rekreacyjna: miejsca na piknik, place zabaw, boiska, basen, lodowisko, korty tenisowe, punkty gastronomiczne, toalety. Na wschód od restauracji wydzielono strefę, w której można spacerować z psami bez smyczy.
My zazwyczaj przecinamy West Road i Colborne Lodge Drive i chodzimy Spring Road. Wzdłuż niej również wydzielono kilka terenów, po których psy mogą biegać swobodnie. Na północy Spring Road znajduje się staw, a wzdłuż drogi płynie strumień. Idąc tą ulicą cały czas na południe, a następnie skręcając w lewo, dochodzi się do High Park Boulevard, a nim – do Roncesvalles. Od południa granicę parku wyznacza the Queensway, którym jeździ tramwaj 501.

W dniach 11-19 listopada, zachęcona wskazaniem Ojca św. Benedykta XVI, by w Roku Wiary pielgrzymować do Rzymu i do Ziemi Świętej, grupa 28 pielgrzymów wybrała się do krainy zwanej Piątą Ewangelią. Choć na lotnisku w Tel Awiwie przywitał nas deszcz, nikt nie martwił się pogodą. Przeczuwaliśmy bowiem, że skoro deszcz uważa się tu za wyjątkowe błogosławieństwo, zatem jest on nieczęstym zjawiskiem i nie potrwa długo. Tak też się stało. Nazajutrz mogliśmy podziwiać soczystą zieleń Galilei. Również widoki z łodzi, jaką przemierzaliśmy delikatne fale jeziora Genezaret, należały do wyjątkowych. Dobra widoczność ukazywała nam zarys szczytów Hermonu i dumne sylwetki wzgórz Golan, pasma gór Pustyni Judejskiej kończące się za horyzontem.

Jednak najwięcej wzruszeń dostarczały miejsca, jakie większość z nas znała tylko z Biblii. Śniadanie wielkanocne, jakie spożył Jezus z uczniami nad brzegiem jeziora Genezaret, Msza św. na Górze Błogosławieństw, chwila zadumy na górze Tabor… Kulminacyjnym momentem pobytu w Galilei była modlitwa w Grocie Zwiastowania w Nazarecie oraz wizyta w Kanie Galilejskiej. To w Nazarecie uświadomiliśmy sobie drobną różnicę w odmawianiu modlitwy "Anioł Pański" w Ziemi św. Przez cały czas naszego pielgrzymowania mówiliśmy "Tu Słowo stało się Ciałem i zamieszkało między nami". A Kana… no cóż. Chciałoby się rzec: "wino, kobiety i śpiew"… i rzeczywiście tak było. Ze śpiewem na ustach osiem par małżeńskich odnawiało swe śluby, o winie też nie zapomnieliśmy. Nie wiem, kto bardziej ukrywał łzy wzruszenia, kobiety czy ich mężowie? Tak pożegnaliśmy słoneczną i kolorową Galileę, by resztę dni spędzić w Jerozolimie, nawiedzając pobliskie Betlejem i Ein Karem.

Jerozolima przywitała nas jak zwykle surową szarością swych kamieni i jednocześnie majestatyczną panoramą ze Złotą Kopułą. Cieszyło, że na ulicach tłoczno nie tylko ze względu na codzienny ruch, ale także z powodu rekordowej liczba pielgrzymów. Jednocześnie przez ten "tłok" nasza droga krzyżowa rzeczywiście taką była, jeśli wziąć trud wejścia na Golgotę, a potem dostanie się do Grobu Pańskiego. I tu Ziemia Święta pokazała nam swą "specyfikę": w Bazylice Grobu Pańskiego niezależnie od okresu liturgicznego śpiewaliśmy pieśni pasyjne i wielkanocne. Także w pobliskim Betlejem, mimo że dopiero miał się rozpocząć adwent, my wyśpiewaliśmy już większość kolęd.

Tak – w Roku Wiary – pogłębialiśmy naszą wiarę. "Teraz inaczej rozumiem ten fragment Ewangelii" mówią jedni, "odtąd, gdy w kościele usłyszę tę ewangeliczną historię, myślami zawsze przeniosę się tutaj" deklarują inni. Tak, po tych zaledwie kilku dniach w ojczyźnie Jezusa, każdy czuje, że choć mała część jest w nim już inna. Poprzez miejsca, zdarzenia i całą tę atmosferę serce trochę szerzej otworzyło się na Boga.
Nie zabrakło oczywiście tego, co w Izraelu "obowiązkowe". Zatem kąpiel w Morzu Martwym i mazanie się leczniczym (podobno?) błotem, Masada i trochę długiej i burzliwej żydowskiej (zawsze biblijnej) historii oraz Cezarea Nadmorska, ze swą inskrypcją informującą, że budowle wzniesiono, gdy rzymskim prefektem był tu niejaki Poncjusz Piłat… no i już jesteśmy z powrotem w credo.

Serdecznie dziękuję wszystkim pielgrzymom, szczególnie za okazywaną solidarność z tymi, którym w czasie naszej wędrówki przytrafiały się jakieś dolegliwości. Dziękuję także tym, którzy martwili się o nas, czytając gazetowe doniesienia o wojnie. My modliliśmy się o pokój w tym zaiste niespokojnym regionie (może niech wojna pozostanie jedynie na szpaltach gazet). W imieniu Rodziny Radia Maryja w Kanadzie dziękuję także wszystkim, którzy pomogli w zorganizowaniu tej pielgrzymki, szczególnie "Gońcowi", który na swych łamach wytrwale nas ogłaszał. Do zobaczenia ponownie na pielgrzymim szlaku. Alleluja i do przodu.

Tekst Joanna Strzeżek
prezes Rodziny Radia Maryja w Kanadzie
zdjęcia o. Jacek Cydzik CSsR

Tym razem chciałbym podzielić się z Państwem kilkoma refleksjami z tegorocznego rejsu żeglarskiego przez Atlantyk. Ale nie w formie opowieści marynistycznej, ale prostej gawędy o ludziach, naszych rodakach połączonych wspólną pasją – uprawianiem żeglarstwa.

Heniu Szukiel z Toronto, członek Polish Canadian Yacht Club "White Sails", uczestnik wyprawy Hudson Bay 2005 ,z pewnością dobrze zapamięta rok 2012, kiedy to na małym jachcie s/y "High Priority" (Dufour 35) przebył ponad 5000 mil morskich (9000 km).

Z Halifaxu żeglował następnie na trasie St. John's (Nowa Fundlandia) – Azory – Lizbona – Brest – i wreszcie rodzinny Gdańsk. Pod żurawiem na Motławie zakończył długą podróż, wypełniając tym samym staż na stopień kapitański. Muszę przyznać, że Heniu wykazał niezwykły hart ducha. Już w czasie etapu do Halifaxu niefortunnie upadł na pokład i złamał dwa żebra. Kontynuował podróż i bez słowa skargi wykonywał wszystkie zadania żeglarskie. Wiemy, jak dokuczliwa jest ta dolegliwość w normalnych warunkach – wyobraźmy sobie jednak przebywanie na jachcie kołysanym przez oceaniczne fale i wiatr o sile huraganu. Mamy wtedy prawdziwe morskie rodeo, a żeglowanie kojarzy się raczej z jazdą na byku. W rejonie Nowej Fundlandii jacht żeglował w obszarze działania cyklonu "Chris", huraganu I klasy, co oznacza wiatry o prędkości 64-82 kt (węzłów), czyli 119-153 km/h. Ze względu na dużą siłę wiatru i zafalowanie był to dobry sprawdzian dla jachtu i załogi. Drogi Heniu – pozdrawiamy Panie Kapitanie.
Polonijne asocjacje dotyczą również naszych "lekarzy okrętowych" ginekologów położników z Białegostoku – doktora Cezarego Wróblewskiego (właściciela jachtu) oraz doktora nauk medycznych Maćka Tomaszewskiego.

Cezary kilkanaście lat mieszkał w Nowym Jorku – z zamiłowania żeglarz, ale również znakomity twórca modeli statków i samolotów, muzyk instrumentalny oraz rajdowiec i mechanik, który potrafi błyskawicznie rozłożyć i złożyć cały silnik samochodowy.

Maciek zaś odbywał w USA praktyki medyczne, studiował i bronił swojej pracy doktorskiej. W wolnym czasie – mistrz gotowania. Zręcznymi dłońmi potrafi wyczarować najbardziej ekskluzywne potrawy. Kursy mistrzowskie ukończył u największych kucharzy świata. Perfekcjonista w każdym calu. Wraz z ojcem i bratem prowadzą w Białymstoku prywatną klinikę położniczą na najwyższym poziomie, znaną daleko poza granicami kraju.
Dzięki znajomości języka angielskiego obaj z łatwością korzystają ze światowej literatury medycznej w dziedzinie najnowszych osiągnięć. Łączy ich też inna ważna lekarska cecha – niezwykłe zdolności manualne, bardzo ważne u położników.

Koniecznie muszę wspomnieć o jeszcze jednej znaczącej postaci, kapitanie Edwardzie Walentynowiczu z Halifaxu, który co prawda nie należał do załogi rejsu, ale wywarł niezatarte wrażenie. Skromny i rzeczowy, pełen kultury i uroku, a jednocześnie człowiek twardy i odporny w zetknięciu z oceanicznym żywiołem. Pomagał nam w przygotowaniach do rejsu, a my grzaliśmy się w cieple jego serdecznej osobowości. Zauważyliśmy, że nasz rodak stanowi dla miejscowych żeglarzy (a są to jedni z najlepszych na świecie) wzór dobrego żeglarza.

Wypada powtórzyć słowa Marii Dąbrowskiej "Naród, który ma takich synów, zasługuje na szacunek". Proszę o wybaczenie tych, którzy nie zostali wymienieni ze względu na wybiórczy z konieczności charakter tego szkicu. Szczegółowe informacje o rejsie można znaleźć na portalu: www.rejspodlasia.pl

kpt. Grzegorz Bińczyk

Everton jest niewielką wioską położoną między Acton i Guelph. Wjeżdżając od południa, tuż za tablicą z nazwą miejscowości, znajduje się obiekt o nazwie "Everton Camp". Przez teren obozu przepływa rzeka Eramosa. Po obu jej brzegach, w lesie, znajdują się domki kempingowe, w których panują raczej spartańskie warunki. Takich właśnie warunków w ostatni weekend doświadczała młodzież z parafii św. Kazimierza w Toronto, która zbiera się co tydzień na spotkaniach w piątki wieczorem. Można było też wybrać nocleg w wiatach z bali wyłożonych grubą warstwą siana. Tym razem jednak organizatorzy postanowili oszczędzić młodzieży takiej atrakcji. Inicjatorem wyjazdu był o. Marcin Serwin OMI, a my z mężem zgłosiliśmy się jako tzw. opieka.

Dla części młodzieży był to na pewno pierwszy wyjazd w miejsce, gdzie nie ma prądu, bieżącej wody i zasięgu telefonów komórkowych. Dlatego, żeby było się łatwiej spakować, przygotowaliśmy listę rzeczy do wzięcia. Największe zdziwienie wśród młodzieży wzbudził fakt, że znalazły się na niej jedynie nóż i łyżka, a nie było widelca. Poza tym było zapowiedziane, że do naszego domku kempingowego nie da się podjechać samochodem. O. Marcin nieco zawyżył odległość do pokonania pieszo – miało to na celu ustrzeżenie młodzieży przed pakowaniem rzeczy do walizek na kółkach. Kilka walizek mimo to się pojawiło. Właściciele musieli je ciągnąć przez las.

Przyznam, że byłam trochę zaniepokojona, gdy wszyscy zbierali się przed kościołem i widziałam ilość pakunków i pakuneczków, które przynosili. No bo i plecak osobno, śpiwór osobno, karimata osobno, torba ze słodyczami osobno, iPad osobno... Tak, tak – jedna osoba wpadła nawet na pomysł zabrania iPada!

Jednak warunki panujące w domku kempingowym nie przeraziły zbytnio młodzieży. Jedyną rzeczą, na którą większość zwróciła uwagę, było zimno. Chociaż nie uważam, żeby w domku było jakoś specjalnie zimno, ale to już zależy, jak kto jest przyzwyczajony. Domek składał się z trzech pomieszczeń. Pośrodku była kuchnia. Od razu rozłożyliśmy w niej stoły i ławki, napaliliśmy też w kominku. Na lewo od kuchni znajdował się mniejszy pokój, który przypadł chłopakom. Z prawej strony spały dziewczyny. Ten pokój był większy i łóżka znajdowały się na trzech poziomach, a nie na dwóch, jak u chłopaków. Byłam jedyną osobą, która spała na samej górze. Sugerowałam się tym, że ciepłe powietrze unosi się do góry. Warunki nie były więc wcale złe, wziąwszy jeszcze pod uwagę, że w obu sypialniach znajdowały się niewielkie grzejniki gazowe i lampy na gaz, gotowaliśmy też normalnie na gazie. A gdy się rozpaliło w kominku, to zaraz robiło się ciepło.

W piątek wieczorem po rozpakowaniu było jeszcze trochę czasu na zabawy integracyjne, po czym poszliśmy spać. Niestety w naszym pokoju wyłączył się grzejnik i tej nocy było zimno. Może przez to trudniej było zasnąć, dziewczyny też chciały wykorzystać okazję do rozmów w łóżkach. U chłopaków też nie było za cicho, na co najlepszym dowodem było upominanie ich po imieniu przez o. Marcina, który spał w kuchni. Budziłam się tej nocy dwa czy trzy razy i za każdym razem słyszałam, jak ktoś wychodzi do łazienki. Biorąc pod uwagę, że łazienka była na zewnątrz, a wychodziło się przez drzwi w kuchni, podziwiam o. Marcina za cierpliwość...

Rano jednak po młodzieży nie było widać oznak niewyspania. To dobrze, bo w perspektywie mieliśmy trekking po śniadaniu. Grupa śniadaniowa musiała wstać o 6:30. Na dworze było już nawet jasno. Podczas przygotowywania kanapek mój mąż musiał co poniektórym uzmysławiać, że przyjemniej się je kanapki nawet minimalnie estetycznie, a nie tylko byle jak posmarowane masłem z niedbale rzuconym na środek plasterkiem sera.
Na trekking wybraliśmy fragment Guelph Radial Trial długości ok. 15 kilometrów. Cały szlak ma długość 25 kilometrów. Zaczyna się w Guelph, a kończy w Limehouse, gdzie dochodzi do Bruce Trail. Zaczynaliśmy w okolicy Blue Springs, do początkowego punktu wycieczki musieliśmy podjechać samochodami. W Blue Springs skręciliśmy w prawo w drogę regionalną nr 7, a z niej następnie w lewo w 6th Line. Tu już należało wypatrywać miejsca, gdzie Guelph Trail przecina szosę.

Szlak nie jest szczególnie trudny, jeśli wziąć pod uwagę różnice wysokości. Wiele odcinków biegnie praktycznie po płaskim. Na początku szliśmy przez las prostą drogą za pomarańczowymi znakami (w ten sposób jest oznakowany cały Guelph Radial Trial). W pewnym momencie odbiliśmy w prawo. Tutaj prowadzi nas także niebieska odnoga szlaku. Idziemy po mostkach, teren jest trochę bardziej podmokły. Niedługo przechodzimy przez teren obozu podobnego do naszego. Kawałek dalej znajduje się tor przeszkód z różnymi drewnianymi urządzeniami do wspinania czy ćwiczenia równowagi. Dzielimy młodzież na dwie grupy i urządzamy zawody. Tak naprawdę to nawet nie pamiętam, która drużyna wygrała, czy to w ogóle zostało ustalone. Ale nie to było najważniejsze. Dobrze, że zawody odbyły się na początku wędrówki, kiedy jeszcze wszyscy byli pełni energii.
Kawałek dalej szlak dochodzi do drogi. Za chwilę z powrotem wchodzimy do lasu. Na tym odcinku czeka nas krótkie podejście. Ze szczytu wzgórza, na które trzeba się wdrapać, rozciąga się widok. Szkoda, że dzień jest mglisty. Z drugiej strony, dzięki temu, że mamy listopad, widać więcej, bo już wszystkie liście pospadały z drzew. Kawałek dalej ścieżka robi się szersza, idziemy czymś w rodzaju grobli. Po lewej stronie jest podmokło, rosną trzciny. Skręcamy i tu nas zwodzi szerokość ścieżki i przestajemy patrzeć na znaki. W efekcie dochodzimy do pola golfowego. Młodzież zaczyna narzekać na zmęczenie. Gdy przystajemy, żeby zastanowić się, jak iść dalej, wszyscy zaczynają wyjmować kanapki.
Wracamy się z mężem kawałek, żeby sprawdzić, jak daleko odeszliśmy od szlaku. Na szczęście niedaleko. Przegapiliśmy, że odbija on w las wąską ścieżką. Wracamy po grupę i dalej już pilnujemy szlaku. Okrążamy pole golfowe, które znajduje się na obrzeżach Acton. Z mapy, którą mamy, wynika, że niebawem dojdziemy do Dublin Line i będzie nas czekał spory kawałek asfaltem. Okazuje się jednak, że szlak został zmieniony, dzięki temu możemy iść lasem – to dobrze, bo droga jest ruchliwa. Młodzież wstaje i rusza dalej raczej niechętnie, ale o. Marcin nie daje czasu na odpoczynek.
Teraz musimy znaleźć strumień, bo o. Marcin ma przygotowana krótką naukę o przebaczaniu i woda jest niezbędna. Na szczęście na tym odcinku płynie kilka strumieni i zatrzymujemy się przy jednym z nich. Na znak przebaczenia każdy obmywa ręce koledze.
Pokazują się łąki, kawałek idziemy przez pole. Musimy przejść po drabince nad ogrodzeniem i znajdujemy się przy skrzyżowaniu Main Street i Sideroad 23. Przecinamy ruchliwą Main Street i idziemy wzdłuż rozległego pola. Ładnie tu musi być w pogodny dzień albo wczesną jesienią. Wchodzimy w las liściasty i ten odcinek bardzo mi się podoba. Teren jest urozmaicony, pofałdowany, co chwila idziemy to w górę, to w dół. Pod nogami mamy dywan szeleszczących liści.

W końcu dochodzimy do torów kolejowych. Tutaj już młodzież głośno mówi, że nie ma siły. Wszyscy siadają, jeden z chłopaków nawet desperacko kładzie się na torach. Nie wygląda jednak na to, żeby jakiś pociąg miał go wybawić od dalszej wędrówki. Od torów idziemy do drogi asfaltowej i skręcamy w prawo. Wypatrujemy odbicia w lewo, jednak nie jest ono oznaczone, pomarańczowe znaki znikają. Wiemy jednak, że przetniemy szlak, skręcając w lewo w 4th Line na najbliższym skrzyżowaniu. Tak też się dzieje.
Tu musimy jednak zakończyć wędrówkę ze względu na ograniczenia czasowe. Busem i vanem wracamy do miejsca noclegu. Przeszliśmy około 12 – 13 kilometrów, do Limehouse zostało może ze 2 km. Trochę szkoda...
Teraz Msza św. i obiad. Odgrzewamy zupę, którą przygotowała jedna z mam. W planach jest jeszcze ognisko. Kilka osób zgłasza się do rozpalania go. Nie idzie to jednak zbyt sprawnie. Nie da się rozpalić ognia, podkładając pod najgrubsze polana pół rolki papieru toaletowego... W końcu ognisko rozpala mój mąż. Chłopaki strugają kije na kiełbaski. Przydaje się też nasza gitara.

Wieczorem jest też czas na konkursy. Ale to już w kuchni, bo na dworze robi się zimno. Po nikim nie widać zmęczenia trasą. Około 23 wszyscy zbierają się do spania. Tym razem grzejnik nie zawodzi. O lepszej jakości snu świadczy też mniejsza liczba wyjść do toalety, jak również to, że mój mąż i o. Marcin, którzy śpią w kuchni, nie utrzymują ognia w kominku.

W niedzielę nie mamy zbyt dużo czasu. Wyjeżdżamy wg planu o 13:30, a wcześniej musimy posprzątać domek i spakować się. Po śniadaniu idziemy do toru przeszkód, który znajduje się na drugim brzegu rzeki Eramosy na terenie naszego obozu. Na grach i zawodach upływa nam czas do 11. Potem Msza św. i obiad. Ani się obejrzymy, a już trzeba odjeżdżać.

No z tym odjazdem to nie do końca jest tak łatwo. Okazuje się, że w busie, który ma prowadzić o. Marcin, przez noc rozładował się akumulator. Próbujemy go uruchomić najpierw od akumulatora w vanie kolegi, ale nic z tego. Z pomocą przychodzi strażnik zajmujący się utrzymaniem obozu. Podłączamy się do jego trucka i akumulator w końcu zaskakuje. Młodzież wraca zmęczona, może nie do końca czysta, ale widać, że zadowolona. Następnym razem można by spróbować zabrać ją w bardziej ekstremalne warunki. I nauczyć, jak rozpalać ognisko.

Tekst i zdjęcia

Katarzyna Nowosielska-Augustyniak